Mag-log inShare
บทที่ 73
Kaugnay na kabanata
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 74
มหาราชครูหรงเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล “หากมาก็กันเอาไว้ด้านนอก ไม่จำเป็นต้องมารายงานข้า!”สีหน้าของเฉินเยี่ยนซูเย็นยะเยียบ “ไล่พวกเขากลับไป”คนเฝ้าประตู “ขอรับ!”ในแคว้นต้าฉี ราชเลขาธิการกุมอำนาจของอัครมหาเสนาบดี มิหนำซ้ำสมุหราชเลขาธิการยังเป็นท่านอัครมหาเสนาบดีของฝ่าบาทอีกด้วย ฮ่องเต้องค์ก่อนมอบหมายภารกิจสำคัญของผู้สำเร็จราชการแทนให้อัครมหาเสนาบดี ก่อนที่ฝ่าบาทจะขึ้นมาบริหารด้วยองค์เอง อัครมหาเสนาบดีเฉินต่างหากที่เป็นผู้กุมอำนาจที่แท้จริงของแคว้นต้าฉีครั้นท่านเสนาบดีเอ่ยปากแล้ว แม้ฉีจื่อฟู่จะเป็นคนของจวนโหว คนเฝ้าประตูก็กล้าจะล่วงเกิน!เนื่องจากฮ่องเต้องค์ก่อนมอบอำนาจผู้สำเร็จราชการแทนให้แก่เฉินเยี่ยนซู ในใจของมหาราชครูหรงมากน้อยก็ต้องริษยา และแอบไม่พอใจเฉินเยี่ยนซูอยู่บ้าง ครั้นวันนี้เห็นอีกฝ่ายกล้าพูดจาเป็นธรรมเช่นนี้ออกมา ท้ายที่สุดก็เกิดความรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อยเขาประสานมือขึ้นพลางเอ่ยว่า “ขอบคุณท่านอัครมหาเสนาบดีเฉินอย่างมาก!”ครั้นเห็นสายตาของเฉินเยี่ยนซูทอดมองไปที่หรงจือจือ มหาราชครูหรงคิดเพียงว่าเฉินเยี่ยนซูไม่พอใจที่หรงจือจือไม่มาคารวะจึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดี
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 75
หมอเทวดารีบบีบร่องกลางริมฝีปากบนของหรงจือจือทันที เพื่อทำให้นางฟื้น ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นว่า “กลับไปพักที่จวนสักวันก็ดีขึ้นแล้ว”ครั้นเฉินเยี่ยนซูได้ยินถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างไรเซินเฮ่อก็ไม่ใช่คนโง่ ติดตามเฉินเยี่ยนซูมานานขนาดนี้ เขาเองก็พอคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายออกเช่นกันเขาจึงเอ่ยกระซิบว่า “ท่านเสนาบดีวางใจ เรื่องของคุณหนูใหญ่หรง ข้าจะจับตาดูแทนท่านเอง หากมีความผิดปกติใด จะไปรายงานที่จวนของท่านทันที”เฉินเยี่ยนซู “อืม”...สองสามวันนี้หรงจือจือจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างยิ่ง ฉะนั้นครานี้นางจึงหลับลึกเป็นพิเศษในห้วงความฝันนางเห็นภาพที่ท่านย่าจับมือของนางเอาไว้ พลางเอ่ยคำสั่งเสียกับนาง บอกให้นางรีบตัดความสัมพันธ์กับสกุลฉีแม้จะเป็นในห้วงความฝัน นางก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ตลอดเจาซีเห็นดังนั้นก็ปวดใจยิ่งนักหรงจือจือตื่นขึ้นมาวันเว้นวัน นางได้ยินหรงเจียวเจียวพูดจาบั่นทอนจิตใจอยู่ข้าง ๆ “ท่านย่าก็จากไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าจะเสแสร้งเช่นนี้ให้ผู้ใดดูกัน!”จากนั้นมหาราชครูหรงก็ตบหน้าไปหนึ่งฉาด “เจ้ามันเนรคุณ! ท่านย่าเจ้าป่วย เจ้าไม่เคยมาเยี่ยมเลยสักครั้ง พี่สาวเจ้าเสียใจ เจ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 76
