บทที่ 4

เซบาสเตียนตามหาซาบริน่ามาหนึ่งเดือนแล้ว

เมื่อเขาคิดว่าคงตัดสินใจผิดพลาดไป และซาบริน่าไม่ได้มีมลทินหรือมีเรื่องเสื่อมเสียตามรายงานการสืบสวนของเขา เธอก็กลับมาปรากฏตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ด้านนอกห้องนี่ และกำลังทำงานทุ่มเทเป็นพิเศษให้กับเขา

เขาประเมินเธอต่ำไปจริง ๆ

“ผู้อำนวยการฟอร์ด… นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ผู้จัดการร้านอาหารที่มากับเซบาสเตียนตัวสั่น เมื่อมองมาที่เขา

“เธอมาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” เซบาสเตียนมองผู้จัดการอย่างเย็นชา

“ดะ… เดือนนึงแล้วครับ” ผู้จัดการตอบกลับอย่างติดขัด

หนึ่งเดือน!

เมื่อหนีมาจากตระกูลฟอร์ด จริง ๆ และไม่ได้จะพยายามหลบหนี เธอเพียงแค่ต้องการเพิ่มราคาของตัวเธอเอง

บ้าเอ้ย!

ซาบริน่ามองเซบาสเตียนด้วยความขุ่นเคืองและรู้สึกผิด

โลกแคบขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?

“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด ปล่อยฉันนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉัน ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” เธอพยายามอย่างหนักที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเซบาสเตียน แต่เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

ซาบริน่าเริ่มเจ็บปวดมากขึ้นจนมีเหงื่อบาง ๆ เริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเธอ

ผู้จัดการตำหนิซาบริน่าด้วยความตกใจ “ไลลา ยัง มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

เซบาสเตียนยิ้มเยาะ “ไลลา ยัง เหรอ? เธอปกปิดความจริงที่ว่าเธอเพิ่งออกจากคุกโดยเปลี่ยนชื่อเป็น ไลลา ยัง อย่างนั้นสินะ?”

ในขณะนั้น หัวหน้าของชั้นทั่วไป เด็กผู้หญิงคนเดียวกับที่ขอให้ซาบริน่าเข้ามาช่วยแทนที่เธอ รีบวิ่งเข้ามา แต่ก็กลัวเกินกว่าที่จะพูด

ซาบริน่าอยู่ในความสิ้นหวัง

เธอเหลือเวลาอีกแค่เพียงสองวัน ในการรวบรวมเช็คเงินเดือนในเดือนนี้

อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างก็พังทลายลงอีกครั้ง

“ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปใช้ชีวิตที่เหลือของฉันล่ะ? ทำไม?!” เธอเหมือนถูกเข้าใจผิดอะไรบ้าง ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำเอ่อล้นในทันทีด้วยความโกรธ เธอยกแขนขึ้นและกัดไหล่ของเซบาสเตียน เซบาสเตียนรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ดังนั้น เขาจึงปล่อยมือที่จับเธอออก ซาบริน่าหันหลังวิ่งออกไป

เธอไม่สามารถต่อสู้กับใครได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่วิ่งหนี

เมื่อเซบาสเตียนเริ่มรู้สึกตัวในที่สุด ซาบริน่าก็วิ่งออกจากร้านอาหารและขึ้นรถประจำทางไปอย่างรวดเร็วแล้ว เธอลงจากรถหลังจากหยุดไปสองสามป้าย

เมื่อเดินไปตามถนน เธอก็เริ่มโวยวายอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

เธอไปอยู่ในเรือนจำแทนเซลีนเป็นเวลาหนึ่งเดือน ชายหนุ่มที่ตายไปแล้วได้พรากเอาความบริสุทธิ์และครั้งแรกที่มีค่าของเธอไปอีก และในที่สุดก็ออกจากคุกมาด้วยความยากลำบากอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้พบแม่ของเธออีกเลย

เธอยังโชคร้ายไม่พออีกเหรอ?

ชายหนุ่มชื่อฟอร์ดคนนี้เป็นปีศาจจากนรกขุมไหนกัน? ทำไมเขาถึงตั้งใจจะไม่ปล่อยเธอไป?

ทำไม?!

เป็นเพราะเธอเพิ่งออกจากคุกและไม่มีใครให้พึ่งพิง ดังนั้น จึงเหมาะกับการถูกรังแกอย่างนั้นเหรอ?

