LOGINShare
บทที่ 1033
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1034
เสียงของเขาไม่ได้ดังมากนัก แต่มันกลับกะทันหันและมีการคุกคามปะปนอยู่ ซึ่งดูไม่เข้ากับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยดังนั้น มันจึงดึงดูดให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาเป็นอันดับแรกเมื่อมองเห็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตคนนั้นแล้วท่าทางของเจียงเจี้ยนเย่และเจียงเฉินหยู่ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด!แกร็ก เจียงเจี้ยนเย่อดไม่ได้ที่จะกำหมัดจนเสียงดังแกร็กๆ ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!แม้แต่เจียงเฉินหยู่ที่กำลังจับมือของหลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้นมาเล็กน้อย"คุณเจียง เขาเป็นใครงั้นเหรอ?""คุณรู้จักเขาหรือเปล่า?"เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว หลินเฟยก็รู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจ จึงกระซิบถามเจียงเฉินหยู่เบาๆแต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้หลินเฟยรู้สึกประหลาดใจก็คือว่า ดูเหมือนเจียงเฉินหยู่จะหวาดกลัวต่ออะไรบางอย่าง และไม่ได้ตอบคำถามหลินเฟยแต่อย่างใด!ซึ่งเมื่อมองสายตาที่ชั่วร้ายของชายหนุ่มคนนั้น มันยิ่งทำให้หลินเฟยรู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิมมาก!ในเวลาเดียวกัน เหล่าบรรดาเจ้าสัวและคุณชายน้อยใหญ่ต่างก็ได้มองสำรวจมาที่ชายหนุ่มชั่วร้ายนี้ด้วยเช่นกันแต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้จักใบหน้านี้ และดูไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1035
ท่าทางของเขาเผยให้เห็นความสุดวิสัยเป็นอย่างยิ่งขณะที่พูด ฝ่ามือของเขาก็ได้จับไหล่ของหลินเฟยเอาไว้แน่นจนกระทั่งหลินเฟยพยักหน้าตอบรับอย่างไม่เต็มใจขึ้นมาเจียงเจี้ยนเย่ถึงได้รู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็คลายมือออกจากไหล่ของหลินเฟย และพูดกับเจียงเฉินหยู่ด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า"เฉินหยู่ ลูกดูแลคุณหลินและคุณถังให้ดีๆ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว"พอพูดจบ เจียงเจี้ยนเย่ถึงได้ค่อยๆ เดินลงมาจากโพเดียมและเดินไปยังทิศทางที่ชายหนุ่มชั่วร้ายได้ยืนอยู่"พ่อคะ…"เจียงเฉินหยู่ขยับเท้าคิดจะเดินตามไปหรือขวางเจียงเจี้ยนเย่เอาไว้ตามสัญชาตญาณแต่ท้ายที่สุด เธอก็หยุดยั้งความคิดนี้เอาไว้เธอยืนอยู่ข้างๆ หลินเฟย จับมือของเขาเอาไว้แน่นด้วยความตึงเครียดและวิตกกังวล"คุณเจียง ทำไมคุณและลุงเจียงถึงได้...กลัวเขาขนาดนี้?"หลินเฟยอดไม่ได้ที่จะกระซิบถามข้างหูของเจียงเฉินหยู่ขึ้นมา"หลินเฟย ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาพูด รอให้มีโอกาส ฉันจะอธิบายกับคุณอย่างละเอียด คุณเชื่อฟังคำพูดของพ่อฉัน อย่าถามอะไรอีกเลยนะ!"เจียงเฉินหยู่ไม่ได้ตอบ เพียงแต่พูดกับหลินเฟยด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองใจและหวาดกลัวเท่านั้น"โอเค งั้นผมยังไม่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1036
