บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 291 - บทที่ 300

“ถูกต้อง ๆ นายพูดถูก!”ฟีโอน่าเก็บเงินของเธออย่างรีบเร่งและปิดกระเป๋าก่อนจะพูดว่า “ในที่สุดนายก็ทำสิ่งที่มีประโยชน์สักที นายใช้เวลาเพียงแค่วันหรือสองวันก็สามารถหาเงินที่ฉันเสียไปมาคืนได้ ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้ไร้ประโยชน์ไปซะทั้งหมด!”“นายไม่เพียงแค่มีประโยชน์เท่านั้น ฉันคิดว่าฉันเริ่มจะชอบนายแล้ว!”แอนดรูว์หัวเราะเบา ๆ และกระโดดสองครั้งต่อด้วยทำสควอตสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูสิฟีโอน่าตอนนี้ผมสบายดีและหายเป็นปกติแล้ว ตอนนี้ผมสามารถวิ่งด้วยขานี้ได้แล้ว!”“ตอนนี้มันดีขึ้นแล้วจริง ๆ!”ฟีโอน่ารู้สึกประหลาดใจอยู่เหมือนกันเมื่อเฟนด์อ้างว่าเขาสามารถรักษามันได้ในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ เธอก็ไม่คิดว่ามันจะหายได้จริง มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากแต่ไม่ช้าเธอก็คิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้ขณะที่สีหน้าของเธอซีดลง ก่อนจะพูดว่า “มีความสุขเรื่องอะไรล่ะ? ตอนแรกขาของคุณปกติดีอยู่แล้วทั้งหมดนี้ต้องไปขอบคุณไอหนุ่มนี่ที่ทำให้ขาของคุณกลายเป็นแบบนั้น ตอนนี้คุณมีความสุขจริงเหรอ? ฮึ่ม ถ้ามันยังมีความเมตตาพอมันควรที่จะชดใช้ให้กับความสูญเสียนี้!”“แม่พูดถูก นี่เป็นความผิดของผม ผมควรชดใช้ให้ บอกผม

สีหน้าของฟีโอน่าเปลี่ยนเป็นขมขื่นเมื่อเธอพูดว่า “นายน้อยไมเคิลเคยบอกว่าเงิน 50 ล้านไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาและจะจัดงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ให้กับเซเลน่า เขารวยจริง ๆ ในทางกลับกันเฟนด์ต่างหากที่ยากจนแต่ก็ยังชอบโอ้อวด คุณไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาพูดได้!”“แต่ค่าจ้างของเขาเป็นเรื่องจริง คุณทันย่าสัญญาด้วยตัวเอง นั่นมันปลอมไม่ได้จริงไหม?”“ดูขาของผมสิตอนนี้ก็หายดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมรู้สึกว่านี่คือปาฏิหาริย์! แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เขากลับสามารถรักษามันได้!”แอนดรูว์ยังคงพูดถึงเฟนด์“เฮ้ ก่อนที่จะได้รับค่าจ้างเงินนั่นยังไม่ใช่ของเขา อีกอย่างเฟนด์เคยชินกับการอยู่ในสนามรบมากเกินไป เขาอาจจะดึงดูดปัญหาเข้ามา ดังนั้นเขาจึงเป็นเพียงแค่คนอำมหิตและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถ้าเขาต้องสู้กับคนที่ไม่ควรสู้อีก เราอาจจะต้องทุกข์ทรมานเพราะเขาแทน”“สำหรับขาของคุณ เพราะว่าเฟนด์เคยอยู่ในสนามรบมานาน เขาจึงรู้วิธีรักษาบาดแผลจากการทุบตีนั่นก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? บางทีเขาอาจจะไม่รู้วิธีรักษาไข้หวัดธรรมดา ๆ ก็ได้!”ฟีโอน่ากลอกตาไปที่แอนดรูว์ คว้ากระเป๋าสองใบนั้นแล้วเดินเข้าไปข้างใน เธอพูดว่า “เราจะเส

“นายท่าน นายท่านฮาร์วีย์ ดูให้ดี ๆ ใคร นั่นใคร?”ในที่สุดชายสูงอายุก็จำลาน่าได้ เขาตกใจมากแม้กระทั่งเสียงของเขาก็ยังสั่นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือลาน่าเป็นเพียงผู้ส่งสาร ใครกันแน่ที่สามารถสั่งให้เทพเจ้าแห่งสงครามมาส่งข้อความให้พวกเขา?“ท-เทพีแห่งสงคราม ลาน่า!”หลังจากที่นายท่านฮาร์วีย์มองผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียดเขาก็อ้าปากค้างเมื่อเทพีแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่มาถึงอาณาเขตกลาง เธอมีอำนาจในการปกครองชีวิตและความตาย ไม่รู้ว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่มีอำนาจมากต้องการที่จะประจบเธออย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเทพีแห่งสงครามจะมาที่พรรคเทพเจ้าแห่งมังกรของพวกเขาดูจากเหตุผล การที่เทพีเจ้าแห่งสงครามมาที่พรรคเทพเจ้าแห่งมังกรของพวกเขาน่าจะเป็นเรื่องดี แต่ช่างน่าขำเธอกลับกลายเป็นคนที่นำพาฝันร้ายมาให้พวกเขาเขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยเพราะคำเหล่านั้นเป็นคำพูดของเทพีแห่งสงคราม นอกจากนี้เทพีแห่งสงครามคงไม่ได้มีเวลามากพอที่จะทำไปเพื่อยั่วยุพวกเขายิ่งไปกว่านั้นถ้าห้าพยัคฆ์ของพวกเขาตายจริง พวกเขาจะต้องออกจากอาณาเขตกลางให้เร็วที่สุด ไม่ต้องรอให้เทพีแห่งสงครามบอกให้พวกเขาหรอก มิฉะนั้นศัตรูของพวกเขาคงจะมาปรากฏตัวใ