การกระทำเช่นนี้ของหรงจือจือ ทำเอาทุกคนในสกุลฉีพากันตกตะลึงอย่างยิ่งองค์หญิงม่านหวาเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นยืนทั้งสีหน้าซีดเผือด ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “พี่หญิง เป็นเพราะข้ากลับมาใช่หรือไม่ ท่านพี่ไม่ชอบข้าจริง ๆ ฉะนั้นจึงจะไปอย่างนั้นหรือ”เจาซีเห็นว่าคุณหนูไม่คิดจะอยู่ที่นี่แล้ว จึงอดกลั้นกับนางไม่ไหวแล้ว เป็นแค่องค์หญิงแคว้นสิ้นเอกราช ไม่คิดเลยว่าจะไม่รู้จักลู่หางเวลากลัว กล้าแย่งกระทั่งสามีของบุตรสาวมหาราชครูแห่งราชสำนัก!นางจึงเอ่ยปากด่ากราด “หญิงใจง่ายแต่งงานไม่ถูกต้องตามประเพณีอย่างท่าน เรียกผู้ใดว่าพี่หญิงกัน? ท่านคู่ควรจะเรียกคุณหนูบ้านข้าว่าพี่หญิงหรือ? ท่านเงียบปากของท่านไปเสียเถอะ จะได้ไม่ทำลายชื่อเสียงของคุณหนูบ้านข้าโดยเปล่าประโยชน์!”สีหน้าของอวี้ม่านหวาซีดเผือด พลันถอยหลังกรูสองก้าวนางเอามือปิดหน้าพร้อมร้องไห้ ก่อนจะเอ่ยกับฉีจื่อฟู่ว่า “ท่านพี่ฟู่ ต้องโทษข้า! ข้าชอบท่านมากเกินไปจริง ๆ จึงไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น ที่วันนี้พี่หญิงไม่ชอบข้าก็สมควรแล้ว บางทีลูกในท้องของข้าก็ไม่ควรลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้เช่นเดียวกับข้า!”หลังฉีจื่อฟู่ได้ยินเช่นนั้น ก็มองไปที่หรงจือจือ “จือจือ เจ้
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 77
หรงจือจือแสยะยิ้ม ยังคิดจะให้นางขอโทษ ฆ่าเจาซี? เกรงว่าคนสกุลฉีจะยังไม่ตื่นจากฝันจริง ๆนางปฏิเสธทั้งสีหน้าเย็นชา “ไม่มีทาง! วันข้างหน้าข้าจะใช้ชีวิตอย่างไร? ไม่ต้องให้สกุลฉีอย่างพวกท่านมาเป็นห่วง ฉีจื่อฟู่ ลงนามเสีย!”นางถานลุกขึ้นยืนพลางตอกกลับด้วยความเดือดดาล “นังคนชั้นต่ำไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเช่นเจ้า เจ้ายังใจแข็งโวยวายจะเอาให้ได้จริง ๆ ใช่หรือไม่? พวกเราสงสารที่ท่านย่าของเจ้าจากไป ถึงได้ให้โอกาสเจ้าได้ขอโทษ แต่เจ้ากลับไม่รู้จักคว้าเอาไว้”“ความจริงที่ท่านย่าของเจ้าจากไป เป็นเพราะชีวิตของนางสั้นเอง นางหมดบุญเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับสกุลเรา! นางสอนเด็กเนรคุณไม่รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ไม่เคารพสามีเช่นเจ้าออกมา ที่นางตายก็สมควรแล้ว!”ฉีอวี่เยียนเองก็กล่าวผสมโรงด้วย “นั่นน่ะสิ! พี่สะใภ้ กะอีแค่ยายแก่หนังเหนียวคนหนึ่งตายไปเท่านั้น ตายไปแล้วก็ตายไปสิ หรือว่าคนตายจะสำคัญกว่าคนเป็นอีกเช่นนั้นหรือ?”“ท่านยังกลับมาทั้งสวมชุดสีดำอีก นี่มันไม่เป็นการเพิ่มความโชคร้ายให้จวนโดยเปล่าประโยชน์หรือ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า อย่านำพลังงานหยินของคนตายนั่นมา ให้ตายเถอะ แค่คิดข้าก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 78
