All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1401 - Chapter 1410

เธอมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นคือต้องช่วยเมเดลีนเมเดลีนไม่คิดว่าเอโลอิสจะมีแรงเยอะเป็นอีกเท่าตัวเพื่อที่จะเข้าไปช่วย ‘เธอ’ร่างบางเดินเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะชนเข้ากับชั้นหนังสือข้างตัวชั้นหนังสือแกว่งไปแกว่งมาราวกับว่ามันกำลังจะล้มลงการชนนั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่เมเดลีนไม่มีเวลามากังวลเกี่ยวกับตัวเองนัก เพราะขณะนี้เธอเห็นผู้เป็นแม่กำลังก้าวเข้าไปในกองไฟแล้ว“แม่!” เธอร้องออกมาแล้ววิ่งไปกอดเอโลอิสไว้ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า“ดูหนูสิ แม่ หนูคือเอวลีนจริง ๆ!” เมเดลีนกอดเอโลอิสแล้วเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เอวลีนของฉัน...” เอโลอิสตกตะลึงไปชั่วครู่ ขณะที่จ้องหน้าเมเดลีนอย่างว่างเปล่า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมาย “ไม่ คุณไม่ใช่เอวลีน เธอไม่เคยคุยกับฉันเลย เธอเกลียดฉัน คุณไม่ใช่... แค่ก แค่ก แค่ก คุณไม่ใช่...”เมเดลีนโอบแขนรอบตัวเอโลอิส “เอวลีนเลิกเกลียดแม่ไปนานแล้วค่ะ หนูรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเอวลีน เธอจะไม่โทษคุณอีก”“เอวลีนไม่โทษฉันแล้วเหรอ?” ราวกับว่าคำพูดของเมเดลีนจะทะลุไปถึงเอโลอิส เอโลอิสยกมือขึ้นแตะแก้มที่เปื้อนน้ำตาของลูกสาว พลางขมวดคิ้ว “เธอไม่โ

เมเดลีนยิ้มก่อนจะขมวดคิ้ว“แล้วผู้ชายที่ลักพาตัวแม่ล่ะ?”“ตอนนี้ตำรวจนำตัวเขาไปที่ห้องขัง เขาสารภาพทุกอย่างแล้ว”“เขาบอกว่าอะไรคะ?” เมเดลีนถามต่อเจเรมี่ลูบแก้มของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนแล้วตอบ “เขาบอกว่าเห็นแม่ของคุณข้างถนนตรงบริเวณใกล้ ๆ ซากปรักหักพังของคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เขาจำแม่คุณได้ก็เลยหลอกให้แม่ตามเขาไป ก่อนจะโทรเรียกค่าไถ่กับเรา”เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย“ผมตัดสินใจผิดที่ปล่อยให้คุณเข้าไปคนเดียว ผมสามารถจัดการไอ้เลวนั่นได้ด้วยตัวผมเอง แต่สุดท้ายผมก็ทำให้คุณต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนั้น”เขากุมใบหน้าของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด “ผมกลัวมากว่าคุณจะเจ็บอีก ลินนี่”เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองดวงตาอันน่าหลงใหลคู่นั้นด้วยความรู้สึกเอ็นดูเธอโน้มตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล และรู้สึกว่าน้ำหนักที่อยู่ในใจได้เบาบางลง“ฉันดีใจที่มีคุณนะ เจเรมี่”เจเรมี่ยิ้มแล้วลูบหัวเมเดลีน “เด็กโง่”เธอยิ้มด้วยความโล่งใจ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นในที่สุดเอโลอิสก็ฟื้นขึ้นมา อาการของเธอก็ยังคงไม่ดีนัก สิ่งที่เอโลอิสทำได้คือลืมตาขึ้นมามอง ทว่าไม่ส

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมร่างสูงของผู้คุมที่เดินเข้ามา “มีคนมาขอพบคุณ ไรอัน”ไรอันค่อย ๆ ลืมตาสีเทาที่เต็มไปด้วยประกายเมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาไม่คิดว่าจะมีใครมาเยี่ยมเขาอีก พ่อและแม่ของเขามาเยี่ยมงั้นเหรอ?‘จะใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่พ่อแม่ของฉันเอง’ เขาคิดกับตัวเอง แต่ใบหน้าที่ไม่เคยคาดคิดก็ทำให้เขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเธออีกเขายังคิดว่าการเจอกันในวันนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาไรอันกำลังจะพูด แต่ได้ยินผู้หญิงตรงหน้าเย้ยหยันเสียก่อน และทำให้ความประหลาดใจรวมถึงความหวังของไรอันต้องกลายเป็นผุยผง“ในฐานะที่เป็นคนกำหนดอนาคตของฉัน ไรย์ คุณไม่คิดเลยเหรอว่าอนาคตของตัวเองจะจบลงแบบนี้?”หญิงสาวเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ปรากฎรอยยิ้มเย้ยหยันขึ้นบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่งดงามของเธอ“ฉันเสียใจจริง ๆ ไรย์ ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไร ถ้าคุณจะต้องอยู่ในที่แบบนี้ไปตลอดชีวิต?”ไรอันจ้องมองความงามอันไร้ที่ติตรงหน้า แล้วมองออกไปอีกทางอย่างเมินเฉย“ออกไป ทุกอย่างจบแล้ว”คิ้วที่บอบบางของคนฟังขมวดเข้าหากันอย่างขุ่นเคือง “ค

