LOGINShare
บทที่ 578
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 579
"พวกเขาจะทำผิดกฎหมายได้อย่างไร? พวกคุณคงเข้าใจผิดไปแน่ๆ พาคนของพวกคุณไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน!""คุณชายอู๋…" เหลิ่งชิงซงขมวดคิ้วแน่ในทันทีทันทีที่เขาอยากจะพูดอะไรออกมา เสียงเพี้ยะก็ได้ดังขึ้นมา โดยที่อู๋เทียนได้ตบไปที่ใบหน้าของเหลิ่งชิงซงหนึ่งฉาดอย่างหมดความอดทน พร้อมกับก่นด่าออกมาว่า"แม่งเอ๊ย แกหูหนวกหรือว่าตาบอดกันแน่? ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเลยหรือไง?""ฉันบอกให้พวกแกไสหัวออกไป พวกแกก็รีบไสหัวออกไปซะ!""ทำไมถึงได้ชักช้าแบบนี้? มันน่ากระทืบเสียจริงๆ!"เมื่อพบว่าอู๋เทียนไม่ได้กลัวต่อสิ่งใดทั้งนั้น โม่หลินก็โกรธจัดแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นถึงลูกชายของรัฐมนตรีประจำจังหวัดใครจะกล้าไปยุ่ง? ใครจะกล้าทำให้ขุ่นเคืองใจ?เมื่อเห็นว่าเหลิ่งชิงซงที่เป็นถึงนายกเทศมนตรีถูกต่อยปากแต่ไม่กล้าโต้ตอบกลับแบบนี้ ฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ก็แอบหัวเราะเยาะในใจ!อีกสักพักก็จะถึงตาของหลินเฟยไอ้คนรนหาที่ตายคนนั้นแล้ว!ขอแค่พวกเขาใส่สีตีไข่เพิ่มเรื่องราวเข้าไป ด้วยนิสัยของอู๋เทียน เขาจะไม่จัดการหลินเฟยจนตายไปเลยเหรอ?"เฮ้ ต่อให้แกจะเป็นลูกชายของรัฐมนต
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 580
หลังจากเสียงพูดได้จบลงพวกเขาก็พยุงกันลุกขึ้นมาจากพื้น และนั่งบนโซฟาราวกับกำลังมองดูความตื่นเต้นในเมื่ออู๋เทียนที่ท่าทางแข็งแกร่งแบบนี้มาถึงแล้ว แม้แต่นายกเทศมนตรีก็ยังไม่เว้นแล้วการที่จะจัดการกับหลินเฟยกระจอกๆ แบบนั้น มันจะไม่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเลยเหรอ?แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ อู๋เทียนกำลังขบคิดอย่างหนักเพื่อจะอธิบายและขอโทษหลินเฟยอยู่!หลังจากได้ยินพวกเขาตะโกนออกมาแบบนั้น จู่ๆ ความคิดที่จะฆ่าพวกเขาก็มีขึ้นมาแล้ว!จากนั้นเขาก็ตะคอกใส่พวกเขาอย่างเกรี้ยวกราด และพูดแบบไม่มีน้ำตาออกมาว่า!"แม่งเอ๊ย พวกแกอยากจะให้ฉันตายหรือยังไง!""หุบปากของพวกแกซะ ไอ้พวกไม่มีตา ใครให้พวกแกมาทำให้พี่หลินเฟยโกรธเคืองแบบนี้!""ฉันว่าพวกแกแต่ละคนคงไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม!""พวกแกรีบคลานมาคุกเข่าขอโทษพี่หลินเฟยเร็วเข้า ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยพวกแกไปอย่างแน่นอน!"เมื่อพูดมาถึงตอนท้ายสุด อู๋เทียนก็ตื่นตระหนกและหวาดกลัวจนแทบจะยืนไม่ได้!หลังจากได้เห็นการตอบสนองของอู๋เทียนแล้ว ฉินฮ่าว ติงหราน รวมไปถึงเฉินตงก็ตะลึงค้างอยู่กับที่!พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ไม่เพียงแต่อู๋เทียนจะไม่จัดการกับหลินเฟยเท่านั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 581
