Share
บทที่ 191
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 192
ในขณะเดียวกัน ซาบริน่าก็ปิดโทรศัพท์มือถือตามที่เซย์นบอก ทันทีที่เธอวางสายจากมาร์คัสไปในครั้งแรก เธอวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์ใกล้ ๆ และโทรเรียก 911 เพื่อแจ้งเหตุฉุกเฉิน รถพยาบาลมาถึงในเวลาไม่นานนัก และเซย์นก็ฟื้นคืนสติได้ไม่นานหลังจากที่เขาถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาลไปเขามองดูซาบริน่าที่กำลังร้องไห้อย่างบ้าคลั่งและพูดว่า “ซาบริน่า อย่าร้องไห้ไปเลย และอย่าทำร้ายตัวเองเพราะเรื่องนี้ด้วย ฉันปลอดภัยดี”ซาบริน่าพยักหน้าแทนคำตอบ “เซย์น ขอบคุณที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน ตอนนี้ฉันได้รับโทรศัพท์จากนายน้อยชอว์ เขาบอกว่า… เซบาสเตียน ฟอร์ด กำลังตามหาเราอยู่ทุกหนทุกแห่ง ฉันทำลายงานแต่งงานของเขาแล้ว และเขาจะไม่มีวันปล่อยฉันหลุดพ้นจากเรื่องนี้ไปแน่ รถบรรทุกคันนั้นอาจไม่ชนฉัน แต่มีอีกหลายวิธีที่เขาจะคิดฆ่าฉันได้ตามที่เขาต้องการ ขอบคุณมากนะเซย์น และขอโทษที่ลากคุณเข้ามาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ด้วย.... ”“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?” เซย์นทำหน้าบึ้ง “มาร์คัสโทรมาเหรอ?”ซาบริน่าพยักหน้าอีกครั้ง “ทำไมเหรอคะ?”“ปิดโทรศัพท์เดี๋ยวนี้! ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ห้ามรับสายจากใครทั้งนั้น เราต้องทิ้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นใน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 193
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะ… ”“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ” เซย์นยิ้ม “เธอไม่ได้รักไนเจล และเธอก็คงไม่ได้รักฉันเหมือนกัน ซาบริน่า เชื่อฉันเถอะ ที่ฉันบอกว่าฉันไม่มีเจตนาที่จะทำให้เธอตกหลุมรักฉัน นั่นเป็นเรื่องจริง เป็นฉันเองที่หลงเสน่ห์เธออย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้น ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ วางใจเถอะ ฉันจะไม่ทำอะไรเพื่อทำร้ายเธอหรือบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่เต็มใจตลอดไป”“ขอบคุณนะเซย์น ฉันจะดูแลคุณเองค่ะ” ซาบริน่าสัญญาทั้งน้ำตา เธอเป็นผู้หญิงที่รักษาคำพูดของตนเสมอ และตลอดเวลาที่เหลือของเซย์นในโรงพยาบาล เธอไม่เคยทิ้งเขาเลย ซาบริน่าโยนโทรศัพท์ทิ้งตามที่เขาขอ ถึงกระนั้น เมื่อในที่สุดเซย์นก็ได้ออกจากโรงพยาบาลในอีกหนึ่งเดือนต่อมา พวกเขาก็พบเจอเซย์นและซาบริน่าผู้ชายสองสามคนยืนล้อมเซย์นและซาบริน่าตรงทางเข้าโรงพยาบาล และลากเซย์นและซาบริน่าไปที่รถของพวกเขา ทั้งสองคนทำอะไรไม่ถูก เซย์นแทบจะยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บดี และซาบริน่าก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ พวกเขาถูกโยนเข้าไปในรถมินิแวนสีดำ เซย์นและซาบริน่าถูกปิดปากขณะที่พวกเขาถูกพาไปที่ขอบหน้าผา“ผู้คนจะจดจำว่าวันนี้เป็นวันตายของพวกแก!” ชายชุดดำพูดอย่างไร้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 194