ภาพของผู้กอบกู้ที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเฟนด์ปรากฏขึ้นมาในความคิดทันย่า"อ๊ะ!"ในขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ จู่ ๆ ก็มีออดี้เบรกอยู่ตรงหน้าเธอทันย่าสะดุ้งหยุดรถ เธอชนท้ายออดี้คันหนึ่ง“คุณทันย่าเสียสมาธิเพราะฟังเรื่องราวของผมเหรอ?”เฟนด์หัวเราะอย่างขมขื่นขณะมองไปที่ทันย่าที่ตกใจ “ความผิดนายนั่นแหละที่เรื่องมันน่าเศร้า ฉันฟุ้งซ่านตอนที่คิดถึงเรื่องพี่ชายนาย!”ทันย่ากลอกตาใส่เฟนด์ลงจากรถเฟนด์มองป้ายทะเบียนรถคันข้างหน้า มันคือ B77777 ดูเหมือนเจ้าของรถคันนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิด!เนื่องจากทันย่าพาเขาไปในฐานะบอดี้การ์ด เพื่อความปลอดภัยของทันย่า เฟนด์จึงเดินตามหลังเจ้าของรถคันข้างหน้าได้ลงจากรถมาทันที“ขับประสาอะไรวะ ผู้หญิงเหรอ? ให้ตายเหอะ ผู้หญิงขับไม่ได้ดูทางเลยรึไง?”เมื่อลงมาจากรถเขาก็โวยวายใส่เฟนด์และทันย่าทันทีคนประมาณสิบคนออกมาจากรถออดี้ ทุกคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าหนังที่แวววาว ทุกคนดูสดใหม่และเป็นบอดี้การ์ดทั้งหมดชายอีกคนที่สวมเสื้อคลุมสีและเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้เดินเข้ามาหาพวกเขาและพูดว่า “สวยจริง! เธอขับรถเฟอร์รารี ไม่เลวนี่ ลูกสาวเศรษฐีใช่ไหม?”“ขอโ

หลังจากที่โกรธขึ้นมาทันย่าก็หันหลังเดินกลับไปที่รถทันที “ไปกันเถอะเฟนด์” เธอบอก “อย่าไปยุ่งกับขยะพวกนี้เลย พวกขี้โกง พอเราสุภาพด้วยก็ไม่รู้จักพอ!”ทันย่ามักจะทำถือตัวตลอด แต่ในเมื่อมันเป็นความผิดของเธอ เธอก็ขอโทษและชดใช้ความเสียหายเธอไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะไม่มีเหตุผล เธอโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือด “ฮ่า ๆ อยากไปเหรอ? จะปล่อยคุณไปง่าย ๆ แบบนี้ได้ไงกัน ว่าไหม?”ชายคนนั้นหัวเราะและโบกมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องเข้ามาล้อมเฟนด์และทันย่า “แกต้องการอะไรกันแน่? กำลังฝันเหรอว่าอยากให้ฉันเป็นแฟน ฝันลม ๆ แล้ง ๆ เข้าใจไหม? มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่!”ทันย่าโกรธจัด เธอไม่เคยโดนแกล้งมาก่อนตั้งแต่เด็กชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ “งั้นมาทำให้เรื่องมันง่ายมา ให้ผมจูบคุณหนึ่งที โอเคใช่ไหม? ในเมื่อคุณไม่มีแฟนนี่ก็น่าจะเป็นจูบแรก การจูบคุณเป็นหนทางหนึ่งในการชดใช้ค่าเสียหาย! ลองคิดดูนะ จูบเดียว มีค่าหมื่นล้านเหรียญ ไม่ตื่นเต้นเหรอ?”เขาหัวเราะอย่างน่ากลัวดูเหมือนจะไม่ให้ทันย่าจริงจัง“คุณทันย่า เหมือนว่าคนพวกนี้จะเลือกทางที่ลำบากนะ!”เฟนด์สังเกตเห็นความผยองของชายคนนี้ ไอ้บ้านี่ทะลึ่งละที่จะให้บังคับให้เธอจูบ เ