ซาบริน่าสะอื้นจนท้องไส้ปั่นป่วน ในท้ายที่สุด เธอนั่งยอง ๆ อยู่ริมถนนและอาเจียนออกมาอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธออาเจียน คือของเหลวที่เป็นกรดสีเขียวเพราะเธอไม่ได้กินอะไรเลย

หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งผ่านไป มาตบหลังเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “สาวน้อย คุณดูเหมือนจะมีอาการของคนที่ท้องอ่อน ๆ อย่างนั้นแหละค่ะ?”

“ท้องอ่อน ๆ?” ซาบริน่าตัวสั่น

เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอรู้สึกคลื่นไส้อยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าเธออาจจะท้องได้ หลังจากได้รับการเตือนจากผู้หญิงคนนั้น เธอก็นึกขึ้นได้ว่าคืนนั้นผ่านไปมากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว

เธอมาที่โรงพยาบาลด้วยความตื่นตระหนก และถือเงินเพียงไม่กี่สิบดอลลาร์ที่มีอยู่ในมือของเธอ มันยังไม่เพียงพอที่จะทำการทดสอบใด ๆ ด้วยซ้ำ

แพทย์ให้แผ่นทดสอบกับซาบริน่าเพื่อตรวจปัสสาวะ

สิบนาทีต่อมา หมอก็ยืนยันว่า “คุณกำลังตั้งครรภ์”

ซาบริน่าชะงักไปครู่หนึ่ง “ไม่ ฉันไม่สามารถตั้งครรภ์ได้”

“ท้องได้ก็แท้งได้ครับ” หมอพูดอย่างเย็นชา แล้วมองออกไปข้างนอก

“คนต่อไป”

ซาบริน่าเดินออกมาจากห้อง นั่งคนเดียวบนม้านั่งของโรงพยาบาล และรู้สึกหมดหนทาง

“อย่าร้องไห้… อย่าร้องไห้ เช็ดน้ำตา” เสียงที่พูดพล่ามและน่ารักปรากฏขึ้นต่อหน้าซาบริน่า เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังสวมผ้าอ้อมยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยกมือเล็ก ๆ ที่อวบอ้วนของเธอ ขณะที่เธอต้องการเช็ดน้ำตาของซาบริน่า แต่เธอเอื้อมไม่ถึง เธอจึงตบขาของซาบริน่าอีกครั้งเพื่อปลอบโยนเธอแทน สาวน้อยคนนี้ทำให้หัวใจของซาบริน่าละลายในทันที

“ขอโทษด้วยนะคะ ลูกของฉันเป็นเด็กที่มีอัธยาศัยดี และมีความรู้สึกทางอารมณ์ค่อนข้างเยอะ” คุณแม่ยังสาวยืนตรงข้ามกับซาบริน่าและยิ้มให้

“ลูกสาวของคุณน่ารักมากเลยนะคะ” ซาบริน่าตอบอย่างสุภาพ

เธอมองด้วยความอิจฉาไปที่แม่และลูกสาว ขณะที่พวกเขาเดินจากไป เธออดไม่ได้ที่จะสัมผัสไปที่หน้าท้องส่วนล่างของเธอ เธอไม่มีครอบครัวแล้ว ทารกในท้องเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงอย่างเดียวของเธอ

ความรู้สึกปิติและความคาดหวังในการเป็นแม่มือใหม่แล่นไปทั่วทั้งตัวของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอจะสามารถเลี้ยงดูลูกน้อยได้อย่างไร?

เธอไม่สามารถแม้แต่จะทำแท้งได้ด้วยซ้ำ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ซาบริน่ามีความคิดแวบเข้ามาในการเห็นความหวัง เธอมาที่เรือนจำและขอร้องผู้คุม “ฉันขอพบป้าเกรซได้ไหมคะ?”

เมื่อซาบริน่าเข้ามาในเรือนจำเป็นครั้งแรก เกรซ ซัมเมอร์ ก็อยู่ในเรือนจำมาหลายปีแล้ว เกรซดูแลซาบริน่าและช่วยชีวิตเธอจากปัญหาต่าง ๆ มากมาย เธอไม่รู้ภูมิหลังของเกรซ แต่เธอสามารถบอกได้ว่าเกรซรวยมาก

ในทุกเดือน ผู้ที่มาเยี่ยมเธอจะนำอาหารและเงินสำหรับค่าใช้จ่ายต่าง ๆ มาให้เธอ เมื่อเธอได้รับการปล่อยตัว เกรซมอบเงินสองสามร้อยดอลลาร์ให้กับซาบริน่า ขณะที่เธอยังอยู่ในนั้น

“เกรซ ซัมเมอร์ ได้รับการปล่อยตัวออกไปเดือนกว่าแล้ว” ผู้คุมกล่าวขณะคำนวณเวลา

“อะไรนะ?” ซาบริน่าประหลาดใจ

“คุณคือซาบริน่า สก๊อตต์ ใช่ไหม?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ถามขึ้น

