เซลีนนั่งบนเก้าอี้ทรงกลมและมองเซบาสเตียนด้วยความชื่นชม ท่าทางของเซบาสเตียนที่เห็นได้คือเขาวางแขนข้างหนึ่งไว้บนขอบโซฟา ไขว้ขาเรียวยาวของเขา และถือซิการ์ที่ริบหรี่อยู่ในมือที่ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกถึงความเย็นชาและไร้หัวใจโต๊ะกาแฟระหว่างพวกเขาทั้งสองคนมีขนมชั้นเยี่ยมมากมายอยู่บนนั้นมาการอง ซูเฟล่ ช็อกโกแลตครัมเบิ้ล และไส้กรอกซาเชอร์ แต่ละอันมีขนาดเล็กและสามารถรับประทานได้ในคำเดียว อย่างไรก็ตาม แต่ละรายการมีราคาตั้งแต่ 10 ถึง 20 ดอลลาร์ต่อชิ้นของโปรดของเซลีนคือพุดดิ้งลูกพีชซาบริน่าไม่เคยกินของหวานชิ้นเล็ก ๆ ที่ประณีตและน่ารักขนาดนี้มาก่อน แต่เธอจำพวกมันส่วนใหญ่ได้ตอนที่ยังอาศัยอยู่ในครอบครัวลินน์ เธอมักจะเห็นเซลีนรับประทานของเหล่านี้เซลีนเติบโตขึ้นมาพร้อมกับชีวิตที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย ถ้าเซลีนต้องการอะไรบางอย่าง ลินคอล์นและเจดจะหามาประเคนให้เธอ ตอนนี้เซลีนมีแฟนหนุ่มที่ร่ำรวยและมีอำนาจอย่างเซบาสเตียน เซบาสเตียนก็จะซื้อทุกอย่างเพื่อให้เธอเลือกและรับประทานเช่นกันซาบริน่ากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เธอหิวมากไม่แน่ใจว่าเสียงกลืนน้ำลายของซาบริน่านั้นดังเกินไปหรือว่าเธอจ้องมาที่เซลีนเ
ซาบริน่าไม่ตอบเซลีน เพียงแต่มองดูเซบาสเตียนอย่างใจเย็น “ฉันแค่เข้ามาเอากระเป๋าในห้อง แล้วจะออกไปในทันที ฉันจะกลับมาในอีกสามหรือสี่ชั่วโมงนี้ พวกคุณ…ต่อกันเถอะ”เธอไม่ทำอะไรแย่ ๆ หรือยิ้มใด ๆ และทุกท่วงท่าของเธอมีเพียงความสงบนิ่งอย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนสัมผัสได้ถึงความไม่สนใจ ไม่แยแส มุ่งมั่น และปกป้องตนเองอย่างหมดหนทางเซบาสเตียนรู้สึกปรารถนาที่จะพิชิตเธอเขารับรู้มากับหูว่าเธอสารภาพความตั้งใจของเธอแล้ว เธอจงใจหลอกแม่ของเขา และอุ้มไอ้ตัวแสบไว้ในท้องเพื่อหลอกเขาอีก แต่ความคิดเหล่านี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาในตอนแรกท่าทีของชายผู้นี้ไม่ค่อยดีนัก แต่กลับกลายเป็นว่ามันรุนแรงและตึงเครียดเป็นอย่างมาก ราวกับว่าเขากำลังระงับความโกรธของเขาซาบริน่าเข้าไปข้างในและวางกระเป๋าของเธอลง นับเงินจำนวนที่เธอมี แล้วหยิบออกมาห้าดอลลาร์ เธอออกไปอีกครั้งเธอไม่แม้แต่จะมองเซบาสเตียนและเซลีนด้วยซ้ำประตูปิดดังปังเซลีนกล่าวขึ้นอย่างขุ่นเคือง “ซาบริน่าคงออกไปคั่วผู้ชายอีกแล้ว เธอมักจะเป็นแบบนี้…”“ออกไป!”เซลีนตัวสั่นด้วยความกลัว “คุณพูดว่าอะไรนะคะ เซบาสเตียนที่รัก?”เขาขับรถพาเธอไปซื้อของหวานเองเม
