เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 601
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 602
เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วกลุ่มคนในเครื่องแบบเจ็ดแปดคนนั้นก็มีสีหน้าที่น่าเกลียดเอาเสียมากๆ"พูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ เถ้าแก่เฉินได้พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วนี่ ช่วงนี้เขาไม่มีเงินพอที่จะโอนออกไป ให้พวกคุณรอครึ่งปีค่อยมาเอา""ต่อให้พวกคุณจะร้อนใจแค่ไหน ก็ต้องรอให้ใครเขามีเงินที่จะให้พวกคุณไม่ใช่เหรอ""ประเด็ดก็คือ พวกคุณยังออกันปิดกั้นบริษัทของใครเขาอยู่แบบนี้ ใครเขาจะทำธุรกิจได้ยังไง? นี่ไม่ใช่การทวงเงินอย่างโหดร้ายหรอกเหรอ?""พวกเราไม่ได้จับพวกคุณเข้าตารางก็เพราะเห็นว่าพวกคุณลำบาก แต่พวกคุณกลับอ้าปากด่าคนแบบนี้ ช่างไม่เจียมตัวเสียบ้างเลยนะ!"ชายหัวล้านคนหนึ่งได้ยืนขึ้นมาและตะคอกเสียงดังเป็นคนแรกโดยป้ายหน้าอกมีตัวอักษรเล็กๆ หนึ่งบรรทัดเขียนว่า สำนักบริหารงานก่อสร้าง รองผู้อำนวยการ ผางไห่ทันใดนั้น ก็มีเสียงสัญญาณเตือนข้อความเข้าดังขึ้นมาผางไห่รีบหันหลังให้กับทุกคน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู และอดไม่ได้ที่จะหัวคิ้วกระตุกที่แท้ก็เป็นเฉินจินเหว่ยที่โอนเงินล้านห้ามาให้เขานั่นเองหลินเฟยขมวดคิ้ว และใช้ตาทิพย์มองเนื้อหาในข้อความนั้นข้อมูลในข้อความได้แสดงว่า มันมาจากบริษัทหยู่เวยจำกัด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 603
"เรารู้ว่าเถ้าแก่เฉินมีเงิน สองวันก่อนเราก็เห็นเถ้าแก่เฉินซื้อรถเบนซ์ราคาสิบกว่าล้านใหม่ด้วย!""ถ้าเขาไม่มีเงิน แล้วเขาจะซื้อรถหรูขนาดนี้ได้ยังไง?"คนงานคนหนึ่งลุกขึ้นถามเสียงดัง"ใช่ ถ้าเถ้าแก่เฉินไม่มีเงิน แล้วเขาจะซื้อรถหรูขนาดนี้ได้ยังไง?"จากนั้นคนงานอีกหลายๆ คนก็พูดสมทบขึ้นมา"เถ้าแก่เฉินไม่มีเงินซื้อรถหรอก""บางทีพวกคุณอาจจะมองผิด คนเราหน้าตาเหมือนกันออกจะถมเถไป""พวกคุณรีบกลับไปก่อนดีกว่า อย่ามาอาละวาดสร้างปัญหาอยู่แบบนี้เลย"สีหน้าของผางไห่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตั้งสติ แล้วพูดแก้ตัวให้เฉินจินเหว่ยต่อไปเมื่อเห็นท่าทางเพิกเฉยต่อทุกสิ่งของผางไห่หลินเฟยก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาเรื่อยๆในที่สุดเขาก็ถามเหมือนเตือนๆ ว่า"รองผู้อำนวยการผาง งั้นผมขอถามคำถามสุดท้ายเลยนะ""หากมีคนโอนเงินให้คุณล้านห้า และให้คุณช่วยทำอะไรบางอย่าง ขอถามหน่อยว่า ทั้งๆ ที่คุณรู้ว่ามันผิดกฎหมาย แล้วคุณยังจะรับหรือไม่?""ฮึ่ม พูดเพ้อเจ้อ? ฉันซื่อสัตย์ต่อหน้าที่การงานมาโดยตลอด ก็ต้องไม่รับอยู่แล้วล่ะ!"เมื่อเขาได้ยินคำว่าล้านห้า หัวใจของผางไห่ก็แทบจะหลุดออกมาแต่อย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าหลินเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 604