แต่ไม่คิดเลยว่า หลังหรงจือจือเก็บหนังสือหย่าไป นางก็หมุนตัวเดินจากไปโดยไม่ปริปากเอ่ยกับฉีจื่อฟู่เลยแม้แต่คำเดียวครั้นเห็นว่าในสายตานางไร้ซึ่งเยื่อใย ในใจเขาก็กระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อยขณะนี้นางถานยังยืนกระทืบเท้าพลางด่าตามหลังหรงจือจือว่า “หรงจือจือ! เจ้าทำกับแม่สามีและน้องสามีเช่นนี้ ข้ารู้ว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ข้างนอกรู้เข้า ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็จะกลายเป็นคนไร้ซึ่งความเป็นคนและอกตัญญู!”ฉีจื่อเสียนเองก็กล่าวอยู่ข้าง ๆ “ท่านแม่วางใจเถิด ข้ามีสหายสนิทร่วมสำนักมากมาย ขอเพียงพวกเขาช่วยพูด สกุลหรงก็ไม่มีทางมีจุดจบที่ดีแน่!”ฝีเท้าของหรงจือจือชะงัก ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองพวกเขาแม่ลูก “เรื่องในวันนี้ หากข้าได้ยินคำพูดที่ไม่ดีต่อข้าแม่แต่คำเดียว ข้าจะไปคุกเข่าร้องไห้หน้าประตูจวนผู้ตรวจการจาง”“เล่าว่าพวกท่านทั้งบ้านคิดจะฮุบสินเดิมข้าอย่างไร บีบให้ข้าเป็นอนุอย่างไร บีบท่านย่าของข้าให้ตายอย่างไร มิหนำซ้ำยังเอ่ยคำพูดหยาบคายออกมาหลังท่านย่าข้าจากไปแล้วอีก!”“ข้าละอยากรู้ยิ่งนักว่า ท่านผู้ตรวจการกับผู้คนในใต้หล้า จะเข้าข้างข้าหรือเข้าข้างตระกูลพวกท่าน!”นางถาน “เจ้า…เจ้ายังคิดจะไปคุกเข่าร
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 79
ไม่มีผู้ใดรู้จักลูกดีเท่ามารดา ไหนเลยนางถานจะไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วนั้นคนในใจของลูกชายตนคือหรงจือจือ ที่อยู่กับอวี้ม่านหวา ประการแรกเนื่องจากรู้สึกเหงาขณะอยู่ที่แคว้นเจา ประการที่สองเพราะอยากเอามาบีบหรงจือจือนางคนชั้นต่ำนั่นก็เท่านั้นครั้นเห็นท่าทีของลูกชาย นางเองก็เดือดดาลเข้าไปใหญ่ “เจ้ากลัวอันใด? ไม่ต้องไปให้ความสำคัญนาง นางแค่อยากให้เจ้าไปง้อนางเท่านั้น ตัดใจจากไปได้จริง ๆ เสียที่ไหนกัน? ที่ตอนนี้กลับไปยังเรือนหลัน ก็แค่เสแสร้งให้เจ้าดูเท่านั้น!”ฉีอวี่เยียน “นั่นน่ะสิเจ้าคะ มีเพียงบุรุษที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกอย่างท่านพี่เท่านั้น ถึงเป็นห่วงนาง ไม่รู้ว่านางคิดอย่างไร ถึงขั้นหย่ากับท่านพี่เพราะคนตายเพียงคนเดียว!”นางถานเองก็เอ่ยเสริมว่า “นางไม่รู้จักทะนุถนอมโชคเลยจริง ๆ!”ครั้นถูกมารดาและน้องสาวปลอบเช่นนี้ ฉีจื่อฟู่ก็เบาใจลงนางถานเอ่ยขึ้นมาอีกว่า “วันนี้องค์หญิงถูกทำให้ตกใจแล้ว ถูกนายบ่าวที่นิสัยอย่างกับหญิงปากร้ายด่าหยาบโลน ไม่รู้ว่าจะกระทบถึงลูกในท้องหรือไม่ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิงดี ๆ เดี๋ยวไปเชิญหมอประจำจวนมาตรวจดูชีพจรให้องค์หญิงด้วย!”“นี่เป็นหลานคนแรกของจวนโหวเ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 80
เจาซีตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ใช่สาวใช้ที่ชื่อเซี่ยอวี่ที่คุณหนูชอบช่วยเหลือบ่อย ๆ คนนั้นหรือไม่?”อวี้หมัวมัว “ใช่ เป็นนาง”เจาซีเบะปาก “จะมีเรื่องอะไรได้ คงมาให้คุณหนูเราช่วยกระมัง? นี่คุณหนูหย่ากับคนสกุลฉีแล้ว กำลังจะไปแล้วนะ!”ใช่จะบอกว่านางมีมโนธรรมไม่มากพอ ไม่ยอมช่วยคน ความจริงแล้วนั้นไม่ว่าเซี่ยอวี่นั่นจะกล่าวอย่างไร ดีร้ายก็เป็นทาสรับใช้ที่เกิดในสกุลฉี มิหนำซ้ำยังเป็นคนที่ต้องรับใช้อยู่ข้างกายฉีอวี่เยียนอีกหากช่วยนางอีก มักจะรู้สึกโชคร้ายหรงจือจือวางของที่อยู่ในมือลง ก่อนจะเอ่ยทั้งน้ำเสียงจืดชืดว่า “เรียกเข้ามาก่อน ฟังดูแล้วกันว่านางจะว่าอย่างไร”ทว่าก็ไม่จำเป็นต้องด่วนตัดสินว่าอีกฝ่ายมาเพราะมีเรื่องให้ช่วยอวี้หมัวมัว “เจ้าค่ะ ข้าจะไปพานางเข้ามาเดี๋ยวนี้!”ไม่นาน เซี่ยอวี่ก็เดินเข้าประตูมาครั้นมาถึงตรงหน้าหรงจือจือ นางก็คุกเข่าลงเสียงดัง ‘ตุบ’ “ฮูหยินซื่อจื่อ ที่มาขอพบฮูหยินกะทันหัน ขอฮูหยินโปรดอภัยด้วย และอย่าทำให้คุณหนูบ้านข้ารู้เข้า”เจาซี “ก่อนหน้านี้ที่เจ้ามาขอพบ คุณหนูบ้านข้าเคยบอกให้ฉีอวี่เยียนรู้ตั้งแต่เมื่อใด? หากเจ้ากลัวนักก็อย่ามาสิ!”ห
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 81
เซี่ยอวี่กัดฟันพร้อมบังอาจพูดจาเลียนแบบนางถาน “นางกล่าวว่า ‘ตอนนี้ ยายแก่นั่นก็ตายไปแล้ว สกุลหรงยังมีที่คุ้มกะลาหัวของหรงจือจืออีกหรือ? ต่อไปหรงจือจือก็เป็นเพียงหมาตัวหนึ่งของเราเท่านั้น’!”หรงจือจือเดือดจนตาแดงก่ำ สั่นระริกไปทั้งตัว “ท่านย่าข้าไม่เคยยุ่งเรื่องสกุลฉี แล้วเหตุใด...เหตุใดพวกเขา? พวกเขาเองก็ไม่มีใครที่ไม่เสนอกับข้าว่าอยากจะรับอวี้ม่านกลับมา แต่ข้าเองก็ไม่เคยปฏิเสธ เหตุใดพวกเขาจึงไม่ยอมปล่อยท่านย่าของข้าไป?”เซี่ยอวี่ตอบทั้งสะอึกสะอื้น “ฮูหยินกล่าวว่า ถึงอย่างไรนางก็เป็นแม่สามีของคุณหนู อยากรับองค์หญิงกลับมา คุณหนูจะไม่ยินยอมก็ไร้ประโยชน์ มีคำว่ากตัญญูค้ำคอคุณหนูอยู่ คุณหนูเองก็จนปัญญา”“แต่ท่านย่าของคุณหนูไม่เหมือนกัน นางเป็นผู้ใหญ่ หากโวยวายขึ้นมาจะลำบากจริง ๆ ฮูหยินกล่าวว่าเพื่อหลานคนโตที่เกิดจากเมียเอกของจวน มีแต่ต้องสละชีวิตของท่านย่าคุณหนูเท่านั้น!”ครั้นหรงจือจือฟังถึงตรงนี้ นางก็หัวใจแทบสลาย เดือดเป็นฟืนเป็นไฟแทบกระอักเลือดออกมาเจาซี “คุณหนู!”นางรีบเอ่ยกับเซี่ยอวี่ “เจ้าเลิกพูดได้แล้ว เจ้าไปเถอะ! เจ้ารีบกลับไปเสีย!”หรงจือจือห้ามเจาซีพลางจ้องเซี่ยอวี่แล้วก
Pinakabagong kabanata
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 326
ทว่าฮูหยินหลี่กลับไม่รู้วิธีปฏิบัติและกฎของสกุลดังในเมืองหลวงเลย หนำซ้ำตอนนี้ยังคิดว่าตนจัดงานเลี้ยงได้ดีอย่างยิ่งอีกฉีกยิ้มพร้อมกล่าวกับหรงเจียวเจียวว่า “ข้ายังต้องออกไปรับแขก พวกเจ้าเข้าไปเล่นกันก่อน พวกฮูหยิน พวกหนุ่ม ๆ สาว ๆ จากแต่ละจวนรวมตัวกันอยู่ตรงนั้น พวกเจ้าไปสนุกกันเองเถอะ”ส่วนพวกผู้ใหญ่ พวกบัณฑิต ย่อมอ่านกวีแต่งบทกลอน พูดคุยเรื่องสถานการณ์บ้านเมืองอยู่อีกที่หนึ่งอยู่แล้ว ไม่มีทางอยู่รวมกับพวกเด็ก ๆ เหล่านี้งานเลี้ยงเขียนกวีของแคว้นต้าฉี แต่ไหนแต่ไรมาก็จัดเช่นนี้หรงเจียวเจียวฉีกยิ้มหวานพลางตอบกลับ “ท่านป้าไปเถิด พวกข้าจะดูแลตัวเองให้ดีเจ้าค่ะ”ฮูหยินหลี่เรียกหลี่เซียงเหยาบุตรสาวของตนมา “เหยาเหยา เจ้าอยู่เป็นเพื่อนพี่หญิงสามของเจ้าให้ดี อย่าให้คนมาล่วงเกิน จำขึ้นใจหรือยัง?”