แม้แต่ทิฟฟานี่ก็ยังหัวเราะให้กับการแนะนำตัวที่น่าอึดอัดใจของแดร์ริล จากนั้นเธอก็จงใจทำให้แดร์ริลขายหน้า "เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ คุณมีความสามารถอะไรบ้าง? แสดงให้พวกเราดูหน่อยสิ" ใบหน้าของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน เธอมักจะชอบล้อเล่นกับคนอื่นเป็นปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้ล้อเลียนแดร์ริล “ใช่แล้ว แสดงความสามารถหน่อยสิ!” “คุณจะบอกแค่ชื่อของคุณไม่ได้!” เสียงของนักเรียนหลายคนดังขึ้น ครูประจำชั้นของพวกเขายืนดูสถานการณ์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าเรนีจะเป็นครูที่เข้มงวดในชั้นเรียน แต่เธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของนักเรียน เสียงเชียร์มากมายดังขึ้น แดร์ริลฉีกยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะเหลือบมองทิฟฟานี่อย่างเย็นชา 'เธอจงใจพูดแบบนั้นเพื่อให้ฉันทำตัวโง่เขลาต่อหน้าทุกคนอย่างนั้นเหรอ? เธอเล่นผิดคนแล้วแม่สาวน้อย' แดร์ริลยิ้มมีเลศนัยและมองไปที่ทิฟฟานี่ "เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นของผม ผมมีความสามารถในการร้องเพลงแต่ผมต้องการแดนซ์เซอร์สำหรับเพลงของผม คุณจะออกมาเป็นแดนเซอร์ให้กับผมไหมล่ะ? " ว้าว! ทั้งชั้นเรียนตกอยู่ในความโกลาหล ผู้ชายทุ
แดร์ริลอารมณ์ไม่ดีเพราะแก่นแท้ของมังกรอยู่แล้ว และเมื่อเฟรดเหยียบเก้าอี้ของเขา เขาก็โกรธมากยิ่งขึ้นอีก ในทางกลับกัน บ็อบบี้ร้องไห้เหมือนเด็กขี้แยและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า "ผมขอโทษบราเธอร์เฟรด พอดีเมื่อวานนี้ผมมีธุระเร่งด่วน ผมจะรีบทำการบ้านของคุณให้เสร็จภายในวันนี้..." บ็อบบี้ไม่กล้าขัดขืนเพราะเขากลัวว่าจะถูกรังแกอีก ในขณะที่นักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็มองดูเหตุการณ์อย่างเฉยเมยเพราะบ็อบบี้ถูกรังแกทุกวัน จนพวกเขาเคยชิน บางคนหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปบ็อบบี้ พวกเขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป "บัดซบ!" เฟรดตะคอกใส่บ็อบบี้ "แกไม่ต้องมาแก้ตัว! แกทำให้ฉันโดนครูเรนีไล่ตะเพิดออกมาเมื่อเช้านี้เพราะว่าฉันไม่มีการบ้านส่ง! แกลงไปบนพื้นและคลานไปรอบ ๆ ห้องเหมือนหมาเดี๋ยวนี้เลย! ห้ามหยุดจนกว่าฉันจะพอใจ” อะไรนะ? บ็อบบี้สั่นสะท้าน “บราเธอร์เฟรด อย่าทำแบบนี้เลยนะ…” “อยากตายเหรอ?” เฟรดเตะที่ขาของบ็อบบี้ “กล้าดียังไงมาต่อรองกับฉัน!” จากนั้นเฟรดก็ยกมือขึ้นตบหัวของบ็อบบี้ บ็อบบี้ย่อตัวลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะเอาไว้ เพียะ! แต่ก่อนที่เฟรดจะได้ตบหัวบ็อบบี้ มือมือหนึ
เมื่อได้เห็นข้อสอบในกระดาษแดร์ริลก็แทบจะเป็นลม หากเป็นวิชาอื่นแดร์ริลอาจจะยังพอรู้บ้าง แต่วิชาประวัติศาสตร์ เขาไม่รู้อะไรเลย เขาจะไปรู้ประวัติศาสตร์ของทวีปมิสท์ลอเรนได้อย่างไร? แดร์ริลเกาศีรษะอย่างงุนงง 'บ้าจริง! ฉันคงจะต้องเขียนอะไรสักอย่างลงไปก็พอ!' หลังจากที่คิดเช่นนั้น แดร์ริลก็หยิบปากกาออกมาและเริ่มเขียนเรื่องราวไร้สาระอย่างช่วยไม่ได้ เขาเขียนจนไปถึงข้อสุดท้าย จากนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าภูเขาทั้งลูกถูกยกออกจากอก แดร์ริลเดินไปส่งข้อสอบและถอนหายใจด้วยความโล่งอก แดร์ริลไม่รู้ว่าเขาจะเอาชีวิตรอดในแต่ละวันในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น แดร์ริลก็แทบจะหัวเราะด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระ! แดร์ริลเดินตามหลังนักเรียนคนอื่นลงไปยังชั้นล่าง จากนั้นเขาก็ได้เห็นบ็อบบี้เดินตามเขามา “นายตามฉันมาทำไม?” แดร์ริลมองหน้าบ็อบบี้ด้วยความประหลาดใจ บ็อบบี้เกาศีรษะอย่างงุ่มง่าม ใบหน้าอันอวบอิ่มของเขาดูวิตกกังวลเล็กน้อย “บราเธอร์แดร์ริล ต่อไปนี้ผมขอติดตามคุณนะ” บ็อบบี้ตกตะลึงเมื่อเขาเห็นแดร์ริลสามารถต่อต้านเฟรดได้ เพราะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีใครกล้าท้าทายเฟรด บ็
