LOGINShare
บทที่ 942
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 943
"คุณท่านหวางครับ ของขวัญนี้มีค่ามากเกินไป ไม่ได้ ผมรับเอาไว้ไม่ได้หรอกนะครับ!"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่ฝ่ามือของเขาจะสั่นเทาขึ้นมาจากนั้นก็รีบคืนกล่องดำเล็กๆ นี้กลับไปทันทีแม้ว่าหลินเฟยจะไม่เคยได้ยินหรือรู้จักเขตวิลล่าฮู้หลงซานมาก่อนแต่แค่ได้ยินชื่อ หลินเฟยก็สามารถคาดเดาได้แล้วว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะต้องเป็นคนสำคัญอันดับต้นๆ เช่นเดียวกับคุณท่านหวางอย่างแน่นอน!หลินเฟยรู้ว่าตัวเองไม่มีตำแหน่งทางราชการและเป็นแค่ประชาชนคนธรรมดา จึงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าไปอยู่ในสถานที่แบบนั้นได้และหนังสือสีน้ำเงินเล่มเล็กน้อย ก็เท่ากับป้ายอภัยโทษอย่างไงอย่างงั้น!หลินเฟยคิดทบทวนตามหลักเหตุผลว่า ตัวเองเป็นแค่คนที่รักษาโรคได้เท่านั้นเมื่อพิจารณาตามความเป็นจริงแล้ว เขาไม่สามารถรับของตอบแทนที่แสนจะพิเศษแบบนี้ได้แต่อย่างใด!"น้องหลิน ไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นหรอกนะ?""วิลล่าหลังนั้นได้เปลี่ยนเป็นชื่อของนายแล้ว""นายรับมันเอาไว้เถอะ อีกอย่าง ต่อไปเวลาชวนนายไปเที่ยวเมืองตี้ตู นายก็ต้องมีสถานที่ให้พักอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"คุณท่านหวางโบกมือและพูดด้วยรอยยิ้ม"จริงด้วย สิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 944
"สูตรยาสองใบนี้น่าจะมีประโยชน์สำหรับพวกคุณอยู่บ้าง พวกคุณรับเอาไว้เถอะนะ""พี่หลิน สิ่งที่พี่เขียนเอาไว้มันจริงทั้งหมดหรือเปล่า?""คือแบบว่า มันได้ผลจริงๆ ตามนั้นเลยใช่ไหม?"หลังจากดูสูตรยาเพิ่มขนาดบั้นท้ายอย่างละเอียดแล้วนั้นหวางเจิงก็พูดด้วยความประหลาดใจขึ้นมาเพราะถ้าหากหน้าอกและบั้นท้ายขยายใหญ่ขึ้น ต่อไปเธอก็จะเป็นสาวสวยที่สมบูรณ์แบบได้อย่างแน่นอน!"เป็นแบบนั้นแหละ หรือผมจะหลอกคุณ?"หลินเฟยพยักหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมา"น้องหลิน ฉันเชื่อในทักษะทางการแพทย์ของนายอยู่แล้ว หากจะบอกว่าเป็นหมอเทวดาก็คงจะไม่เกินจริง แต่ว่า สูตรยาที่นายเขียนเอาไว้ มันวิเศษขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?""ขอแค่ไม่ใช่คนที่ตาย ก็จะสามารถช่วยให้มีชีวิตรอดได้?"หลังจากอ่านสูตรยาอีกฉบับจนจบ คุณท่านหวางก็ถามอย่างประหลาดใจอย่างยิ่ง"นี่ก็จริงเหมือนกันครับคุณท่านหวาง""ขอแค่คนคนนั้นสมองไม่เสียหาย หัวใจไม่แตกสลาย หรือเสียชีวิตไปแล้ว สถานการณ์อื่นๆ กินยานี้แล้วก็จะสามารถช่วยเอาไว้ได้ครับ""หากท่านไม่ได้ใช้ ก็สามารถใช้กับคนในครอบครัวหรือเพื่อนฝูงก็ได้นะครับ แค่ทำตามสูตรที่เขียนเอาไว้และนำไปต้มก็ได้แล้วครับ"หลินเฟยพู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 945
