Mag-log inShare
บทที่ 306
Kaugnay na kabanata
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 307
วันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์ขึ้นตามปกติ ข่าวลือและข่าวซุบซิบก็ยังคงแพร่สะพัดไปทั่วอินเทอร์เน็ตแม้แต่เด็กตัวเล็กๆ ในบริษัทก็มองมาที่ฉันด้วยความอยากรู้เล็กน้อยเมื่อคืนนี้ เจียงไหลไปที่บ้านของฉัน คืนกระเป๋าและโทรศัพท์ให้ฉัน พร้อมตำหนิตัวเองอีกครั้งเธอไปแจ้งความโดยเร็วที่สุด แต่เมื่อคนอื่นได้ยินว่าเป็นตระกูลเสิ่น พวกเขาก็เลี่ยงที่จะรับแจ้งความทันที พูดง่ายๆ ก็คือ หากไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม ก็ไม่สามารถดำเนินการได้เธอยอมรับว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความได้เปรียบของอำนาจและความรู้สึกหมดหนทางของการเป็นคนธรรมดาเธอยังล้อเล่นด้วยว่า ถ้าเธอรู้มาก่อน เธอคงไม่ยืนกรานที่จะเลิกกับเฮ่อถิง แม้ว่าจะหมายถึงการเป็นเมียน้อย แต่เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน เธอก็จะไม่เหลือใครให้หันไปขอความช่วยเหลือโง่จนกู่ไม่กลับในขณะนั้น เธอเดินเข้าไปในออฟฟิศพร้อมกับกาแฟสองแก้ว วางแก้วหนึ่งไว้ตรงหน้าฉัน และดึงเก้าอี้ตรงข้ามฉันให้นั่งลงสีหน้าของเธอแทบจะเหมือนเดิมกับเมื่อคืนนี้ขณะที่ฉันกำลังร่างแบบสำหรับคุณย่าโจว ฉันถามด้วยความสงสัย "เกิดอะไรขึ้น ใครทำให้เธออารมณ์เสีย"เธอลังเลก่อนจะพูดประโยคเดียวออกมา
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 308
เขาจะต้องรับผลที่ตามมาจากการทำอะไรที่ไร้เหตุผลตระกูลเสิ่นเป็นคนจัดการยากเกินไป ฉันไม่อยากลากเขาลงไปในน้ำโคลนด้วยกันเขาหยุดคิดสักครู่แล้วพูดว่า "ดีแล้ว"น้ำเสียงของเธอยังคงอบอุ่นเช่นเคย แต่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่ผิดหวังปนอยู่ก่อนจะวางสาย ผู้หญิงที่ดูเป็รผู้ใหญ่แลมีสติปัญญา ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าออฟฟิศของฉันทันทีฉันเกร็งตัวและพยักหน้าให้เธอเป็นการทักทาย ขณะที่เสียงของลู่สือเยี่ยนยังคงดังผ่านโทรศัพท์ “หนานจือ สักวันหนึ่งฉันจะปกป้องคุณอย่างดี”ฟังดูเหมือนคำสาบาน เหมือนคำสัญญาจริงใจถึงขั้นไร้สาระ ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะควักหัวใจของเขาออกมาและเปิดเผยมันให้ฉันรู้ถ้าไม่มีผู้หญิงตรงหน้าฉัน ฉันกลัวว่าหัวใจของฉันจะเต้นแรงในตอนนี้แต่ในชีวิตนี้ไม่มีคำว่า ถ้าหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ฉันก็ตอบเบาๆ ว่า "รุ่นพี่ ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นทีละน้อย สักวันหนึ่งจะไม่มีใครรังแกฉันได้อีก"ดูเหมือนเขาจะรับรู้ถึงความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดของฉัน "หนานจือ..."อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่อยู่หน้าประตู ดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะรออีกต่อไปและผลักประตูเปิดเพื่อเข้าไปฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขัดจังหวะ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 309
