แชร์

บทที่ 883

ผู้เขียน: บุหรี่สองมวน
"เธอเอากุญแจวิลล่ามาให้ฉันเถอะ แล้วเธอก็ออกไปช้อปปิ้งได้!"

"รอให้หลินเฟยออกไปตอนบ่าย แล้วเธอก็ค่อยกลับมาก็แล้วกัน!"

เมื่อเห็นว่าหลินเฟยเดินออกจากสำนักงานสายตรวจ

มู่ชิงชิงก็รีบตะโกนเรียกเหลิ่งหนิงซวงอย่างมีความสุข

"อ้อ โอเคพี่สาว นี่กุญแจ…"

เมื่อเห็นมู่ชิงชิงมีความสุขมากขนาดนี้ เหลิ่งหนิงซวงก็ยิ่งกระอึกกระอักในใจมากไปกว่าเดิม

ทั้งๆ ที่เธอรู้จักกับหลินเฟยก่อน

แต่ตอนนี้กลับเป็นมู่ชิงชิงที่รู้จักหลินเฟยทีหลัง และได้อยู่กับหลินเฟยแบบนี้!

ขณะที่เธอกำลังจะยื่นส่งกุญแจให้กับมู่ชิงชิง

จู่ๆ เหลิ่งหนิงซวงก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างขึ้นมา

และใส่มันกลับเข้าไปในกระเป๋า

พร้อมพูดกับมู่ชิงชิงอย่างหลีกเลี่ยงสายตาว่า

"จริงด้วยสิพี่ จู่ๆ ฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ฉันมีของที่สำคัญมากลืมไว้ที่วิลล่าน่ะ"

"ถ้าอย่างนั้น ฉันไปส่งพี่ดีกว่านะ"

"พอฉันได้ของแล้ว ฉันจะออกไปทันที"

"งั้นก็ได้ งั้นเรากลับไปกันเถอะ"

"ฉันจะบอกให้หลินเฟยขับรถตามพวกเราไปก็แล้วกันนะ"

มู่ชิงชิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงพยักหน้าตอบรับทันที

หลังจากลงจากรถแล้ว

หลังจากที่มู่ชิงชิงได้อธิบายสถานการณ์อย่างคร่าวๆ ให้หลินเฟยฟัง

เธอก็กลับเข้าไป
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 884

    แม้ว่าหลินเฟยจะไม่ได้ดูแข็งแกร่งขนาดนั้นแต่หลังจากที่เขาได้กดทับร่างกายของมู่ชิงชิงเอาไว้อย่างแน่นหนาขนาดนั้นมู่ชิงชิงถึงจะได้รับรู้ว่าพลังระเบิดที่มีอยู่ในร่างกายของหลินเฟยนั้น!มันได้รีเฟรชความคิดของมู่ชิงชิงไปเสียใหม่แล้ว!หัวใจของมู่ชิงชิงเต้นไม่เป็นจังหวะและมันก็เต้นตึกตักไปเรื่อยๆเธอทั้งตื่นตระหนก ตกใจ เต็มไปด้วยความคาดหวัง และก็ยังรู้สึกเคอะเขินเป็นอย่างมาก!เธอคร่ำครวญและพูดขึ้นมาว่า"อืม...หลินเฟย หลินเฟย คุณอย่าเพิ่งรีบถอดเสื้อผ้าของฉันเลยนะ!""ฉัน... ฉันยังไม่พร้อม คุณให้ฉันเตรียมตัวสักหน่อยจะได้ไหม!""ฉันค้นหาในโทรศัพท์มือถือแล้ว""หากผู้หญิงยังไม่มีอารมณ์ การทำแบบนั้นมันก็จะน่าเบื่อเอาเสียมากๆ…""อ้อ? แม้แต่เรื่องแบบนี้ คุณก็ยังค้นหาแล้ว!""แหะๆ งั้นคุณได้ค้นหาหรือเปล่าว่า คุณจะมีอารมณ์ได้เร็วมากแค่ไหน?"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็ขมวดคิ้วด้วยความสนใจและดวงตานั้นก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีราวกับคนโรคจิตที่หิวโหยเป็นอย่างมากพร้อมกับกวาดตามองไปที่ร่างกายของมู่ชิงชิงอย่างตะกละตะกลามมู่ชิงชิงพูดถูกเรื่องแบบนี้ หากผู้หญิงยังไม่ได้รู้สึกอะไรผู้

