Tous les chapitres de : Chapitre 1021 - Chapitre 1030

เจนิซกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ “เธอได้แตะเอกสารบนโต๊ะของฉันหรือเปล่า?” ผู้จัดการถามขณะที่เธอเดินเข้ามาหาเจนิซ"คุณเทรมอนต์มาถึงที่สำนักงานแล้ว แต่คุณยังไม่ได้เอาเอกสารไปให้เขาเซ็น” เจนิซตอบอย่างใจเย็น “ฉันก็เลยเอาเอกสารเหล่านี้ไปให้เขาในขณะที่คุณไม่อยู่ คุณเทรมอนต์ลงนามหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน”ผู้จัดการอารมณ์เสีย “เธอเป็นแค่เด็กฝึกงาน ทำไมเธอถึงชอบยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง? อย่าแตะต้องของพวกนี้อีก! เธอยังไม่ได้รับสิทธิ์ที่จะเข้าห้องทำงานของท่านประธานซะหน่อย!”“คุณต่างหากที่ละเลยงานของคุณ แล้วทำไมคุณถึงไม่ปล่อยให้คนอื่นช่วยซะล่ะ?” เจนิซถาม “เราทุกคนทำงานในบริษัทเดียวกัน เรามีเป้าหมายเดียวกันก็คือการทำให้บริษัทเจริญรุ่งเรือง เอกสารเหล่านี้มีความสำคัญ คุณไม่เห็นจะต้องโกรธฉันเลย ถ้าคุณไม่พอใจ คุณก็ลองไปคุยกับคุณเทรมอนต์ดูสิ ดูสิว่าเขาจะพูดอะไร”ผู้จัดการโกรธมากจนสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวและสีขาว “นี่เธอ… เธอเป็นเด็กฝึกงานนะ เธอคิดที่จะเหยียบย่ำฉันเหรอ? ค่อยกลับมาท้าทายฉันอีกครั้งเมื่อเธออยู่ในตำแหน่งของฉันนะ ถ้าขืนเธอยังแตะต้องสิ่งของของฉันอีกครั้งล่ะก็ ฉันจะไล่เธอ

ทันใดนั้นมาร์คก็ดึงแอเรียนเข้ามากอด “แอริ… ฉันชอบที่เธอบอกฉันเมื่อเธอไม่มีความสุขกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งนะ เอาเป็นว่าเราจะให้สมอร์กลับไปนอนในห้องของเขาเพราะยังไงสุดท้ายเขาก็จะต้องนอนคนเดียวให้ได้อยู่ดี เราแค่จะฝึกเขาให้คุ้นเคยกับมันเร็วขึ้น เราให้แมรี่คอยดูแลเขาได้เพราะฉะนั้นเราก็ไม่ได้ต้องกังวลเรื่องนี้แล้ว”ทันใดนั้นแอเรียนก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้เคร่งขรึมอีกต่อไปและกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เนื่องจากเมื้อกี้นี้เธอไม่ได้โกรธขั้นสุด ความโกรธของเธอจึงสงบลงในไม่ช้า เธอเล่นกับกระดุมเสื้อโค้ตบริเวณหน้าอกของเขาและพูดอย่างอ่อนหวานว่า “คุณเห็นสมอร์เป็นกัางขวางคอเพราะเขานอนขั้นเราทุกคืนเหรอ? ก็ได้ ตอนนี้เขาก็อายุเกือบจะครึ่งขวบแล้ว คืนนี้เรารีบเข้านอนกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปรายงานตัวที่บริษัทแต่เช้า”มาร์คยื่นมือออกและยกคางของเธอขึ้น จากนั้นเขาก็จ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ “ฉันเกรงว่าคืนนี้เราคงจะนอนเร็วไม่ได้หรอก…”ใบหน้าของแอเรียนแดงเล็กน้อยแต่เธอไม่ได้หลบสายตาที่เร่าร้อนและลึกซึ้งระหว่างที่เธอริเริ่มถอดเสื้อผ้าให้เขาเมื่อพวกเขาเพลิดเพลินอยู่บนเตียง มาร์คก็กระตือรือร้นที่จะลงมือทำภารกิจหลักในข