เมื่อเห็นอู๋เทียนหัวเราะแบบเจื่อนๆ หลินเฟยก็กลับไม่หลงกลเขาแต่อย่างใดเขาตะคอกอย่างเย็นชา และดูเหมือนไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย"ถ้าแกไม่บอกความจริงมา งั้นฉันก็จะจัดการแกให้สิ้นซากไปเลย!""โอ๊ย? พี่ซินเยว่? พี่หลินครับ ผมเพิ่งจะมาที่เมืองนี้ จะเอาเวลาไหนไปลักพาตัวพี่ของคุณล่ะครับ? จะต้องเข้าใจผิดกันแน่ๆ เข้าใจผิดแล้วนะครับ!"และในตอนนี้ ก็ถึงตาที่อู๋เทียนได้งุนงงขึ้นมาบ้างแล้วทันใดนั้น สมองของเขาก็แวบความคิดขึ้นมา และคิดไปถึงพี่ซินเยว่ที่หลินเฟยได้พูดถึง ซึ่งจะต้องเป็นจางซินเยว่ที่ฉินฮ่าวลักพาตัวมาอย่างแน่นอน!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว ทำไมหลินเฟยจะต้องวิ่งมาถึงคลับแห่งนี้เพื่อนจัดการกับฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ด้วย?"จริงด้วยพี่หลิน ผมรู้แล้ว พี่สาวของคุณเป็นประธานของเภสัชกรรมหนานผิงใช่หรือเปล่า? ไอ้คนนี้มันลักพาตัวพี่สาวของคุณมาครับ!""ผมจะให้มันปล่อยคนเดี๋ยวนี้ครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลย!""พี่หลิน พี่อย่าได้ลงไม้ลงมือเลยนะครับ!"หลังจากที่เข้าใจเรื่องราว อู๋เทียนก็รีบเตะฉินฮ่าว พร้อมกับตะคอกออกมาทันที"แกนี่แม่งลักพาตัวใครไม่ลักพาตัว ไปลักพาตัวพี่สาวของพี่หลินมาได้ยังไง!""มีเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 582
หลังจากที่จางผิงพูดจบ เสียงตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดก็ได้ดังแว่วมา และสายโทรศัพท์ก็ได้ถูกตัดไป"คุณชายอู๋ พี่หลิน ผมได้ทำตามคำสั่งของพวกคุณแล้วนะ""แต่ดูท่าทางของพวกเขาสองคนแล้ว ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยคนง่ายๆ แน่ๆ""เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาสองคนไม่ใช่ลูกน้องของผม ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ลักพาตัวคนไปที่ไหนด้วยเหมือนกัน""ส่วนพวกเขาจะทำอย่างไรบ้างนั้น...ผมควบคุมมันไม่ได้จริงๆ"ฉินฮ่าวแสร้งคำเป็นไม่มีหนทาง พร้อมกับพูดออกมาแต่ในความเป็นจริง เขาแทบอยากจะให้จางผิงและหลินไห่ทำเรื่องที่มุทะลุขึ้นมาเสียเต็มทนเพราะแบบนี้ มันจะถือว่าเขาได้ล้างแค้นหลินเฟยไปในตัวด้วย!เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว ใบหน้าของหลินเฟยก็มืดมนขึ้นมาทันที!โดยไม่รอให้เขาได้พูดออกมาอู๋เทียนก็กระสับกระส่าย พร้อมกับชี้นิ้วต่อว่าฉินฮ่าวไปเสียยกใหญ่"แม่งเอ๊ย แกให้คนอื่นไปทำ แต่แกกลับจัดการเรื่องนี้ไม่ได้? แกนี่มันไม่เอาไหนจริงๆ ไอ้พวกเศษสวะ!""แกเชื่อหรือไม่ว่า ฉันสามารถกำจัดไอ้เศษสวะแบบแกไปได้เลย!""พอแล้ว ที่นี่ไม่มีเรื่องของนายอีกแล้ว"หลินเฟยขมวดคิ้ว และยกมือขึ้นมาเพื่อขัดจังหวะอู๋เทียนเมื่อได้เห็นว่าอู๋เทียนกลัวมากขนาดนี้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 583
