All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 121 - Chapter 130

กลางวันเดือนสิงหาคม อากาศสดใส แต่บรรยากาศในคฤหาสน์ดาร์บี้กลับมืดมนทั้งตระกูลได้รวมตัวกันในโถง จ้องมองไปที่แจ็คสันและรีเบคก้าด้วยท่าทางมืดมัว"แจ็คสัน นี่ลูกคิดดีแล้วเหรอ?" เดรกถาม"ครับพ่อ" แจ็คสันพยักหน้า "ผมสนับสนุนอย่างเต็มกับการตัดสินใจที่จะเก็บเด็กไว้ของรีเบคก้า" เขามองไปที่ท้องของเธอใช่แล้ว เธอตั้งท้อง แต่ทั้งเธอและแจ็คสันนั้นไม่ได้มีอะไรกันในวันแต่งงานตั้งแต่ที่รีเบคก้าถูกข่มขืนในวันแต่งงาน แจ็คสันเว้นระยะให้เธอฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บทางจิตใจ ยังไงซะ มันก็ยังคงยากสำหรับเธอ แต่แจ็คสันไม่ติดว่ารีเบคก้าจะตั้งท้อง ซึ่งไม่จำเป็นต้องเดาว่าใครเป็นพ่อเด็กข่าวการตั้งท้องของรีเบคก้าดังไปทั่วตระกูลดาร์บี้ภายในวันเดียว"แจ็คสัน นายมันบ้าไปแล้ว!""ใช่ เด็กนั่นไม่ใช่ลูกนาย จะเก็บไว้ทำไม?""แดร์ริลข่มขืนเมียแก แต่แกยังอยากเก็บเด็กไว้เนี่ยนะ?"ทุกคนในตระกูลตะโกนอย่างไม่พอใจ แจ็คสันกำหมัดแน่นปัง!ยูมิตบที่โต๊ะ เธอยืนขึ้นแล้วกล่าว "แจ็คสัน นี่แกเป็นบ้าเหรอ? แดร์ริล สัตว์เดรัจฉานนั่นเหยียบย่ำเราด้วยการกระทำต่ำทราม ตอนนี้ ถ้าแกกับรีเบคก้าเก็บเด็กไว้—แล้วทั้งโลกรับรู้—มันจะส่งผลเสียก

แดร์ริลส่ายหัวไปมา 'นรกเถอะ นี่ฉันแต่งตัวไม่ดีตรงไหน? ฉันเพิ่งซื้อมันมาเองนะ! ทำไมคนถึงได้ชอบดูถูกฉันนัก?'ถึงเขาจะซื้อพวกมันมาจากร้านข้างทาง แต่มันก็ถูกและใส่สบาย!"ก็ได้ ผมจะไม่เข้าไป" แดร์ริลกล่าว เขายอมแพ้ เขาไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเธอเขากำลังจะโทรหาเมแกนเพื่อบอกเธอว่าเขาจะรอยู่ที่ทางเข้า ในตอนนั้นชารอนก็เดินตึงตังเข้ามาหาเขาด้วยส้นสู.ของเธอ"หากคุณต้องการโทรศัพท์ กรุณาทำมันข้างนอก! อย่ารบกวนแขกวีไอพีของเรา" เธอสั่ง"นี่ฉันโทรก็ไม่ได้?" แดร์ริลงุนงง"ไม่ได้!" เธอเอ็ด พร้อมชี้ไปที่ทางเข้าหลัก "ทางเข้าวีไอพีของเราไม่ใช่ที่ที่คุณจะเดินไปมาได้ โปรดโทรข้างนอก"พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา "คุณผู้ชาย นี่เป็นพื้นที่วีไอพี" เขาขมวดคิ้ว "โปรดอย่าเข้ามาบริเวณนี้ คุณจะรบกวนแขกได้"ลูกค้าคนอื่นเริ่มสังเกตเหตุการณ์"ไอ้ยาจกนั่นอะไรน่ะ คนจนแต่พยายามเข้ามาพื้นที่วีไอพีเหรอ?""เขาต้องพยายามแซงคิวแน่!""ดูสิ นั่นไม่ใช่ลูกเขยของตระกูลลินดันเหรอ?" ใครบางคนโพล่งขึ้นมากะทันหัน"ฮ่าฮ่า! จริงด้วย!"ชารอนเริ่มวางท่าใหญ่โตกว่าเดิมต่อหน้าแดร์ริลเมื่อได้ยินพวกเขาพูดกัน'งั้น หมอนี่ก็แค่ของเล