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 885

    หลังจากนั้นไม่นานในความเป็นจริง เธอก็ได้แอบเดินกลับมาที่นี่อีกครั้งแต่ทว่า เธอไม่ได้กลับมาที่วิลล่าแต่อย่างใดแต่เธอกลับแอบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังวิลล่าเสียต่างหากและสถานที่นี้มู่ชิงชิงและหลินเฟยไม่สามารถสังเกตได้"หืม...นี่พี่ชิงชิงกับหลินเฟย คงจะอยู่กันแล้วใช่ไหม?"เหลิ่งหนิงซวงรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย พร้อมกับหยิบรีโมทคอนโทรลออกมาจากกระเป๋ารวมถึงโทรศัพท์มือถือ จากนั้นเธอก็ปรับไปที่ศูนย์ควบคุมของซอฟต์แวร์ตรวจสอบบางอย่างจากนั้น เธอก็ได้หันไปทางห้องที่มู่ชิงชิงและหลินเฟยอยู่พร้อมกับกดสวิตช์รีโมทคอนโทรลเบาๆใช่แล้ว ห้องของเหลิ่งหนิงซวง ความจริงแล้วเธอติดกล้องวงจรปิดเอาไว้ เพียงแต่ว่า เธอไม่เคยใช้มันมาก่อนก็เท่านั้นเองและในครั้งนี้เธอได้หยิบมันออกมา เพื่อใช้ในจุดประสงค์อื่นๆหลังจากนั้นไม่นานบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ฉากในห้องของเหลิ่งหนิงซวงและหลินเฟยก็ได้ปรากฏขึ้นมาเนื้อหาในนั้น รวมถึงเสียงที่ดังขึ้นมาจู่ๆ มันก็ทำให้ดวงตาของเหลิ่งหนิงซวงเบิกกว้าง และใบหน้าก็แดงก่ำไปจนถึงใบหู"นี่พี่ร้องไห้จริงๆ...""หลินเฟยทำไมถึง...""โอ้พระเจ้า...ทำไมถึง...""แค่ดูอย่างเดียวไ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 886

    "เอ่อ คือฉันรู้สึกว่าพี่ชิงชิงไม่ค่อยจะเหมือนเดิม ดูเหมือนจะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นนิดหน่อยแล้วนะ""และก็มีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมด้วย"เมื่อสังเกตเห็นแววตาของหลินเฟยเหลิ่งหนิงซวงก็ยิ้มอย่างประหม่าและอธิบายว่า"แคกๆ... คือว่า ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน คุณเหลิ่งสายตาช่างแหลมคมจริงๆ"หลินเฟยเดาว่า เหลิ่งหนิงซวงคงจะอยากรู้อยากเห็นอะไรบางอย่างและก็เป็นการยากที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้"พวกคุณกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ อะไรคือมีความเป็นผู้หญิงมากยิ่งขึ้น ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ ไร้สาระจริงๆ"มู่ชิงชิงดูเคอะเขินอยู่เล็กน้อยพร้อมกับทักทายเหลิ่งหนิงซวง"หนิงซวง ช้อปปิ้งมาทั้งเช้า เธอก็คงจะเหนื่อยน่าดู""เธอรีบมานั่งเร็วเข้า ฉันจะไปทำอาหารให้พวกเธอทั้งสองคน กินข้าวเสร็จก็ค่อยส่งหลินเฟยกลับก็แล้วกัน"พอพูดจบ เธอก็หันกลับเข้าไปในครัวทันที"โอเค ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ อยู่เหมือนกัน""งั้นก็ต้องรบกวนพี่ชิงชิงแล้วล่ะนะ"เหลิ่งหนิงซวงเดินเข้าไปนั่งในตำแหน่งเดิมของมู่ชิงชิง พร้อมกับตอบกลับมาห่างจากหลินเฟยไปไม่ถึงครึ่งเมตรพร้อมกับแอบชำเลืองมองหลินเฟยไปแวบหนึ่ง"ชิงชิง คุณไม่ค่อยสบายไม่ใช่เ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 887

