บทที่ 60

ไซล่าขึ้นไปชั้นบนโดยไม่เหลือบมองเอมิลี่เลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกของการถูกเมินนี้ทำให้เอมิลี่หงุดหงิดมาก เธอยืนขึ้นอย่างพรวดพราดและตะโกนตามหลังไซล่าอย่างเสียงดังว่า “ไม่ว่าแกจะพยายามทำตัวใจเย็นแค่ไหน แต่ข้างในของแกก็ยังคงกังวลนั่นอยู่ดี!”

เธอเยาะเย้ยไซล่าต่อและพูดว่า “เพื่อที่จะให้ทุกคนรู้สึกซาบซึ้ง แกก็เลยเต็มใจที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ใช่ไหม? แกไม่กลัวว่าจะจัดการเรื่องวุ่นวายนี้ไม่ได้ และในท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการทำลายตัวเธอเองเลยใช่ไหม? โง่เสียจริง! ดวงตกงั้นเหรอ? แกเกิดมาตอนที่ดวงอัปมงคลโคจรมาพอดีรึเปล่านะ? ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้ในช่วงที่เธอรับช่วงต่อโครงการล่ะ?”

คำพูดของเอมิลี่เป็นเหมือนกับเข็มที่กำลังทิ่มแทงเข้าไปในหูของไซล่า ถึงกระนั้น ไซล่าไม่ต้องการเสียเวลากับเธอ เธอค่อนข้างจะต้องใช้พลังงานในการแก้ปัญหาที่รบกวนเธออยู่ตอนนี้

เช่นนั้น เอมิลี่ก็ยืนอยู่ตรงที่เดิม ขณะที่เงาของไซล่าค่อย ๆ หายไปจากสายตาของเธอ ความเฉยเมยและการเมินเฉยของไซล่าทำให้เอมิลี่เดือดดาล!

เธอกระทืบเท้าอย่างหนักขณะที่กำหมัดและพูดพลางกัดฟันว่า “ไซล่า เควส แก นางแพศยา! ชีวิตแกจะต้องพังไม่เป็นท่าแน่!”