ร่างกายของฉันแข็งทื่อไปหมดแปลกใจและมึนงงเล็กน้อยบางทีอาจเป็นเพราะว่าเราแยกทางกันอย่างน่าละอาย หรือความอับอายนับไม่ถ้วนที่ฉันต้องอดทน ที่ทำให้ฉันไม่สามารถพูดคุยกับเขาอย่างสงบได้ แม้จะหย่าร้างกันแล้วก็ตามวิธีที่ฉันกำหนดความสัมพันธ์ของเรานั้นเรียบง่าย: ความสัมพันธ์จะกลับสู่สถานะเดิม โดยไม่เกี่ยวข้องหรือพันผูกกันอีกอย่ามาทำให้ชีวิตของกันและกันยุ่งยากอีกต่อไปฉันตั้งสติและมองเขาอย่างไม่มีอารมณ์ “คุณมาทำอะไรที่นี่”"ฉัน..."ฟู่ฉีชวนสะบัดขี้เถ้าออกจากบุหรี่ด้วยนิ้วมือเรียวยาวของเขา ท่าทางเย็นชาของเขาเผยให้เห็นถึงความอบอุ่นที่หายากจากอดีต "ฉันมาที่นี่เพื่อตามหาคุณ"“มาหาฉันเเพื่ออะไร?”ฉันรู้สึกอธิบายไม่ถูกการล้มละลายทำให้เขานึกถึงฉันเหรอ?ฟู่ฉีชวนมีสายตาที่เร่าร้อนและเสียงของเขาต่ํา "ฉันมาหาคุณเพื่อคืนดี หนานจือ เราไม่มีเรื่องอะไรต้องห่วงอีกต่อไปแล้ว คุณสามารถเป็นคุณนายฟู่ได้อย่างสบายใจแล้ว""......"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉันก็ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็เต็มไปด้วยความไร้สาระเขาปฏิบัติกับฉันอย่างไร เมื่อฉันไม่ได้หย่าร้าง เมื่อฉันคิดว่าเขาเป็นแสงสว่างในอดีต"เขากวักมือ ฉันก็เดิน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 310
"ขอโทษ..."เขานิ่งไปชั่วขณะ ราวกับว่าจู่ๆ ก็กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง "ขอโทษ ฉันแค่อยากเริ่มต้นใหม่กับคุณ""มีสิทธิอะไร?"ฉันจ้องมองเขาอย่างเย็นชา "ฟู่ฉีชวน ลองถามตัวเองสิ ทำไมคุณถึงอยากเริ่มต้นใหม่กับฉัน?"ในอดีต เขาแค่พูดประโยคเดียว และฉันก็เชื่ออย่างหมดใจผลที่ได้คือต้องเผชิญกับความเจ็บปวด ที่แทบจะไม่เหลือที่ไหนในร่างกายที่ไม่ได้รับบาดแผลตอนนี้ฉันตื่นแล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะทำผิดพลาดแบบเดิมอีกเขาเม้มริมฝีปากบางๆ ของเขาเล็กน้อย "เพราะว่า..."ฉันขัดจังหวะเขาเบาๆ และยกริมฝีปากขึ้นอย่างประชดประชัน "เพราะว่าคุณเคยชินกับการชนะ คุณทนไม่ได้จริงๆ ที่ไม่ได้สิ่งที่คุณต้องการ"ฉันไม่เคยเชื่อในเรื่องราวที่ใครสักคนเพิ่งรู้ว่าตัวเองตกหลุมรักอย่างลึกซึ้งเพียงใดหลังจากเลิกรากัน“ไม่ใช่แบบนั้นนะ”ฟู่ฉีชวนปฏิเสธเสียงดัง ดวงตาสีดำสนิทของเขาเหมือนกระแสน้ำวน ปรารถนาที่จะดูดผู้คนเข้าไป "ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ หนานจือ ฉันเคยชินกับการมีคุณอยู่ในบ้านของฉัน เคยชินกับการที่คุณเรียกชื่อฉันในบ้านที่ว่างเปล่า เคยชินกับการรอให้ฉันกลับบ้านไม่ว่าจะดึกแค่ไหน...."ทั้งหมดแค่เป็นนิสัยเหมือนตุ๊กตาที่วางข
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 311
สมองของฉันตื้อไปหมด และเมื่อรู้ตัว ฉันก็ยิ้มและพูดว่า "คุณชอบสายตาของฉันเหรอ?"ตัวแทนใครสนใจ ฉันไม่สนใจหรอก"ไม่หรอก"เขาเอนตัวพิงวงกบประตูแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เป็นแค่แฟนปลอมๆ ฉันช่วยคุณจัดการกับฟู่ฉีชวนได้"ฉันมองเขาอย่างตั้งใจแล้วพูดว่า "แล้วฉันล่ะ ฉันต้องสัญญาอะไรกับคุณอีกไหม?"ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่เคยทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลแน่นอน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม "ฉันเข้าใจ กลับบ้านกับฉันในวันตรุษจีนนี้ แล้วช่วยฉันจัดการกับพ่อแม่ของฉันด้วย""......""คุณไม่เสียหายอะไรเลย"โจวฟางเม้มปากแล้วพูดอย่างมั่นใจ "คุณไม่สามารถจัดการเขาคนเดียวได้"คำว่า'เขา' ที่พูดออกมาย่อมต้องเป็นฟู่ฉีชวน"ฉันกำลังพิจารณาอยู่"หลังจากพูดอย่างสบายๆ ฉันก็ปิดประตูด้านหลังของฉัน……การล้มละลายของบริษัทแซ่ฟู่กรุ๊ป ทำให้แวดวงสังคมของเมืองเจียงเฉิงโกลาหลไปหมดทุกคนต่างต้องการฉวยโอกาสนี้ เพื่อรับผลประโยชน์บางอย่างในวันนั้น เมื่อเจียงไหลกลับมาที่สำนักงานหลังจากการประชุม เธอจำบางอย่างได้และถามขึ้นทันทีว่า "ว่าแต่ มีใครมาซื้อหุ้นของเธอบ้างไหม?"ฉันตกตะลึงเล็กน้อย "หุ้นอะไร?""เมื่อเธอหย่ากับฟู่ฉีชวน เ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 312
คิดว่าเฉินเย่คงจะตกลงอย่างง่ายดายมีความเงียบงันที่ปลายสายอีกด้านหนึ่ง และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กระแอมเบาๆ ในลำคอ ราวกับถูกกดดันจากใครบางคน "ประธานหร่วน... คุณอยากขายหุ้นของคุณเหรอ? คุณไม่คิดจะเก็บมันไว้ในมือของคุณบ้างเหรอ?""ใช่"เจียงไหลหัวเราะเบาๆ "เก็บของที่อดีตสามีของเธอให้เธอไว้ทำไมล่ะ จะโชคไม่ดีเอาซะเปล่า เอามาแลกเป็นเงินดีกว่า""แค่กๆ...."เฉินเย่เหมือนจะสำลักอะไรบางอย่าง เขาไออย่างหนัก ตามมาด้วยเสียงของบางอย่างกระทบกันไม่ชัดเจนว่า เขาทำของหล่นโดยไม่ได้ตั้งใจหรือมีคนอยู่ใกล้ๆ กำลังอาละวาดเฉินเย่บังคับตัวเองให้พูดออกมา: "ใช่ เป็นแบบนั้นเลย เราหยุดซื้อหุ้นชั่วคราว ถือว่านี่เป็นคำแนะนำ ให้ถือหุ้นพวกนี้ไว้แน่นๆ ภายในสามเดือน มูลค่าของหุ้นจะเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่าของมูลค่าสูงสุดของแซ่ฟู่กรุ๊ป!"เจียงไหลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในเวลาอันสั้นอย่างนั้นเลยเหรอ?""แน่นอน อาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ"เฉินเย่ให้คำตอบเชิงบวกอย่างมาก "คุณสามารถแนะนำประธานหร่วนไม่ให้ขายใครก็ตามที่เข้ามาซื้อ"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"ดวงตาของเจียงไหลเป็นประกายและเธอกล่าวคำขอบคุณอ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 313
ฉันอึ้งไปชั่วขณะเกือบจะเดาตัวตนปัจจุบันของฟู่ฉีชวนได้ในทันที แต่ฉันไม่สามารถเชื่อได้!เขาไม่ได้ล้มละลายเหรอกลายเป็นว่าเป็นเพียงจั๊กจั่นที่ลอกคราบ....แม้กระทั่งหลังจากปฏิบัติการนี้ พลังในมือของเขากลับทรงพลังมากกว่าเดิมมากหลังจากที่ฉันรู้ตัว สิ่งแรกที่รู้สึกคือความตื่นตระหนก.......ฉันคิดว่าฉันได้ตัดขาดจากเขาแล้ว แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดในบริษัทของฉันแล้ว?ฉันยังคงมีความหวังเล็กน้อยในใจ บางทีเขาอาจจะแค่เป็นเพื่อนกับเฉินเย่และมาตรวจสอบด้วยกัน"ประธานหร่วน ประธานเจียง นี่คือรองประธานคนใหม่ของRF กรุ๊ปของเรา ประธานฟู่" เฉินเย่กล่าวพร้อมรอยยิ้มตำแหน่งที่เสนอมาควรจะต่ำกว่าเฉินเย่หนึ่งระดับเฉินเย่ตามหลังฟู่ฉีชวนมาครึ่งก้าวเสมอ และภาษากายของเขาเมื่อพูดไม่สามารถหลอกลวงใครได้แต่พวกเขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ในปัจจุบันของหนานซี และฉันไม่อยากทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้า ฉันแค่ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า "จริงเหรอ คุณไม่ได้บอกว่าเจ้านายใหญ่ของคุณกำลังมา เขาคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะ?"