    เหลิ่งหนิงซวงบีบนิ้วของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว และพูดขึ้นมา"หนิงซวง ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้เธอ ฉันก็คงจะไม่มีโอกาสได้รู้จักกับหลินเฟย ต่อไปเธอก็จะต้องได้พบกับผู้ชายที่ตัวเองรักชอบด้วยเช่นกัน!""ถึงเวลานั้น ฉันจะช่วยเธออย่างสุดความสามารถอย่างแน่นอน!"มู่ชิงชิงเชื่อว่าเป็นความจริง จึงคว้ามือของเหลิ่งหนิงซวงและพูดด้วยรอยยิ้ม"ชิงชิง คุณเหลิ่ง บะหมี่ทำเสร็จแล้ว พวกคุณมาลองชิมดูสิว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?"หลังจากพูดคุยกันไปได้สักพักหลินเฟยก็เดินออกมาจากครัว พร้อมกับบะหมี่ในมือสองชามเขาวางไว้ตรงหน้ามู่ชิงชิงและเหลิ่งหนิงซวง แล้วพูดขึ้นมาในชามมีบะหมี่ซุปใส ต้นหอมเล็กน้อย และน้ำมันงาไม่กี่หยดหน้าตาของมันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่แต่เมื่อดมแล้วก็รู้สึกยั่วน้ำลายคนเป็นอย่างมากไม่ต้องพูดถึงเหลิ่งหนิงซวงที่ชอบกินบะหมี่อยู่แล้วแม้แต่มู่ชิงชิงที่คุ้นเคยกับการกินอาหารเลิศรสมากมายก็ยังอดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหลออกมา"ว้าว หอมจริงๆ เลย หลินเฟยทำบะหมี่อร่อยจริงๆ!""คุณทำมันออกมาได้ยังไง?"เหลิ่งหนิงซวงหยิบตะเกียบพร้อมกับยกชามบะหมี่ขึ้น หลังจากได้ชิมไปคำหนึ่งแล้วนั้นจู่ๆ เธอก็เต็มไปด้วยความตกตะล

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 888

    "พี่ชิงชิง คนที่ฉันพูดถึงเป็นหลินเฟยจริงๆ"เมื่อเห็นท่าทางการตอบสนองของมู่ชิงชิง เหลิ่งหนิงซวงก็ยิ่งไม่กล้ามองสบตาเธอเธอก้มหน้าลง กระชับนิ้วมือแล้วพูดออกมา"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองเริ่มชอบหลินเฟยขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่""แต่ฉันรู้สึกได้ว่า ตั้งแต่ที่พี่คบหาอยู่กับหลินเฟย ในใจของฉันก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก…""รู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่ตัวเองชอบเป็นพิเศษ ถูกคนอื่นแย่งเอาไปครอบครองแล้วอย่างไงอย่างงั้น""จนกระทั่งเช้านี้ เมื่อได้ยินว่าพี่และหลินเฟยจะนอนด้วยกัน ฉันก็รู้สึกทรมานจนแทบจะขาดใจเสียให้ได้""จากนั้นฉันถึงได้เข้าใจว่า บางทีฉันอาจจะชอบหลินเฟยอย่างไม่รู้ตัวขึ้นมาแล้ว"คำพูดของเหลิ่งหนิงซวงโพล่งออกมาเป็นเวลานานและเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว มู่ชิงชิงก็ยากที่จะยอมรับได้เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความประหม่าและไม่สามารถตอบสนองกลับมาได้เป็นเวลานาน"พี่ชิงชิง ขอโทษจริงๆ ฉันก็ไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อเห็นว่าพี่และหลินเฟยอยู่ด้วยกัน ในใจของฉันก็รู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก...""โดยเฉพาะในวันนี้ เมื่อเห็นว่าพี่และหลินเฟยนอนด้วยกัน ฉันก็ยิ่งรู้สึกอิจฉาและท

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 889

    เหลิ่งหนิงซวงกอดมู่ชิงชิงเอาไว้แน่น พร้อมร้องไห้ด้วยความตื้นตันออกมา"ถ้าหลินเฟยตกลงจริงๆ งั้นเราสามคนก็ทำด้วยกัน พี่ทำก่อน ฉันรอพี่ทำเสร็จ ก็ค่อยทำต่อ…""หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบลบคลิปวิดีโอเร็วเข้า""เรื่องน่าอายแบบนี้ พี่ไม่อยากจะให้เธอเก็บเอาไว้ในมือถือหรอกนะ…"……"ฮัดเช้ย!"ระหว่างทางที่เขากลับมายังหมู่บ้านเถาฮวาขณะที่กำลังขับรถอยู่ หลินเฟยก็ได้จามออกมาหลายต่อหลายครั้ง"แปลกจัง หรือว่าจะมีใครนินทาลับหลังฉันงั้นเหรอ?""ทำไมถึงได้จามติดต่อกันแบบนี้?"หลินเฟยหยิบทิชชูออกมาเช็ดจมูก และพึมพำด้วยความสับสนออกมาเขาคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่ตัวเขาออกจากวิลล่ามาแล้วนั้นจะมีเรื่องเกิดที่น่าตื่นเต้นเกิดขึ้นกับมู่ชิงชิงและเหลิ่งหนิงซวงแบบนั้นไปได้หลินเฟยคิดว่าโม่หลินน่าจะถึงในตัวเมืองแล้วในเวลานี้เขาจึงโทรไปถามสถานการณ์ที่อยู่ทางนั้นเมื่อรู้ว่าโม่หลินได้ไปถึงอย่างปลอดภัย และไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาหลินเฟยก็พูดคุยสักพัก จากนั้นถึงได้วางสายไปประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเฟยก็ขับรถกลับมาถึงคลินิก ลงจากรถและเดินเข้าไปในคลินิก แต่เขาก็ยังไม่ได้เจอกับหวางเจิงแต่อย่างใ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 890

