LOGINShare
บทที่ 48
Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 49
ซาบริน่าตกใจเธอจดจ่ออยู่กับการปรับตัวต่อความมืด และตระหนักว่าเซบาสเตียนนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง เขามีซิการ์ที่ไม่ติดไฟในปากและมือทั้งสองข้างวางไว้บนเข่า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองดูซาบริน่าด้วยดวงตาสีดำสนิทของเขา “คุณ…” ซาบริน่ากำลังจะถามเซบาสเตียนว่าทำไมเขาถึงยังไม่นอน? และเซลีนอยู่ที่ไหนด้วย?แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปเธอตกใจกับท่าทีของเซบาสเตียน"มานี่สิ!" คำพูดของเซบาสเตียนเป็นเหมือนคำพิพากษา และซาบริน่าไม่ได้รับอนุญาตให้ต่อต้านซาบริน่ารู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงของเซบาสเตียนที่เขาหมดรัก ต่ำต้อย และยอมรับว่าทำผิดเซบาสเตียนขอให้เธอมาหา และเธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอและเดินเข้ามาหาเซบาสเตียน “มีอะไรหรือเปล่า?”น้ำเสียงของเธอสงบและเป็นธรรมชาติในทางกลับกัน เซบาสเตียนเยาะเย้ยในใจของเขาหลังจากที่ซาบริน่าจากไป เขาก็ไล่เซลีนออกไปแม้ว่าเขาจะอยู่กับเซลีนหนึ่งคืน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจร่างกายของเธอแม้แต่น้อยเซลีนเคยแทะโลมเขาหลายครั้ง แต่มันทำให้เขารู้สึกน่ารังเกียจอย่างมากขึ้นเท่านั้นถ้าไม่ใช่ในคืนนั้นที่เซลีนใช้ร่างกายของเธอ เพื่อช่วยชีวิตและช่วยให้เขา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 50
เธอไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับสิ่งที่โอบล้อมเธอ สิ่งนั้นปฏิบัติต่อเธอเหมือนของเล่น มด และเศษใบไม้ใบหญ้าเธอเป็นคนไม่มีเงิน ไม่มีอะไรจะถอย และเหนื่อยล้าเธอไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไปหากวันนี้เธอจะถูกทำให้ขายหน้าอีกครั้ง เช่นนั้นเธอก็จะต้องจบชีวิตลง อาจเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้พาลูกของเธอไปพร้อมหน้ากันกับแม่ของเธอทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยืนขึ้น หลังจากมองไปที่ซาบริน่าผู้เชื่อฟัง สายตาของเขาที่มองลงไปที่ซาบริน่าก็ยิ่งดูถูกมากขึ้นไปอีก “คนอย่างเซบาสเตียน ฟอร์ด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่เต็มใจจะขึ้นเตียงนอนกับฉัน! เธอมันตรงกันข้ามเลย เธอไม่คู่ควร!” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชา “ฟังฉันให้ดี! ในขณะที่ยังมีความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับฉัน ในช่วงเดือนนี้ เธอควรทำหน้าที่ของภรรยาและอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน! ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว!”ชายหนุ่มปล่อยเธอไว้อย่างนั้นและลุกขึ้นจากไปหลังจากพูดอย่างนั้นซาบริน่าพูดไม่ออกเธอไปยุ่งกับผู้ชายเหรอ?เธอเป็นผู้หญิงที่ตั้งท้อง ยากจน และไม่สามารถแม้แต่จะกินได้เพียงพอ เธอจะไปยุ่งกับใครได้?เธอต้องการเพียงให้เกียรติความสัมพันธ์ตามสัญญาของเธอกับเขาอย่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 51
มีชายอีกคนหนึ่งอยู่ในรถของไนเจลซาบริน่าส่ายหัว “ขอบคุณค่ะ นายท่านไนเจล แต่ฉันคิดว่าฉันจะขึ้นรถประจำทาง”"พวกเราไม่กัดหรอก นี่คือเพื่อนรักของฉัน เซย์น! ขึ้นมาเลย!" น้ำเสียงของไนเจลไม่ยอมให้เธอต่อรองใด ๆ และฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่า "ฉันรู้ว่าในแต่ละวันเธอมีงานต้องทำมากมาย ซึ่งเกิดขึ้นกับพนักงานใหม่ทุกคน มันจะดีขึ้น ขึ้นมาเลย เดี๋ยวฉันไปส่งเอง!"ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธออย่างลังเลและในที่สุดก็ยอมแพ้ ผู้ชายอีกคนในรถที่ชื่อเซย์นดูเรียบร้อยและสุภาพ เขานับถือซาบริน่าด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย “นายหญิงฟอร์ด ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมาหมดแล้ว”ซาบริน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนและก้มศีรษะลง ชายสองคนที่นั่งข้างหน้าเธอมีพื้นฐานที่ร่ำรวย คนแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอไม่รู้เลยว่าพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าจะดึงดูดพวกเขาอย่างไร เธอจึงตัดสินใจว่าควรเงียบไว้ดีที่สุด“กลับไปบ้านลูกพี่ลูกน้องฉันไหม?” ไนเจลถามโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนจะรับสาย และเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา มันก็แสดงว่าสายนั้นมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก เธอไม่ได้คิดอะไรมากและพูดว่า "สวัสดีค่ะ นี่ใครคะ?"เสียงชายวัยกลางคนผ่านออกมาและตอบว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 52
เธอต้องการเงินอย่างมากในขณะนี้ ไนเจลดูเหมือนจะมองเธอออกและพูดด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจ “เงินที่เธอถืออยู่น่าจะไม่เกิน 3,000 ดอลลาร์นะ อะไร? เธอกลัวว่าฉันจะใช้เงินนั่นซื้อเธอมานอนเล่นด้วยอย่างนั้นเหรอ? ใจเย็น! ฉันไม่ได้สนใจเธอ! ฉันแค่คิดว่าสาวบ้านนอกอย่างเธอน่าสงสารจริง ๆ ถือว่าเงินนั่นเป็นเงินทำบุญทำทานแล้วกัน ถ้ารับไม่ได้จริง ๆ พอได้เงินเดือนมา ค่อยผ่อนเป็นงวดก็ได้”“ขอบคุณค่ะ” ซาบริน่ายกมือขึ้นรับเงิน“เพราะฉะนั้น! เวลาของฉันมีค่ามากนะ เลิกทำให้ฉันเสียเวลาไปมากกว่าที คราวหน้าที่ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งเธอ เธอควรขึ้นรถทันที” ไนเจลพูดหยอกล้อขณะจ้องมองไปยังเงาสะท้อนของซาบริน่าที่หน้าแดงจากกระจกมองหลังในรถของเขา“ตกลงค่ะ” ซาบริน่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างสงบโดยไม่พูดอะไรอีก อีกอย่างเธอพยายามเก็บอาการปั่นปวนที่หมุนวนอยู่ในท้องตลอดนี้อยู่ไม่ว่าธอจะไปที่ไหน ความทุกข์ยากก็รอเธออยู่เสมอ ครอบครัวลินน์ดูหมิ่นวางแผนที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน เซบาสเตียน ฟอร์ดบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการด้วยอำนาจของเขา แม้แต่มาร์คัส ชอว์ซึ่งเคยให้นามบัตรกับเธอพร้อมกับมือที่ช่วยเหลือเธอก้เป็นเพ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 53
เซบาสเตียนมองดูอยู่ในความเงียบ ขณะที่รถของไนเจลแล่นไประยะหนึ่ง คิงส์ตันเอ่ยถามขึ้น "นายท่านเซบาสเตียน รถที่เห็นตอนนี้...ดูเหมือนว่าเป็นของนายท่านไนเจล เขามาเยี่ยมนายหญิงเหรอครับ?" คิงส์ตันจดจ่ออยู่กับการจอดรถและพลาดฉากที่ซาบริน่าก้าวออกจากรถของไนเจลและยิ้มหวานให้เขา“ไนเจลไม่เคยคิดว่าแม่ของฉันเป็นป้า เหตุผลเดียวที่เขาเรียกเธอว่าป้าเพียงเพราะกลัวฉัน” เซบาสเตียนพูดเสียงต่ำก่อนจะตรงไปโรงพยาบาลเพียงลำพัง'เมื่อเร็ว ๆ นี้ แม่ดูมีแรงขึ้นกว่าเดิมมาก มากเสียจนทำให้คำพูดที่บอกว่าเธอจะอยู่ได้อีกเดือนเดียวเป็นเรื่องโกหกขึ้นมาเลย' เขาครุ่นคิดเขารู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกดีในฐานะเพื่อนที่ซาบริน่ามีให้แม่ตนเองมาโดยตลอดปลอบประโลมจิตวิญญาณเธอ และทำให้อาการของเธอรู้สึกดีขึ้นทีละน้อย เขาต้องยอมรับว่าซาบริน่ามีไหวพริบ เธอยังคงเย็นชาและห่างเหินต่อหน้าเขาราวกับว่าเธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไรก็ตาม เธอแปลงร่างเป็นหญิงสาวผู้อ่อนโยนที่สามารถหาคำที่เหมาะสมที่จะพูดและมอบมันให้แม่ของเขาฟัง และต่อหน้าไนเจล เธอเปลี่ยนไปเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ดูเชื่อฟังซึ่งดูเหมือนจะไม่ต้องการอะไรนอกจากคำอนุญาตเซ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 54