เฉินเย่หัวเราะคิกคักอย่างประหม่า "เอาล่ะ เขามีเรื่องต้องจัดการในนาทีสุดท้าย...""โอเค"ฉันไม่ได้ถามเจาะ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 314
"......""ฟู่ฉีชวน ในเรื่องราวที่คุณจินตนาการไว้ ฉันน่าจะซึ้งจนน้ำตาไหลแล้วสินะ" ฉันพูดอย่างเยาะเย้ย"ไม่ใช่"ฟู่ฉีชวนหลบสายตาของฉันและคลายเน็คไทด้วยมือข้างหนึ่ง "ฉันแค่หวังว่าคุณจะใช้ชีวิตได้ผ่อนคลายมากขึ้น""ได้สิ"ฉันไม่รีบปฏิเสธหรอก ฉันพูดด้วยเสียงต่ำ "มาตกลงราคาและถอนหุ้น 51% ของคุณจากหนานซีกันเถอะ ฉันจะได้ผ่อนคลายกว่านี้"ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันกับเขาคงไม่เคยรู้จักกันจริงๆ หรอกเขาเคยเห็นฉันเป็นเพียงวัชพืชกลางทุ่งร้าง ไม่แม้แต่จะชายตามองสักครั้ง แต่ตอนนี้เขาเห็นฉันเป็นดอกกุหลาบในเรือนกระจก คิดว่าเหมาะกับการดูแลเท่านั้นฉันไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปแล้วทำไมสองคนนี้ต้องมาอยู่ด้วยกันทันใดนั้น เขาก็หันมามองฉัน ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น “หนานจือ…”ฉันหัวเราะและพูดว่า "คุณไม่ได้หมายความว่าคุณอยากให้ฉันมีชีวิตที่ผ่อนคลายเหรอ?""ด้วย RF เป็นผู้หนุนหลังคุณ คุณจะรู้สึกสบายใจ""......"ฉันก้มมองลงไปยังถนนเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยรถราขวักไขว่ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยความรู้สึกว่างเปล่า "ฟู่ฉีชวน คุณไม่เคยรู้เลยว่าฉันต้องการอะไรจริงๆ ละแม้แต่สิ่งที่พื้นฐานที่สุดอย่างความเคาร
Pinakabagong kabanata
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 340
สีหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม และเสียงของเขาที่ฟังดูแหบแห้งและหยาบกระด้าง "ฉันให้หุ้นแก่คุณเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาต่อรองกับฉัน""ประธานฟู่ คุณเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?""......"เขาเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา "งั้นคุณก็ลองดูสิ ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่คุณขายให้ ถ้าคุณอยากทำร้ายใครก็เชิญเลย""......"เขายังคงหวาดระแวงอย่างมาก เกือบจะเหมือนโรคจิตในเรื่องของการข่มขู่ คือการแข่งขันกันว่าใครจะยอมทำสิ่งที่ต่ำที่สุดมากกว่ากันฉันไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้ พูดมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ฉันกัดฟันแล้วเดินไปหาเจียงไหลเจียงไหลและเฉินเย่กำลังคุยกันเรื่องทั่วไปบางอย่างเมื่อเห็นฉันมา เจียงไหลยกริมฝีปากแดงของเธอไปทางเฉินเย่และพูดว่า "คุณเฉิน ฉันจะเชิญคุณไปทานอาหารเย็นเมื่อฉันกลับไปเมืองเจียงเฉิงหลังตรุษจีน""ได้"เฉินเย่พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากทักทายเขาแล้ว ฉันก็ไปกับเจียงไหล"ประธานหร่วน!"เฉินเย่หยุดฉันไว้ทันที ก่อนจะเปิดปากถามอย่างระมัดระวังว่า: "คุณและพี่ชวนต้องหย่ากัน มันเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการหมั้นหมายของเขากับเสิ่นซิงหยูหรือเปล่า?"ฉันพูดตามตรงว่า "ใช่ แ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 339
