All Chapters of ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: Chapter 901 - Chapter 910

“เฮ้อ เล่นผิดคนแล้วล่ะ”ทิมและยารอนต่างก็ถอนหายใจราวกับว่าเรนพลาดโอกาสดี ๆ ไปทุกคนหยุดหัวเราะ สายตาทุกคู่ทั้งมาร์วินและคนอื่น ๆ ต่างมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ‘ทิมกับยารอนสมองไม่ทำงานแล้วหรือไง? หรือว่าพวกเขามีไพ่ที่ดีกว่าจริง ๆ ?’“เจ้าชายแจ็คสัน ตัวตนของมิสเตอร์ยอร์กเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องก้มหัวให้!” ทิมพูดอย่างจริงจังแต่คลื่นของเสียงหัวเราะกลับดังขึ้นมาอีกครั้งเยเลน่าอุทานทันทีว่า “อย่าหลงกลคุณปู่แจ็คสัน ผู้ชายคนนี้เป็นแค่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์!”ทุกคนพูดไม่ออกหลังจากได้ยินคำกล่าวอ้างของเยเลน่า‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ทุกคนต้องก้มหัวให้ลูกเขยกาฝากคนนี้?’อีกด้านหนึ่งดอว์สันที่ยังนิ่งสงบพิจารณาฮาร์วีย์อย่างใกล้ชิด‘ชายคนนี้ทำตัวไม่สนใจ เขาต้องมีคนชั้นสูงหนุนหลัง...’‘แล้วยังไงล่ะ?’‘ลูกเขยอย่างเขาจะมีสังคมที่มีสถานะสูงเท่าเขางั้นเหรอ คนใหญ่แค่ไหนกันที่คอยหนุนหลังให้?’‘ถึงแม้เขาจะมีคนหนุนหลัง มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครมีสถานะที่สูงกว่าผู้บัญชาการอันดับสองของบัควู้ดอย่างเรน แจ็คสัน!’‘ทั้งยังมีมีมาร์วิน บราวน์ สารวัตรใหญ่ของสถานีตำรวจบัควู้ด พร้อมด้วยคนอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดเป็

ฮาร์วีย์ยิ้ม“งั้นหมายความว่าจะไม่ขอโทษใช่ไหม?”“แน่นอนว่าไม่! ไม่มีทางไปตลอดชีวิตของฉันนั่นแหละ! อย่าแม้แต่จะคิดเลย!”ฮาร์วีย์มองไปที่ดอว์สันและพูดว่า “เป็นความผิดของพ่อที่ไม่ได้อบรมสั่งสอนอย่างเหมาะสม ผมสามารถรับคำขอโทษได้ถ้าคุณยอมคุกเข่าขอโทษ”ดอว์สันจากที่เคยนิ่งสงบก็เดือดดาลด้วยความโกรธหลังจากฟังคำพูดเหล่านั้นเขาคือท่านเซอร์เรย์ สถานะของเขาในตระกูลนั้นสูงมาก คนภายนอกจะต้องให้เกียรติเขาทุกที่ที่เขาไปลูกเขยขยะตรงหน้าเขามีฐานะต่ำต้อย ทำไมเขาถึงต้องคุกเข่าให้?จากนั้นเขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งว่า “จะให้ฉันคุกเข่าให้กับลูกเขยขยะอย่างนายได้ยังไง?”“แล้วให้ขอโทษไอ้เด็กตัวเล็กนี้ด้วยงั้นเหรอ?!”“ใช่! เราจะไม่ขอโทษเธอเด็ดขาด!”“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นต้องโทษเธอ!”“เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการเพียงเพราะว่าตัวเองดูดี! เหอะ ในสายตาของเรา เธอก็เป็นแค่โสเภณี!”ด้านล่างเวที พวกพ้องของเยเลน่าชี้ไปที่ซีนเธียร์ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับโอกาสที่จะทำแบบนั้นได้ในที่สุดซีนเธียร์รู้สึกผิด เธอเกือบจะน้ำตาไหลออกมาเธอถูกตำหนิสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เธอคิดว่าชื่อของเ

