บททั้งหมดของ คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: บทที่ 1051 - บทที่ 1060

'อะไรนะ?' 'เขาบอกว่าเขาไม่สามารถคลายจุดได้อย่างนั้นเหรอ?' ทิฟฟานี่แทบอยากจะร้องไห้ เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนบอกแดร์ริลว่า “ฉันกับพี่สาวจะทนอยู่แบบนี้ทั้งคืนได้ยังไง? คุณมาช่วยพาฉันไปนอนทีสิ” แดร์ริลหัวเราะอย่างทะเล้นก่อนจะอุ้มทิฟฟานี่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ฟึบ! แดร์ริลรู้สึกพึงพอใจที่เขาได้สัมผัสร่างกายอันเย้ายวนของเธอ “คุณอย่าขยับมือเชียวนะ!” ทิฟฟานี่ตะโกนด้วยความเขินอาย แดร์ริลแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ เขาวางทิฟฟานี่ลงบนเตียงจากนั้นเขาก็หันกลับและ ออกไปที่ห้องโถงเล็กที่อยู่ด้านนอก แอชลีย์ยืนร่างแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สตีเฟ่นฉีกเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอออกไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้วซึ่งเผยให้เห็นทรวดทรงอันงดงามของเธอ แดร์ริลต้องพยายามหักห้ามใจเพื่อไม่ให้ตัวเองมองร่างของเธอ เขาเดินเข้ามาหาเธอและแสร้งทำเป็นไม่สนใจความเย้ายวนที่อยู่ตรงหน้า "คุณแอชลีย์ ผมจะพาคุณไปที่ห้องของคุณ" แอชลีย์หน้าแดงก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า "อย่าแตะต้องฉัน" ทิฟฟานี่ผู้ไร้ซึ่งความกังวลไม่ได้สนใจเมื่อแดร์ริลอุ้มเธอ แต่ว่าเธอคือแอชลีย์! เธอจะปล่อยให้บอดี้การ์ดมาแตะต้องตัวเธอสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร? "อืม!" แ

ทิฟฟานี่ตะโกนเรียกแดร์ริลอย่างหมดความอดทน บอดี้การ์ดของเธอไม่เพียงแต่จะอ่อนแอเท่านั้น แต่เขายังขี้เกียจจนน่ารำคาญอีกด้วย “เดี๋ยวผมออกไป” แดร์ริลตื่นขึ้นมาอย่างงุนงงก่อนที่เขาจะตะโกนบอกเธอ หลังจากที่โรเบิร์ตกลับไปเมื่อคืนนี้ แดร์ริลก็ย่องเข้าไปสำรวจคฤหาสน์ทั้งหลังของพวกเธอ แต่เขาก็ไม่พบร่องรอยของแก่นแท้ของมังกรเลย และเมื่อเขากลับมานอน ก็เป็นเวลาเกือบจะเช้าตรู่แล้ว เมื่อแดร์ริลออกมาจากห้อง สองสาวพี่น้องก็อยู่ในรถแล้ว แดร์ริลรีบเข้าไปหาพวกเธอ เมื่อเขามาถึงและกำลังจะเปิดประตูรถ ทิฟฟานี่ก็ลดหน้าต่างลงและกลอกตาใส่เขาพร้อมพูดขึ้นว่า "นี่คุณคิดว่าฉันจะให้คุณขึ้นรถคันเดียวกันกับพวกฉันอย่างนั้นเหรอ? คุณรีบไปเรียกแท็กซี่แล้วตามมาเลย!" ทิฟฟานี่พูดต่อ “อ้อ มีอีกอย่าง ห้ามบอกใครในมหาวิทยาลัยว่าคุณเป็นบอดี้การ์ดของพวกเรา แค่ดูแลความปลอดภัยของพวกเราอยู่ห่าง ๆ และห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเราด้วย เข้าใจไหม?” “ครับ!” แดร์ริลพยักหน้า เมื่อพูดจบเธอก็เหยียบคันเร่งและออกรถไป แดร์ริลพูดไม่ออก 'นี่ฉันเป็นบอดี้การ์ดของพวกเธอหรือเปล่านะ? ทำไมพวกเธอถึงให้ฉันนั่งรถไปคนเดียว บ้าจริง!' แดร์ริลพ