ซาบริน่าตกใจเธอจดจ่ออยู่กับการปรับตัวต่อความมืด และตระหนักว่าเซบาสเตียนนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง เขามีซิการ์ที่ไม่ติดไฟในปากและมือทั้งสองข้างวางไว้บนเข่า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองดูซาบริน่าด้วยดวงตาสีดำสนิทของเขา “คุณ…” ซาบริน่ากำลังจะถามเซบาสเตียนว่าทำไมเขาถึงยังไม่นอน? และเซลีนอยู่ที่ไหนด้วย?แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปเธอตกใจกับท่าทีของเซบาสเตียน"มานี่สิ!" คำพูดของเซบาสเตียนเป็นเหมือนคำพิพากษา และซาบริน่าไม่ได้รับอนุญาตให้ต่อต้านซาบริน่ารู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงของเซบาสเตียนที่เขาหมดรัก ต่ำต้อย และยอมรับว่าทำผิดเซบาสเตียนขอให้เธอมาหา และเธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอและเดินเข้ามาหาเซบาสเตียน “มีอะไรหรือเปล่า?”น้ำเสียงของเธอสงบและเป็นธรรมชาติในทางกลับกัน เซบาสเตียนเยาะเย้ยในใจของเขาหลังจากที่ซาบริน่าจากไป เขาก็ไล่เซลีนออกไปแม้ว่าเขาจะอยู่กับเซลีนหนึ่งคืน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจร่างกายของเธอแม้แต่น้อยเซลีนเคยแทะโลมเขาหลายครั้ง แต่มันทำให้เขารู้สึกน่ารังเกียจอย่างมากขึ้นเท่านั้นถ้าไม่ใช่ในคืนนั้นที่เซลีนใช้ร่างกายของเธอ เพื่อช่วยชีวิตและช่วยให้เขา
เธอไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับสิ่งที่โอบล้อมเธอ สิ่งนั้นปฏิบัติต่อเธอเหมือนของเล่น มด และเศษใบไม้ใบหญ้าเธอเป็นคนไม่มีเงิน ไม่มีอะไรจะถอย และเหนื่อยล้าเธอไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไปหากวันนี้เธอจะถูกทำให้ขายหน้าอีกครั้ง เช่นนั้นเธอก็จะต้องจบชีวิตลง อาจเป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้พาลูกของเธอไปพร้อมหน้ากันกับแม่ของเธอทันใดนั้นชายหนุ่มก็ยืนขึ้น หลังจากมองไปที่ซาบริน่าผู้เชื่อฟัง สายตาของเขาที่มองลงไปที่ซาบริน่าก็ยิ่งดูถูกมากขึ้นไปอีก “คนอย่างเซบาสเตียน ฟอร์ด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่เต็มใจจะขึ้นเตียงนอนกับฉัน! เธอมันตรงกันข้ามเลย เธอไม่คู่ควร!” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชา “ฟังฉันให้ดี! ในขณะที่ยังมีความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับฉัน ในช่วงเดือนนี้ เธอควรทำหน้าที่ของภรรยาและอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน! ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งนี้เพียงครั้งเดียว!”ชายหนุ่มปล่อยเธอไว้อย่างนั้นและลุกขึ้นจากไปหลังจากพูดอย่างนั้นซาบริน่าพูดไม่ออกเธอไปยุ่งกับผู้ชายเหรอ?เธอเป็นผู้หญิงที่ตั้งท้อง ยากจน และไม่สามารถแม้แต่จะกินได้เพียงพอ เธอจะไปยุ่งกับใครได้?เธอต้องการเพียงให้เกียรติความสัมพันธ์ตามสัญญาของเธอกับเขาอย่