โยเอลไม่สนใจมาร์วินอีกต่อไป สายตาของเขาหันไปทางเรนด้วยท่าทีเย็นชาราวกับน้ำแข็งโดยปกติแล้ว ทั้งคู่มักจะไม่ยอมสบตากันเพราะความเห็นต่างทางการเมืองแต่ตอนนี้เรนได้ยั่วยุฮาร์วีย์ โยเอลก็เต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจภายใต้สายตาจ้องมองของฝูงชนที่ยังคงตกตะลึง โยเอลเดินขึ้นไปหาเรนและตบหน้าเขาเช่นกัน“ทำไมรัฐบาลของบัควู้ดต้องสกปรกมัวหมองเพราะคนอย่างคุณ?! คุณวางแผนที่จะลากรัฐบาลลงไปต่ำกับคุณเพราะความโง่เขลาของคุณงั้นหรือ?!”ตุบ ปัก ปัก!โยเอลต่อยและเตะชายคนนั้นทันทีโดยปราศจากมารยาทใด ๆ โยเอลหยุดชกชายคนนั้นหลังเวลาผ่านไปสักพัก ท่าทีของเขาน่ากลัวใบหน้าของเรนปูดบวมอย่างมาก แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาในตอนนี้เขามีประสบการณ์มามากมายในฐานะเจ้าหน้าที่รัฐคนหนึ่ง และเขาเข้าใจสถานการณ์นี้ได้ในทันทีที่โยเอลลงมือลูกเขยคนนี้ต้องไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้เพราะคนใหญ่โตคนสำคัญอย่างโยเอล เกรฮัมถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมโยเอลจะต้องมาจัดการด้วยตัวเองแบบนี้?นั่นคือเหตุผลที่เรนไม่กล้าตอบโต้ ความเย่อหยิ่งของเขาหายไปในทันทีเขารู้แล้วว่าฮาร์วีย์ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นได้ถ้าเขายังคงอยากรักษาตำแหน่งของตัวเองไว้ เขาก็ค

ตุ้บ!สตีวี่ไม่สามารถทนกับเรื่องน่าตกใจนี้ได้อีกต่อไป ขาของเขาอ่อนแรงจนทรุดลงตุ้บ!ตุ้บ!ตุ้บ!อาจารย์ใหญ่ พร้อมด้วยคณะกรรมการหลายท่านต่างมีสีหน้าสิ้นหวังเนื่องจากชื่อของพวกเขาถูกขึ้นบัญชีดำในภาคการศึกษาของบัควู้ด นั่นหมายความว่าอาชีพการงานของพวกเขาในแวดวงวิชาการจบสิ้นแล้วตลอดชีวิตพวกเขาไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะจบลงแบบนี้“ส่วนเธอ เธอ เธอ! และเธอ!”“พวกเธอไม่เพียงแต่เรียนไม่เก่งเท่านั้น พวกเธอยังปล่อยข่าวลือไปทั่วโรงเรียนและประจานเพื่อนนักเรียนด้วยกันเอง!”“ผมต้องบันทึกความเลวร้ายครั้งนี้เอาไว้ คุณถูกพักการเรียนทั้งเดือน!”หลังจากได้ยินคำพูดของทิม เยเลน่าและพวกพ้องของเธอทั้งหมดก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ใบหน้าของพวกเขาไร้สีเลือดทันทีแม้ว่าพวกหล่อนจะไม่ถูกไล่ออก แต่พวกหล่อนก็มีจุดด่างพล้อยในชีวิตลงบันทึกไว้พร้อมกับการระงับการเรียนหนึ่งเดือน พวกเขาจะบอกข่าวนี้กับครอบครัวของพวกเขาได้อย่างไรเมื่อพวกเขากลับบ้าน?แม้แต่การสอบและโอกาสในการหางานในอนาคตก็จะได้รับผลกระทบเพราะเหตุการณ์ในวันนี้แต่พวกหล่อนหาเรื่องใส่ตัวเอง ครูและนักเรียนคนอื่น ๆ ไม่มีใครสงสารพวกเขาเลย“สำหรับเชนและเยเลน่

”รับทราบครับ! มิสเตอร์ฮาร์วีย์ วางใจได้เลย ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!”ทิมรู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างมากเขาไม่เคยคิดเลยว่าจุดสูงสุดครั้งที่สองในชีวิตของเขาจะเกิดขึ้นแบบนี้***เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ซีนเธียร์ก็กลับไปเรียนอย่างสบายใจ เมื่อมีครูที่ดีอย่างมิสยูนาอยู่ใกล้ ๆ ฮาร์วีย์ก็สบายใจเช่นกันเมื่อฮาร์วีย์กำลังจะขึ้นรถเตรียมพร้อมที่จะกลับไป เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบเริ่มดังสะท้อนใกล้มาทางเขาเขาเอียงศีรษะเพื่อดูว่าเป็นใคร ดวงตาสีพีชของมิสยูนาก็จดจ่อจ้องมองมาที่เขาอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงการจ้องมองธรรมดา ๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงอะไรที่แฝงอยู่“มีอะไรไหมครับ?” ฮาร์วีย์ถามมิสยูนาเดินไปข้างหน้าและตอบอย่างเบา ๆ ว่า “มิสเตอร์ยอร์ก ฉันขอบคุณสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ซีนเธียร์คงจะต้องรับโทษในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ”ฮาร์วีย์ยิ้ม“ซีนเธียร์เป็นคนในครอบครัวของผม และผมก็ควรจะเป็นคนขอบคุณ”“ผมมาที่นี่วันนี้โดยบังเอิญ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญล้วน ๆ”“แต่คุณยืนหยัดเพื่อเธอโดยไม่กลัวอำนาจพวกนั้น ผมชื่นชมคุณ”หลังจากฟังคำพูดของฮาร์วีย์ ใบหน้าที่เขินอายของมิสยูนาก็แดงระเรื่อราวกับส