พรึบ! ทุกสายตากำลังจ้องมองและรอดูปฏิกิริยาของแดร์ริล “คนของเฟรดเยอะขนาดนั้น เขาคงไม่กล้าตามเข้าไปหรอก” “ไร้สาระ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะตามเข้าไป” “ถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะรีบขอโทษเฟรดเดี๋ยวนี้เลย” เมื่อได้ยินความคิดเห็นต่าง ๆ จากปากของผู้คน แดร์ริลก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย "ได้!" เมื่อพูดจบแดร์ริลก็เดินตามเฟรดไปทันที อะไรนะ? 'เขาตามไปจริง ๆ เหรอ?' 'เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ' นักเรียนหลายคนต่างก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เด็กคนนั้นน่ากลัวจริง ๆ จะมีสักกี่คนที่กล้าท้าทายคนอย่างเฟรด ผู้มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยว่านไห่! "พี่สาว!" ทิฟฟานี่กระซิบกับแอชลีย์เบา ๆ ว่า "พี่สาว แดร์ริลโง่หรือเปล่า? ทำไมเขาถึงตามเฟรดไปแบบนั้นนะ? เขาอาจจะถูกฆ่าตายได้ เราไปดูเขากันเถอะพี่สาว" เพราะถึงยังไงแดร์ริลก็เป็นบอดี้การ์ดของพวกเธอ แอชลีย์พูดอย่างเรียเฉย "แดร์ริลสร้างปัญหาเอง เราก็ควรปล่อยให้เขารับผิดชอบด้วยตัวเอง" "เอ่อ..." ทิฟฟานี่ลังเลและพูดว่า "ก็ได้ ถ้างั้นเรารอเขาอยู่ตรงนี้กัน เดี๋ยวอีกสักพักเขาอาจจะคลานออกมาจากซอยนั้น เราจะได้รอเรียกรถพยาบาลให้เขา" นักเรียนจำนวนมากยืนอยู่ตรงปากซอยแ
“แดร์ริล แก…” ใบหน้าของเฟรดเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาถูกแดร์ริลจับมัดไว้ใต้ต้นไม้ ถ้าคนอื่นมาเห็นเขาในสภาพเช่นนี้แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?! เขาเป็นถึงนายน้อยของตระกูลที่โด่งดัง และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอับอายมากที่สุด คือการที่เขาถูกแดร์ริลถอดเข็มขัดออกจนกางเกงของพวกเขาหลุดลุ่ยจนเผยให้เห็นกางเกงในของพวกเขา! “มาดูกันว่านายจะออกจากที่นี่ไปได้ยังไง” แดร์ริลหัวเราะอย่างมีความสุข "เดี๋ยวก่อนแดร์ริล! แก!" ความอับอายเข้าปกคลุมไปทั่วใบหน้าและร่างกายของเฟรด เขาสั่นสะท้านจนความโกรธแทบจะระเบิดออกมา นายน้อยผู้สง่างามและร่ำรวยเช่นเขากลับต้องมาถูกทำให้อับอายเช่นนี้! แดร์ริลจ้องหน้าเฟรดและตบหน้าเขา! เพียะ! แดร์ริลไม่ได้ใช้พลังภายในเลยแม้แต่น้อย แต่เสียงตบนั้นก็ยังดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที! "อ๊าก!" เฟรดร้องโหยหวน ในขณะเดียวกัน ที่ปากซอย นักเรียนหลายคนยืนอยู่ที่นั่นและได้ยินเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาต่างก็มองหน้ากันอย่างสงสัย เพราะพวกเขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น "สถานการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?" “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเฟรด แต่ไม่ใช่
’มีคนของเฟรดมากกว่าสิบคนอยู่ที่นั่น แต่แดร์ริลสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ?’ "เอ่อ..." แดร์ริลหัวเราะและรีบแก่ตัวทันที “คุณทิฟฟานี่ ชายสวมหน้ากากเป็นผู้บ่มเพาะ แต่เฟรดและบอดี้การ์ดของเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น แน่นอนว่าผมสามารถจัดการกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย” ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ วินาทีต่อมาเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงจ้องหน้าแดร์ริลด้วยสายตาอันดุเดือดทันที “เมื่อกี้ที่อยู่ในชั้นเรียน