อีกด้านหนึ่ง ในสำนักงานสายตรวจคังจินผิงเทศมนตรีเมืองเทียนหวา และโจวเย่าหลงผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจและคนอื่นๆ ที่มาด้วยได้นั่งตระหง่านอย่างพร้อมเพรียงกันอยู่ในห้องโถงพร้อมซักถามหาความผิดกับโจวกั๋วเฟิงสายตรวจอาวุโสที่เคาน์เตอร์ว่า"ผู้อำนวยการของพวกนายจะออกมาเมื่อไหร่กันแน่?""ก็แค่มอบตัวคนร้าย มันจำเป็นจะต้องชักช้าอืดอาดอะไรขนาดนั้น?"คนที่พูดคือโจวเย่าหลงในวันปกติ เขาก็ได้รับของขวัญจำนวนมากจากจ้าวเทียนหลงด้วยเช่นกันหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็ต้องออกมารับหน้าเป็นธรรมดา"ฮึ่ม ผู้อำนวยการลู่ของพวกเราตอนนี้ไม่มีเวลามาพบพวกคุณหรอก พวกคุณกลับไปตามทางที่มาจะดีกว่านะ""อีกอย่าง คนร้ายพวกเราเป็นคนไปจับมา ไม่มีคำสั่งจากผู้อำนวยการลู่ ผมไม่สามารถปล่อยใครไปได้ทั้งนั้น!"โจวกั๋วเฟิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคนกลุ่มนี้มาพร้อมกับเจตนาที่ไม่ดีเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา"เหอะๆ คนน่ะพวกนายเป็นคนไปจับมานั้นไม่ผิด แต่พวกเขาเป็นคนของเมืองเทียนหวาของเรา ควรจะให้สำนักงานสายตรวจเมืองเทียนหวาของเราเป็นคนจัดการถึงจะถูก""นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันเสียด้วยซ้ำ ไปเรียกผู้อำนวยการของพวกนายออกมาพบฉั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 946
"ผู้อำนวยการโจวถ้าคุณชอบแล้วละก็ คุณสามารถรอให้เธอลงจากตำแหน่งและเสนอชื่อให้เธอมาเป็นผู้อำนวยการเมืองหลินไห่ได้นี่นา แบบนี้เธอก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว""หลังจากคุณกินอิ่มหนำสำราญแล้ว คุณก็ส่งมาให้ผมลองชิมสักหน่อยนะ""ผมก็คิดจะทำแบบนี้อยู่เหมือนกัน!" โจวเย่าหลงหัวเราะคิกคักในเวลานี้ จ้าวเทียนหลงก็ค่อยๆ ฟื้นกำลังขึ้นมาได้แล้วดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขากัดฟันกรอดๆ และพยายามพูดออกมาว่า!"พ่อบุญธรรมครับ ในที่สุดพ่อก็มาช่วยผมแล้ว!""ลูกชายของพ่อถูกคนทุบตีจนพิการไปแล้ว ต่อไปก็คงจะตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อไม่ได้อีกแล้ว!""คุณพ่อจะต้องช่วยผมแก้แค้นด้วยนะครับ!""ไม่อย่างนั้น ผมคงจะตายตาไม่หลับอย่างแน่นอน!""ฮึ่ม...ใครเป็นคนทำกันแน่ ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้?"จากนั้นคังจินผิงถึงได้สังเกตเห็นความน่าสังเวชของจ้าวเทียนหลงขึ้นมาได้ไม่เพียงแขนขาของเขาหักหมดเท่านั้น แม้กระทั่งนิ้วมือข้างซ้ายก็ยังถูกตัดออกจนหมดอีกด้วยคังจินผิงอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ!และสถานการณ์ของจ้าวเทียนหู่นั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่นัก!"พ่อบุญธรรมครับ ดูเหมือนว่าไอ้หมอนั่นจะชื่อหลินเฟย พวกเราพ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 947