หลี่เซียงเหยามองหรงจือจือทีหนึ่ง ในตอนนี้ถึงกล่าวว่า “จำเอาไว้แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่”ครั้นสิ้นเสียง ก็เดินฉีกยิ้มไปกอดแขนของหรงเจียวเจียว ทำทีท่าสนิทกันเป็นอย่างมากตอนหลี่เซียงเหยายังไม่มาเมืองหลวง ก็ได้ยินว่าพี่หญิงใหญ่ของตนโดดเด่นอย่างไร ในใจของนางโหยหาเป็นอย่างมากแต่คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อตนมา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 325
เหวินหมัวมัว “นี่...เจ้าค่ะ! บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!”นางหวังยังรีบไปกำชับข้างหูนางอีกว่า “ถ้าไม่สะดวกจะเรียกกลับมา ก็อย่าให้พวกนางพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปเป็นอันขาด”เหวินหมัวมัว “เจ้าค่ะ”นางลุกลี้ลุกลนออกไปจากจวน นางหวังร้อนใจกระวนกระวายดั่งด้ายพันกัน หากไม่ใช่เพราะนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังไว้ทุกข์อยู่ ไม่สะดวกจะไปงานเลี้ยงเขียนกวี นางแทบอยากจะรุดหน้าไปด้วยตัวเองแล้ว...ในขณะนี้ จวนสกุลหลี่จวนสกุลหลี่แม้จะเป็นจวนที่ซื้อมาใหม่ ทว่าในหลายวันนี้ก็ซ่อมแซมอย่างดีไปยกหนึ่ง ฮูหยินหลี่เสียแรงตกแต่งไปอย่างมากครั้นเห็นพวกเด็ก ๆ จากสกุลหรงมาถึงท่านลุง ท่านป้าสะใภ้สกุลหลี่ ก็ฉีกยิ้มออกมารับหน้า “ท่านพี่มีใจแล้วจริง ๆ ถึงให้พวกเจ้ามา นับเป็นเกียรติกับเราจริง ๆ”หรงจือจือในฐานะพี่สาวคนโต ย่อมกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เป็นสิ่งสมควรเจ้าค่ะ งานเลี้ยงเขียนกวีของจวนท่านป้าสะใภ้ ก็ต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว”ฮูหยินหลี่มองนางทีหนึ่ง ทว่าในสายตากลับมีความไม่พอใจอยู่เล็กน้อยหากไม่ใช่เพราะนางหวังส่งจดหมายมา บอกให้นางให้ความร่วมมือพูดฉีกหน้าหรงจือจือสักครา ทำให้ต่อไปนางไม่กล้าทำตัวบ้าคลั่งต่อหน้า
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 324
“ครั้งนี้เจ้าจะได้พูดกับนางให้เข้าใจด้วยพอดี ให้นางพิจารณาตัวเองเสีย เหตุใดเป็นลูกสาวของข้าเช่นกัน พี่สาวนางแต่งงานครั้งที่สองแล้ว อัครมหาเสนาบดีเฉินมาสู่ขอแล้ว แต่นางกลับยังทำให้ข้าไม่รู้จะเอาหน้าเหี่ยว ๆ ไปซุกไว้ที่ไหน!”ครั้นนางหวังได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเพียงราวกับบนหน้าตนถูกคนฟาดสองฉาด เจ็บปวดแสบปวดร้อนไปหมดสิ่งเดียวที่เจียวเจียวกับจือจือแตกต่างกัน ก็คือคนหนึ่งตนอบรมสั่งสอนมาเองกับมือ ส่วนอีกคนฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนอบรมสั่งสอนมานี่ไม่เท่ากับกำลังว่าตนสั่งสอนลูกสาวได้ไม่ดีเท่ายายแก่ที่ตายไปแล้วนั่นหรอกหรือ?