เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1040
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1041
"หลินเฟย...หลินเฟย!""เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟย นายเป็นอะไรไปเสี่ยวเฟย!""คุณหมอ คุณหมอรีบมาดูคุณหลินเร็วเข้า เขาเป็นอะไรไปกันแน่!"ขณะที่หลินเฟยหมดสติไปอย่างสิ้นเชิงนั้น จู่ๆ เจียงเฉินหยู่ ถังรั่วเสวี่ย อู๋เจิ้นกั๋ว เซียวจ้านขวางและพรรคพวกที่อยู่ในงานก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมด!"แย่ แย่แล้ว...หัวใจและลมหายใจของคุณหลินอ่อนลงเรื่อยๆ แล้ว เกรงว่าน่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิตนะคะ!""ต่อให้ตอนนี้จะพาคุณหลินไปส่งโรงพยาบาล มันก็สายไปเสียแล้ว!"แพทย์หญิงที่รีบเข้ามานั้นก็คือเสี่ยวสวี่นั่นเองหลังจากตรวจสอบสภาพร่างกายของหลินเฟยแล้ว สีหน้าของเธอก็ดูตึงเครียดยิ่งขึ้น!"อะไรนะ? เสี่ยวเฟยไม่รอดแล้วอย่างนั้นเหรอ?""ไม่...ไม่..."บึ้ม ถังรั่วเสวี่ยรวมถึงเจียงเฉินหยู่สั่นสะท้านราวกับถูกฟ้าผ่าจนลำตัวโคลงเคลงไปมา!"แหะๆ แค่นี้ก็จะตายแล้ว?"ในเวลานี้ เจียงอู๋เซี่ยวที่ถูกทุบตีจนใบหน้าบิดเบี้ยว ราวกับภูตผีปีศาจนั้นก็พยายามลุกจากพื้นกะโผลกกะเผลกไปหาผู้เฒ่าแล้วพูดขึ้นมา"ท่านอาจารย์ครับ ในเมื่อมันตายแล้ว งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในตระกูลเจียงอีกไปแล้วนะครับ""ไอ้หมอนี่เด็กขนาดนี้ ดูไม่เหมือนจะรักษาโรคได้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1042
ตอนนี้เขาอายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว!เพียงแค่ครึ่งก้าว เขาก็สามารถมีอายุยืนเป็นสองร้อยปีได้เหมือนกับจางซานเฟิง จอมยุทธ์โบราณของโลกศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ว่า ช่วงสองสามปีที่ผ่านมาเขาอายุมากขึ้น และยิ่งมีโรคร้ายเข้ามารุมเร้า ซึ่งมีชีวิตได้ไม่นานแล้วดังนั้นเขาจึงมีความคิดที่จะกลับมาสู่โลกปัจจุบัน ด้วยความหวังที่ว่าอยากจะลองตามหาสูตรเทวดามารักษาอาการเจ็บป่วยนี้และเจียงอู๋เซี่ยวก็เป็นเด็กกำพร้าที่เขารับเลี้ยงในโลกซ่อนเร้นโดยบอกว่าเป็นลูกศิษย์ แต่จริงๆ แล้วเขาได้ปฏิบัติต่อคนคนนี้เหมือนกับลูกชายของตนเองไปตั้งนานแล้วไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่ตามใจเจียงอู๋เซี่ยวถึงขนาดนี้"ขอบคุณครับท่านอาจารย์ ขอบคุณครับท่านอาจารย์!""ศิษย์จะไม่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวังอย่างแน่นอน ต่อไปศิษย์จะต้องทำให้วรยุทธ์ของท่านเปล่งแสงเจิดจ้า กลายเป็นจอมยุทธ์โบราณอย่างแท้จริง และหลอมรวมไปในโลกศักดิ์สิทธิ์ได้ในที่สุด!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงอู๋เซี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข และรีบรับปากกับเจียงไท่ซวีอย่างไม่หยุดหย่อนพอพูดจบ เขาก็เดินไปหาถังรั่วเสวี่ย พร้อมกับคว้าตัวของถังรั่วเสวี่ยไป!"ไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1043
