บทที่ 3

มองผู้ชายสองคนตรงหน้าที่กำลังตึงเครียด เธอก็พูดอย่างสงบนิ่ง “ก็แค่รูปถ่าย เอาไว้ถ่ายใหม่ก็ได้”

“เผาจนหมดเกลี้ยงขนาดนี้แล้ว ก็ทำได้แค่ถ่ายใหม่ทีหลังเท่านั้น พวกเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันนานมากแล้วด้วย”

ลู่อวิ๋นเซินยอมถอยมาเสนอตัวเลือกที่ดีที่สุด ฉีซื่อรีบเสริมว่า “ตอนไปครั้งนี้ ก็พาเสี่ยวหานไปด้วย เธอบอกว่าที่ผ่านมาไม่เคยไปเที่ยวเลย”

ได้ยินคำพูดนี้ของฉีซื่อ ซ่งสือเวยก็หัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมาครั้งหนึ่ง

ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อคิดแค่ว่าเธอเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

พวกเขากำลังจะเดินไป ทว่ากลับเห็นกล่องหลายใบในห้องนั่งเล่น ซึ่งตอนเช้าตอนออกไปข้างนอกยังไม่มีเลย

“นี่คืออะไร?” ทั้งสองคนถามขึ้นมาพร้อมกัน

ซ่งสือเวยเหลือบมอง “อ๋อ ฉันลาออกแล้ว ก็เลยวางแผนจะเปลี่ยนงาน”

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธอชอบงานนี้มากหรือ?

ความสงสัยแบบเดียวกันปรากฏขึ้นในใจของทั้งสองคน

วันนี้ซ่งสือเวยแปลกมาก แม้จะอธิบายไม่ถูก แต่ในใจของลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็รู้สึกสับสนขึ้นมาบ้าง

ฉีซื่อขยับริมฝีปาก คิดจะถามมากขึ้น ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ

ลู่อวิ๋นเซินรับโทรศัพท์ ปลายสายมีน้ำเสียงร้อนรนและทำอะไรไม่ถูกของเซี่ยงหานดังขึ้น

“อวิ๋นเซิน ในบ้านฉันจู่ ๆ ก็ไฟดับ ฉันกลัวมากเลย...ฉันควรทำยังไงดี?”

หลังจากฉีซื่อซึ่งอยู่ด้านข้างได้ยินก็เปลี่ยนความสนใจ รีบชิงพูดออกไปก่อนลู่อวิ๋นเซิน “เสี่ยวหานไม่ต้องกลัว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ลู่อวิ๋นเซินขมวดคิ้วแน่น สีหน้าที่สงบมาโดยตลอดเผยความตึงเครียดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ความเป็นห่วงที่มีต่อเซี่ยงหานเพิ่มมากขึ้น ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อหยิบกุญแจรถออกไปข้างนอกพร้อมกัน

ซ่งสือเวยกลับมีท่าทีสงบตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากพวกเขาออกไป ก็โทรหาคุณป้า

ตอนเด็ก เธอได้รับการเลี้ยงดูที่บ้านของคุณป้ามาตลอด คุณป้าปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี และเลี้ยงเธอเหมือนเป็นลูกสาวมานานแล้ว

ตอนนี้เธอกำลังจะจากไป ย่อมต้องบอกลาเธอให้เหมาะสม

หลังจากได้ยินว่าซ่งสือเวยต้องกลับไปแต่งงาน ในน้ำเสียงของคุณป้าก็มีความอาลัยอาวรณ์ แต่แฝงไปด้วยความแปลกใจมากกว่า “เวยเวย เรื่องที่หนูจะกลับไปแต่งงาน อวิ๋นเซินกับอาซื่อทั้งสองคนรู้หรือยัง?”

ซ่งสือเวยครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “พวกเขาไม่รู้ค่ะ ป้าคะ ป้าช่วยปิดบังไว้ให้หนูหน่อยนะคะ หนูไม่อยากถูกขัดขวางอีก”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ปลายสายก็เงียบไปโดยพลัน

คุณป้าทอดถอนใจ “โธ่ ก็ใช่ หนูเป็นสมบัติล้ำค่าของพวกเขามาตั้งแต่เด็ก ใครก็มองออกทั้งนั้นว่าเด็กสองคนนี้ชอบหนู พวกหนูอยู่ด้วยกันทุกวัน ป้ายังคิดว่าสุดท้ายหนูจะเลือกแต่งงานกับหนึ่งในนั้นเสียอีก น่าเสียดาย...”

ซ่งสือเวยยิ้ม และพูดอย่างสงบ “ไม่มีอะไรน่าเสียดายหรอกค่ะ พวกเราไม่เหมาะสมกัน”

ได้ยินแบบนั้น คุณป้าก็ไม่ได้โน้มน้าวต่ออีก และพูดแค่ว่า “เวยเวย ป้ารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วหนูก็ต้องกลับบ้าน เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ป้าเห็นหนูมาตั้งแต่เล็กจนโต หนูมาเจอป้าก่อนกลับด้วยนะ ถ้าหนูกลับไปเมืองหลวงแล้ว ก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไร...”

ซ่งสือเวยยิ้ม ในน้ำเสียงแฝงความหยอกเย้าอยู่เล็กน้อย “ได้ค่ะ หนูยังมีของขวัญที่ต้องเอาไปให้ป้าด้วย หนูก็เสียดายที่ต้องบอกลาป้าเหมือนกันค่ะ”

หลังจากคุณป้าได้ยิน ก็พูดอีกสองสามประโยค จึงวางสายไป

เพิ่งวางสายนี้ไป ก็มีอีกสายหนึ่งโทรเข้ามา

เป็นผู้อำนวยการจากบริษัทของซ่งสือเวย

“เวยเวย ผลงานการออกแบบก่อนหน้านี้ของเธอได้รับรางวัลในนามของบริษัท ถ้วยรางวัลเพิ่งถูกส่งมา เธอลาออกไปแล้วเลยไม่ทันได้รับ ฉันให้เด็กฝึกงานเอาถ้วยรางวัลไปส่งที่บ้านเธอแล้วนะ”

ทันทีที่พูดจบ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น

ซ่งสือเวยวางสายและไปเปิดประตู ก็เห็นเซี่ยงหานยืนถือถ้วยรางวัลอยู่ที่หน้าประตู