มหาราชครูหรงพูดจบ ก็ยังกล่าวต่อทั้งสายตาเคร่งขรึมว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าพูดถูก ในเมื่อจะแต่งงานกับท่านเสนาบดี สินเดิมจะน้อยไม่ได้ ไม่รวมกับสินติดตัวเจ้าสาวที่ท่านแม่ให้จือจือในก่อนหน้านี้ เจ้าก็เตรียมเพิ่มให้นางอีกหน่อยแล้วกัน”นางหวังเดือดดาลจนเสียงหาย “ท่านพี่! การแต่งงานดี ๆ ของเจียวเจียวถูกจือจือแย่งไป ท่านยังให้ข้าเตรียมสินเดิมให้จือจือเพิ่มอีก ท่านอยากบีบเจียวเจียวให้ตายหรืออย่างไร?”มหาราชครูหรง “พอได้แล้ว! พูดจาเพ้อเจ้อแย่งงานแต่งอะไรกัน เจ้าอย่าได้พูดอีกเชียวนะ ลูกสาวท
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 323
เห็นนางหวังดีอกดีใจ และพูดจามั่นอกมั่นใจเช่นนี้คำพูดที่มหาราชครูหรงอยากจะกล่าว แทบจะติดอยู่ที่คอหอยพูดไม่ออกนางหวังยังพูดเป็นต่อยหอย “ท่านพี่ ข้าว่า เราต้องให้สินเดิมเจียวเจียวเพิ่มอีกหน่อย จะให้น้อยกว่าจือจือไม่ได้ อย่างไรก็แต่งงานกับท่านเสนาบดี จะให้คนดูถูกได้อย่างไร...”มหาราชครูหรงอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ “พอได้แล้ว”นางหวังอึ้งไป ครั้นเห็นว่าสีหน้าของมหาราชครูหรงไม่ดีจริง ๆ ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “ท่านพี่ มีอะไรหรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?”ในตอนนี้มหาราชครูหรงถึงตอบกลับว่า “จับคู่ผิดแล้ว! คนที่อัครมหาเสนาบดีเฉินอยากแต่งงานด้วย ไม่ใช่เจียวเจียว!”นางหวังฉงนไปเลย “ฮะ? ท่านพี่ ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรืออย่างไร ไม่ใช่เจียวเจียวแล้วจะเป็นผู้ใดได้? หรือว่าในใต้หล้านี้ยังมีสตรีที่ดีกว่าเจียวเจียวของเราอีกหรือ?”นางหวังยิ่งกล่าว ก็ยิ่งคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ท้ายที่สุดก็คลี่ยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านพี่กำลังล้อข้าเล่นอยู่ใช่หรือไม่?”มหาราชครูหรงลูบหว่างคิ้วพลางตอบกลับ “ข้าไม่มีทางเอาเรื่องใหญ่เช่นนี้มาล้อเล่นเป็นอันขาด! คนที่ท่านเสนาบดีต้องการคือจือจือ ไม่
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 322
เฉินเยี่ยนซูแทบจะเดือดดาลจนโพล่งขำ “เช่นนั้นท่านมหาราชครูเคยคิดหรือไม่ เป็นบุตรสาวของท่านเหมือนกันแท้ ๆ เหตุใดคนหนึ่งไร้เดียงสาใสซื่อได้ แต่อีกคนกลับไม่เข้มแข็งไม่ได้?”“ท่านหญิงก็เป็นเพียงแม่นางน้อยอายุยี่สิบปีผู้หนึ่ง ผ่านการล้มลุกคลุกคลานมามากมายขนาดนี้ ลำบากมามากมายขนาดนี้ มหาราชครูยังคิดจะให้นางเข้มแข็งอย่างไร?”มหาราชครูหรงพูดไม่ออก ได้แต่เอ่ยขึ้นพร้อมเปลี่ยนเรื่องว่า “ที่จริงก็เป็นเพราะข้าหวังดีกับท่านเสนาบดี อย่างไรจือจือก็เคยผ่านการหย่ามาก่อน สู้สตรีบริสุทธิ์อย่างเจียวเจียวได้เสียที่ไหน? นี่ถึงได้...”เฉินเยี่ยนซูพูดแทรกขึ้นมา “ท่านมหาราชครู นายหญิงผู้เฒ่าหรงให้ท่านดูแลท่านหญิงให้ดี ข้าคิดว่าที่เรียกว่าดูแล นอกจากเป็นห่วงในด้านการใช้ชีวิตแล้ว ก็น่าจะมีเรื่องการเคารพในด้านตัวตนด้วย”“ในในของท่านดูถูกท่านหญิงแล้ว คิดว่านางสู้คุณหนูสามของจวนท่านไม่ได้ หรือว่านี่ไม่ใช่ความอัปยศอย่างหนึ่งสำหรับนาง?”“นางก็แค่แต่งงานผิดคน ไม่ได้ทำเรื่องผิดพลาดใหญ่หลวงอะไร ตามที่ข้ารู้ การแต่งงานในตอนแรกนั้นนางไม่ได้เป็นคนเลือกด้วยตัวเอง”“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่นางเป็นเหยื่อ และยิ่งเป็นค
