บทที่ 219

เมื่อไซล่าพาลาน่าและจอชออกจากสถานที่จัดงานตามหลังฝูงชน หิมะก็เริ่มตกจากด้านนอก

ทั้งโลกถูกห้อมล้อมไปด้วยสีขาว

ขาของเธอเปลือยเปล่า มันให้ความรู้สึกเหมือนมีดกำลังสลักเข้าไปในเนื้อของเธอขณะที่ลมหนาวพัดมา

ทันใดนั้น ขนขาอันเรียวยาวก็ลุกชูชันขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงไม่สะทกสะท้านและยังคงเดินหน้าต่อไป

จอชหยุดเดินเป็นคนแรก เขามองไซล่าอย่างอ่อนโยนและส่งยิ้มโดยถามว่า “คุณจะไม่มาทานมื้อเย็นกับเราจริง ๆ เหรอครับ?”

ไซล่าส่ายหน้าและถูมือเข้าด้วยกัน “ฉันไม่ไปจริง ๆ ฉันต้องกลับไปที่บริษัทก่อน”

จอชกล่าวเสริมว่า “คุณอยากให้ผมไปส่งคุณสุภาพสตรีกลับไหม?”

ไซล่าตอบกลับว่า “ไม่เป็นไรค่ะ...เราขับรถมาที่นี่”

ช่างภาพคนนั้นพูดขึ้นมาเนื่องด้วยความหนาว “พี่จอช นี่มันก็หนาวมากเลยนะ กลับเข้าไปในรถกันเถอะ”

จอชเหลือบมองเขาก่อนจะโบกมือให้กับไซล่า “งั้นผมไปละนะครับ…”

เขาถอดเสื้อแจ็กเกตออกมาอย่างรวดเร็วและยัดใส่มือของไซล่า “รีบกลับไปที่รถเถอะ ถ้าคุณยังหนาว สวมแจ็กเกตของผมก็ได้ ผมไปแล้วนะ”

แจ็กเกตในมืออันเย็นยะเยือกของเธอยังคงอุ่นจากความอบอุ่นของร่างกายเขา ไซล่าก็รู้สึกว่ามือของเธออุ่นขึ้นในทันที

กลิ่นโคโลญจ