คุณจงใจแกล้งทำให้ฉันอับอายใช่ไหม? คุณกล้าดียังไงบอกให้ฉันออกไปเต้นให้คุณ!” ทิฟฟานี่ชี้ไปที่สระว่ายน้ำด้วยความโกรธ "ไปปล่อยน้ำออกจากสระ ทำความสะอาดแล้วเติมน้ำใหม่ให้เต็มสระเดี๋ยวนี้เลย!" เมื่อพูดจบทิฟฟานี่ก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนด้วยใบหน้าที่เย็นชา แดร์ริลรู้สึกหดหู่ 'บ้าจริง! ทำไมเธอถึงได้ทำตัวพยาบาทขนาดนี้! สระว่ายน้ำใหญ่ขนาดนั้นแล้วฉันจะทำความสะอาดเสร็จเมื่อไหร่?' แดร์ริลสาปแช่งเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เดินไปยังสระน้ำและทำความสะอาดมันอย่างไม่เต็มใจ 'มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้' ทิฟฟานี่กดขี่ข่มเหงเขามากเกินไป เขาไม่สามารถเสียเวลาไปโดยเปล่าประ
ในที่สุด! หลังจากที่วางสายไป แดร์ริลก็ดีใจและรู้สึกตื่นเต้น ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าแก่นแท้ของมังกรถูกเก็บเอาไว้ที่ไหน! แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของเฟลิกซ์อย่างรวดเร็ว “เฟลิกซ์ รีบไปสืบมาว่าหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์อยู่ที่ไหน หาแผนที่ของมันแล้วส่งรายละเอียดมาให้ฉันโดยเร็วที่สุด” เมื่อเฟลิกซ์รับสายแดร์ริลก็รีบสั่งเขาอย่างรวดเร็ว “ได้เลยบราเธอร์แดร์ริล ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้” เฟลิกซ์กล่าว จากนั้นแดร์ริลก็วางสาย ร่างอันเพรียวบางและใบหน้าอันอ่อนโยนของเทพธิดาตัวน้อยผุดขึ้นในความคิดของเขา เทพธิดาตัวน้อย! 'รอก่อนนะภรรยาตัวน้อยของฉัน ฉันจะกลับไปพร้อมกับแก่นแท้ของมังกรให้เร็วที่สุด' แดร์ริลนอนหลับสนิทในคืนนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น แดร์ริลยังไม่ได้รับข่าวจากเฟลิกซ์ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รีบร้อน แดร์ริลรู้ดีว่าสถานที่ส่วนบุคคลอย่างหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์เป็นสถานที่ต้องห้ามและไม่สามารถค้นหาได้อย่างง่ายดาย แต่ถึงแม้ว่าเฟลิกซ์จะรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่เขาก็อาจจะต้องใช้เวลาพอสมควรในการดำเนินการ สองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์ขับรถไปมหาวิทยาลัยเหมือนดั
อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องโถงพระราชวังที่ทวีปโลกใหม่ จักรพรรดิแห่งโลกใหม่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรโดยมีอีเวตต์ยืนอยู่ข้าง ๆ มีเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารหลายร้อยนายนั่งอยู่ภายใต้แทบเท้าของพวกเขา โดยปกติแล้ว เจ้าหญิงจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ด้วยเมื่อจักรพรรดิหารือกับเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหาร แต่กับเจ้าหญิงอีเวตต์ เธอเป็นข้อยกเว้น นั่นเป็นเพราะว่าเธอเป็นลูกสาวผู้เป็นที่รักของจักรพรรดิแห่งโลกใหม่ "ฝ่าบาท เจ้าศักดินาอีซอน เยตส์มาที่นี่เพื่อขอเข้าเฝ้าขอรับ" ในเวลานั้น ขันทีผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาและรายงานเขาด้วยความเคารพ เจ้าศักดินาอีซอน เยตส์! จักรพรรดิแห่งโลกใหม่ยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นและกล่าวว่า "ให้เขาเข้ามาได้เลย" จากนั้น ชายสองคนก็เดินเข้ามาภายในห้องโถงของพระราชวัง ชายคนหนึ่งมีอายุราว ๆ 50 ปี เขาอยู่ในชุดเกราะที่ดูทรงพลัง เขาคืออีซอน เยตส์ ชายอีกคนหนึ่งเป็นชายหนุ่มอายุราว ๆ 20 ปี เขาคือลูกชายของอีซอน ซอว์เยอร์ เยตส์ รังสีของพวกเขาช่างรุนแรงยิ่งนัก! เจ้าศักดินาอีซอน เยตส์ เป็นนายพลที่สำคัญที่สุดของโลกใหม่! ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาได้ไปประจำการและปกป้องเมืองซินเจียงเอาไว้! เ
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