ห้าปีต่อมาแสงอาทิตย์อัสดงในยามเย็นส่องมาที่ร่างผอมบางของซาบริน่า ปกคลุมเธอไปด้วยแสงสีทอง เธอสวมชุดคลุมศีรษะพร้อมหมวกนิรภัย ทำหน้าที่ควบคุมความคืบหน้าที่ไซต์งานก่อสร้าง“คุณสก๊อตต์ ผมประหลาดใจกับข้อเสนอที่ดีของคุณมาก ค่าใช้จ่ายสำหรับงานครั้งนี้ของเราก็ลดลงอย่างมากเมื่อเทียบกับครั้งก่อน ๆ วัสดุที่เราใช้ก็มีคุณภาพที่ดีขึ้นมากด้วยเช่นกัน โครงสร้างนี้มันมีคุณภาพมากเกินไปที่จะขายออกไปในราคานี้ ผมได้ยินมาว่ามีอพาร์ทเมนท์จำนวนมากที่ถูกขายให้กับเจ้าของซึ่งมีมาตรฐานสูงในเรื่องของการออกแบบรวมถึงวัสดุอีกด้วย” ผู้ว่าจ้างกล่าวขอบคุณซาบริน่า“ผู้จัดการวอร์ด คุณไม่ควรเรียกฉันแบบนั้นนะคะ ฉันไม่ใช่สถาปนิกมืออาชีพสักหน่อย เรียกฉันว่าซาบริน่าเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” ซาบริน่ายิ้มตอบอย่างอ่อนโยน“โอ้ไม่ได้หรอก! คุณสก๊อตต์ คุณอาจจะยังไม่มีชื่อเสียงในแวดวงสถาปนิกก็ตามที แต่ความสามารถของคุณได้บอกแทนตัวเองคุณหมดแล้ว แถมยังพิสูจน์แล้วว่าคุณคู่ควรกับตำแหน่งนี้แค่ไหน ที่งานดำเนินไปได้แบบนี้ก็เพราะการควบคุมจากคุณทั้งหมดนะครับ” ผู้จัดการวอร์ดตอบด้วยความเคารพ“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” ซาบริน่าตอบอย่างสุภาพ “นี่เป็นงานของฉ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 195
เซย์นไม่เคยพยายามบังคับให้ซาบริน่ามีความสัมพันธ์กับเขา ทั้งสองปฏิบัติต่อกันเปรียบเสมือนพี่น้องเมื่อเวลาผ่านไป ความผูกพันที่พวกเขาได้แบ่งปันกันพัฒนาไปสู่ความเป็นพี่น้องที่พวกเขาถือว่ามาจากสายเลือดเดียวกัน โดยลูกสาวของซาบริน่าก็ถือว่าเซย์นเป็นลุงของเธอด้วยสี่ปีผ่านไปและชีวิตของพวกเขาก็สงบสุขดี ซาบริน่าจะกลับบ้านทุกเย็นเพื่อดูแลเซย์น เธอจะช่วยเขาเข้าไปในบ้านและจัดเตียงให้กับเขา ก่อนที่จะออกไปรับลูกสาวที่โรงเรียนอนุบาล โดยปกติแล้ว ลูกสาวจะไปกับลุงเซย์นในขณะที่เธอมุ่งหน้ากลับไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้างและทำงานจนถึงหกโมงครึ่ง แต่เมื่อเธอเพิ่งช่วยเซย์นเข้าบ้านเรียบร้อย โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น“สวัสดีค่ะ คุณวอลส์เหรอคะ?” เป็นสายเรียกเข้าจากครูของลูกสาวที่โรงเรียนอนุบาล“คุณนายสก๊อตต์ คุณต้องมาที่นี่เดี๋ยวนี้ ลูกสาวของคุณทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นของเธออีกแล้ว!” คุณวอลส์ขอร้องด้วยน้ำเสียงที่พูดอย่างหมดความอดทน“คะ โอเคค่ะ” ซาบริน่ารีบตอบกลับไป “ฉันจะไปที่นั่นให้เร็วที่สุดนะคะ!”เธอวางสายและกำลังจะรีบออกไป แต่แล้วเซย์นก็เรียกเธอไว้ก่อน “แซบบี้… ”“คะ?”“อย่ารุนแรงกับไอโนะมากนะ เข้าใจไหม?” เซย์
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 196
