ตอนที่ 2

“เปล่า... คุณอาทิตย์เป็นผู้ใหญ่ใจดี เขาเป็นคนใจเย็นมาก ตั้งแต่อยู่กันมาฉันกับเขาแทบไม่เคยทะเลาะกัน”

อรทัยบอกไปตามตรง บางครั้งภายหลังจากสามีภรรยาหย่ากันก็ไม่จำเป็นต้องวางตัวเป็นศัตรูกันเสมอไป แม้ไม่เหลือความเป็นสามีภรรยา... แต่มิตรภาพดีๆ ก็ยังมีอยู่

“อ้าว!... แล้วทำไมจะหย่ากันล่ะ”

ดาริกาอยากรู้

“มีหลายๆ อย่างที่เราเข้ากันไม่ได้”

อรทัยตอบเลี่ยงๆ เธอไม่อยากสาธยายลึกลงไปในรายละเอียด เมื่อสำนึกขึ้นได้ว่าบางอย่างสมควรเก็บไว้เป็นความลับส่วนตัวมากกว่า

“แล้วเธอล่ะ... ทำไมตัดสินใจหย่ากับมอร์แกนล่ะ”

อรทัยนึกอยากรู้เหมือนกัน ว่าเหตุใดดาริกาจึงตัดสินใจจบชีวิตคู่กับมอร์แกนซึ่งเป็นหนุ่มต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ หล่อเหลาเสียจนเพื่อนๆ นึกอิจฉา

“ก็เข้ากันไม่ได้หลายๆ อย่าง... ”

ดาริกาตอบเสียงเศร้า เธอรู้ว่าการแต่งงานไม่ใช่บทสุดท้ายของความรักที่สุกงอม หากแท้จริงแล้วมันคือการเริ่มต้น ‘ความอดทน’ ในการครองคู่ของคนสองคนต่างหาก และวันนี้ความอดทนของเธอมาถึงที่สุดแล้ว

“เธอกับมอร์แกนทะเลาะกันบ่อยหรือ น่าจะค่อยๆ ปรับความเข้าใจกันก่อน ค่อยๆ แก้ปัญหา... อย่าใจร้อนไปตามอารมณ์ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ”

อรทัยให้กำลังใจเพื่อนรัก แนะนำในสิ่งซึ่งตัวเธอเองก็ไม่สามารถทำไม่ได้

“เรื่องหย่าเราทั้งคู่ตัดสินใจดีแล้ว”

ดาริกาตอบ ก่อนเหลือบไปมองรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีตะกั่วคันหรู แล่นฝ่าประกายแสงแดดของยามสายเข้ามาจอดในลานจอดรถบริเวณด้านหน้าที่ว่าการอำเภอ

“โน่นแน่ะ มอร์แกนมาแล้ว... ขอตัวก่อนนะอร”

ดาริกายกกาแฟที่เหลือครึ่งแก้วขึ้นมาดื่มแล้วเดินจากมา ปล่อยให้อรทัยนั่งมองด้วยสีหน้างุนงง เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าดาริกากับมอร์แกนกำลังจะหย่ากัน

เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ

ในระหว่างที่อรทัยกำลังนั่งรอคุณอาทิตย์ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของเธอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ดาริกากับมอร์แกนที่เพิ่งจดทะเบียนหย่าเสร็จสิ้นก็พากันเดินลงมาจากอำเภอ ทั้งสองตรงรี่มายังร้านกาแฟซึ่งอรทัยยังนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะ”

อรทัยเอ่ยทักทายมอร์แกนเมื่อเห็นว่าเขาเหลือบมองมาที่เธอ แอบนึกชื่นชมเค้าโครงหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ในใจ มอร์แกนเป็นชายชาวต่างชาติซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่มาก ส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรทำให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตา

“สวัสดีครับคุณอร”

มอร์แกนส่งยิ้มกว้างทักทาย เขาพูดภาษาไทยได้คล่องแคล่ว เพราะอยู่เมืองไทยมานานหลายปี

อรทัยรู้สึกแปลกใจ ที่เห็นว่าท่าทางของมอร์แกนกับดาริกาดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งหย่ากันเลยสักนิด ทั้งสองไม่เคร่งเครียดหรือเศร้าโศกกับชีวิตรักที่ต้องปิดฉากลง

“งั้นฉันกลับก่อน... บังเอิญมีธุระด่วน”

ดาริกายกมือขึ้นโบกลาอดีตสามีและเพื่อนสนิท ก่อนจะยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา ก้าวฉับออกมาจากร้านกาแฟด้วยท่าทางรีบร้อน ตอนนั้นมอร์แกนกำลังยืนสั่งกาแฟอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์

“ทานกาแฟหรือยังครับ?”

ร่างสูงใหญ่ทำท่าว่าจะสั่งกาแฟให้อรทัย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ... ขอบคุณค่ะ”

หล่อนยิ้มให้เขา มอร์แกนถือถ้วยกาแฟร้อนเดินเข้ามาทรุดร่างสูงใหญ่ลงนังใกล้ๆ กับอรทัย

“เมื่อสักครู่ดาริกาบอกว่าคุณจะขายบ้านแล้วย้ายกลับไปอยู่ต่างประเทศใช่ไหมคะ”

อรทัยถามด้วยความอยากรู้ เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะขายบ้านหลังใหญ่ที่อาทิตย์ยกให้ภายหลังหย่า แล้วจะซื้อบ้านชั้นเดียวเอาไว้อยู่อาศัยต่อไป

“อ๋อ... ครับ ผมกำลังตัดสินใจว่าจะกลับไปอยู่อิตาลีครับ”

มอร์แกนตอบก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม

“ถ้าจะขายบ้านบอกฉันนะคะ... ฉันกำลังมองหาบ้านอยู่พอดี”

อรทัยทำเสียงจริงจัง

          “จริงหรือครับ”

          มอร์แกนทำหน้าประหลาดใจ

          “จริงค่ะ... ”

          อรทัยเคยแวะไปที่บ้านของมอร์แกนมาแล้วหลายครั้ง ก็เพราะว่าดาริกาชอบจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้วชักชวนบรรดาเพื่อนฝูงไปร่วมดื่มกินสังสรรค์กันบ่อยๆ

          อรทัยยังจดจำได้ว่าบ้านที่มอร์แกนอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิด บริเวณรอบๆ ปลูกหญ้าและต้นไม้เล็กๆ เอาไว้ได้อย่างน่ารักลงตัว และที่สำคัญมันเป็นบ้านซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ ทะเลสาบขนาดย่อม อรทัยชอบบรรยากาศริมน้ำ

          “งั้นผมขอเบอร์โทรคุณได้ไหม”

          มอร์แกนมองใบหน้าสะสวยของอรทัย เธอรีบบอกเบอร์โทรศัพท์ ชายหนุ่มกดบันทึกแล้วโทรเข้าเครื่องของ