บทที่ 2

"คุณหญิง ฉันซื้อซี่โครงหมูมา วันนี้ฉันจะสอนคุณทําซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานนะคะ"

ทันทีที่เฉินเสียวหย่าเปิดประตูเข้ามา เธอก็ตะโกนเรียกฉัน

ฉันเงยหน้ามองเธอไปทั่วร่างกาย ในที่สุดก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกระดุมของเธอ

ดูท่าเธอคงจะซ่อนกล้องไว้ตรงนั้น

"คุณหญิง มาในครัวสิคะ" ฉันไม่ตอบกลับเธอ เฉินเสียวหย่าจึงหยิบของเข้าไปในครัวเอง

หลังจากที่ฉันเดินตามไป เธอก็หยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมบนตัวฉัน

ฉันถอยหลังหลบออก พร้อมทําหน้าบึ้งตึง และเอ่ยปากพูด: "ฉันไม่ทํา"

เฉินเสียวหย่ายิ้มอย่างอ่อนโยน "อย่าเป็นแบบนี้สิคุณหญิง เราคุยกันแล้วว่าเราจะเรียนรู้การทําอาหารกันในวันนี้ ในฐานะผู้หญิงอิสระยุคใหม่ คุณควรเลี้ยงดูตัวเอง รวมถึงการทําอาหารเองด้วย"

"ถ้าฉันทําอาหารอแล้วเธอทําอะไร?" ฉันถามเธอ "เฉินเสียวหย่า เธอลืมไปหรือเปล่าว่าฉันให้เธอมาเป็นแม่บ้าน ไม่ใช่มาเป็นครูสอนอุดมการณ์ของฉัน"

เฉินเสียวหย่าสีหน้าตกตะลึงและใบหน้าของเธอเผยให้เห็นร่องรอยของความไม่พอใจ

ฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอมีสีหน้าแบบนั้น

นับตั้งแต่ฉันถูกเธอล้างสมอง ฉันแทบเห็นคําพูดของเธอเป็นคําพูดศักดิ์สิทธิ์ คิดว่าฉันสามารถอยู่รอดได้ด้วยการทําอาหารเองจริงๆ

แต่ว่าไม่นานนักเฉินเสียวหย่าก็จัดการอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เธอพูดกับฉันว่า: "คุณหญิง ฉันไม่ได้ต้องการเป็นครูของคุณ ฉันแค่ต้องการช่วยคุณ ฉันเห็นว่าคุณทำอะไรไม่เป็นเลย ต้องพึ่งพาคนอื่นทุกสิ่งทุกอย่าง ตอนนี้คุณผู้ชายยังคงต้องการคุณ ถ้าวันหนึ่งคุณผู้ชายไม่ต้องการคุณแล้ว คุณจะอยู่รอดได้อย่างไรหากไม่มีเงิน"

เธอมองฉันด้วยความจริงใจราวกับว่าเธอกําลังทําเพื่อฉันจริงๆ

ฉันหัวเราะเยาะ "เธอคิดมากเกินไปแล้ว เราเซ็นสัญญากันก่อนแต่งงาน ต่อให้เขาจะไม่ต้องการฉันแล้ว ก็เป็นเขาที่ต้องออกจากบ้านตัวเปล่า หากไม่มีเขา ฉันก็ยังมีเงินมูลค่าหลายแสนล้านบาท ในชาตินี้ ในชาติหน้า หรือในอีกชาติชาติหน้า มีคนเยอะแยะที่จะทําอาหารให้ฉันกิน"

"เฉินเสียวหย่า เธอต้องตระหนักถึงตําแหน่งของเธอ เธอเป็นแค่แม่บ้าน ต่อให้ฉันจะล้มละลาย แต่ฉันก็รวยกว่าเธอ เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการอยู่รอดของฉัน ที่ฉันมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะพึ่งพาผู้ชาย และก็ไม่ใช่เพราะเธอ"