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 321
เฉินเยี่ยนซูราวกับเดือดดาลจนขำ เขาวางจอกชาในมือลง “เยี่ยมจริง ๆ มหาราชครูหรงยกบุตรสาวให้หมั้นหมายกับข้า แล้วก็คิดจะให้นางแต่งงานกับคนอื่นอีกด้วย”“ที่ข้ามาเพราะอยากขอคำอธิบาย มหาราชครูไม่มีเจตนาจะขอโทษไม่พูดถึง แต่ยังจะยัดเยียดบุตรสาวให้ข้าอีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สู้เราไปตัดสินกันต่อหน้าฝ่าบาทเถอะ!”ครั้นมหาราชครูหรงได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วมุ่น พลางเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “จะเรียกว่ายัดเยียดบุตรสาวตามอำเภอใจได้อย่างไร? หรือว่าหากเปลี่ยนเจียวเจียว ท่านเสนาบดีก็ไม่พอใจอีก?”เฉินเยี่ยนซูมองเขาทีหนึ่ง “คนที่ข้าอยากแต่งงานด้วย มีเพียงท่านหญิงแห่งหนานหยางผู้เดียวเท่านั้น”มหาราชครูหรงเริ่มรู้สึกว่า ตนถูกคำของนางหวังหลอกเข้าแล้ว บางทีผู้ที่เฉินเยี่ยนซูต้องการตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนเป็นสตรีที่เขาชื่นชม แต่มิใช่สตรีที่มุ่งแต่จะแต่งงานกับเขามหาราชครูหรงที่รู้สึกว่าตนคล้ายตัวตลก ฉีกยิ้มอย่างขมขื่นออกมาทีหนึ่ง “ข้าเข้าใจแล้ว”เฉินเยี่ยนซูเอ่ยถามขึ้นว่า “ในเมื่อเข้าใจแล้ว คิดว่าท่านพ่อตาก็คงจะไม่ถอนหมั้นใช่หรือไม่?”การเรียกท่านพ่อตานี้ แสดงถึงความเคารพออกมาอีกสองสามส่วน ทำให้ในใจของมหาราช
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 320
เขาจงใจพูดไล่หลังหรงจือจือด้วยเสียงดังเพื่อให้นางได้ยินหรงเจียวเจียวหน้าแดงด้วยความเขินอายโดยพลัน นางกระทืบเท้าว่า “ท่านพี่!”แต่หรงจือจือราวกับไม่ได้ยินที่เขาพูด นางไม่แม้แต่จะหันมามองนี่ทำให้หรงซื่อเจ๋อโมโหหนักกว่าเดิม เขากัดฟันว่า “นางมีนิสัยแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่สกุลฉีจะรังเกียจ! คงมีแต่ต้องแต่งงานไปอยู่ตระกูลเล็กๆ และพึ่งพาการปกป้องจากท่านพ่อไปจนตาย ข้ารู้สึกสงสารว่าที่พี่เขยในอนาคตด้วยซ้ำ!”แต่พูดถึงตรงนี้ หรงซื่อเจ๋อก็ต้องสำลักคำพูดตัวเองนั่นเพราะนึกถึงเรื่องที่หรงจือจือบอกให้เขาแต่งงานไปอยู่สกุลฉีเมื่อคราก่อน หากนางได้ยินว่าเขาสงสารฉีจื่อฟู่ เกรงว่าคงพูดแบบนั้นให้ตัวเองสะอิดสะเอียนอีก เขารีบปิดปากเงียบหรงเจียวเจียว “พอแล้วๆ ท่านรีบขึ้นรถม้าเถิด! หากไปสาย ท่านพ่อคงตำหนิว่าพวกเราไม่รู้กฎเกณฑ์”หรงซื่อเจ๋อจำใจต้องขึ้นรถม้าเป็นเพราะแผลที่หลังเขายังไม่หายดีและกลัวว่าท่านพ่อจะโบยตีอีกรอบหรอกนะ มิเช่นนั้นเขาจะด่าหรงจือจือชุดใหญ่……รถม้าของพวกเขาเพิ่งจะออกจากสกุลหรงได้ไม่นานรถม้าของจวนราชเลขาธิการก็มาถึงหน้าจวนสกุลหรง มหาราชครูหรงทราบเรื่องแล้วยังคงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 319