“ฉันรู้น่ะ และฉันไม่ได้อยากให้รู้!” ซาบริน่าตอบอย่างใจเย็น เธอหันกลับมาโดยไม่มองเขาและเดินตรงไปข้างหน้าเพื่อกลับไปที่วอร์ดเธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเซบาสเตียนทั้งนั้น เขาอาจให้ยืมเธอ 50,000 ดอลลาร์ แต่มันสามารถชำระคืนได้เมื่อสัญญาสิ้นสุดลง แม้ว่าจะเคยช่วยชีวิตเธอจากการลักพาตัว แต่เขาทำไปเพื่อแม่ของเขาเท่านั้นไม่จำเป็นที่เธอจะต้องแสดงท่าทีอ่อนน้อมต่อหน้าเขา เพราะรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเขาทั้งนั้น ทั้งหมดที่เธอต้องการคือการเป็นตัวของตัวเองและมอบความสุขสบายให้กับป้าเกรซในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเธอทั้งสองยังคงอยู่ห่างกัน แต่ก็ต่างรู้ว่าพวกเขาต้องแสดงเพื่อเกรซ เมื่อพวกเขาก้าวเข้ามาในห้อง เซบาสเตียนโอบแขนของเขาไว้รอบตัวซาบริน่าตรงประตู และซาบริน่าเอนตัวเข้าไปใกล้ มองดูรักมากกว่าที่เคยเกรซมองดูทั้งสองขณะที่พวกเขาก้าวเข้ามาด้วยความยินดีและกล่าวเตือนลูกชายของเธอ "เซบาสเตียน พวกลูกทั้งสองต้องทำการบ้านให้หนักกว่านี้หน่อยนะเพื่อเจ้าตัวน้อยจะได้มาเกิดสักที"ก่อนที่เซบาสเตียนจะตอบ ซาบริน่ามองกลับมาที่เกรซด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานแล้วพูดขึ้น "แม่ไม่ต้องห่วง หนูก็อยากจะมีลูกเป็นของตัวเองเหมือนกัน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 55
เซลีนกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อจากคำพูดของเขา“เซบาสเตียนที่รัก ฉัน...คุณได้ตัวของฉันไปแล้ว และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันสาบานกับตัวเองว่า คุณจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของฉัน ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่ต้องการฉัน ฉันจะไม่ขออะไรเลย ฉันแค่อยากจะเห็นคุณทุกวัน” เธอพูดขณะมองเซบาสเตียนอย่างโหยหาเซบาสเตียนพยายามระงับความรังเกียจที่เขารู้สึกต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาหมดความอดทน เขาคงกระทืบเธอจนตายไปนานแล้ว ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เสียสละตัวเองเพื่อช่วยเขา“เซบาสเตียนที่รัก…” เซลีนเรียกเขาอีกครั้ง แต่เซบาสเตียนเอามือไปบีบรอบคอเธออย่างชั่วร้ายก่อนที่เธอจะพูดจบ“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันจะแต่งงานกับเธอ! นั่นหมายความว่าฉันจะแต่งงานกับเธอ! เธอจะเป็นภรรยาของเจ้าของฟอร์ด กรุ๊ป ในอนาคต เธอต้องการอะไรอีก!? ฉันดูแลแม่ของฉันอย่างเต็มที่แล้ว และฉันไม่มีเวลาเหลือที่จะดูแลความรู้สึกของเธอ! ถ้าเธอยังพยายามจะรบกวนแต่ละวันของฉันอีก ฉันไม่ได้รังเกียจรังนอนอะไรเลยที่จะเขียนชื่อเธอลงไปในรายชื่อคนที่ฉันต้องฆ่าอีกสักคน !""..." เซลีนหน้าซีดด้วยความกลัวขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอพยักหน้ารัวและพูดว่า "ฉัน...ฉันเข้าใจ ฉันจะไม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 56
ในขณะเดียวกันซาบริน่าหาความสงบในตัวเธอเลยไม่ได้เลย เธอรู้ว่าเธอติดอยู่กลางวังวนที่มีอันตรายแฝงตัวอยู่ทุกมุม สมาชิกของตระกูลลินน์จะทำทุกอย่างเพื่อให้มั่นใจว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานเธอทราบดีว่าไนเจลถือว่าความเมตตาของเขาที่มีต่อเธอเป็นเพียงการทำบุญทำทาน ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเหตุผลที่เซบาสเตียนรั้งเธอไว้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ก็เพราะเห็นแก่แม่ของเขาเท่านั้นเธอเป็นผู้หญิงที่ต่ำต้อยอีกคนที่ไม่มีใครให้พึ่งพาในสังคมนี้ เธอทำได้เพียงเตือนตัวเองให้ระมัดระวังครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเดินเข้าไปในห้องนอนทันทีที่เข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเซบาสเตียน และไม่ยอมออกจากห้องเลย ไม่แม้แต่จะกินอาหาร แต่ความจริงแล้ว เธอกำลังหิวโหยเธอรอจนถึงเวลาห้าทุ่ม ก่อนที่ในที่สุดจะออกมาพร้อมกับกะละมังใบหนึ่ง เธอคิดว่าทั้งสองคนจะไม่อยู่ในห้องนั่งเล่นและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาน้ำอุ่นไปอาบ และเธอก็แปลกใจที่เธอพบเซบาสเตียนนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นซาบริน่าเดินไปหาเซบาสเตียนอย่างสงบแล้วพูดขึ้น "คุณฟอร์ด คุณไม่ต้องไล่เซลีนไปเพียงเพราะฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะพยายามที่จะไม่ออกจากห้องของฉันเลย ฉันจะไม่ทำตัวเป็นปัญหา"เซบาสเตี
Latest chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