"รองผู้อำนวยการผาง นี่คุณหมายความว่าอย่างไร? หรือว่ารับเงินแล้วยังไม่พอใจอีก?"เฉินจินเหว่ยไม่คิดเลยว่า เขาจะถูกผางไห่ด่าทอแบบนี้ออกมาได้ และน้ำเสียงก็เคร่งขรึมในทันที"เฉินจินเหว่ย รองผู้อำนวยการอย่างฉันไม่เคยรับเงินจากนาย เงินพวกนั้นฉันใช้มันจ่ายเป็นเงินเดือนของคนงานไปหมดแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น ผางไห่ก็ขึ้นเสียงสูงอีกหลายระดับ พร้อมกับตะโกนออกมาอย่างมีคุณธรรมในใจว่า"ฉันจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะว่า รีบลงมาเดี๋ยวนี้ แล้วชำระเงินที่ค้างให้กับคนงานซะ ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ ฉันจะแจ้งให้คนไปจับคุณลงมา!""ได้ งั้นคุณให้พวกเขารออยู่ข้างล่างเถอะ"เฉินจินเหว่ยขมวดคิ้วและวางสายโทรศัพท์ไปก่อนหน้านี้เขาได้ติดต่อผางไห่มาหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่เคยเห็นเขามีท่าทางแบบนี้มาก่อนเมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินจินเหว่ยก็สามารถคาดเดาสาเหตุได้"ดูเหมือนว่าคนที่หลิ่วจือจินเรียกให้มาช่วยนั้นไม่ธรรมดา น่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่ง ไม่อย่างนั้นแล้วผางไห่จะเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้อย่างไร""แต่ว่า คิดจะเอาเงินจากมือของเฉินจินเหว่ย มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!"เฉินจินเหว่ยโบกมือให้เลขาที่อยู่ด้านหลัง และพูดกำชับออกมา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 605
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขามีเบอร์โทรส่วนตัวของเทศมนตรีเหลิ่ง ทางที่ดีคุณรีบเอาเงินออกมาเถอะ"ผางไห่เข้ามากระซิบ และรีบรักษาระยะห่างกับเฉินจินเหว่ยในทันที"เหอะๆ แค่เบอร์ส่วนตัวก็ทำให้รองผู้อำนวยการผางตกใจขนาดนี้แล้ว ดูเหมือนว่าความกล้าของคุณจะไม่เท่าไหร่เลยนะ""เด็กคนนี้อย่างมากก็แค่ยี่สิบต้นๆ อยู่คบค้าสมาคมกับพวกโคลนตมแบบนี้ เขาจะไปคลุกคลีกับเทศมนตรีเหลิ่งแบบนั้นได้อย่างไร?""ไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจจะเจอเบอร์ส่วนตัวของเทศมนตรีมาจากที่ไหนโดยบังเอิญก็ได้ โทรไปจะไม่คนรับหรือไม่ก็ยังไม่รู้เลย!"เฉินจินเหว่ยหัวเราะเยาะออกมา และเดินเข้าไปหาผางไห่เมื่อได้ยินคำพูดประชดประชันของเฉินจินเหว่ยแบบนี้แล้วผางไห่ก็รู้สึกอับอายและขุ่นเคืองขึ้นมาในทันทีแต่ทว่า เมื่อคิดทบทวนดูอีกครั้ง เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่เฉินจินเหว่ยพูดนั้นก็ดูสมเหตุสมผลด้วยเช่นกัน!หากหลินเฟยรู้สึกเทศมนตรีเหลิ่งจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่เรียกเทศมนตรีเหลิ่งมาจัดการเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว?เขาจะยังมาเสียเวลาอยู่ที่นี่กับตัวเองไปทำไม?ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะเป็นเหมือนที่เฉินจินเหว่ยพูดเอาไว้ แค่พบเบอร์โทรโดยบังเอิญ โทรไปเทศมนตรีเหลิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 606