ฉันเงียบไปและพูดเบาๆ ว่า "ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีความอดทนสูงขนาดนั้น"คืนนั้น ฉันจูบโจวฟางต่อหน้าเขาแม้ว่าฉันจะเมามากเกินไป แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นจริงๆด้วยบุคลิกของเขา แบบที่ยอมให้ตัวเองทำผิดกฎได้แต่ห้ามคนอื่น เขาน่าจะหยุดมองมาทางฉันนานแล้วทันทีที่ฉันพูดจบ เสียงที่ดังขึ้นกลับไม่ใช่เสียงของฟู่ฉีชวน แต่เป็นเสียงที่มาจากทางกลางห้องจัดงานเลี้ยงเสิ่นชิงหลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมชุดสีขาวล้วนสุดหรู เธอถือไมโครโฟนไว้ตรงกลางห้อง ดูขี้อายเล็กน้อย แต่ดวงตาสีเช้มของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นในขณะที่เธอจ้องไปที่ทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะทิศทางที่โจวฟางอยู่"ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ฉัน จากอ้อมอกของคุณย่า คุณพ่อและคุณแม่ไป ฉัน... ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย ทนทุกข์ทรมานจากวิธีที่ผู้คนปฏิบัติต่อฉัน แต่ด้วยช่วงเวลาที่สวยงามที่เหลืออยู่ในความทรงจำ ฉันกัดฟันและอดทนต่อไป"เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอสะอื้น “แต่ฉันโชคดี ครอบครัวของฉัน… และพี่อาฟางไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาฉัน เช้านี้คุณย่าถามฉันว่าความปรารถนาของฉันคืออะไร ตอนนั้น ฉันนึกอะไรไม่ออก เพราะแค่การได้กลับไปยังตระกูลเสิ่นก็ถือเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 338
"คุณนายเสิ่น"ฟู่ฉีชวนขมวดคิ้วอย่างใจเย็นและพูดด้วยเสียงต่ำ "คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับการถอนหมั้น"เพราะนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของเขาแม่เสิ่นไม่รู้ว่าเธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าเธอจงใจแกล้งทำเป็นสับสน "แน่นอนว่าฉันต้องอธิบาย ทันทีที่คุณได้ยินว่าวันนี้เป็นซิงหยูของเราที่มารับคุณ คุณก็มาพร้อมกับประธานเสิ่นโดยเฉพาะ ฉันเข้าใจแล้ว...."ปากของเฉินเย่กระตุกเมื่อเขาฟัง และเขาไม่สามารถทนขัดจังหวะได้ "ความมั่นใจของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันยังต้องแทรกอยู่ดี ประธานฟู่มาที่นี่วันนี้และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหนูเสิ่นแม้แต่สลึงเดียว โอ้ ไม่ มันไม่เกี่ยวข้องแม้แต่สตางต์เดียว""มันจะไม่เกี่ยวข้องกับซิงหยูได้ยังไง ประธานฟู่าหาครอบครัวเสิ่นของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะซิงหยู....."เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง แม่เสิ่นก็คิดได้และสีหน้าของเธอก็มืดมนลง ทันใดนั้นก็มองไปในทิศทางที่ฉันอยู่!ฟู่ฉีชวนก้มตาลงและปรับแขนเสื้อ เสียงของเขาเย็นชาและเฉยเมย "พูดตามตรงนะ คุณนายเสิ่น วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตามง้อภรรยาของฉัน"เสียงของเขาไม่ได้ดังเป็นพิเศษ แต่ทุกคำก็ตั้งใจทำเพื่อให้ทุกคนรอบข้างได้ยินเขาอย่างชัดเจน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 337