ใบหน้าของเฉินเสียวหย่าเปลี่ยนไปซีดขาว เธอเงียบไปหลายวินาที ดวงตากลับแดงก่ำขึ้นมา

เพราะผู้ชมมองไม่เห็นเธอ เธอจึงร้องไห้เกินจริงออกมา

"คุณหญิง ฉันรู้ว่าฉันยากจน คุณรังเกียจฉัน แต่ฉันก็ทำเพราะหวังดีกับคุณ คุณต่อว่าฉันแบบนี้ มันก็ทำร้ายศักดิ์ศรีของฉันมาก"

เมื่อครู่เธอบอกว่าฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แช่งให้ฉันหย่าร้างไม่ทำร้ายศักดิ์ศรีของฉันอย่างนั้นเหรอ?

ตอนนี้ฉันแค่ว่าเธอยากจน เธอก็รู้สึกว่าเสียศักดิ์ศรีแล้ว

ฉันพูดว่า: "ในเมื่อยากจนขนาดนี้ก็ทํางานแม่บ้านของเธอให้ดี บางทีวันหนึ่งฉันอารมดีอาจจะขึ้นเงินเดือนให้เธอก็ได้ งานของตัวเองยังรักษาไว้ได้ยาก อย่าเป็นกังวลถึงการเอาตัวรอดของฉันเลย"

เธอเบะปาก อยากจะพูดแต่ก็หยุดไป จากนั้นไปทําซี่โครงหมูอย่างว่าง่าย

ฉันกลับไปที่ห้องและเปิดห้องไลฟ์สดของเธอ พบว่าผู้ชมแสดงความคิดเห็นเป็นจำนวนมาก

'นี่มันอะไรกัน? ที่จริงแล้วเจียวเจียวของเราไม่ได้เป็นภรรยาสาวที่พึ่งพาผู้ชาย แต่เธอเองก็เป็นเศรษฐีงั้นเหรอ?'

'ต่อให้มีเงินก็ไม่ควรดูถูกคนอื่นแบบนี้ ดูสิทำให้เสียวหย่าร้องไห้เลย'

'ฉันก็ว่าคนอย่างซูเจียวเจียวก็เมือนหมาที่ไม่สามารถเปลี่ยนสันดานได้ เพิ่งจะดีขึ้นได้ไม่กี่วัน ก็เริ่มทำตัวเป็นคุณนายอีกแล้ว'

'นี่เรียกว่าคุณนายงั้นเหรอ? คุณไม่ได้ยินเหรอว่าเดิมทีเธอร่ำรวยอยู่แล้ว?'

'เงินก็ไม่ใช่ของเธอเอง แต่เป็นของพ่อแม่เธอ แตกต่างอะไรกับการเป็นคุณนาย'

'ทําไมฉันถึงคิดว่าซูเจียวเจียวก็ไม่ได้พูดผิดนะ ในฐานะพี่เลี้ยงที่ให้นายจ้างทําอาหาร มันเหมาะสมเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ร่ํารวยมาก อีกหลายชาติก็ไม่มีทางตกระกำมาเป็นคนธรรมดาหรอก'

ในเมื่ออยู่ในห้องไลฟ์สดของเฉินเสียวหย่า

แม้ว่าจะมีบางคนที่สนับสนุนฉัน แต่ส่วนมากยังตำหนิฉันอยู่

ทุกคนคิดว่าฉันไม่เจียมตัว ทุกคนหวังให้ฟ้าผ่าฉัน หรือแฟนคลับตัวยงบางคนคิดจะทําให้ฉันล้มละลาย ใครใช้ให้ฉันดูถูกพวกเขาในฐานะเป้นผู้หญิงที่พึ่งพาตนเองได้และเป็นอิสระ

เมื่อมองดูความคิดเห็นเหล่านี้ ฉันรู้สึกเหมือนดูเรื่องตลกอยู่