“ขอโทษค่ะ” เมเดลีนรีบขอโทษแล้วก้มลงหยิบหมวกยื่นคืนให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็วทันทีที่เงยหน้าขึ้นมอง เมเดลีนก็เห็นว่าผู้หญิงอีกคนสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ปิดบังใบหน้าของเธอไปกว่าครึ่งถึงอย่างนั้นเมเดลีนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงในความสวยของอีกฝ่าย“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอคนนั้นรับหมวกยิ้ม ๆ ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่ชายหาดเมเดลีนชำเลืองมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายแล้วนิ่งเงียบไปชั่วขณะ“มองอะไรน่ะ ลินนี่?” เจเรมี่โอบแขนรอบไหล่ของเธอเบา ๆ “กลับโรงแรมกันเถอะ”“คุณเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นไหม?” เมเดลีนเดินตามเจเรมี่ แต่ก็หันกลับไปมองอีกครั้งอาจเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองเมเดลีนด้วยรอยยิ้มร้ายบนใบหน้าพอดี“ผมไม่มองผู้หญิงคนอื่น นอกจากคุณหรอกนะ ลินนี่” เจเรมี่ตอบห้วน ๆเมเดลีนรู้สึกราวกับว่าโดนสาดน้ำผึ้งหวาน ๆ ใส่เต็ม ๆ แต่เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกแต่ความรู้สึกไม่สงบหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะคำพูดที่ไพเราะและอ่อนโยนของเจเรมี่โรงแรมที่เจเรมี่จองนั้นใหญ่มาก และมีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาดใหญ่ด้วยเมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่เธอกระโดดลงไปในแม่น้ำโดยไม่ได้คิดเพื่อยาถอนพิษ เมเดลีนก็ตัดสินใ

“ลูกสาวบุญธรรมของเธอกล้าดียังไงถึงได้บอกว่าลูกชายของฉันไม่คู่ควรในตอนนั้น คุณนายมอนต์โกเมอรี? ลูกสาวของเธอน่ะเห็นลูกชายของฉันเป็นของเล่น แล้วดูสิว่าเธอได้รับอะไรเป็นการตอบแทน? ความตายยังไงล่ะ!”ผู้หญิงคนนั้นกอดอกและยิ้มเยาะ“คุณนายมอนต์โกเมอรีรับผู้หญิงที่ชั่วร้ายและเลวทรามมาเป็นลูกสาวของตัวเอง ในทางกลับกันกลับทำให้ลูกสาวแท้ ๆ ต้องตกอยู่ในความทุกข์มากมายแบบนี้ ถ้าไม่เรียกว่าเป็นบทลงโทษแล้วจะเรียกว่าอะไรกันล่ะ?”“จริง! จากที่ฉันได้ยินมาลูกสาวแท้ ๆ ของเธอยังเกือบทำให้ครอบครัววิทแมนแตกแยกกันอีกด้วยนะ แล้วพอครอบครัวมอนต์โกเมอรีจำเธอได้ บ้านของพวกเขาก็ถูกไฟไหม้ แม่ของเธอเป็นอัมพาตและกลายเป็นคนเสียสติอีก ช่างโชคร้ายซะจริง! ฮ่าฮ่า…”“คุณพูดถูก! ฮ่า ๆ …”ผู้หญิงสองคนเริ่มหัวเราะเย้ยหยันอย่างไม่หยุดหย่อนเมื่อเห็นอย่างนั้น คาเลนก็คว้าแอปเปิ้ลจากจานผลไม้แล้วปาใส่พวกเขาอย่างแรงผู้หญิงสองคนนั้นหยุดหัวเราะ และหลบด้วยความตกใจทันที ด้วยความงุ่นง่านทำให้หน้าผากของคนทั้งคู่ชนกันอย่างแรงก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด พวกเธอตะโกนขึ้นมาทันที “นี่น่ะเหรอ วิธีการของหญิงสูงส่งในตระกูลร่ำรวย