เมื่อเหลิ่งชิงซงและคนอื่นๆ ได้ยินแบบนี้แล้วพวกเขาก็รู้สึกว่าคำพูดของหลินเฟยนั้นไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไหร่ด้วยเช่นกันแต่ทว่า ในเมื่อหลินเฟยได้พูดออกมาแล้ว พวกเขาก็พูดอะไรไปไม่ได้มากในขณะที่เหลิ่งชิงซงกำลังครุ่นคิดว่า หลังจากที่หลินเฟยเจรจาไม่เป็นผลแล้วนั้น เขาก็จะลองพูดด้วยตัวเองอีกสักครั้ง"อะไรนะ? คุณคือหลิน...หลินเฟย?"อีกปลายสาย เห็นได้ชัดว่าจางผิงตื่นตระหนก จนพูดไม่ปะติดปะต่อเสียด้วยซ้ำ!"ใช่ ฉันคือหลินเฟย"ท่าทางของหลินเฟยดูแข็งแกร่งเอาเสียมากๆ"คำพูดเมื่อกี้ ฉันไม่อยากจะพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ความอดทนของฉันมีขีดกำจัด""ฉันให้เวลาแกคิดเพียงสิบวินาที แกจะปล่อยคนหรือไม่ แกก็คิดเอาเองก็แล้วกัน!""คือ… คือว่า…" น้ำเสียงของจางผิงตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีการคุยสายเป็นแบบเปิดสปีกเกอร์โฟนดังนั้นหลินไห่จึงสามารถได้ยินบทสนทนาด้วยเป็นธรรมดาจู่ๆ เหงื่อเย็นๆ ก็ได้ผุดออกจากหน้าผากของเขา!"นี่หลินเฟยกลับมาแล้วเหรอ…แย่แน่คราวนี้ แย่แน่!""เราไม่น่าลักพาตัวจางซินเยว่มาเลย!"สำหรับวิธีการจัดการของหลินเฟยนั้น พวกเขารับรู้มาเป็นอย่างดี!ก่อนหน้านี้จ้าวหลินและหม่าเฉวียนสองคนนั้น คิดที่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 584
สำหรับเหลิ่งชิงซง โม่หลิน และลู่หลีแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่า แค่สายที่หลินเฟยโทรออกไปมันจะได้ผลกว่าการที่พวกเขาพยายามส่งคนจำนวนมากไปจับกุมเสียอีกเมื่อบวกรวมกับท่าทีที่อู๋เทียนมีต่อหลินเฟยแล้วพวกเขาทั้งสามคนก็อดไม่ได้ที่จะต้องตรวจสอบหลินเฟยอีกครั้งดูเหมือนว่า หลินเฟยยังแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขารับรู้เป็นอย่างมาก!"หลินเฟย พวกเราจะพาประธานจางกลับไปเดี๋ยวนี้ หากคุณไม่วางใจแล้วละก็ คุณสามารถคุยสายกับประธานจางก่อนก็ได้นะ!"หลินไห่รับสายในไม่ช้า ก็มีเสียงของจางซินเยว่ดังแว่วมาทั้งตื่นเต้นและมีความสุขเอาเสียมากๆ"หลินเฟย ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้วล่ะ…"เห็นได้ชัดว่า พวกเขาได้ปล่อยตัวจางซินเยว่แล้ว"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว พี่ซินเยว่ พี่ถือสายอยู่อย่างนี้ อย่าได้วางสายตลอดทาง"หลินเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอกเหตุผลที่หลินเฟยไม่ให้จางซินเยว่วางสายก็คือ เขาไม่ต้องการให้จางผิงและหลินไห่คิดตุกติกอะไรขึ้นมานั่นเองแต่เมื่อดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้วอย่างน้อยๆ ช่วงเวลาคับขันของจางซินเยว่ก็ได้รับการแก้ไขแล้วจางผิงและหลินไห่ไม่กล้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 585