ในพิธีหมั้นแบบนี้ คนที่สามารถนั่งอยู่บนโพเดียมได้นั้นจะต้องเป็นญาติผู้ใหญ่ของหลินเฟยอย่างแน่นอน เรื่องนี้เขารู้ได้อยู่แล้วซึ่งเหตุผลที่เขาร้องขอขึ้นมาแบบนี้ ก็เพราะอยากจะเยาะเย้ยหลินเฟยที่กำลังจะหมั้นหมายกับเจียงเฉินหยู่ในเวลาเดียวกันก็สามารถทำให้เจียงเจี้ยนเย่เสียหน้า และเข้าใจผลที่ตามมาจากการฝ่าฝืนความตั้งใจของเขา!"อะไรนะ? ลุงอู๋เซี่ยว คุณถังคนนั้นเป็นญาติผู้ใหญ่ของคุณหลิน คุณชอบเธอได้ แต่แบบนี้มันไม่เหมาะสมหรอกนะ!"เมื่อได้ยินแบบนี้หัวใจของเจียงเจี้ยนเย่ที่กว่าจะสงบลงได้จู่ๆ เขาก็รู้สึกจุกอยู่ในลำคอ รีบส่ายหน้าและพูดปฏิเสธไปทันที"หัวหน้าเจียง อันนี้คุณก็ไม่ยอม อันนั้นคุณก็ไม่ยอม คุณจะเล่นตลกกับผมงั้นเหรอ?""ต่อให้เธอจะเป็นผู้ใหญ่ของไอ้หมอนั่น แต่มันเกี่ยวอะไรกับฉันหรือเปล่าล่ะ?""ถ้าคุณไม่ส่งเธอมาถึงเตียงฉันด้วยตัวเอง งั้นก็ส่งลูกสาวของคุณมาก็แล้วกัน มีแค่สองทางให้เลือก คุณเลือกเอาเองเถอะ!"ชายหนุ่มชั่วร้ายคิดเอาไว้ตั้งนานแล้วว่าเจียงเจี้ยนเย่คงปฏิเสธ เขาเหลือบมองหลินเฟยด้วยแววตาที่เหยียดหยาม พร้อมยื่นมือมาตบหน้าของเจียงเจี้ยนเย่เบาๆ แล้วพูดออกมา"แกร็ก!"ในเวลาเดี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1037
"หา? นี่หลินเฟยชกเจียงอู๋เซี่ยวจากโลกซ่อนเร้นจนยับด้วยหมัดเดียวอย่างนั้นเหรอ?!""นี่...นี่มันเป็นไปได้อย่างไร!"ขวับ เจียงเฉินหยู่ที่พยายามหยุดหลินเฟยเอาไว้ หลังจากได้เห็นฉากนี้แล้วจู่ๆ ใบหน้าที่งดงามก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!"คุณหลิน พวกเราจะช่วยคุณจัดการกับเขาเอง!"ในเวลานี้ เซียวจ้านขวาง อู๋เจิ้นกั๋ว ฉินหลินและคนอื่นๆ ก็ได้วิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว!"คุณเจียง รัฐมนตรีอู๋ คุณชายเซียว พวกคุณอย่าเข้ามาใกล้ ไอ้หมอนี่มันอันตรายมาก!""พวกคุณเข้ามาก็มีแต่จะเป็นผลเสียกับผมเท่านั้น!""พวกคุณไปดูอาการบาดเจ็บของคุณลุงเจียงก่อนเถอะ!""คนคนนี้ผมจะจัดการเอง!"ขณะที่ชกชายหนุ่มชั่วร้ายคนนั้นหมัดของหลินเฟยก็ชาขึ้นมาเล็กน้อย ซึ่งความรู้สึกนี้หลินเฟยไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเหมือนกับหมัดที่กระทบแผ่นเหล็กกล้าอย่างไงอย่างงั้น!โดยที่อีกฝ่ายยังถูกหมัดพยัคฆ์อัดไปเต็มแรงอีกต่างหากแต่แขนของเขาไม่ได้หัก กระทั่งสะบัดสองสามครั้งก็กลับมาเป็นปกติได้!จู่ๆ หัวใจของหลินเฟยก็จมลง นี่คือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาได้เคยเจอมา!เมื่อใช้หางตาเหลือบมองเจียงเฉินหยู่และคนอื่นๆ ที่เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1038