หรงจือจือสะกดกลั้นความโมโหในใจ ตอนนี้นางได้ลิ้มรสความรู้สึกที่มีเพียงคนตรงไปตรงมาแบบเจาซีที่จะมีได้!หากไม่ใช่เพราะยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ มันก็มีอยู่ชั่วพริบตาหนึ่งที่นางอยากไปที่จวนราชเลขาธิการเดี๋ยวนี้ ไปบอกว่าตัวเองยินดีแต่งงานกับเฉินเยี่ยนซู หรงเจียวเจียวจะได้เลิกเห่าเสียทีนางยกยิ้มมุมปากมองหรงเจียวเจียว “ได้ เช่นนั้นข้าจะรอดูวันที่เจ้าได้แต่งเข้าจวนราชเลขาธิการ น้องสามต้องพยายามเข้าล่ะ อย่าได้พลาดเด็ดขาด”นางอยากรู้เหมือนกันว่าหรงเจียวเจียวจะมีสีหน้าเช่นไรเมื่อทราบเรื่องราวทั้งหมดหรงเจียวเจียวแค่นเสียงเบาและวางท่ามั่นอกมั่นใจ “เช่นนั้นเชิญพี่หญิงเบิกตาดูให้ดีได้เลย!”“ถึงเวลานั้นก็อย่าอิจฉาจนร้องไห้ล่ะ ข้าได้ยินว่าบุรุษที่ท่านพ่อหาให้ท่านเป็นแค่เสมียนกรมเล็กๆ นี่ต่างหากที่น่าขัน!”หรงจือจือพูดอย่างราบเรียบ “หวังว่าพรุ่งนี้ เจ้าจะยังยิ้มออกนะ”ฟังจากที่เฉินเยี่ยนซูพูด เขาจะมาคุยกับท่านพ่อให้ชัดเจนในวันพรุ่งนี้ หลังจากผ่านพรุ่งนี้ไป หรงเจียวเจียวคงทำหน้าเย่อหยิ่งเช่นนี้ไม่ได้อีกหรงเจียวเจียวมีหรือจะรู้ว่าหรงจือจือคิดอะไรอยู่?นางพูดด้วยความดูถูก “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้จะยิ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 318
“แต่ราชเลขาธิการเฉินผู้นี้ เขาเป็นคนประเภทที่ข้ารู้สึกชื่นชมตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน ข้ากลัวว่าหากแต่งงานกับเขาจริงๆ เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกันตั้งแต่เช้าจรดเย็น ตัวข้าจะเกิดความรู้สึกที่ไม่ควรมีต่อเขาได้”“ความจริงแล้วเขาเป็นตัวเลือกที่อันตรายสำหรับข้า”“หลังจากที่ท่านย่าจากไป ข้าก็ชอบคิดอยู่เสมอ หากข้าไม่สามารถปกป้องอะไรได้เลย แต่อย่างน้อยก็ต้องปกป้องหัวใจตัวเอง ห้ามให้ผู้ใดมีโอกาสกรีดแทงหัวใจข้าเด็ดขาด ข้าไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายไปกว่านี้”ในการพบกันเมื่อสี่ปีก่อน ความจริงแล้วหรงจือจือเคยตะลึงงันกับรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเฉินเยี่ยนซู หลังจากได้ใช้เวลาร่วมกันสองสามวัน บทสนทนาที่มีร่วมกับเขาก็ทำให้นางประทับใจเช่นกันแต่ตอนนั้นนางรู้ตัวว่าตัวเองมีการหมั้นหมาย ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดนอกเหนือจากนี้ทว่าบัดนี้นางเป็นอิสระแล้ว ส่วนเขาก็มีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อก่อน มีบางครั้งที่นางเผลอมองนานเกินไปโดยไม่รู้ตัว ส่วนวันนี้ก็มีอาการหน้าแดง จะไม่ให้เป็นกังวลได้อย่างไร?เคราะห์ดีที่เฉินเยี่ยนซูต้องการแต่งงานกับนางเพื่อให้ช่วยดูแลอาการป่วย ไม่ใช่เพราะพึงใจในตัวนาง มิเช่นนั้น นาง