ชายอ้วนหันกลับมาเผชิญหน้ากับซาบริน่าและคำรามว่า "นางนี่ ขอโทษซะ! แกต้องคุกเข่าและขอโทษเดี๋ยวนี้!"“ฉันบอกให้ระวังปาก!” ซาบริน่าโต้กลับอย่างใจเย็น“ทำไม? สามีฉันพูดอะไรผิดเหรอ? หล่อนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่แค่นั้นแต่หล่อนยังเป็นแม่ที่ไม่ผ่านการแต่งงานด้วย! ผู้หญิงอย่างหล่อนเกิดมาเป็นแค่พวกราคาถูกและไร้ยางอาย! ลูกสาวหล่อนก็คนไร้ค่าที่จะเป็นเหมือนแม่มันนั่นล่ะ แล้วลูกหล่อนกล้าต่อยลูกชายฉันได้ยังไง? คิดว่าตัวเองเป็นใคร?”ผู้หญิงที่ดูร้ายกาจซึ่งยืนอยู่ข้างชายอ้วนกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอแต่งกายด้วยเสื้อโค้ตลายทางขาวดำที่ทำจากขนมิงค์ราวกับจะอวดว่าร่ำรวยเพียงใด เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอหนามากจนแทบจะดูเหมือนจะแตกออกในตอนที่เธอตะโกนด่าซาบริน่า เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เป็นเศรษฐีใหม่ที่ไม่มีการศึกษาและซาบริน่าไม่กลัวการมีอยู่ของพวกเขาเลย“ถ้าฉันจำไม่ผิด ลูกสาวของฉันอายุน้อยกว่าลูกชายของพวกคุณปีหนึ่งนิ เธอจะต่อยเขาได้ยังไง? อีกอย่าง เด็ก ๆ ก็แค่เล่นกัน บางครั้งก็อาจได้รับบาดเจ็บในระหว่างเล่นบ้าง จำเป็นต้องโวยวายด้วยเหรอคะ?” ซาบริน่ามองไอโนะ ลูกสาวของเธอ ก่อนที่จะหันไปมองลูกของพวกเขาทั้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 197
“ปู่ย่าของลีโอเป็นผู้บริจาคที่ใจใหญ่ที่เป็นผู้สนับสนุนเงินกว่าสองแสนเหรียญให้กับโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ พวกเขาคือ…”“ว่ากันง่าย ๆ คุณกำลังพูดว่า” ซาบริน่าขัดจังหวะคุณครูวอลส์อย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ถ้าเราไม่ยอมขอโทษ ลูกสาวของฉันจะถูกห้ามไม่ให้เรียนต่อในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ใช่ไหมคะ?”“ฉันเกรงว่า...” คุณครูวอลส์ตอบขณะที่เธอพยายามหาคำพูดที่เหมาะสม “ฉันเกรงว่ามันจะไม่ง่ายขนาดนั้น แม้ว่าไอโนะจะลาออก เธอก็ยัง…ต้องขอโทษ”"เพื่อ?" ซาบริน่าขึ้นเสียง“คุณสก๊อตต์ คุณต้องเข้าใจว่าลูกสาวของคุณเป็นคนต่อยเพื่อนร่วมชั้นก่อน” คุณวอลส์กล่าว“ฉันบอกว่าขอดูภาพกล้องวงจรปิดไงคะ!” ซาบริน่าโกรธจัด ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เธออยู่ในเมืองนี้ เธอไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ และอุทิศตนให้กับงาน เธออาจดูเป็นคนที่ตรงไปตรงมาและซื่อตรงมากกว่าที่จะประนีประนอม แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่ยอมทนคือให้ใครก็ตามมารังแกลูกสาวของเธอ!“หากเราดูภาพกล้องวงจรปิดแล้วและมันเป็นความผิดของลูกสาวฉันจริง ๆ ฉันจะยอมขอโทษ” ซาบริน่าสัญญาด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่“ได้! เอาสิ! ให้เธอดูเลย!” ชายอ้วนร้องบอก เช่นนั้นคุณครูวอลส์จึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องดำ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 198