ซาบริน่าพยักหน้า “ใช่ ฉันเอง”

“เกรซทิ้งเบอร์ไว้ให้คุณตอนที่ได้รับการปล่อยตัว วันที่คุณถูกปล่อยตัว มีรถหรูมาพาคุณไป ฉันตะโกนเรียกคุณแล้ว แต่คุณคงไม่ได้ยิน” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยื่นหมายเลขโทรศัพท์ให้ซาบริน่า

“ขอบคุณค่ะ”

สองชั่วโมงต่อมา ซาบริน่าก็อยู่ในตึกผู้ป่วยวีไอพี ที่โรงพยาบาลเอกชนระดับหรูในเซ้าท์ซิตี้ เธอเห็นเกรซ ซัมเมอร์ เพื่อนร่วมห้องขังของเธอ

ดวงตาของเกรซห่อเหี่ยวเล็กน้อยขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย อย่างไรก็ตาม ผมหงอกของเธอดูนิ่มนวลและสวยงาม

ซาบริน่าสามารถบอกได้เลยว่า เมื่อเธอยังเป็นเด็กสาว เธอต้องเป็นคนที่สวยมากแน่ ๆ แต่ซาบริน่าไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงถูกคุมขังแบบนั้น

“ป้าเกรซคะ ?” ซาบริน่าเรียกเบา ๆ

เกรซค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเธอเห็นซาบริน่า เธอตื่นเต้นมากจนเริ่มไออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็สงบลงและพูดขึ้น “ซาบริน่า ในที่สุดป้าก็ได้เจอหนู ป้าขอให้เด็กเหลือขอนั่นพาหนูมาหา แต่เขาก็เอาแต่บอกว่าหนูกลับไปบ้านเกิดของหนูแล้ว ในที่สุดวันนี้หนูก็กลับมาแล้ว ป้าดีใจที่หนูกลับมานะ”

“หนูเพิ่งกลับมาจากบ้านเกิดน่ะค่ะ ป้าเกรซ” ซาบริน่าช่วยปกปิดเรื่องโกหก เธอรู้ว่าเด็กเหลือขอที่เกรซพูดถึง ต้องเป็นลูกชายของเธออย่างแน่นอน

ในที่สุดซาบริน่าก็เข้าใจว่าทำไมเธอจึงพ้นผิดได้ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะลูกชายของเกรซใช้ความพยายามอย่างมากในการพาเธอออกไป

ความจริงที่ว่าพวกเขาเต็มใจที่จะช่วยเธอออกไปนั้นค่อนข้างดีอยู่แล้ว แต่พวกเขาจะยอมให้เกรซมีเพื่อนแบบเธอ ซึ่งพวกเขาเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยแบบนี้ได้ยังไง?

การโกหกที่บอกกับเกรซเกี่ยวกับการที่เธอกลับบ้านเกิดของเธอนั้น ไม่ได้มากเกินไปเลย

“ป้าจะไม่มีวันลืมว่าจริง ๆ แล้ว ป้าจะอยู่ได้ไม่นานขนาดนี้ ถ้าหากไม่มีหนูอยู่ในคุก และป้าคงจะไม่ได้พบกับลูกชายของป้าอีก” เกรซซาบซึ้งมากเสียจนร้องไห้ออกมา

ซาบริน่าส่ายหัว “อย่าพูดแบบนั้นเลยนะคะป้าเกรซ ตอนที่หนูดูแลป้า หนูไม่ได้คาดหวังอะไรตอบแทนเลย … ”

เธอกำลังคิดว่า 'ฉันจะขอยืมเงินจากป้าเกรซที่กำลังป่วยหนักอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?'

เธอกัดริมฝีปากและพูดด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าไปว่า “ป้าเกรซคะ หนูรู้ว่าหนูไม่ควรบอกป้าในตอนนี้ แต่หนูไม่มีทางเลือกจริง ๆ หนู… ”

“เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้หนูอยู่เคียงข้างป้าแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกป้าได้นะ” เกรซถาม

“ป้าเกรซคะ ป้าช่วย… ให้หนูยืมเงินหน่อยได้ไหมคะ?” ซาบริน่าก้มหน้าลงต่ำ เธอไม่กล้ามองเธอ

“เธอต้องการเท่าไหร่? ฉันจะให้เธอเอง” เสียงอ่อนโยนที่สามารถได้ยินมาจากข้างหลังเธอ

ซาบริน่ารีบหันศีรษะไป และตกใจมากจนพูดไม่คล่อง “เป็นคุณได้ยังไง?”