ในเวลานี้ ประกอบกับตู้ซ่าวคังและเหวินเหรินอวี่ได้ตายไปแล้วผู้คนที่เหลืออยู่ภายในห้องโถงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับตกไปในถ้ำน้ำแข็งอย่างไงอย่างงั้น!วิธีการฆ่าคนของเจียงไท่ซวีนั้นช่างน่าสยดสยองเสียจริงๆ!พวกเขาไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน!แม้แต่ตู้เปิ่นซ่านพ่อของตู้ซ่าวคังที่เห็นลูกชายตายไปต่อหน้าต่อตา แต่กลับหวาดกลัวจนไม่กล้าที่จะแก้แค้นเลยแม้แต่น้อย!และกลุ่มคนที่เหลืออยู่ก็รีบวิ่งหางจุกตูดออกจากห้องโถงใหญ่ของตระกูลเจียงไปพร้อมกับเขาในทันที!ถังรั่วเสวี่ยที่มีจิตใจอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเดิมทีเธอก็ไม่สามารถยอมรับข่าวร้ายของหลินเฟยได้ และยิ่งเห็นฉากนองเลือดแบบนี้แล้วนั้นเธอก็พิงตัวของหลินเฟย และสลบไปในทันที!"ป้าถัง? ป้าถัง ป้าเป็นอะไรไปคะป้าถัง?"เจียงเฉินหยู่ยิ่งกังวลมากกว่าเดิมเสียอีกเธอรีบให้แพทย์หญิงมาตรวจร่างกายของถังรั่วเสวี่ยในทันทีแต่คิดไม่ถึงเลยว่า แพทย์หญิงคนนั้นจะกลัวจนเสียสติไปแล้วไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อนแต่อย่างใด!ด้วยความตื่นตระหนก ประกอบกับมีร่างของถังรั่วเสวี่ยปกคลุมเอาไว้ไม่มีใครสังเกตเห็นหลินเฟยที่ได้ลืมตาขึ้นมา กระทั่งนิ้วมือของเขาได้ขยั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1044
ไม้เท้าในมือของเขาพุ่งออกไปราวกับกระสุนเฉียดฝ่ามือของเซียวจ้านขวาง และกระทบกับโทรศัพท์มือถือในมือของเขาจนแตกเป็นชิ้นๆ!"อู๋เซี่ยว พาผู้หญิงสอนคนนี้ออกไป พวกเราต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"หลังจากนั้น เจียงไท่ซวีก็ถอนหายใจและพูดกับเจียงอู๋เซี่ยวแม้ว่าเขาจะเกือบได้เป็นจอมยุทธ์ขั้นเทพก็ตามแต่เขาก็ไม่อยากจะต่อต้านกับกองทัพของประเทศแบบนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพัฒนาเทคโนโลยีและอาวุธทางการทหารสมัยใหม่ที่สามารถฆ่าเขาได้ง่ายดายแบบนั้นด้วย "ครับ ท่านอาจารย์ ท่านรีบไปก่อนเถอะครับ ศิษย์จะรีบตามไปเดี๋ยวนี้!"เจียงอู๋เซี่ยวแสยะยิ้มพร้อมตอบรับออกมาจากนั้นเขาก็กระโจนเข้าใส่อู๋เจิ้นกั๋วและพรรคพวกในทันที!ในสายตาของเขา อู๋เจิ้นกั๋วและพรรคพวกเป็นเพียงพวกมดแมลงเม่าเท่านั้น!หลังจากฆ่าไปอย่างลวกๆ แล้ว เขาก็จะจับตัวถังรั่วเสวี่ยและเจียงเฉินหยู่ไประบายอารมณ์ในทันที!"คุณเจียง คุณถัง พวกคุณรีบหนีไปเร็วเข้า!""พวกเขาขวางเขาไว้ได้ไม่นานแล้ว!"เมื่อเห็นเจียงอู๋เซี่ยวกระโจนเข้ามาอู๋เจิ้นกั๋วและพรรคพวกก็ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว แต่พวกเขาก็ยังรวบรวมความกล้าและตะโกนคุ้มกันหญิงสาวทั้งสองเอาไว้"ฮ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1045