    "ต้องขอโทษจริงๆ คุณหวาง"หลินเฟยตบหน้าผาก แล้วพูดขอโทษออกมา "ปกติผมก็เห็นพี่โจวอยู่กับคุณตลอด ผมก็เลยถามแบบนั้นออกไปน่ะ""อย่าไปใส่ใจเรื่องนี้เลยนะพี่หลิน"หวางเจิงไม่ได้เก็บเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้มาคิดแต่อย่างใดเธอเข้ามาคว้ามือของหลินเฟย และต้องการเดินเข้าไปในหมู่บ้าน"คลินิกของพี่อยู่ไหน? รีบพาฉันไปเพิ่มขนาดหน้าอกเร็วเข้า!""อย่างไรก็ตาม ถ้าพี่ทำให้ฉันกลายเป็นแคนตาลูปไม่ได้แล้วล่ะก็ ฉันจะป่าวประกาศเรื่องที่พี่เหยียบเรือสามแคมออกไปอย่างแน่นอน!"เพราะหลินเฟยได้บอกกับเธอไว้ก่อนหน้านี้แล้วดังนั้นความคิดที่จะกลายเป็นแคนตาลูปจึงติดค้างอยู่ในใจของเด็กสาวอยู่ตลอดเวลา และเมื่อวันนี้มีโอกาสนี้แล้วเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอย่างร้อนใจแบบนี้"แคกๆ...คุณหวางครับ อาเล็กอยู่ในคลินิกตอนนี้""มันไม่สะดวกที่จะเพิ่มขนาดหน้าอกให้กับคุณแบบนี้""ผมได้เตรียมวัตถุดิบยาเอาไว้หมดแล้ว ผมจะพาคุณขึ้นไปบนภูเขา และหาสถานที่เพิ่มขนาดหน้าอกให้กับคุณ"หลินเฟยพูดอย่างเคอะเขินออกมา"งั้นก็ตามใจเลย จะไปเพิ่มขนาดหน้าอกที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ฉันไม่สนใจกระบวนการหรอก ฉันสนใจแต่ผลลัพธ์มากกว่า!"หวางเจิงปล่อย

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 891

    "คราวหน้าถ้ามีเวลา ผมจะช่วยคุณทำให้มันใหญ่กว่าแอปเปิล และเล็กกว่าแคนตาลูปเสียสักหน่อย รอให้มันผ่านไปสักระยะ น่าจะไม่ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นมาได้""ใช่ ใช่ ครั้งนี้ทำให้มันใหญ่เท่าแอปเปิลก็พอแล้วล่ะ!""ต่อไปมีโอกาสมากมายที่จะทำให้มันใหญ่เท่าแคนตาลูปได้!""พี่หลิน เรารีบกันหน่อยเถอะ!""ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะเพลิดเพลินกับขนาดใหญ่เท่าแอปเปิลแล้วนะ!"สีหน้าของหวางเจิงเต็มไปด้วยความสุข พยักหน้าตอบรับและรบเร้าอยู่ไม่หยุด……หลังจากเดินมานานกว่าครึ่งชั่วโมง หวางเจิงก็หมดแรงเสียแล้วและไม่สามารถเดินต่อได้อีกต่อไปแล้วคุณหนูผู้ดีมักจะเดินทางด้วยรถยนต์มาโดยตลอดจึงไม่คุ้นเคยกับการเดินบนถนนลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อในชนบทแต่อย่างใดมีหลายครั้งที่เท้าของหวางเจิงแทบจะแพลงไปเสียให้ได้ไม่มีทางเลือก นอกจากหลินเฟยจะคล้องกระบุงเอาไว้ที่แขนและแบกหวางเจิงขึ้นไปบนภูเขาแทนจอที่แบนราบนั้นให้เนื้อสัมผัสที่แตกต่างไปจากภูเขาที่สูงตระหง่านของถังรั่วเสวี่ย พานเสี่ยวเหลียน และจ้าวลู่ลู่ไปอย่างสิ้นเชิงถ้าไม่ใช่เพราะกลิ่นหอมที่กระจายออกมาจากตัวของหวางเจิงแล้วละก็หลินเฟยยังสงสัยว่าตัวเองกำลังแบกผู้หญิงค

บทล่าสุด

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1150

    ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1149

    เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1148

    "ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1147

    "ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1146

    "ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1145

    น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1144

    กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1143

    สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1142

    ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status