ชายเหล่านั้นตกใจกับการกระทำของเมแกนพวกเขามองสำรวจเธอ—ส้นสูง เชิ้ตขาว และกระโปรงแนบเนื้อ เธอเป็นดาราหนังแสนสวยนี่หว่า!"ฉันเป็นตำรวจ! วางอาวุธลงซะ!" เมแกนกล่าวอย่างเย็นชาตำรวจ?ท่าทางของพวกเขามืดลง พวกเขามองหน้ากัน ก่อนจะล้อมเมแกนไว้แดร์ริลปวดหัวตุบ ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้กระทั่งอาวุธ แต่ยังกล้าไปท้าทายพวกมันเนี่ยนะ?เขาถึงกับตบหน้าผาก จากนั้นก็ค่อย ๆ คืบคลานไปหาพวกเขาอย่างเงียบเชียบ"พี่น้องของฉัน มัดเธอไว้!" หัวหน้าคำราม นี่มันของขวัญที่ไม่คาดคิด! เธอสวยมากพวกเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วเข้าหาเมแกนพร้อมกับเชือก'ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวสร้างปัญหาของแท้เลย' แดร์ริลคิด เขาถอนหายใจ จากนั้นก็พุ่งออกไป"เมแกน ดูที่เหลือ ผมจัดการพวกโจรเอง!" แดร์ริลตะโกน เขาปล่อยหมัดเข้าใบหน้าของโจรคนแรก โจรไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ร่างของเขาปลิวลอยไปแล้วสลบทันทีอะไรกัน?! น็อคใครบางคนให้สลบด้วยหมัดเดียว? นี่เขาไม่ใช่ลูกเขยไร้ประโยชน์เหรอ? ทำไมเขาถึงแข็งแรงนัก? เขามีเบื้องหลังอะไรกันแน่?ทุกคนตะลึงเหล่าโจรลังเล พวกเขาไม่กล้าพุ่งเข้าใส่แดร์ริล หนึ่งในโจรกล่าว "บอส เราเจอตอเข้าแล้ว"หัวหน้าสบถ "ช่างหัว

รถตู้ของพวกโจรขับออกมานอกเมือง เหล่าโจรในรถได้นำโม่งดำออกจากหัวกันทีละคนดวงตาของพวกเขาฉายแววตื่นเต้นเมื่อเห็นถุงเงินถุงใหญ่ที่หลังรถ"เรามีปัญหาแล้ว ลูกพี่วอลเตอร์ ไอ้หนูนั่นกับตำรวจหญิงกำลังตามเรามา"โจรคนหนึ่งชำเลืองมองกลับไป และสังเกตเห็นรถข้างหลัง เขาจึงตะโกนบอกชายในเสื้อลายทหารด้วยความตื่นตระหนกเหล่าโจรรีบมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจดู ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขามีจำนวนมากที่ธนาคารนั่น แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการเจ้าหนุ่มนั่นลงได้ ตรงกันข้าม แดร์ริลกลับสามารถสวนกลับพวกเขาได้หมด นอกจากนั้น แดร์ริลยังดูสบายดีแม้ว่าจะถูกลูกพี่วอลเตอร์ยิง!"อะไร? อย่าบอกนะว่าพวกแกกลัวเจ้าเด็กนั่น! ขับไปที่ภูเขา ที่นั่นไม่ค่อยมีสัญญาณมือถือ ต่อให้พวกมันโทรหาตำรวจ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระบุตำแหน่งของพวกเรา" ชายในเสื้อลายพรางที่ถูกเรียกว่าลูกพี่วอลเตอร์นั้นมีท่าทางมืดมนและโกรธ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแดร์ริลและเมแกนได้ตามรถตู้พวกเขามาจริง ๆแม้ว่าเสียงของเขาจะฟังดูมั่นใจ แต่มันมีความกระวนกระวายและความโกรธในดวงตาของเขาชายในเสื้อลายพรางมีชื่อว่า แลนซ์ วอลเตอร์ เขาเป็นพวกสวะที่เคยทำความเลวทรา

"คุณ...บาดแผลคุณ..."เมแกนเดินเข้ามาหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอถามเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับแผลของเขา"ไม่เป็นไร" แดร์ริลส่ายหัว เขาดูผ่อนคลายแต่ความจริง เขาแค่กำลังฝืนความเจ็บปวดอยู่แผลของเขาเปิดอีกครั้งจากการใช้ดาบกลินโลหิตก่อนหน้านี้ เขากำลังเจ็บปวดมากเมแกนพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เธอยังคงดูกังวลมาก ในดวงตาของเธอ ตอนที่เธอพาเด็กน้อยไปที่รถในตอนที่แดร์ริลขึ้นรถของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้จากหัวไหล่ เขาสบถในใจ กระสุนมันฝังอยู่ในแผลเขานานเกินไป หากเขานำมันออกไม่ทันเวลา เขาอาจจะเสียเลือดมากเกินไปแทนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์ เขากลับดึงผ้าที่พันรอบไหล่ของเขาออก แล้วใช้พลังภายในพยายามฝืนดันกระสุนออกเมื่อกระสุนหลุดออกมาจากบาดแผล แดร์ริลก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ 'เ-ี้ย! โชคดีนะที่เราเป็นผู้บ่มเพาะ ไม่งั้น เราคงนอนนิ่งไปแล้วเพราะกระสุนฝังในนานเกินไป'เมแกนเป็นห่วงมาก เธอต้องการอาสาช่วยเหลือ แต่เธอไม่กล้าเพราะรอบข้างมันมืดมาก เธอกลัวว่าเธอจะทำให้แดร์ริลเจ็บเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่เห็นแผลชัดเจน ดังนั้น เธอจึงต้องปล่อยให้แด