หมัดของหลินเฟยก็ได้ฟาดไปที่คางของเจียงอู๋เซี่ยวอย่างเต็มแรง!"แม่งเอ๊ย แม่งเอ๊ย!!"ซึ่งเจียงอู๋เซี่ยวคนนี้ก็เป็นคนดุเดือดด้วยเช่นกัน หลังจากถูกต่อยไปที่คางอย่างเต็มแรงจนสายตาสั่นสะเทือนมองไม่ชัด แต่เขาก็กลับสามารถจู่โจมอย่างหนักหน่วงได้อีกครั้ง!ด้วยสัญชาตญาณการเตะที่หนักหน่วงราวกับแส้ของตัวเอง เขาก็ได้เตะไปห้าครั้งในรวดเดียว!ซึ่งได้สกัดกั้นทิศทางการเคลื่อนไหวด้านหน้าและด้านหลัง ด้านซ้ายและด้านขวา รวมถึงด้านบนของหลินเฟยเอาไว้อย่างแน่นหนา!"ตุบ ตุบ ตุบ!"หลินเฟยถูกเตะไปที่หัวไหล่ ต้นขาด้านข้าง และหัวใจ!หากเป็นคนธรรมดา เมื่อถูกเตะไปสามครั้งแบบนี้ อย่างเบาที่สุดก็สาหัส สูญเสียความเคลื่อนไหว ส่วนอย่างหนักก็อาจถึงขั้นกับเสียชีวิตได้!แต่ทว่าลำตัวของหลินเฟยแค่โอนเอนไปมา และไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลยแม้แต่น้อยแต่หลินเฟยรู้ดีว่า หากตัวเองขืนยังต่อสู้ต่อไป เขาคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงอู๋เซี่ยวอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงใช้กระบวนท่าที่เจ้าเล่ห์ออกมาแบบนี้อาศัยช่วงเวลาที่เจียงอู๋เซี่ยวชักเท้ากลับ หลินเฟยก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมากอดขาข้างหนึ่งของเจียงอู๋เซี่ยวเอาไว้แน่น!เจียงอู๋เซี่ยวคิดว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1039
"อะไรนะ? คนคนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่? ขนาดคุณเจียงยังต้องพูดแบบนี้เลย!""สหายหลินเป็นถึงน้องชายร่วมสาบานกับคุณท่านหวางเลยนะ!""ส่วนตระกูลเจียงก็ยิ่งมีทรัพย์สินหลายร้อยล้าน เขาแค่คนเดียว ทำไมจะต้องให้สหายหลินและตระกูลเจียงพลอยติดร่างแหไปด้วย?"หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเฉินหยู่ ทุกคนที่อยู่ในงานก็อดไม่ได้ที่จะโห่ร้องด้วยความประหลาดใจขึ้นมา!หลินเฟยก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น และหยุดกระทืบเจียงอู๋เซี่ยวลงอย่างกะทันหันไม่ใช่เพราะความกลัว แต่หลินเฟยอยากจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของคนคนนี้เสียมากกว่า!ก่อนที่หลินเฟยจะได้พูดอะไรออกมาจู่ๆ ก็มีเสียงที่ชราภาพ แหบแห้ง เชื่องช้าราวกับสนิมที่ผุกร่อนดังออกมาท่ามกลางงานว่า"แคกๆ... แม้ว่าอู๋เซี่ยวจะไม่สามารถทำให้ตระกูลเจียงและไอ้หนุ่มจอมยุทธ์กำลังภายในคนนี้พลอยติดร่างแหไปด้วยได้!""แต่... ตาเฒ่าอย่างฉันทำได้!"เมื่อทุกคนได้ยินเสียงนี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากเหมือนมันจะดังก้องที่ข้างๆ หู ในหัว ในใจ มันชัดเจน แต่เสียงนั้นไม่ดังอย่างไรก็ตาม สายตาของทุกคนเริ่มค้นหาไปทุกที่แต่ทว่าภายในห้องโถงใหญ่กลับไม่มีเจ้าของเสียงนี้อยู่แต่อย่างใด!"แย่.