แดร์ริลอารมณ์ไม่ดีเพราะแก่นแท้ของมังกรอยู่แล้ว และเมื่อเฟรดเหยียบเก้าอี้ของเขา เขาก็โกรธมากยิ่งขึ้นอีก ในทางกลับกัน บ็อบบี้ร้องไห้เหมือนเด็กขี้แยและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า "ผมขอโทษบราเธอร์เฟรด พอดีเมื่อวานนี้ผมมีธุระเร่งด่วน ผมจะรีบทำการบ้านของคุณให้เสร็จภายในวันนี้..." บ็อบบี้ไม่กล้าขัดขืนเพราะเขากลัวว่าจะถูกรังแกอีก ในขณะที่นักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็มองดูเหตุการณ์อย่างเฉยเมยเพราะบ็อบบี้ถูกรังแกทุกวัน จนพวกเขาเคยชิน บางคนหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปบ็อบบี้ พวกเขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป "บัดซบ!" เฟรดตะคอกใส่บ็อบบี้ "แกไม่ต้องมาแก้ตัว! แกทำให้ฉันโดนครูเรนีไล่ตะเพิดออกมาเมื่อเช้านี้เพราะว่าฉันไม่มีการบ้านส่ง! แกลงไปบนพื้นและคลานไปรอบ ๆ ห้องเหมือนหมาเดี๋ยวนี้เลย! ห้ามหยุดจนกว่าฉันจะพอใจ” อะไรนะ? บ็อบบี้สั่นสะท้าน “บราเธอร์เฟรด อย่าทำแบบนี้เลยนะ…” “อยากตายเหรอ?” เฟรดเตะที่ขาของบ็อบบี้ “กล้าดียังไงมาต่อรองกับฉัน!” จากนั้นเฟรดก็ยกมือขึ้นตบหัวของบ็อบบี้ บ็อบบี้ย่อตัวลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะเอาไว้ เพียะ! แต่ก่อนที่เฟรดจะได้ตบหัวบ็อบบี้ มือมือหนึ

พรึบ! ทุกสายตากำลังจ้องมองและรอดูปฏิกิริยาของแดร์ริล “คนของเฟรดเยอะขนาดนั้น เขาคงไม่กล้าตามเข้าไปหรอก” “ไร้สาระ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะตามเข้าไป” “ถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะรีบขอโทษเฟรดเดี๋ยวนี้เลย” เมื่อได้ยินความคิดเห็นต่าง ๆ จากปากของผู้คน แดร์ริลก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย "ได้!" เมื่อพูดจบแดร์ริลก็เดินตามเฟรดไปทันที อะไรนะ? 'เขาตามไปจริง ๆ เหรอ?' 'เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ' นักเรียนหลายคนต่างก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เด็กคนนั้นน่ากลัวจริง ๆ จะมีสักกี่คนที่กล้าท้าทายคนอย่างเฟรด ผู้มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยว่านไห่! "พี่สาว!" ทิฟฟานี่กระซิบกับแอชลีย์เบา ๆ ว่า "พี่สาว แดร์ริลโง่หรือเปล่า? ทำไมเขาถึงตามเฟรดไปแบบนั้นนะ? เขาอาจจะถูกฆ่าตายได้ เราไปดูเขากันเถอะพี่สาว" เพราะถึงยังไงแดร์ริลก็เป็นบอดี้การ์ดของพวกเธอ แอชลีย์พูดอย่างเรียเฉย "แดร์ริลสร้างปัญหาเอง เราก็ควรปล่อยให้เขารับผิดชอบด้วยตัวเอง" "เอ่อ..." ทิฟฟานี่ลังเลและพูดว่า "ก็ได้ ถ้างั้นเรารอเขาอยู่ตรงนี้กัน เดี๋ยวอีกสักพักเขาอาจจะคลานออกมาจากซอยนั้น เราจะได้รอเรียกรถพยาบาลให้เขา" นักเรียนจำนวนมากยืนอยู่ตรงปากซอยแ

’มีคนของเฟรดมากกว่าสิบคนอยู่ที่นั่น แต่แดร์ริลสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ?’ "เอ่อ..." แดร์ริลหัวเราะและรีบแก่ตัวทันที “คุณทิฟฟานี่ ชายสวมหน้ากากเป็นผู้บ่มเพาะ แต่เฟรดและบอดี้การ์ดของเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น แน่นอนว่าผมสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย” ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ วินาทีต่อมาเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงจ้องหน้าแดร์ริลด้วยสายตาอันดุเดือดทันที “เมื่อกี้ที่อยู่ในชั้นเรียน คุณจงใจแกล้งทำให้ฉันอับอายใช่ไหม? คุณกล้าดียังไงบอกให้ฉันออกไปเต้นให้คุณ!” ทิฟฟานี่ชี้ไปที่สระว่ายน้ำด้วยความโกรธ "ไปปล่อยน้ำออกจากสระ ทำความสะอาดแล้วเติมน้ำใหม่ให้เต็มสระเดี๋ยวนี้เลย!" เมื่อพูดจบทิฟฟานี่ก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนด้วยใบหน้าที่เย็นชา แดร์ริลรู้สึกหดหู่ 'บ้าจริง! ทำไมเธอถึงได้ทำตัวพยาบาทขนาดนี้! สระว่ายน้ำใหญ่ขนาดนั้นแล้วฉันจะทำความสะอาดเสร็จเมื่อไหร่?' แดร์ริลสาปแช่งเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เดินไปยังสระน้ำและทำความสะอาดมันอย่างไม่เต็มใจ 'มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้' ทิฟฟานี่กดขี่ข่มเหงเขามากเกินไป เขาไม่สามารถเสียเวลาไปโดยเปล่าประ