ทุกคนมองตามสายตาของคังจินผิงไป และก็ต้องตกตะลึงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!รถยนต์ป้ายทะเบียนตี้ตูจะมาอยู่ในสถานที่ที่ยากจนและห่างไกลแบบนี้ได้อย่างไร?โดยเฉพาะรถยนต์ที่มีเลขทะเบียน A99999 ที่จอดอยู่คันแรกคันนั้น!ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเจ้าของรถคันนั้นจะต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!"เทศมนตรีคัง ผมว่าคุณคงคิดมากเกินไปแล้วล่ะ""คนใหญ่คนโตในเมืองตี้ตูพวกนั้นมีชีวิตราวกับเทพเจ้า จะวิ่งเข้ามาพัวพันกับหลินเฟยไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่อยู่ในสถานที่ที่แม้แต่หมาก็ไม่อยู่แบบนี้ทำไมกัน เห็นได้ชัดว่ามันเหลือเชื่อมาก""ไม่แน่ว่า หลินเฟยอาจจะตั้งใจทำป้ายทะเบียนรถตี้ตูออกมาเพื่ออวดใครต่อใครก็เท่านั้น""เราไม่จำเป็นจะต้องข่มขวัญให้ตัวเองหวาดกลัวแบบนี้หรอกนะ"โจวเย่าหลงดึงสติกลับมาได้ เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ เขาจึงยิ้มๆ และพูดออกมาเบาๆ"ผู้อำนวยการโจวพูดมีเหตุผล""ถ้าหลินเฟยรู้จักคนใหญ่คนโตในตี้ตูแบบนั้นจริงๆ คงไม่มาอยู่บ้านอิฐโทรมๆ แบบนี้ได้หรอกนะ""พ่อบุญธรรมครับ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเดาได้ว่าเราจะมาแก้แค้นเขา ถึงได้กลัว และก็ตั้งใจทำป้ายทะเบียนปลอมมาหลอกให้พวกเรากลัวแบบนี้ก็ได้นะครับ!""คุณพ่ออย่าได้ห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 948
"แม่งเอ๊ย ปืน...พวกเขามีปืน!!"สถานการณ์ที่กลับตาลปัตรเช่นนี้ ทำให้ลูกน้องสี่ห้าคนของคังจินผิงนั้นคาดไม่ถึง!โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจตนาฆ่าที่ได้แผ่ขยายออกมาจากตัวของเจ้าหน้าที่สำนักคุ้มกันมังกรหลายต่อหลานคนเช่นนี้ ทำให้พวกเขาแทบจะแข็งเป็นหินเสียให้ได้!ลูกน้องสี่ห้าคนนี้หวาดกลัวจนใบหน้าซีดเผือด น่องสั่นเทาและยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ไปแล้ว!และในเวลานี้ ก็มีเสียงที่เรียบๆ ได้ดังขึ้นมาว่า"ฉันนี่แหละหลินเฟย ไปบอกเทศมนตรีของพวกนายด้วยว่า ถ้าอยากจะพบฉันก็ให้พวกเขาไสหัวเข้ามาเอง""จะให้ฉันออกไปพบเขา เขาไม่คู่ควร!"หลินเฟยจิบน้ำชา และพูดด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยาม"จริงด้วย แค่เทศมนตรีเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ยังจะมีหน้าบอกให้พี่หลินออกไปพบเขาอีก?""ให้เขาไสหัวเข้ามา ไม่สิ คลานเข้ามา!"หวางเจิงอุ้มลูกเสือตัวหนึ่งเอาไว้ในมือ แล้วตะคอกออกมา"ไป พวกเรารีบออกไปกันเถอะ!"เมื่อลูกน้องสี่ห้าคนของคังจินผิงถูกปืนจ่อเอาไว้แบบนี้ ไหนเลยจะกล้าขัดขืนต่างก็ตกใจจนตัวสั่น แล้ววิ่งหกคะเมนตีลังกาออกไปจากคลินิกทันที"หือ? คนที่ให้พวกแกจับออกมาล่ะ ทำไมถึงได้รีบวิ่งออกมาแบบนี้?"ที่ประตูของคลินิก เมื่อเห็น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 949
