All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 431 - Chapter 440

แดร์ริลได้ยินเสียงแห่งความปลาบปลื้มในทันที ตามมาด้วยการปรากฏกายของทรวดทรงงดงามเบื้องหน้าเขาเสียงนั่นมาจากลิลี่แดร์ริลห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นดวงตาเศร้าหมองของลิลี่ "เป็นอะไรไป หนูน้อยลิลี่? ทำไมตาของเธอแดงก่ำขนาดนี้ล่ะ?"ลิลี่กุมมือของแดร์ริลแน่น ขณะเธอเอนตัวลงไปบนร่างกายของเขาและร้องไห้ด้วยน้ำตาแห่งความสุข "สามีที่รัก... มันน่าประหลาดใจมากที่นายตื่นขึ้นมา ฉันคิดว่าฉันจะเสียนายไปแล้ว..."ลิลี่ ได้เฝ้าสวดมนต์อ้อนวอนภาวนามาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่แดร์ริลได้รับบาดเจ็บ! ในที่สุดสวรรค์ก็ดลบันดาลรับฟังเธอ และตอนนี้แดร์ริลก็ฟื้นกลับคืนขึ้นมาแล้ว...แน่นอนที่ว่า ผู้ซึ่งทุ่มเทเสียสละมากที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหนนอกไปเสียจากอีวอน คนที่เอายาฟื้นสภาพเก้าโอสถมามอบให้กับพวกเขาแดร์ริลรู้สึกอบอุ่น ขณะเขาเห็นน้ำตาของลิลี่และเอามือแปะไปที่ไหล่ของเธอ "โอ๋ โอ๋ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว..."เขายิ้มเบิกบานใจ และกล่าวต่อ "อีกอย่าง ฉันจะตายได้ยังไง ในเมื่อเรายังไม่ทันได้มีอะไรกันเลย?"ลิลี่ขวยเขินและใบหน้าอันงดงามของเธอกลายเป็นสีแดงในทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริลแดร์ริลยังคงปากหวานเหมือนเ

โอ้ แย่แล้วแดร์ริลมึนงงอย่างถึงที่สุดกับฉากเบื้องหน้าเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะกลายเป็นที่นิยมชมชอบมากขนาดนี้ส่วนที่ตลกที่สุดก็คือบรรดาผู้อาวุโสของทั้งหกสำหลัก ปกติจะสูงส่งและเกรียงไกร แต่ตอนนี้พวกเขากลับเหมือนพ่อค้าแม่ค้าหาบเร่ตามท้องถนนที่คอยแย่งกันเรียกหาลูกค้ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าสนใจไม่ใช่น้อยเลยทีเดียวเกรแฮมก็หัวเราะดังสนั่นออกมาด้วย "ทุกคนหยุดเถียงกันก่อน แดร์ริลยังไม่ได้พักฟื้นเต็มที่กับอาการบาดเจ็บของเขา เขาต้องการพักผ่อนอย่างสงบ"ทุกคนต่างมองหน้ากันและหยุดถกเถียงเมื่อได้ยินคำพูดของเกรแฮม อย่างไรก็ตามสายตาของพวกเขายังคงจ้องมองแดร์ริลด้วยความศรัทธาแรงกล้าเหมือนเดิมแดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอบพระคุณผู้อำนวยการใหญ่ที่ก้าวเข้ามาห้ามปราม ไม่เช่นนั้นมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับแดร์ริลที่จะตัดสินใจกับบรรดาผู้อาวุโสทั้งหมดจากหกสำนักหลักที่ไม่ยอมท้อถอยในเวลานั้นเกรแฮมหยิบกุญแจออกมาและมอบให้กับแดร์ริล "แดร์ริล มันชัดเจนแล้วสำหรับทุกคนว่านายคือแชมป์เปี้ยนของการประชุมพิฆาตราชสีห์ ราชสีห์ทองคำถูกขังอยู่ในห้องลับของสถาบันหกวิถีและนี่คือกุญแจของห้องนั้น"สีหน้าท่าทางของแด

แดร์ริลควรจะตายตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น เขาไม่เป็นอะไรได้ยังไง?เซอร์ซีกล่าวต่อ “เอเวอลิน ฉันจะไปกับเธอเพื่อไปหาแดร์ริล มาลองดูกันว่าเราจะสามารถโน้มน้าวให้เขา ปล่อยตัวคุณปู่ของเธอไปได้ไหม...”มีแสงแวววาวในดวงตาของเอเวลินขณะเธอกล่าวเบา ๆ “เซอร์ซี ขอบใจมากสำหรับข่าวนี้ ฉัน... ฉันจะไปหาเขาด้วยตัวเอง”เอเวอลินวางสายก่อนที่เซอร์ซีจะกล่าวตอบก่อนหน้านี้ เอเวอลินได้ทำให้แดร์ริลคุกเข่าขอโทษเธอและแม้กระทั่งให้เขาล้างเท้าให้เธอ เขาคงจะรังเกียจเธออย่างแน่นอนแดร์ริลคงจะทำให้เอเวอลินยากลำบากอย่างแน่นอนถ้าหากเธอไปขอความช่วยเหลือจากเขามันจะน่าอับอายเกินไปถ้าหากแดร์ริลปฏิเสธคำขอร้องของเธอต่อหน้าเซอร์ซี…ในเช้าตรู่วันต่อมา ลิลี่ป้อนข้าวต้มให้กับแดร์ริล ก่อนจะเร่งรีบออกไปโรงเรียนเธอลาเรียนมาแล้วสองวันเพื่อดูแลแดร์ริล และไม่สามารถจะล่าช้ากับการเรียนของเธอได้อีกแดร์ริลรู้สึกอนาถใจกับการอยู่บ้านคนเดียวในวันนี้ เขาไม่มีแม้กำลังเพื่อจะไปปลดทุกข์ในห้องน้ำด้วยตัวเองตามคำอธิบายในคัมภัร์โอสถแห่งอนันต์ แดร์ริลจะอ่อนแอมากในช่วงสามวันแรกหลังจากทานยาฟื้นสภาพเก้าโอสถ ขณะที่เม็ดยาค่อย ๆ ซ่อม