โต๊ะทำงานของแอเรียนไม่ได้พิเศษอะไรมากนัก มันถูกแยกออกจากนักออกแบบทั่วไปคนอื่น ๆ และมีพื้นที่ที่กว้างขวางกว่าเล็กน้อย โต๊ะทำงานของเธอยังใหญ่กว่าคนอื่นเล็กน้อยเช่นกันไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น คุณเยลแมนก็มาส่งสัญญาให้เธอด้วยตนเอง “ได้โปรดอ่านทบทวนดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นได้เลยครับ”แอเรียนถือสัญญาและอ่านมันอย่างละเอียดถี่ถ้วน หลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดว่า “ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ฉันต้องแจ้งบางอย่างก่อน ฉันจะพยายามทำงานให้เสร็จในช่วงเวลากลางวัน ฉันต้องไม่ถูกขอให้ทำงานล่วงเวลาในช่วงสุดสัปดาห์เด็ดขาด และในวันธรรมดาฉันก็หวังว่าฉันจะได้ไม่ต้องทำงานล่วงเวลาเช่นกัน หากคุณมีข้อโต้แย้ง คุณสามารถลดจำนวนรายได้ต่อปีของฉันได้เลย โอเคไหมคะ?”คุณเยลแมนพูดด้วยน้ำเสียงประจบสอพลอว่า “คุณพูดเรื่องอะไรของคุณกันครับ? ผมจะขอให้คุณทำงานล่วงเวลาได้อย่างไร? ยิ่งการทำงานล่วงเวลาตอนกลางคืนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ถ้าคุณทำงานตัวเองเสร็จในตอนกลางวันแล้วคุณสามารถเลิกงานได้ก่อนเวลาด้วยซ้ำหากต้องการ เราเข้าใจดีว่าคุณต้องกลับบ้านเร็วเพื่อไปดูแลลูกของคุณ นั่นไม่ใช่ปัญหาเลยครับ"'เขาทำตามความปรารถนาของฉันอย่างง่ายดาย!' เธอสง

เมื่อเปิดประตู ทิฟฟานี่ก็เห็นเมลานีอยู่ที่หน้าประตู มันทำให้ทั้งแจ็คสันและทิฟฟานี่ต้องประหลาดใจแม้ว่าแจ็คสันจะไม่เคยพบกับเมลานี แต่เขาเห็นเธอในข่าวเป็นครั้งคราว ดังนั้นเขาจึงจำเธอตั้งแต่แวบแรก ทิฟฟานี่เคยเจอเมลานีมาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าหล่อนเป็นใคร จากนั้นเธอก็ถามเมลานีว่า “คุณมาที่นี่ทำไม? คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”เมลานีที่ยืนอยู่ที่ประตูดูสง่างามและสละสลวย เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันมาถึงระยะหนึ่งแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางเข้าค่อนข้างเข้มงวด ฉันจำชื่อคุณไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องบอกชื่อคู่หมั้นของคุณและอ้างว่าฉันเป็นเพื่อนของเขา คุณไม่รังเกียจใช่ไหม? ความจำฉันไม่ดีน่ะ หลังจากที่ค้นหาอยู่นานฉันก็มาถูกหลังสักที คุณเลน ฉันมาในวันนี้เพื่อนำอาหารเสริมสุขภาพสำหรับสตรีมีครรภ์มาให้คุณ ฉันคิดไว้ว่าคุณน่าจะอยู่บ้านในเวลานี้”ทิฟฟานี่สังเกตเห็นว่าเมลานีกำลังถือของอยู่ในมือ เธอจึงรับของพวกนั้นจากหล่อนตามมารยาท “ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากแบบนี้ คุณไม่น่าทำให้ตัวเองลำบากขนาดนี้เลย”แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรในขณะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาปฏิบัติต่อชายผู้นั้นเป็นศัตรูด้า

เมลานีใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการหาทางกลับไปที่คฤหาสน์สมิธการเดินทางครั้งนี้ก่อให้เกิดการพูดจาโผงผางเกี่ยวกับสถานที่ที่เข้าถึงได้ยากโดยไม่จำเป็นของคฤหาสน์ซี่งทำให้กิจกรรมง่าย ๆ อย่างการไปเยี่ยมทิฟฟานี่กินเวลาไปหลายชั่วโมงเมลานียังบ่นกับตัวเองไม่เสร็จด้วยซ้ำเมื่อจู่ ๆ เจตต์ก็เดินเข้ามาหาเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ของเขาว่า “นายหญิงครับ นายท่านอยากคุยกับคุณ เขากำลังรอคุณอยู่ในห้องนอน”หัวใจของเมลานีเต้นระรัว ความสงสัยในความต้องการเบื้องหลังคำเชิญของอเลฮานโดรเริ่มก่อตัวขึ้นในตัวเธอ สามีเธอมักจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อหลีกเลี่ยงเธอ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกหาเธอก่อน เธอส่งเสียงตอบรับให้เจตต์เพื่อแสดงว่าเธอเข้าใจก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปเจตต์ก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหันอีกครั้งและแนะนำเธอว่า “นายหญิง ได้โปรดอย่าทำอะไรที่อาจทำให้เขาผิดใจต่อคุณนะครับ ระวังคำพูดด้วย”เมลานีเกือบจะโต้กลับไปว่า 'ถามจริง?' ทว่าเธอกลับไม่ได้ทำ เจตต์พูดราวกับว่าอเลฮานโดรเป็นยักษ์กินคน! นอกจากนี้ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำราวกับว่าสถานะของเธอต่ำกว่าเขา แต่ในขณะเดียวกัน สีหน้าที่เคร่งขรึมและไร้อารมณ์ของเจ