"เหอะๆ นายคือหลินเฟยใช่ไหม? อายุแค่นี้ คนธรรมดาๆ กล้าดียังไงถึงให้ฉันคลานเข้ามาพบกับนาย ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียแล้ว!"หลังจากเข้าไปในคลินิก คังจินผิงก็กวาดตามองไปที่หลินเฟยวางมาดเจ้าขุนมูลนาย ทอดสายตาไปอย่างไม่แยแส พร้อมพูดอย่างฉุนเฉียวออกมา"พ่อบุญธรรมครับ เขานี่แหละหลินเฟย พ่ออย่าปล่อยเขาไปง่ายๆ นะครับ!""หลินเฟย พ่อบุญธรรมของฉันมาถึงแล้ว แกจะได้พบจุดจบที่น่าอนาถอย่างแน่นอน วันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบการตายของแก!"จ้าวเทียนหลงที่ถูกคนหามเข้ามา เมื่อเห็นศัตรูอย่างหลินเฟย ก็สามารถพูดได้ว่าขวางหูขวางตาเอาเสียมากๆ!พอพูดกับคังจินผิงจบ เขาก็ตะคอกใส่หลินเฟยอย่างโกรธแค้นขึ้นมาทันที"คุณน่ะเหรอ พ่อบุญธรรมของจ้าวเทียนหลง? ฮึ่ม อายุปูนนี้แล้ว ขาข้างหนึ่งก็ก้าวเข้าไปในโลงเสียด้วยซ้ำ""คุณไม่มีตาเลยหรือไง คุณท่านหวางวีรบุรุษผู้ก่อตั้งประเทศได้อยู่ที่นี่แล้ว คุณกล้าดียังไงถึงได้อวดดีขนาดนี้?"หลินเฟยไม่ได้สนใจจ้าวเทียนหลงแต่อย่างใด แต่ทว่าคังจินผิงกลับหัวเราะเยาะ พร้อมพูดออกมาว่า"หวางเทียนผิง คุณท่านหวาง? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมนายไม่บอกว่าเขาเป็นพระเจ้าอยู่หัวเลยล่ะ?""คนบ้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 950
"แม่งเอ๊ย มึงมันกล้ามาก แม้แต่เพื่อนของคุณท่านหวางมึงก็ยังกล้ารุกรานได้!""แม่งยังมาดึงกูให้พลอยติดร่างแหไปด้วยแบบนี้ กูต้องย่อยยับเพราะมึงจริงๆ!!"โจวเย่าหลงตื่นตระหนกแบบสุดๆ เขากระโจนใส่จ้าวเทียนหลงทั้งเตะทั้งต่อยมั่วซั่วไปหมดและแทบจะควักปืนออกมายิงจ้าวเทียนหลงให้ตายไปเลยเสียด้วยซ้ำ!"จ้าวเทียนหลง กูแม่งอยากจะฆ่ามึงเสียจริงๆ ฆ่ามึงให้ตายไปเลย!""มึงกล้าหลอกกูให้ทำร้ายเพื่อนของคุณท่านหวาง กูจะฆ่ามึงซะ!"คังจินผิงโกรธจัดจนควันออกหู จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่จ้าวเทียนหลงและกระหน่ำหมัดไปอย่างรุนแรง!"อ๊าก... อ๊าก... อย่าตีอีกเลยผู้อำนวยการโจว พ่อบุญธรรม อย่าตีอีกเลย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคือเพื่อนของคุณท่านหวาง!"จ้าวเทียนหลงกรีดร้องออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เดิมทีเนื้อตัวของเขาก็ได้รับบาดเจ็บเป็นทุนเดิมอยู่แล้วและเกือบจะถูกโจวเย่าหลงและคังจินผิงส่งไปพบยมทูตในตอนนี้เสียให้ได้"ดีมาก ตีได้ดีมาก" หลินเฟยมองดูอย่างเพลิดเพลิน พร้อมกับตบมือรัวๆ"แม่งเอ๊ย...ถ้าไม่มีคุณท่านหวางคอยเป็นแบล็กหลังให้แบบนี้ ในสายตาคนอย่างจ้าวเทียนหลง แกมันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!"จ้าวเทียนหลงกรีดร้องคร่ำครวญราวกับผ
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