เอกสารฉบับนี้ของเขา เป็นเอกสารที่สำนักการตรวจสอบได้อนุมัติให้จริงๆเพียงแต่ว่า มันเป็นเอกสารปลอมที่เขาใช้เงินซื้อมาเท่านั้นหากไม่มีหัวหน้าที่อนุมัติเอกสารนี้มาระบุด้วยตัวเอง ก็ยากที่ใครจะดูออกว่ามันเป็นของจริงหรือปลอมกันแน่ตามคาด คนงานได้เก็บเอกสารเหล่านั้นที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วพลิกดูขวาทีซ้ายที แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่สามารถมองเห็นร่องรอยการแก้ไขหรือปลอมแปลงขึ้นมาได้และเนื้อตัวก็เริ่มสั่นขึ้นมาแล้ว"นี่… นี่เราต้องชดใช้เงินจริงๆ เหรอ?""ร้อยห้าสิบล้าน... โอ้พระเจ้า เราจะมีปัญญาชดใช้ได้อย่างไรหมด!"หลินเฟยเองก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมา จึงรีบถามหลิ่วจือจินที่อยู่ข้างๆ ในทันที"พี่หลิ่ว หากโครงการตรวจสอบไม่ผ่าน คนงานของพวกคุณต้องแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดอย่างงั้นเหรอ?""โครงการนี้เราเหมามาทำในตอนแรก หากไม่ผ่านการตรวจสอบ เราจะต้องถูกหักเงินค่าจ้าง หรือชดใช้อย่างแน่นอน…""แต่ทว่า คนงานของเราทำงานตรงตามแบบทุกขั้นตอนโดยไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ แม้แต่วัสดุ เฉินจินเหว่ยก็เป็นคนหามาให้ หากอ้างตามหลักการมันเป็นไปไม่ได้เลยที่โครงการจะไม่ผ่านแบบนี้""เพียงแต่ว่า ในตอนที่ตรวจส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 607
รวมไปถึงผางไห่ เขายังคิดว่าหลินเฟยคงเสียสติไปแล้วที่ใช้วิธีที่โง่ที่สุดในการขอตรวจสอบโครงการอีกครั้งแบบนี้และคนอย่างเฉินจินเหว่ยแบบเขาจะตอบตกลงได้อย่างไรกัน?"งั้นเอาแบบนี้นะ ผมจะโทรไปก่อน คุณรอสักครู่"โดยไม่เปิดโอกาสให้หลินเฟยได้พูดต่อจากนั้นหลินเฟยก็กดหมายเลขและโทรหาซูเฉี่ยนเสวี่ยทันที"พี่ซูครับ ทางนี้ผมจำเป็นที่จะต้องใช้เงินสักหน่อย รบกวนพี่โอนเงินมาให้ผมหน่อยนะครับ สำหรับสาเหตุนั้น เดี๋ยวผมจะอธิบายให้พี่ฟังนะครับ…"หลินเฟยได้เก็บเงินไว้ที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยอยู่หลายพันล้านการที่ขอให้เธอโอนเงินร้อยห้าสิบล้านเข้าบัญชีบริษัทหยู่เวยจำกัดนั้น มันใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นเองหลังจากที่วางสายไป หลินเฟยก็รอด้วยความอดทนอยู่สักพัก"หลินเฟย คุณโทรให้บอสซูโอนเงินจริงๆ เหรอ? คุณช่วยพี่หลิ่วมามากแล้วนะ นี่เงินตั้งร้อยห้าสิบล้าน คุณจะให้พี่หลิ่วชดใช้ให้คุณได้อย่างไร?"หลิ่วจือจินมองดูหลินเฟยด้วยสายตาที่ซับซ้อนโดยที่ดวงตากลมโตคู่นั้นเต็มไปด้วยม่านหมอก"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่หลิ่ว เงินร้อยห้าสิบล้านสำหรับผมแล้วมันขี้ปะติ๋วมาก ไม่ต้องพูดถึงมันหรอกนะครับ"หลินเฟยยักไหล่อย่างไม่แยแ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 608