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ นางตัวดี!” ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หลังส่วนล่างทำให้เขาไม่สามารถลุกยืนได้ เขาตะโกนขณะที่นั่งอยู่บนพื้น “นางนี่ เธอลองก้าวออกจากโรงเรียนอนุบาลนี้สิ ฉันรับรองได้เลยว่าเธอจะทุกข์ทรมานแน่ ผู้คนจะเห็นศพเน่า ๆ ของแกกับลูกสาวบนถนนอย่างแน่นอน!”การคุกคามนั้นทำให้ไอโนะสะดุ้งและมือของเธอก็เย็นเฉียบในอุ้งมือของแม่ซาบริน่ามองลูกสาวของเธอ หัวใจของเธอเจ็บปวด เธอปลอบโยนว่า “ไอโนะ ไม่เป็นไร แม่จะจัดการเอง”ไอโนะพยักหน้าตอบและซาบริน่าก็หันไปมองครอบครัวที่ชั่วร้ายอย่างใจเย็น “ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว แล้วคุณลองลงมือที่นี่เลยไหมล่ะ? นี่เป็นสังคมที่มีอารยะนะ ถ้าคุณกล้าแตะต้องแม้แต่ผมเส้นเดียวของฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจท้องที่เดี๋ยวนั้นเลย ไม่ใช่แค่นั้นนะ แต่ฉันจะฟ้องโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ด้วย ได้ยินมาว่าพ่อตาของคุณสนับสนุนโรงเรียนอนุบาลนี้ถูกไหม? และฉันเดาว่าเขาทำเพื่อการลงทุนด้วย ตอนที่ฉันเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวที่โรงเรียนนี้ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าคุณจะเสียผลประโยชน์บางอย่างแน่นอน"ทั้งคู่พูดไม่ออกและซาบริน่าก็หันหลังเดินจากไปอีกครั้ง"เดี๋ยวก่อน! ฉันมีลูกเล่นตั้งหลายอย่างซ่อนไว้ที่จะทำให้ชีว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 199
โดยเฉพาะช่วงสามเดือนนั้น เธอถูกชักนำเข้าไปในสังคมคนชั้นสูงของเมืองเซ้าท์ ซิตี้ ในฐานะของเล่นของพวกผู้ชายจากครอบครัวที่ร่ำรวย และเกือบจะทำให้เธอจบชีวิตในช่วงนั้น สามเดือนก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ซาบริน่าสาบานว่าจะไม่เชื่อในรักแท้อีก และเหนือสิ่งอื่นใด เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่ร่ำรวยอีกแล้ว เธอเพียงต้องการอยู่อย่างสงบสุขกับลูกสาวของเธอและเซย์นในเมืองนี้ไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลือ และไม่ขออะไรมากไปกว่านี้ซาบริน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า "ผู้อำนวยการจอห์นส์ ฉันยุ่งมากเลย ขอโทษด้วยนะคะ แต่ตอนนี้ฉันขอวางสายก่อน"ซาบริน่าวางสายและรีบขึ้นสกู๊ตเตอร์พร้อมกับลูกสาวอย่างรวดเร็ว ทันทีที่พวกเขากลับถึงบ้านไอโนะก็พุ่งเข้าไปในบ้านและตะโกนว่า "คุณลุง คุณลุง!" ไปตลอดทางเซย์นได้ยินเสียงพวกเขาและหมุนล้อพาตัวเองออกมา “แหม่ หลานที่รัก ไอโนะหลานรักของเรามาถึงแล้ว หนูจะบอกลุงได้ไหมว่าวันนี้หนูไปต่อยกับใครมา พวกนั้นเสียไปฟันหนึ่งหรือสองซี่รึเปล่า?” เขาถามอย่างสนุกสนาน“พี่คะ” ซาบริน่าพูด “พี่ไม่ควรตามใจหลานแบบนี้เลยนะ เธอเป็นเด็กผู้หญิง เธอต่อยกับเด็กผู้ชายไปทั่วเหมือนกับว่าเธอเป็นจอมพลังไม่ได้นะ”"
Latest chapter
