บททั้งหมดของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: บทที่ 211 - บทที่ 220

มีสายตาแปลก ๆ ในสายตาของผู้ชายที่มีเสน่ห์คนนี้ เขายิ้มอย่างไม่ค่อยน่าไว้วางใจนัก และพยักหน้า “มีห้องว่างไหมครับ?”"มี มี มี มี!" ใครก็ตามที่ทำเกี่ยวกับธุรกิจโฮมสเตย์มักจะได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกของโจโจ้ที่ได้พบกับชายหนุ่มรูปหล่อที่มีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์และมีเสน่ห์เช่นนี้ชายคนนั้นเดินตามโจโจ้เข้าไปในล็อบบี้ เขาสังเกตเห็นหน้าต่างที่สว่างสดใส และโต๊ะทำงานที่สะอาดสะอ้านทันทีที่เข้ามาในล็อบบี้ ในขณะที่เขายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ เขาสามารถมองเห็นวิวของลานภายใน และทะเลสาบเอ๋อไห่ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยผ่านประตูกระจกอย่างไรก็ตามแนวการมองเห็นของชายคนนั้น ก็หยุดลงที่เก้าอี้เอนกายแถบไม้ไผ่บนระเบียงของลาน หลอดไฟดับลงในหัวของเขาในชั่วพริบตา“คุณผู้ชายคะ เรามีข้อตกลงการเข้าพักที่โฮมสเตย์ของเรา ลองดูสิว่าคุณรับได้ไหม?” โจโจ้มอบข้อตกลง แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของเธอถึงสร้างข้อตกลงแปลก ๆ เช่นนี้ แต่ก็ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เธอเริ่มทำงานที่นี่แขกทุกคนต้องยอมรับข้อตกลงนี้ก่อนจึงจะสามารถเข้าพักที่นี่ได้ชายคนนั้นรับข้อตกลงด้วยนิ้วเรียวของเขา เขาดูสับสนเล

"ฉันขอโทษ"ชายคนนั้นวางถ้วยน้ำชาลงอย่างสง่างามมันคืออะไร? ผู้หญิงคนนั้นมองเขาด้วยความงุนงง นั่นคือถ้วยของเธอ เธอไม่เคยเจอใครทำแบบนั้นมาก่อน ถ้วยชานั้นเป็นของใช้ส่วนตัว ของใช้ส่วนตัวเช่นนี้สามารถใช้ร่วมกับคนแปลกหน้าได้หรือไม่?ตอนนี้เธอรู้สึกรำคาญเล็กน้อย "คุณลูเธอร์…ใช่ไหม? ฉันสามารถให้คุณยืมเก้าอี้เอนกายของฉันได้ แต่ฉันไม่คิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่คุณลูเธอร์จะใช้ของใช้ส่วนตัวเช่นถ้วยชาของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน หรือว่าคุณมีนิสัยหรือรสนิยมที่ชอบดื่มถ้วยชาของคนแปลกหน้าใช่หรือไม่?”“อย่าโกรธสิ” ไมเคิลยกมือขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ และมองเธอด้วยรอยยิ้ม เขาปลอบโยนและพูดว่า “ตอนนี้ฉันกระหายน้ำและไม่รู้ว่าคุณกำลังใช้ถ้วยนี้อยู่ ไม่เช่นนั้นฉันจะขออนุญาตจากคุณก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม หากสิ่งนี้ทำให้คุณไม่สบายใจฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”คำพูดของเขาฟังดูจริงใจมากในตอนแรก แต่ถ้าใครตั้งใจฟังเขา ก็จะรู้ว่าผู้ชายไมเคิลคนนี้ไม่จริงใจกับคำขอโทษของเขาเลยเขาจะขออนุญาตฉันหรอ? นั่นหมายความว่าอย่างไร? เมื่อเขารู้ว่าถ้วยนี้เป็นของเธอ ทำไมเขาถึงต้องขออนุญาตเธอด้วยล่ะ? นี่เป็นการบอกนัย ๆ ว่า แ

เช้านี้อากาศดีมากเมื่อเขาตื่นขึ้นมาหลังจากอาบน้ำและสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเขาก็เดินออกจากห้องน้ำและกำลังจะดึงผ้าม่านออกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูสองครั้งไมเคิลปล่อยมือที่จับผ้าม่านแล้วเดินไปที่ประตูหลังเสียงคลิกเบา ๆ ประตูก็เปิดออกทั้งสองคนทั้งใน และนอกประตูตะลึงในเวลาเดียวกันไมเคิลชะงักไปชั่วขณะ ช่วงเวลาต่อมาดวงตาเจ้าเล่ห์ก็กระพริบและหายไป“อืมมม?” เสียงทุ้ม และต่ำของเขาดังออกมาจากลำคอ มันฟังดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูกเขาเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำและสวมเสื้อคลุมอาบน้ำบาง ๆ ดูอิดโรยไปหมด เขาดูน่าหลงใหลทีเดียวด้านนอกประตูผู้หญิงคนนั้นเบือนสายตาหนีและพูดว่า “อาหารเช้าที่คุณสั่งมาแล้วค่ะ... คนอื่น ๆ ไม่ว่าง โจโจ้ยังคงหลับอยู่ นั่นคือเหตุผลที่ฉัน…” นั่นคือเหตุผลที่เธอส่งอาหารเช้าให้เขาเธออ้างว่าคนอื่นยุ่ง แต่จริง ๆแล้วมีเพียงไม่กี่คนในโฮมสเตย์โฮมสเตย์นั้นไม่ใหญ่นักจึงมีพนักงานไม่มากนักมีบุฟเฟ่ต์ในตอนเช้า แน่นอน ว่ามันประกอบด้วยรายการอาหารเช้าธรรมดา ๆ มันไม่มีอะไรเทียบได้กับโรงแรมระดับห้าดาว แขกคนอื่น ๆ จะลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง แต่ก็มีแขกบางคนที่ร้องขออาหารเช้าพิเศษและสั่งให้

