บทที่ 241

“แม่ไม่ได้ไปหมู่บ้านตระกูลหวังเหรอ? ถ้าอย่างนั้นแม่อาจจะไปเล่นไพ่นกกระจอกแล้วหรือเปล่านะ?”

จ้าวลู่ลู่นึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งขึ้นมา

ตอนที่จางอวี้หลานเล่นไพ่นกกระจอก ไม่ว่าใครจะโทรไป เธอก็จะไม่รับสาย

อีกทั้งจางอวี้หลานก็ขี้เกียจมาก จ้าวลู่ลู่ไม่เชื่อว่าเธอจะเดินเท้าไปถึงหมู่บ้านตระกูลหวังได้

“ก็เป็นไปได้นะ พ่อจะลองไปหาแม่ดู ลูกกินข้าวก่อนเถอะ”

จ้าวฟู่กุ้ยสาวเท้าเดินออกจากประตูไปอย่างรวดเร็วด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขาไปยังสถานที่ที่จางอวี้หลานมักจะไปเล่นไพ่นกกระจอกเป็นประจำ

หมู่บ้านเถาฮวาก็ไม่ได้ใหญ่โต

หลินเฟยและคนอื่น ๆ คาดว่าจ้าวฟู่กุ้ยน่าจะตามจางอวี้หลานเจอภายในสิบนาที ดังนั้นทุกคนจึงไม่ได้ทานอาหาร

แต่รอจนครึ่งชั่วโมงผ่านไป จ้าวฟู่กุ้ยก็วิ่งกลับมาคนเดียวอย่างรีบร้อนด้วยสีหน้าสุดจะย่ำแย่

“พ่อกลับมาแค่คนเดียวเหรอคะ?”

“แม่หนูล่ะ?”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าอันย่ำแย่ของจ้าวฟู่กุ้ย จ้าวลู่ลู่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

“ไอ้หยา เลิกพูดได้แล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปไหนกันแน่ พ่อหาอยู่ตั้งนานแล้ว คนในหมู่บ้านก็ไม่มีใครบอกว่าเจอเธอเลยสักคน!”

“พ่อโทรไปเธอก็ไม่รับ”

จ้าวฟู่กุ้ยเหนื่อยจน