แม้ว่าเจียงไท่ซวีจะมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบปี แต่เขาก็ไม่เคยพบเคยเห็นเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน!ดวงตาคู่นั้นมันเป็นแบบไหนกันแน่?นัยน์ตานั้นเรียวเล็กราวกับงู และก็คล้ายกับแมวด้วย!ยังแฝงไปด้วยแสงสีเงินขาวที่ลึกลับ และมีความกดดันแบบสุดขีด!แค่สบสายตากับ 'หลินเฟย' เพียงครู่ เจียงไท่ซวีก็รู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณของตัวเองที่กำลังสั่นสะท้านอยู่!แม้กระทั่งร่างกายก็สั่นจนยากที่จะควบคุมได้!'หลินเฟย' ในตอนนี้ ช่างเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับสิ่งที่เจียงไท่ซวีได้เคยพบมาก่อนหน้านี้!ลึกลับ เย็นชา สูงส่ง โดดเดี่ยว ไม่อาจเอื้อมถึง สูงศักดิ์อยู่เหนือทุกสิ่ง!เจียงไท่ซวีไม่อาจเข้าใจได้ เขาพยายามสัมผัสกับความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหลินเฟยในตอนนี้ แต่กลับส่งเสียงร้องอย่างเสียสติออกมาแทน!"ไม่...ทำไมฉันถึงสัมผัสกับความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้?""เขาเป็นแค่จอมยุทธ์กำลังภายในธรรมดาๆ ไม่ใช่เหรอ?""ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"ในขณะที่เจียงไท่ซวีได้จมอยู่กับความสั่นสะท้านและไม่เข้าใจแบบนั้นเจียงเฉินหยู่ก็ได้ฟื้นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือด้วยความเย็นดี เธอรีบเดินเข้าไปหาและคว้ามือข
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1046
ขณะดึงเจียงอู๋เซี่ยวที่ล้มลงอยู่บนพื้นเพื่อออกจากห้องโถงใหญ่ของตระกูลเจียงไป!สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าขืนอยู่ต่อไป ชีวิตของเขาจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน!"คิดจะออกไป? ไอ้พวกสวะ ข้าบอกให้พวกเจ้าออกไปแล้วงั้นเหรอ?"ในเวลาเดียวกัน 'หลินเฟย' ก็หรี่ตาเรียวเล็กลง โดยที่น้ำเสียงไร้ความรู้สึกเป็นอย่างมากก่อนที่คำพูดจะจบลง ร่างของ 'หลินเฟย' ก็หายวับจากจุดเดิมไปอย่างรวดเร็ว!ซู่ว์ จู่ๆ เจียงไท่ซวีก็รู้สึกเสียววาบ และขนที่แผ่นหลังก็ลุกซู่ขึ้นมาทันที!อันตรายที่น่าสะพรึงกลัวกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว!"ฝ่ามือเบิกภูผา!"เจียงไท่ซวีไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะปล่อยเจียงอู๋เซี่ยวที่บาดเจ็บสาหัสไป!จากนั้นก็ระดมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ ปลดปล่อยการโจมตีแบบครึ่งก้าวออกมาเต็มกำลัง พร้อมหันกลับมาและฟาดฝ่ามือออกไปทันที!ฝ่ามือนี้เป็นวรยุทธ์ขั้นสูงของฝ่ามือทลายหัวใจซึ่งทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ!กระทั่งเจียงไท่ซวีไม่ลังเลที่จะดึงศักยภาพที่เหลืออยู่ในตัวออกมา!พูดได้เลยว่า ต่อให้มหาจอมยุทธ์จะมาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าแต่อย่างใด!ตอนนี้เขาคาดเดาสถานการณ์ของหลินเฟยไม่ออก ดังนั้นจึงไม่กล้าต่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1047