เดิมทีหลินเฟยคิดว่า เฉินจินเหว่ยอย่างมากก็ติดสินบนผางไห่แบบนี้เท่านั้นหลินเฟยจึงไม่ต้องการรบกวนเหลิ่งชิงซงให้เดินทางมาและอยากแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเองแต่เมื่อยืนยันได้แล้วว่าเฉินจินเหว่ยก็ได้ติดสินบนคนในสำนักงานตรวจสอบแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็จำเป็นที่จะต้องเชิญเหลิ่งชิงซงให้มาช่วยรับหน้าด้วยเพราะท้ายที่สุดแล้ว พนักงานที่เข้ามาพัวพันในเรื่องนี้ ล้วนอยู่ในการควบคุมของเหลิ่งชิงซงด้วยกันเสียทั้งนั้นยิ่งไปกว่านั้นหากมีเหลิ่งชิงซงออกมารับหน้าแบบนี้ คาดว่าคงไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามอะไรมาก ก็จะสามารถจัดการเฉินจินเหว่ย ผางไห่ และคนของสำนักงานตรวจได้อย่างราบคาบแล้วส่วนค่าจ้างของคนงานของหลิ่วจือจินก็จะได้กลับคืนมาเต็มจำนวนด้วยเช่นกันหลังจากตัดสินใจได้แล้ว หลินเฟยก็โทรติดต่อเหลิ่งชิงซงในทันทีโดยบอกเล่าเรื่องราวอย่างง่ายๆ และกระชับไปอีกหนึ่งครั้ง"เทศมนตรีเหลิ่งครับ ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ผมมีเรื่องต้องรบกวนคุณอีกแล้ว"ขณะที่หลินเฟยพูด เขาก็รู้สึกเคอะเขินอยู่ไม่น้อยเทศมนตรีที่สง่างามคนหนึ่งต้องคอยวนเวียนอยู่รอบตัวเขาตลอดเวลา ราวกับพี่เลี้ยงส่วนตัวอย่างไงอย่างงั้น"น้องหลินดูพูดเข้า จ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 609
หลังจากเขาได้เข้ามาในบริษัทเขาได้กดหมายเลขติดต่อไปยังกัวซ่าวเจี๋ยผู้อำนวยการสำนักงานตรวจสอบในทันที"ผู้อำนวยการกัว ผมเอง เฉินจินเหว่ย""อ้อ ที่แท้ก็เป็นบอสเฉินนี่เอง ตอนนี้ผมกำลังแช่น้ำอยู่กับเพื่อน คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ""หากไม่รีบร้อนก็วางเถอะ"น้ำเสียงของกัวซ่าวเจี๋ยดูหมดความอดทนอยู่เล็กน้อยในความเป็นจริง เขากำลังเตรียมที่จะเจรจาเชิงลึกกับแม่สาวน้อยที่เพิ่งจะพบคนนั้นอยู่จู่ๆ ก็มีสายโทรเข้ามารบกวน เขามีสีหน้าดีด้วยคงจะแปลกแล้ว"คือแบบนี้นะครับ ก่อนหน้านี้ผมขอให้คุณทำเอกสารการตรวจสอบปลอมขึ้นมาฉบับหนึ่งใช่ไหมล่ะครับ? ตอนนี้คนที่ทำโครงการนี้รู้สึกว่าผลการตรวจสอบมันมีปัญหา ผมเลยอยากจะให้คุณออกมารับหน้าอีกสักครั้งน่ะครับ""หลังจากนั้นผมก็เลยตกลงไปแล้ว""แน่นอนว่า ผมจะไม่ให้ท่านยุ่งฟรีๆ อย่างแน่นอน ขอแค่ท่านขยับปากเล็กน้อย ระบุสิ่งที่ตรวจสอบไม่ผ่าน ผมก็จะนำเงินสิบล้าน ไม่สิ สิบห้าล้านมาเป็นค่าตอบแทนของคุณได้""คุณคิดว่าอย่างไร?"เฉินจินเหว่ยก็ไม่ได้โกรธ แต่พูดออกมาด้วยรอยยิ้มแทนแค่ขยับปากก็ได้สิบห้าล้านแล้วเฉินจินเหว่ยเชื่อว่ากัวซ่าวเจี๋ยไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธแต่อย่างใด
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