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่เสิ่นก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ล็อกเป้าหมายไปที่คุณพ่อของเสิ่น แล้วดึงเขาออกไปด้วยกันเพื่อไปต้อนรับไม่นาน ก็เกิดความโกลาหลขึ้นจากทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเป็นฟู่ฉีชวน เฉินเย่แลตระกูลเสิ่นจำนวนสามคนที่เดินเข้ามาฟู่ฉีชวนสวมเสื้อคลุมสีดำ มีคิ้วกับดวงตาที่สง่างามและเย็นชา ก้าวเดินอย่างมั่นคง และมีรัศมีแห่งอำนาจที่แข็งแกร่งเฉินเย่เหมือนกับครั้งที่แล้ว เมื่อเขาไปที่หนานซี เขาอยู่ห่างจากฟู่ฉีชวนครึ่งก้าว แต่ทั้งสองดูคุ้นเคยกันดีเมื่อมองดูครั้งแรกเมื่อรวมกับสิ่งที่แม่เสิ่นพูดก่อนจะออกไปรับเขาคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ผ่านโลกมานาน แค่มองแวบเดียวก็เข้าใจทุกอย่างแล้วฟู่ฉีชวนเป็นบอสใหญ่ของRF กรุ๊ปไม่ใช่ใครอื่นฟู่ฉีชวนคือชายคนเดียวกันที่ตระกูลเสิ่นเคยถอนหมั้นด้วยแต่ตอนนี้ ในชั่วพริบตา พวกเขากลับปฏิบัติกับเขาเหมือนแขกผู้มีเกียรติของตระกูลเสิ่นอีกครั้ง ไม่กล้าแสดงความละเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องทนต่อไปโดยไม่สามารถแสดงออกมาได้ความสัมพันธ์นี้ ส่งผลให้บรรยากาศก็ตึงเครียดอย่างประหลาด และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และพูดคุยส
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 336
"ผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว"ฉันจนปัญญาเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ผลตรวจ DNA ต้องมีปัญหาแน่ หร่วนหนานจือ ฉันอาจเข้าใจผิดคิดว่าคนอื่นเป็นเธอ"ฉันรู้ดีว่า "คนอื่น" นั้นหมายถึงฉันจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "แต่ฉันจะจำเธอได้เสมอ""......"ฉันเม้มริมฝีปาก "นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับตระกูลเสิ่น โจวฟาง เราควรจะรักษาระยะห่างไว้บ้าง"ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อนอีกจริงๆพูดจบ ฉันไม่แม้แต่จะมองสีหน้าของเขา ดึงเจียงไหล แล้วเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทันทีแม้ว่างานเลี้ยงต้อนรับนี้จะจัดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่ได้จัดแบบลวกๆ เลยแสงไฟที่ระยิบระยับและบรรยากาศที่หรูหรา บ่งบอกอย่างชัดเจนว่างานนี้ยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งหลังจากรับเครื่องดื่มจากถาดของพนักงานเสิร์ฟ เจียงไหลมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ "เธอกลายเป็นคนไร้ความปรานีตั้งแต่เมื่อไหร่?""เจ๊คะ"ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้เธอ "แม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังเรียนรู้จากประสบการณ์ นอกจากนี้ สิ่งต่างๆ ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป""ไม่เหมือนเดิมยังไง?""เมื่อก่อนฉันเคยถลำลึกลงไปแล้ว กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ มันทั้งยากและเจ็บปวด
