LOGINShare
บทที่ 1046
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1047
"หลินเฟยฆ่าไอ้เฒ่านั้นตายแล้วงั้นเหรอ?""ตายได้ซะก็ดี คนอย่างเขาอยู่ไปก็รนแต่จะเป็นอันตรายต่อคนอื่น!"เมื่อเจียงไท่ซวีตายไปแล้ว หมัดที่เจียงเฉินหยู่กำเอาไว้แน่นก็คลายลงอย่างไม่รู้ตัว!"หลิน...หลินเฟย คุณ..."ทันใดนั้น เจียงเฉินหยู่ก็ได้เห็น 'หลินเฟยi' กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆแม้ว่าเจียงเฉินหยู่จะรู้สึกหวาดกลัวกับหลินเฟยในตอนนี้อยู่ไม่น้อยแต่เธอก็ยังข่มใจและต้องการเดินเข้าไปถามสถานการณ์ของหลินเฟยอยู่ดี"หาห้องให้ข้าพักหนึ่งห้อง ห้ามให้ใครหน้าไหนมารบกวน""รวมถึงตัวของเจ้าด้วย"ก่อนที่เจียงเฉินหยู่จะพูดจบ 'หลินเฟย' ก็มองสภาพแวดล้อมภายในวิลล่า ราวกับรู้สึกว่ามันไม่เลวเลยจากนั้นก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ต่อต้านไม่ได้ที่แท้ก็เป็นเพราะพลังจิตใจตัวของเจียงไท่ซวีนั้นซับซ้อนเกินไป 'หลินเฟย' จำเป็นต้องหาสถานที่เพื่อปรับลมปราณเสียก่อนถึงจะนำมาใช้ได้แน่นอนว่า นั่นก็เป็นเพราะ 'หลินเฟย' อ่อนแอเกินไปในขณะนี้ ซึ่งน้อยกว่าหนึ่งในหมื่นส่วนของตอนที่เขาแข็งแกร่งที่สุดไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงจะปรับลมปราณได้อย่างรวดเร็ว และไม่ต้องทำแบบนี้ด้วย"ได้ ได้ คุณคงเหนื่อยเกินไป ควรต้องพักสักหน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1048
"ดีมาก เจ้าถอยออกไปเถอะ จำเอาไว้ว่า อย่าให้ใครมารบกวนข้าได้"'หลินเฟย' พยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากที่เขาเข้าห้องไป ปัง! ประตูได้ปิดเองอย่างอัตโนมัติ โดยไม่เห็นว่าเขาจะเคลื่อนไหวแต่อย่างใด!"หลินเฟย เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่…"เจียงเฉินหยู่ยืนหน้าประตูเธอรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน 'หลินเฟย' จึงทำได้เพียงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างเงียบๆ เท่านั้นแต่พอเธอกลับมาถึงห้องโถงใหญ่ทั้งห้องโถงของตระกูลเจียง กลับเหลือเพียงถังรั่วเสวี่ยและเจียงเจี้ยนเย่ที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นและหมอเสี่ยวสวี รวมไปถึงอู๋เจิ้นกั๋วที่เต็มไปด้วยความสับสนและร้อนใจเป็นอย่างมากโดยศพที่อยู่บนพื้น ก็ได้ถูกทำความสะอาดใจเกลี้ยง ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้แต่อย่างใด!"รัฐมนตรีอู๋คะ หัวหน้าฉิน พวกคุณลุงของฉันและคนอื่นๆ ไปที่ไหนกันหมดหรือคะ?"เจียงเฉินหยู่อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย"คุณเจียงครับ เมื่อกี้ตอนที่คุณพาคุณหลินไปพักผ่อน เจียงอู๋เซี่ยวได้อาศัยจังหวะที่เราเผลอ หนีไปได้แล้วครับ!""หัวหน้าฉิน รวมไปถึงพวกคุณลุงของคุณได้พาคนออกไปจับกุมตัวเขาแล้วน่ะครับ!"อู๋เจิ้นกั๋วพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1049
"โรคจิตเภท? เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโตเสี่ยวเฟยก็ไม่เคยมีอาการเหมือนกับที่คุณเจียงพูดเลยนะคะ""หรือว่า...เสี่ยวเฟยจะถูกตาเฒ่าคนนั้นทุบตีจนเกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว? คุณเจียงคะ เสี่ยวเฟยพักอยู่ห้องไหนหรือคะ คุณช่วยพาฉันไปหาเขาจะได้หรือเปล่า?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ถังรั่วเสวี่ยก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงหลินเฟย พร้อมกับพูดขอร้องอ้อนวอนเจียงเฉินหยู่ขึ้นมา"ป้าถังคะ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่อยากพาป้าไปพบหลินเฟยหรอกนะคะ เพียงแต่ว่า... ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้อง เขาได้กำชับฉันเอาไว้ว่า ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนเขานะคะ""นอกจากนี้ หลินเฟยในตอนนี้ยังเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ฉันไม่กล้าจะพาป้าไปพบเขาหรอกนะคะ"เจียงเฉินหยู่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล พร้อมมองไปยังทิศทางของห้องที่หลินเฟยพักอยู่"แต่คุณเจียงคะ สถานการณ์ของเสี่ยวเฟยในตอนนี้ คุณจะให้ฉันวางใจได้อย่างไร?"