"หลินเฟยฆ่าไอ้เฒ่านั้นตายแล้วงั้นเหรอ?""ตายได้ซะก็ดี คนอย่างเขาอยู่ไปก็รนแต่จะเป็นอันตรายต่อคนอื่น!"เมื่อเจียงไท่ซวีตายไปแล้ว หมัดที่เจียงเฉินหยู่กำเอาไว้แน่นก็คลายลงอย่างไม่รู้ตัว!"หลิน...หลินเฟย คุณ..."ทันใดนั้น เจียงเฉินหยู่ก็ได้เห็น 'หลินเฟยi' กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆแม้ว่าเจียงเฉินหยู่จะรู้สึกหวาดกลัวกับหลินเฟยในตอนนี้อยู่ไม่น้อยแต่เธอก็ยังข่มใจและต้องการเดินเข้าไปถามสถานการณ์ของหลินเฟยอยู่ดี"หาห้องให้ข้าพักหนึ่งห้อง ห้ามให้ใครหน้าไหนมารบกวน""รวมถึงตัวของเจ้าด้วย"ก่อนที่เจียงเฉินหยู่จะพูดจบ 'หลินเฟย' ก็มองสภาพแวดล้อมภายในวิลล่า ราวกับรู้สึกว่ามันไม่เลวเลยจากนั้นก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ต่อต้านไม่ได้ที่แท้ก็เป็นเพราะพลังจิตใจตัวของเจียงไท่ซวีนั้นซับซ้อนเกินไป 'หลินเฟย' จำเป็นต้องหาสถานที่เพื่อปรับลมปราณเสียก่อนถึงจะนำมาใช้ได้แน่นอนว่า นั่นก็เป็นเพราะ 'หลินเฟย' อ่อนแอเกินไปในขณะนี้ ซึ่งน้อยกว่าหนึ่งในหมื่นส่วนของตอนที่เขาแข็งแกร่งที่สุดไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงจะปรับลมปราณได้อย่างรวดเร็ว และไม่ต้องทำแบบนี้ด้วย"ได้ ได้ คุณคงเหนื่อยเกินไป ควรต้องพักสักหน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1048
"ดีมาก เจ้าถอยออกไปเถอะ จำเอาไว้ว่า อย่าให้ใครมารบกวนข้าได้"'หลินเฟย' พยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากที่เขาเข้าห้องไป ปัง! ประตูได้ปิดเองอย่างอัตโนมัติ โดยไม่เห็นว่าเขาจะเคลื่อนไหวแต่อย่างใด!"หลินเฟย เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่…"เจียงเฉินหยู่ยืนหน้าประตูเธอรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน 'หลินเฟย' จึงทำได้เพียงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างเงียบๆ เท่านั้นแต่พอเธอกลับมาถึงห้องโถงใหญ่ทั้งห้องโถงของตระกูลเจียง กลับเหลือเพียงถังรั่วเสวี่ยและเจียงเจี้ยนเย่ที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นและหมอเสี่ยวสวี รวมไปถึงอู๋เจิ้นกั๋วที่เต็มไปด้วยความสับสนและร้อนใจเป็นอย่างมากโดยศพที่อยู่บนพื้น ก็ได้ถูกทำความสะอาดใจเกลี้ยง ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้แต่อย่างใด!"รัฐมนตรีอู๋คะ หัวหน้าฉิน พวกคุณลุงของฉันและคนอื่นๆ ไปที่ไหนกันหมดหรือคะ?"เจียงเฉินหยู่อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย"คุณเจียงครับ เมื่อกี้ตอนที่คุณพาคุณหลินไปพักผ่อน เจียงอู๋เซี่ยวได้อาศัยจังหวะที่เราเผลอ หนีไปได้แล้วครับ!""หัวหน้าฉิน รวมไปถึงพวกคุณลุงของคุณได้พาคนออกไปจับกุมตัวเขาแล้วน่ะครับ!"อู๋เจิ้นกั๋วพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