ไมเคิลยิ้มเบา ๆมีเรื่องราวความลับเบื้องหลังชุดน้ำชานี้เขามองไปที่หลังมือด้วยหางตาของเขา รอยแดงจางลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังมองเห็นได้เขาชำเลืองตาและยิ้มเยาะ เขาเห็นผู้ชายรูปร่างสูงและล่ำยืนอยู่ข้างรถกระบะ หลังของเขาหันไปทางถนน โดยหันหน้าไปทางประตูที่นั่งคนขับ เขาไม่รู้ว่าชายคนนั้นกำลังทำอะไรถ้ามีใครเดินผ่านเขาไปตอนนี้ พวกเขาจะเห็นแขนของชายคนนั้นสั่นเล็กน้อยไมเคิลลูบหลังมืออีกครั้ง คิ้วของเขาถูกถักเข้าด้วยกัน เขาไม่พอใจ จากนั้นเขากัดฟันและหยิกเนื้อที่หลังมืออย่างโหดเหี้ยม เขาบิดมัน 270 องศาด้วยพลังทั้งหมดของเขาก่อนที่จะวางไว้ใต้ดวงอาทิตย์ เฮ้! ตอนนี้เขามีความสุขมากขึ้นเขาปิดประตูรถอย่างมีความสุขและหันหลังเพื่อเดินกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น"คุณเสร็จแล้วหรอ?""ใช่"“คุณใช้เวลานานมาก”“ฉันไม่คุ้นเคยกับถนนที่นี่ ฉันเลี้ยวผิดเข้าตรอก”ทั้งสองคนเดินไปที่ถนนใหญ่“คุณต้องการเก้าอี้เอนกายแบบไหน?” หญิงสาวถามช้า ๆ“ฉันคิดว่าแบบที่คุณมีก็ไม่เลวเหมือนกัน”หญิงสาวพยักหน้า “เอาล่ะ ถ้างั้นฉันจะพาคุณไปซื้อมันที่ร้านเดิม งานฝีมือของพวกเขามีทักษะที่สูงและมีมาหลายชั่วอายุคน สินค้าของพวกเขาม

มันเป็นช่วงกลางดึก ทุกคนในเมมโมรีโฮมสเตย์กำลังนอนหลับสนิทคืนที่เอ๋อไห่เงียบมากตอนเช้าอากาศร้อน แต่กลางคืนจะมีลมแรงร่างมืดเดินไปที่ประตูมุมหนึ่งของเมมโมรีโฮมสเตย์ มีประตูไม้อยู่ตรงนั้นซึ่งไม่ได้เปิดบ่อยนัก แม้แต่พนักงานประจำของเมมโมรีโฮมสเตย์ก็ไม่เคยเห็นประตูนี้เปิดมาก่อนหลังจากมีเสียงไขกุญแจก็ถูกดันเข้าไปในรูกุญแจและด้วยการคลิกประตูก็เปิดออก หลังจากนั้นไม่นานบุคคลนั้นก็เดินเข้ามาเธอคือเจ้าของเมมโมรีโฮมสเตย์เจ้าของโฮมสเตย์แห่งนี้อารมณ์ดี ใจดี และสงบต่อหน้าทุกคนอย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ผู้คนที่รู้จักเธอจะไม่เชื่อ เจ้าของที่มักจะอารมณ์ดีในสายตาของคนอื่นตอนนี้เย็นชา มีความเจ็บปวดในดวงตาของเธอที่เธอไม่สามารถซ่อนได้ใบหน้าของเธอเย็นชาด้วยความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เธอกำลังเดินด้วยก้าวที่หนักหน่วง “ฉันมาที่นี่เพื่อพบคุณ” เสียงเรียบ ๆของเธอเอ่ยช้า ๆอย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากเธอแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นั่นอีกแล้วเธอยกขาเดินเข้าไปข้างใน สถานที่ที่เธอคุ้นเคยที่สุดในเมมโมรีโฮมสเตย์ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นสถานที่แห่งนี้ไฟไม่ได้เปิดขึ้น เธอเดินไปข้างหน้าในความมืด เธอไม่คุ้นเคยกับสิ่งต่าง ๆ