ถังรั่วเสวี่ยเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจจนน้ำตาคลอเบ้า และในขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรออกมาอีกนั้นอู๋เจิ้นกั๋วก็ถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับเดินเข้ามาและพูดว่า"คุณถังครับ ความรู้สึกของคุณพวกเราเข้าใจดี พวกเราก็กังว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1050
"หัวหน้าเจียงครับ ผมเข้าใจความหมายของคุณ ผมจะจัดกำลังคนให้มาจัดการ เพียงแต่คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่า ศิษย์อาจารย์คู่นั้นเป็นใครมาจากไหนกันแน่?""ทำไมพวกเขาถึงมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น?""อีกอย่าง...ทำไมเมื่อกี้คุณถึงพูดว่าคุณหลินเป็นจอมยุทธ์โบราณด้วยล่ะครับ?""แล้วโลกซ่อนเร้นที่เจียงอู๋เซี่ยวได้พูดถึง มันคือที่ไหนกันแน่?"อู๋เจิ้นกั๋วไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นในใจเอาไว้ได้"เฮ้อ รัฐมนตรีอู๋ ผมสามารถบอกข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขาให้คุณได้ เพียงแต่ว่าคุณต้องเก็บเป็นความลับนะครับ!""เพื่อจะได้ไม่เป็นภัยกับตัวเอง!"เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเจี้ยนเย่ก็คิดทบทวนอยู่นาน จากนั้นถึงได้ถอนหายใจออกมาเขากดเสียงให้ต่ำลง พร้อมกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของอู๋เจิ้นกั๋ว"โลกซ่อนเร้นเป็นสถานที่ที่แยกตัวออกจากโลก หากไม่ใช่จอมยุทธ์โบราณไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ และจอมยุทธ์โบราณแบ่งออกเป็น...""เท่าที่ผมได้รู้มา เบื้องหลังทุกตระกูลใหญ่ที่ยืนยาว ดูเหมือนจะมีจอมยุทธ์โบราณคอยสนับสนุนพวกเขาอยู่เสมอ..."……ในเวลาเดียวกันเจียงเฉินหยู่ก็ได้พาถังรั่วเสวี่ยมาถึงสถานที่ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1051
"หือ? งั้น...งั้นป้าถังคะ ถ้าหลินเฟยไม่ใช่มหาจอมยุทธ์จริงๆ แล้วทำไมเขาถึงเอาชนะตาเฒ่าว่าที่มหาจอมยุทธ์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ล่ะคะ?"เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเฉินหยู่ก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น"เรื่องนี้ฉันก็ยิ่งไม่รู้ไปใหญ่ รอให้หลินเฟยออกมา เราค่อยเข้าไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดีกว่านะ"ถังรั่วเสวี่ยพูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ"อืม ได้ค่ะ ฉันต้องถามหลินเฟยสักหน่อยแล้ว เพราะหากเขาเป็นปีศาจเฒ่าทารกจริงๆ งั้นการที่ฉันอยู่กับเขาก็คงจะขาดทุนย่อยยับเลยนะคะ!"เจียงเฉินหยู่กระซิบอย่างซุกซน……ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงใหญ่ของวิลล่าหลังจากฟังเรื่องราวที่เจียงเจี้ยนเย่ได้เล่ามาแล้วนั้น อู๋เจิ้นกั๋วก็ดูเหมือนจะเปิดประตูสู่โลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน!พร้อมอดไม่ได้ที่จะพร่ำพรรณนาออกมาว่า"ที่แท้เจียงอู๋เซี่ยวคนนี้ก็เป็นจอมยุทธ์โบราณที่หาได้ยากในโลกนี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงได้เหิมเกริมขนาดคุณชายเซียวหลานชายแท้ๆ ของคุณท่านหยวนเหล่าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย""เพียงเพราะเขามีพลังในการควบคุมชีวิตความเป็นความตายของคนอื่นๆ แบบนี้!""แต่ทว่าคุณหลินกลับแข็งแกร่งกว่าเจียงอู๋เซี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1052
หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดอยู่สักพัก เขาก็ดึงกางเกงขึ้นและพึมพำกับตัวเองว่า"น่าเสียดายจริงๆ ที่ร่างนี้เป็นของชายหนุ่ม มันจึงเป็นเพียงภาระที่ข้าต้องแบกรักเอาไว้ หากเป็นร่างของหญิงสาวก็คงจะดี ข้าคงได้ใช้มันไปตลอดเป็นแน่""ต่อไปหากมีโอกาส ข้าจะตามหาร่างของหญิงสาวที่เหมาะสมอีกครั้ง"ในขณะนี้ หลินเฟยตัวจริงก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเพียงแต่ว่า เขากำลังอยู่ในสภาพที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนมันเหมือนกับว่าเขาสามารถ 'มองเห็น' ร่างกายของตัวเองและได้ยินเสียงโดยรอบในโหมดของภาพยนตร์และยิ่งรับรู้ได้ว่าร่างกายของตัวเองถูก 'หลงอู่' ควบคุมอยู่แต่ทว่าเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย เขาทำได้เพียงร่ำร้องอยู่ในหัวใจ และไม่มีใครได้ยินมันเลยแม้แต่น้อย!โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาควบคุมร่างกายเดิมได้อย่างไรเช่นกัน!เขาร่ำร้องอย่างไร้เสียง!เขารู้สึกโกรธ รู้สึกไร้ที่พึ่ง และไม่มีทางเลือกอื่น ซึ่งมันเป็นการร้องไห้แบบไร้เสียงอย่างแท้จริงเขาแทบอยากจะกระโดดออกมาคว้าคอของ 'หลินเฟย' แล้วถามว่า ทำไมเธอต้องยึดครองร่างกายของเขาด้วย!"หยุดตะโกนได้แล้ว เจ้าไม่รู้หรือไงว่าเจ้าเสียงดังมาก?"จู่ๆ 'หลินเฟย' ก็ขมวดคิ้ว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1053
"ไม่หรอก ไม่ถือว่าคุณได้รับผลกรรมตามสนองหรอก ผมได้ยินมาว่า แต่ก่อนก็มีภูตผีปีศาจสามารถบำเพ็ญเพียรจนสำเร็จ สุดท้ายก็อยากจะกลายเป็นคนด้วยกันทั้งนั้นนะ""และตอนนี้คุณก็สามารถสัมผัสการเป็นคนได้แล้ว ความจริงมันคุ้มค่ามากเลยนะ!"เมื่อสังเกตเห็นว่าหลงอู่กำลังรู้สึกหดหู่หลินเฟยก็อาศัยจังหวะนี้ปลอบประโลมเธอ และคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมเอาร่างกายของตัวเองกลับมาให้ได้"หืม? นี่เจ้าเอาข้าไปเปรียบกับภูตผีปีศาจชั้นต่ำแบบนั้นงั้นรึ?""เจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ข้าเป็นใคร?""ข้าเป็นบรรพบุรุษของปีศาจทุกตัวบนโลกใบนี้!"ตูม! 'หลินเฟย' รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ร่างกายโดยรอบกลับเกิดคลื่นที่รุนแรง และทำให้กระจกแตกละเอียดได้โดยตรงประตูไม้ได้สั่นสะเทือนตลอดเวลา!"ผมว่านะเจ้ ในเมื่อคุณรังเกียจที่จะเป็นคนมากขนาดนี้ งั้นคุณก็คืนร่างกายให้ผมเถอะนะ!"เดิมทีหลินเฟยก็โกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอโกรธแบบนี้ เขาก็ไม่อดทนอีกต่อไปเช่นกันไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เขาก็ต้องพูดความในใจทั้งหมดออกมา"ผมเป็นคนมาแค่สิบกว่าปี ผมยังอยากจะใช้ชีวิตต่อไปนะ!""ผมยังมีสาวๆ ที่ต้องดูแ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1054
"ผมเป็นแค่ขยะที่แสนจะสกปรกแบบนั้น แล้วจะขึ้นมาเทียบเทียมกับเซียนเหนือเซียนอย่างคุณได้อย่างไรกันล่ะ?""ถ้าคุณไม่ถูกชะตาผมจริงๆ งั้นคุณก็รีบฆ่าผมเถอะ ร่างกายนี้ผมก็ไม่เอาแล้ว ยกให้คุณฟรีๆ ไปเลย!"เมื่อเห็นว่าเขาทำให้หลงอู่โกรธจัดจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้แบบนี้ หลินเฟยก็คิดในใจว่า เขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้ควบคุมร่างเดิมของตัวเองอีกต่อไปแล้วเขาจึงทำได้เพียงทุ่มสุดตัว และต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ"ไอ้ขยะ..."'หลินเฟย' มีเจตนาฆ่าขึ้นมาแล้วจริงๆ เพราะเธอไม่เคยถูกใครดูหมิ่นขนาดนี้มาก่อน!แต่เธอกลับทำอะไรหลินเฟยไม่ได้ เนื่องจากสภาพในปัจจุบันของตัวเองหากเธอได้กำจัดจิตวิญญาณของหลินเฟยลงไป ตัวเธอเองก็จะถูกปฏิเสธจากร่างกายนี้ และท้ายที่สุดก็จะสลายหายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิงนั่นเป็นเพราะเธออ่อนแอเกินไปในเวลานี้"หือ? ไหนว่าคุณจะกำจัดผมไปไงล่ะ?""คุณรีบลงมือเถอะ ยังไงเสียผมก็ใช้ชีวิตเกินพอแล้ว คุณฆ่าผมเถอะ เร็วเข้า ถ้าคุณไม่ฆ่าผม ผมจะถือว่าคุณไม่มีน้ำยานะ!""คุณเนี่ยนะบรรพบุรุษของเหล่าปีศาจ จะฆ่าคนยังไม่กลัวเลย ถุย ทุเรศ!"ดูเหมือนว่าหลินเฟยจะสังเกตในเรื่องนี้ได้ในจิตสำนึก
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