มีชายอีกคนหนึ่งอยู่ในรถของไนเจลซาบริน่าส่ายหัว “ขอบคุณค่ะ นายท่านไนเจล แต่ฉันคิดว่าฉันจะขึ้นรถประจำทาง”"พวกเราไม่กัดหรอก นี่คือเพื่อนรักของฉัน เซย์น! ขึ้นมาเลย!" น้ำเสียงของไนเจลไม่ยอมให้เธอต่อรองใด ๆ และฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่า "ฉันรู้ว่าในแต่ละวันเธอมีงานต้องทำมากมาย ซึ่งเกิดขึ้นกับพนักงานใหม่ทุกคน มันจะดีขึ้น ขึ้นมาเลย เดี๋ยวฉันไปส่งเอง!"ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธออย่างลังเลและในที่สุดก็ยอมแพ้ ผู้ชายอีกคนในรถที่ชื่อเซย์นดูเรียบร้อยและสุภาพ เขานับถือซาบริน่าด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย “นายหญิงฟอร์ด ผมได้ยินเกี่ยวกับคุณมาหมดแล้ว”ซาบริน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนและก้มศีรษะลง ชายสองคนที่นั่งข้างหน้าเธอมีพื้นฐานที่ร่ำรวย คนแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เธอไม่รู้เลยว่าพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร ไม่ต้องพูดถึงว่าจะดึงดูดพวกเขาอย่างไร เธอจึงตัดสินใจว่าควรเงียบไว้ดีที่สุด“กลับไปบ้านลูกพี่ลูกน้องฉันไหม?” ไนเจลถามโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนจะรับสาย และเมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา มันก็แสดงว่าสายนั้นมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก เธอไม่ได้คิดอะไรมากและพูดว่า "สวัสดีค่ะ นี่ใครคะ?"เสียงชายวัยกลางคนผ่านออกมาและตอบว
เธอต้องการเงินอย่างมากในขณะนี้ ไนเจลดูเหมือนจะมองเธอออกและพูดด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจ “เงินที่เธอถืออยู่น่าจะไม่เกิน 3,000 ดอลลาร์นะ อะไร? เธอกลัวว่าฉันจะใช้เงินนั่นซื้อเธอมานอนเล่นด้วยอย่างนั้นเหรอ? ใจเย็น! ฉันไม่ได้สนใจเธอ! ฉันแค่คิดว่าสาวบ้านนอกอย่างเธอน่าสงสารจริง ๆ ถือว่าเงินนั่นเป็นเงินทำบุญทำทานแล้วกัน ถ้ารับไม่ได้จริง ๆ พอได้เงินเดือนมา ค่อยผ่อนเป็นงวดก็ได้”“ขอบคุณค่ะ” ซาบริน่ายกมือขึ้นรับเงิน“เพราะฉะนั้น! เวลาของฉันมีค่ามากนะ เลิกทำให้ฉันเสียเวลาไปมากกว่าที คราวหน้าที่ฉันบอกว่าฉันจะไปส่งเธอ เธอควรขึ้นรถทันที” ไนเจลพูดหยอกล้อขณะจ้องมองไปยังเงาสะท้อนของซาบริน่าที่หน้าแดงจากกระจกมองหลังในรถของเขา“ตกลงค่ะ” ซาบริน่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างสงบโดยไม่พูดอะไรอีก อีกอย่างเธอพยายามเก็บอาการปั่นปวนที่หมุนวนอยู่ในท้องตลอดนี้อยู่ไม่ว่าธอจะไปที่ไหน ความทุกข์ยากก็รอเธออยู่เสมอ ครอบครัวลินน์ดูหมิ่นวางแผนที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน เซบาสเตียน ฟอร์ดบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการด้วยอำนาจของเขา แม้แต่มาร์คัส ชอว์ซึ่งเคยให้นามบัตรกับเธอพร้อมกับมือที่ช่วยเหลือเธอก้เป็นเพ