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 335
"แค่ก..."เจียงไหลเห็นว่าฉันยังรับมือได้ แต่เธอเกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหากับฉันจึงเงียบอยู่ตลอดในขณะนี้ คำพูดของโจวฟาง ทำให้ฉันอดไม่ได้และสำลักน้ำลายของตัวเองสำหรับฉันแล้ว แม่เสิ่นสามารถพูดจาเหน็บแนมฉันได้แม่ของเสินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าโจวฟางกับคุณย่าโจว เธอไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ เพราะต้องระวังมารยาทกับผู้ใหญ่ และทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด“ไอ้เด็กเวร!”ไม่ว่าคุณย่าโจวจะตามใจโจวฟางมากเพียงใด เธอก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “ใครสอนให้แกพูดแบบนั้น?”"ก็คุณย่าสอนผมนั่นแหละ"โจวฟางไม่ได้ใส่ใจและพูดว่า "เมื่อคุณเห็นความอยุติธรรม จงยื่นมือเข้ามาช่วย""......"คุณย่าโจวโกรธมากจนจ้องมองเขา แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดมาโต้ตอบได้ใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น สามารถได้ยินว่าแม่เสิ่นตั้งใจหาเรื่อง และคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นร้ายกาจเกินไปเสิ่นชิงหลี่ผู้ซึ่งเคยเงียบและขี้อายเสมอมา พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาและเบาบาง เมื่อถึงเวลาที่ต้องหยุดพูดถึงเรื่องนี้"แต่พี่อาฟาง คุณแม่ของฉันก็พูดไม่ผิดนะ เด็กผู้หญิงควรรักษาความบริสุทธิ์และซื่อสั
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 334
เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้น อันตรายยิ่งกว่าฟู่จินอันที่เคยเจอเสียอีกฉันไม่อยากสร้างปัญหา[ทำไมคุณไม่ไปตรวจ DNA ด้วยล่ะ][หร่วนหนานจือ ตอบฉันหน่อย][หนีอีกแล้วเหรอ?]……บรรยากาศในห้องยังคงดูผ่อนคลายเหมือนเดิม แต่โทรศัพท์ของฉันยังคงส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความไม่หยุดฉันขมวดคิ้ว เปลี่ยนการตั้งค่าแชทของโจวฟางเป็นห้ามรบกวนแม้เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ยังคิดว่าฉันคือตัวจริงอยู่ดี“คุณหร่วน คุณเพิ่งหย่า แต่โทรศัพท์ของคุณกลับไม่หยุดสั่น”แม่เสิ่นสังเกตเห็นการกระทำของฉัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน "มูฟออนได้เร็วจริง ๆ เลยนะ"โจวฟางส่งเสียงเฮอะออกมา และกำลังจะระเบิดความโกรธออกมาในทันทีฉันไม่อยากยุ่งกับเขาในตอนนี้ ฉันจึงชิงพูดก่อน "โดยทั่วไปแล้ว ฉันไม่สามารถเทียบกับความเร็วของเสิ่นซิงหยูได้ พอฉันเพิ่งหย่าเสร็จ เธอก็หมั้นหมายกับอดีตสามีของฉันไปแล้ว"“…เธอ!”แม่เสิ่นจ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเธอจงใจจงใจทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนจำนวนมากการใช้คำพูดทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด มีใครบ้างที่ทำไม่ได้?คุณย่าโจวสังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว "หนานจือ งั้นอดีตสามีของเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 333
แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลยด้วยความคิดนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางที่พวกเขาอยู่ หลังจากที่เสิ่นชิงหลี่กระโจนเข้าหาเขา เขาก็ลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนไม่สบายใจและกลัวที่จะทำให้เสิ่นชิงหลี่เศร้าเขาจับแขนของเธอแล้วดึงออก เสียงของเขากลับเย็นชาเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์อะไร "วิ่งช้าๆ หน่อย""แต่ฉันคิดถึงคุณนะ"เสิ่นชิงหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา กระพริบตาปริบๆ ใบหน้าซีดขาวและท่าทางเหมือนกระต่ายตัวน้อย "เมื่อวานคุณออกไปแต่เช้า และฉันไม่ได้เจอคุณมาเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว"นับกระทั่งชั่วโมงฉันรวบรวมความคิด ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเห็นสายตาของโจวฟางจ้องมองมาที่ฉันอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าฉันสงบและไม่มีอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อยเขาปล่อยมือของเสิ่นชิงหลี่ แล้วยิ้มกวนๆ ทักทายกับคุณยายทั้งสองก่อน จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามฉันอย่างขี้เกียจคุณย่าโจวมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองและพูด “ไอ้เด็กเวร ดูแลชิงหลี่ให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ เธอเพิ่งกลับมา...”"โอ้ย เธอกำลังพูดอะไรอยู่? ชิงหลี่อยู่ที่บ้านของเธอเอง เธอยังต้องการให้อาฟางดูแลเธออีกเหรอ?"คุณย่าเสิ่นยิ้มตอบ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 332
ฉันปลอบใจว่า "อาจจะเป็นเพราะเธอค่อนข้างขี้อาย? ในอนาคตยังมีเวลาอีกเยอะ ถ้าได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น คงจะดีขึ้นเอง""แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ"หญิงชรารู้สึกเสียใจเล็กน้อย “เด็กสาวคนนั้น ตอนเด็กๆ เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรกลายเป็นคนขี้อายได้ขนาดนี้…”ขณะที่ฉันกำลังจะพูด หญิงชราถอนหายใจและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอยู่ดี เธอยังอยู่เมืองจิ่งเฉิงอยู่ไหม?"ฉันตอบตามตรง “อืม ฉันยังอยู่ค่ะ”“ดีมากเลย! ฉันจะส่งคนขับรถไปรับเธอ”หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม "คืนนี้ฉันกำลังวางแผนจัดงานเลี้ยงต้อนรับชิงหลี่ และฉันต้องการให้เธอมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม ฉันกับย่าโจวสวมเสื้อผ้าที่เธอออกแบบให้เราสำหรับช่วงตรุษจีน และหลายคนถามว่าสั่งจากที่ไหน ฉันจะใช้โอกาสนี้แนะนำเธอ สัญญาว่าเธอจะไม่ขาดลูกค้าไปทั้งปี!!"".....ดีจังค่ะ ขอบคุณล่วงหน้า"ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตกลงทำข้อตกลงทางธุรกิจตั้งแต่ที่เลือกทำงานออกแบบชุดที่สั่งทำพิเศษแบบนี้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องติดต่อกับคุณหญิงคุณนายจากตระกูลใหญ่ แม้ตอนนี