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1040
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ถังรั่วเสวี่ยและเจียงเฉินหยู่ก็เป็นคนแรกที่กระโจนเข้าหาหลินเฟยอย่างบ้าคลั่ง"อาเล็ก คุณเจียง ไม่ต้องสนใจผม ผม...ผมขยับตัวไม่ได้ ผมปกป้องพวกคุณไม่ได้อีกแล้ว พวกคุณรีบหลบไปเร็วเข้า เร็ว!"หลินเฟยพยายามอย่างเต็มที่ แต่กลับพบว่าเขายังไม่สามารถควบคุมตัวเองได้กระทั่งความนึกคิดก็เริ่มที่จะพร่ามัวขึ้นมาแล้ว!จู่ๆ เขาก็ตะโกนพูดกับถังรั่วเสวี่ยและเจียงเฉินหยู่อย่างร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง"ไม่ เสี่ยวเฟย อาเล็กไม่ไป อาเล็กจะไม่ทิ้งนายแน่นอน!"เมื่อได้ยินแบบนี้ ถังรั่วเสวี่ยก็จับมือของหลินเฟยเอาไว้แน่น พูดด้วยความแน่วแน่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมานี่เป็นครั้งแรกที่ถังรั่วเสวี่ยเห็นหลินเฟยบาดเจ็บ กระทั่งถูกผู้เฒ่าที่ผิดปกตินั้น 'ทุบตี' จนขยับไม่ได้แล้วทันใดนั้นเธอก็เข้าใจได้ทันทีว่า วันนี้หลินเฟยจะต้องเจอปัญหาอย่างแน่นอน!แต่เธอจะไม่ทิ้งหลินเฟยไว้เพียงลำพังอย่างแน่นอน!"ปู่ทวดใจเย็นๆ นะคะ ใจเย็นๆ!""เขาเป็นหมอที่จะมารักษาปู่ทวดนะคะ ท่านจะฆ่าเขาไม่ได้ โปรดไว้ชีวิตเขาสักครั้งเถอะนะคะ!"ส่วนเจียงเฉินหยู่ก็ไม่ได้จากไปเช่นกัน เธอกางแขนขวางหลินเฟยเอาไว้ พร้อมพูดขอร้องอ้อนว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1041
"หลินเฟย...หลินเฟย!""เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟย นายเป็นอะไรไปเสี่ยวเฟย!""คุณหมอ คุณหมอรีบมาดูคุณหลินเร็วเข้า เขาเป็นอะไรไปกันแน่!"ขณะที่หลินเฟยหมดสติไปอย่างสิ้นเชิงนั้น จู่ๆ เจียงเฉินหยู่ ถังรั่วเสวี่ย อู๋เจิ้นกั๋ว เซียวจ้านขวางและพรรคพวกที่อยู่ในงานก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมด!"แย่ แย่แล้ว...หัวใจและลมหายใจของคุณหลินอ่อนลงเรื่อยๆ แล้ว เกรงว่าน่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิตนะคะ!""ต่อให้ตอนนี้จะพาคุณหลินไปส่งโรงพยาบาล มันก็สายไปเสียแล้ว!"แพทย์หญิงที่รีบเข้ามานั้นก็คือเสี่ยวสวี่นั่นเองหลังจากตรวจสอบสภาพร่างกายของหลินเฟยแล้ว สีหน้าของเธอก็ดูตึงเครียดยิ่งขึ้น!"อะไรนะ? เสี่ยวเฟยไม่รอดแล้วอย่างนั้นเหรอ?""ไม่...ไม่..."บึ้ม ถังรั่วเสวี่ยรวมถึงเจียงเฉินหยู่สั่นสะท้านราวกับถูกฟ้าผ่าจนลำตัวโคลงเคลงไปมา!"แหะๆ แค่นี้ก็จะตายแล้ว?"ในเวลานี้ เจียงอู๋เซี่ยวที่ถูกทุบตีจนใบหน้าบิดเบี้ยว ราวกับภูตผีปีศาจนั้นก็พยายามลุกจากพื้นกะโผลกกะเผลกไปหาผู้เฒ่าแล้วพูดขึ้นมา"ท่านอาจารย์ครับ ในเมื่อมันตายแล้ว งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในตระกูลเจียงอีกไปแล้วนะครับ""ไอ้หมอนี่เด็กขนาดนี้ ดูไม่เหมือนจะรักษาโรคได้
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