ที่แขนของอู๋เทียนหัก จะต้องเป็นเพราะถูกหลินเฟยตีอย่างแน่นอน!แต่ไม่เพียงอู๋เทียนจะไม่กล้าล้างแค้นเท่านั้น เขากลับยอมจำนนต่อหลินเฟย แม้กระทั่งเพื่อนของหลินเฟย เขาก็ยังพูดขอโทษเป็นรายเรียงตัวหลังจากที่ได้รับอนุญาตจากหลินเฟยแล้วนั้น เขาก็วิ่งหางจุกตูดออกไปทันที โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองน่ากลัวว่าแม้แต่พ่อแท้ๆ อู๋เทียนยังไม่ได้เกรงกลัวถึงขนาดนี้!พวกเขามองหลินเฟยอีกครั้ง และรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่รู้ตัว"เหี้ยอะไรล่ะ พวกแกทำให้พี่หลินขุ่นเคืองใจ ยังจะมาเป็นพี่น้องกับฉันอีกเหรอ?""ฝันไปเถอะ ต่อไปเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว!"เสียงตะโกนสาปแช่งของอู๋เทียนดังมาจากระเบียงทางเดิน!เพื่อไม่ให้ตัวเองพลอยโดนหางเลขไปด้วย เขาก็ได้ตัดความเป็นเพื่อนกับฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ไปโดยตรง!ทันใดนั้น ฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ก็หดหู่เป็นอย่างมาก!จากนั้นพวกเขาถึงตระหนักได้ว่า ตัวเองได้สร้างปัญหาที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนแล้ว!"พี่หลิน เราผิดไปแล้ว""เราไม่ควรชักใยอยู่เบื้องหลังการลักพาตัวประธานจางแบบนี้ คุณว่าเอาแบบนี้จะดีไหม เราจะชดเชยเป็นเงินหมื่นห้าพันล้าน คุณไว้ชีวิตพวกเราไปสักครั้งเถอะนะ?"ในที่สุด หลังจากที
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 586
เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของลู่หลี ไหนเลยที่หลินเฟยจะไม่รู้ว่า เธอรู้สึกว่าตัวเขาแคร์จางซินเยว่จนรู้สึกอิจฉาขึ้นมาแล้วเพราะท้ายที่สุด ในตอนที่ลู่หลีได้อยู่กับเขาในสุสานโบราณนั้น พูดได้ว่าพวกเขาได้ผ่านความเป็นความตายร่วมกันมาก็ว่าได้และระหว่างพวกเขาก็มีความรู้สึกร่วมกันมาตั้งนานแล้วด้วยโดยที่ทางกายก็มีความสัมพันธ์ที่มีความสุขบางๆ ขึ้นมาแล้วด้วยครั้งล่าสุด ตอนที่ออกมาจากสุสานโบราณนั้น ลู่หลีก็ยังรอบปากที่จะโชว์บั้นท้ายที่งอนงามให้หลินเฟยดูอีกด้วย...ถ้าไม่ชอบหลินเฟย แล้วเธอจะพูดแบบนั้นออกมาได้อย่างไรกัน?หลินเฟยรีบวิ่งไล่ตามเธอไป และโอบกอดลู่หลีเอาไว้จากด้านหลังทันที"พี่สายตรวจ พี่อย่าเพิ่งรีบไปแบบนี้สิ""รอให้จางผิงและหลินไห่มาถึงแล้ว ยังจะต้องรบกวนให้พี่กุมตัวพวกเขาไปที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ"เดิมทีเมื่อเห็นว่าหลินเฟยวิ่งเข้ามากอดตัวเองเอาไว้แน่นแบบนี้ ลู่หลีก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อยแต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของหลินเฟย จู่ๆ เธอก็กระทืบเท้าและพูดออกมาทันทีว่า"เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ยังจะต้องให้ฉันอยู่ทำไม?""คุณเก่งขนาดนี้ เท่ออกขนาดนั้น แค่พูดสั่งออกมา พวกเขาก็วิ่งไปมอบ
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