เซบาสเตียนมองดูอยู่ในความเงียบ ขณะที่รถของไนเจลแล่นไประยะหนึ่ง คิงส์ตันเอ่ยถามขึ้น "นายท่านเซบาสเตียน รถที่เห็นตอนนี้...ดูเหมือนว่าเป็นของนายท่านไนเจล เขามาเยี่ยมนายหญิงเหรอครับ?" คิงส์ตันจดจ่ออยู่กับการจอดรถและพลาดฉากที่ซาบริน่าก้าวออกจากรถของไนเจลและยิ้มหวานให้เขา“ไนเจลไม่เคยคิดว่าแม่ของฉันเป็นป้า เหตุผลเดียวที่เขาเรียกเธอว่าป้าเพียงเพราะกลัวฉัน” เซบาสเตียนพูดเสียงต่ำก่อนจะตรงไปโรงพยาบาลเพียงลำพัง'เมื่อเร็ว ๆ นี้ แม่ดูมีแรงขึ้นกว่าเดิมมาก มากเสียจนทำให้คำพูดที่บอกว่าเธอจะอยู่ได้อีกเดือนเดียวเป็นเรื่องโกหกขึ้นมาเลย' เขาครุ่นคิดเขารู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึกดีในฐานะเพื่อนที่ซาบริน่ามีให้แม่ตนเองมาโดยตลอดปลอบประโลมจิตวิญญาณเธอ และทำให้อาการของเธอรู้สึกดีขึ้นทีละน้อย เขาต้องยอมรับว่าซาบริน่ามีไหวพริบ เธอยังคงเย็นชาและห่างเหินต่อหน้าเขาราวกับว่าเธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไรก็ตาม เธอแปลงร่างเป็นหญิงสาวผู้อ่อนโยนที่สามารถหาคำที่เหมาะสมที่จะพูดและมอบมันให้แม่ของเขาฟัง และต่อหน้าไนเจล เธอเปลี่ยนไปเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ดูเชื่อฟังซึ่งดูเหมือนจะไม่ต้องการอะไรนอกจากคำอนุญาตเซ
“ฉันรู้น่ะ และฉันไม่ได้อยากให้รู้!” ซาบริน่าตอบอย่างใจเย็น เธอหันกลับมาโดยไม่มองเขาและเดินตรงไปข้างหน้าเพื่อกลับไปที่วอร์ดเธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเซบาสเตียนทั้งนั้น เขาอาจให้ยืมเธอ 50,000 ดอลลาร์ แต่มันสามารถชำระคืนได้เมื่อสัญญาสิ้นสุดลง แม้ว่าจะเคยช่วยชีวิตเธอจากการลักพาตัว แต่เขาทำไปเพื่อแม่ของเขาเท่านั้นไม่จำเป็นที่เธอจะต้องแสดงท่าทีอ่อนน้อมต่อหน้าเขา เพราะรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเขาทั้งนั้น ทั้งหมดที่เธอต้องการคือการเป็นตัวของตัวเองและมอบความสุขสบายให้กับป้าเกรซในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเธอทั้งสองยังคงอยู่ห่างกัน แต่ก็ต่างรู้ว่าพวกเขาต้องแสดงเพื่อเกรซ เมื่อพวกเขาก้าวเข้ามาในห้อง เซบาสเตียนโอบแขนของเขาไว้รอบตัวซาบริน่าตรงประตู และซาบริน่าเอนตัวเข้าไปใกล้ มองดูรักมากกว่าที่เคยเกรซมองดูทั้งสองขณะที่พวกเขาก้าวเข้ามาด้วยความยินดีและกล่าวเตือนลูกชายของเธอ "เซบาสเตียน พวกลูกทั้งสองต้องทำการบ้านให้หนักกว่านี้หน่อยนะเพื่อเจ้าตัวน้อยจะได้มาเกิดสักที"ก่อนที่เซบาสเตียนจะตอบ ซาบริน่ามองกลับมาที่เกรซด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานแล้วพูดขึ้น "แม่ไม่ต้องห่วง หนูก็อยากจะมีลูกเป็นของตัวเองเหมือนกัน