เอเวอลินประคองตัวแดร์ริลลุกขึ้น ขณะเธอกล่าว“เฮ้ เธอแค่จับแขนของฉันไปเฉย ๆ ไม่ได้ เธอต้องเอาแขนโอบเอวฉันไว้ ไม่อย่างงั้นฉันจะเดินยังไงล่ะ?” แดร์ริลพึมพำในขณะที่เขาค่อย ๆ ลุกจากเตียง ขณะที่พยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำให้แผลของเขาเปิดออกมาอีกเอเวอลินอดกลั้นความโกรธของเธอไว้ ขณะที่เธอค่อย ๆโอบแขนของเธอไปรอบเอวของแดร์ริล ในตอนที่ประคองเขาด้วยแขนอีกข้างของเธอเดินทีละก้าว...ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องน้ำ เอเวอลินหน้าแดงและพลันหลับตาปี๋อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรตามมาอยู่สักพักหนึ่งเอเวอลินลืมตาด้วยความสงสัยและเห็นแดร์ริลกำลังจ้องมองเธออยู่กับรอยยิ้มแก้มปริบนใบหน้าของเขา‘ทำไมไอ้เวรนี่ยังไม่ทำธุระให้เสร็จไปสักที? เขามาจ้องมองฉันเพื่ออะไร?’เอเวอลินรู้สึกรำคาญ สูญเสียท่าทีอ่อนน้อมที่มีไปก่อนหน้านี้ และกล่าวเบา ๆ “แกต้องการอะไร?”แดร์ริลอดใจที่จะยิ้มไม่ได้ “ฉันจะชิ้งฉ่องได้ยังไงถ้ายังใส่กางเกงอยู่? ฉันไม่กล้าขยับแขน เธอช่วยฉัน... ปลดซิปกางเกงทีได้ไหม...?”เอเวอลินเลือดขึ้นหน้าอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของแดร์ริลขณะเธออุทาน “ทำไมแกไม่ไปลงนรกแทนซะล่ะ! ฉันไม่ทำ!”‘ไอ้ลามกจกกระเ

แดร์ริลรู้สึกมีความสุขกับอาหารเช้าที่ลิลี่ดูแลจัดเตรียมไว้ให้แดร์ริลรู้สึกเจริญอาหาร ผลก็มาจากความสุขที่เขาได้หยอกล้อกับเอเวอลินเมื่อวาน เขาแม้กระทั่งหลับสนิทเต็มอิ่ม และตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นสดใสคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์นั้นกล่าวไว้ถูกต้อง ตอนนี้เขาหายดีเป็นปกติแล้วหลังจากผ่านไปสามวันตั้งแต่ที่เขาทานยาฟื้นสภาพเก้าโอสถแดร์ริลอาบน้ำหลังจากที่ลิลี่ออกไปโรงเรียน เขาได้ยินเสียงเปิดประตูในทันทีหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จและกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เอเวอลินก็เดินรีบร้อนเข้ามา“ฉันขอเตือนแก อย่ามายียวนฉันในวันนี้ พาฉันไปหาคุณปู่เร็วเข้า” เอเวอลินกล่าวเย็นชา ขณะเธอลากแดร์ริลไปที่สถาบันหกวิถีเอเวอลินจะจดจำความน่าอับอายและความทุกข์ทรมานที่เธอถูกกระทำจากแดร์ริลแดร์ริลปล่อยให้เอเวอลินลากตัวเขาไปจนถึงทางเข้าของสถาบันหกวิถี“เอาล่ะ เอาล่ะ เรามาถึงทางเข้าแล้วตอนนี้ หยุดลากฉันได้แล้ว... ทำเหมือนกับฉันจะวิ่งหนีไปไหนได้...”แดร์ริลบ่นพึมพัมแดร์ริลถอนหายใจก่อนจะกล่าวมันเป็นช่วงเวลาพัก และบรรดานักเรียนก็กระจายตัวอยู่เต็มทั่วพื้นที่ของโรงเรียน แดร์ริลจะพาเอเวอลินผู้มีผมสีแดงเด่นสง่าอยู่เข้าไปได้อย่างไ