LOGINShare
บทที่ 1050
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1051
"หือ? งั้น...งั้นป้าถังคะ ถ้าหลินเฟยไม่ใช่มหาจอมยุทธ์จริงๆ แล้วทำไมเขาถึงเอาชนะตาเฒ่าว่าที่มหาจอมยุทธ์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้ล่ะคะ?"เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเฉินหยู่ก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น"เรื่องนี้ฉันก็ยิ่งไม่รู้ไปใหญ่ รอให้หลินเฟยออกมา เราค่อยเข้าไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดีกว่านะ"ถังรั่วเสวี่ยพูดได้เพียงเท่านี้จริงๆ"อืม ได้ค่ะ ฉันต้องถามหลินเฟยสักหน่อยแล้ว เพราะหากเขาเป็นปีศาจเฒ่าทารกจริงๆ งั้นการที่ฉันอยู่กับเขาก็คงจะขาดทุนย่อยยับเลยนะคะ!"เจียงเฉินหยู่กระซิบอย่างซุกซน……ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงใหญ่ของวิลล่าหลังจากฟังเรื่องราวที่เจียงเจี้ยนเย่ได้เล่ามาแล้วนั้น อู๋เจิ้นกั๋วก็ดูเหมือนจะเปิดประตูสู่โลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน!พร้อมอดไม่ได้ที่จะพร่ำพรรณนาออกมาว่า"ที่แท้เจียงอู๋เซี่ยวคนนี้ก็เป็นจอมยุทธ์โบราณที่หาได้ยากในโลกนี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงได้เหิมเกริมขนาดคุณชายเซียวหลานชายแท้ๆ ของคุณท่านหยวนเหล่าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย""เพียงเพราะเขามีพลังในการควบคุมชีวิตความเป็นความตายของคนอื่นๆ แบบนี้!""แต่ทว่าคุณหลินกลับแข็งแกร่งกว่าเจียงอู๋เซี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1052
หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดอยู่สักพัก เขาก็ดึงกางเกงขึ้นและพึมพำกับตัวเองว่า"น่าเสียดายจริงๆ ที่ร่างนี้เป็นของชายหนุ่ม มันจึงเป็นเพียงภาระที่ข้าต้องแบกรักเอาไว้ หากเป็นร่างของหญิงสาวก็คงจะดี ข้าคงได้ใช้มันไปตลอดเป็นแน่""ต่อไปหากมีโอกาส ข้าจะตามหาร่างของหญิงสาวที่เหมาะสมอีกครั้ง"ในขณะนี้ หลินเฟยตัวจริงก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเพียงแต่ว่า เขากำลังอยู่ในสภาพที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนมันเหมือนกับว่าเขาสามารถ 'มองเห็น' ร่างกายของตัวเองและได้ยินเสียงโดยรอบในโหมดของภาพยนตร์และยิ่งรับรู้ได้ว่าร่างกายของตัวเองถูก 'หลงอู่' ควบคุมอยู่แต่ทว่าเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย เขาทำได้เพียงร่ำร้องอยู่ในหัวใจ และไม่มีใครได้ยินมันเลยแม้แต่น้อย!โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาควบคุมร่างกายเดิมได้อย่างไรเช่นกัน!เขาร่ำร้องอย่างไร้เสียง!เขารู้สึกโกรธ รู้สึกไร้ที่พึ่ง และไม่มีทางเลือกอื่น ซึ่งมันเป็นการร้องไห้แบบไร้เสียงอย่างแท้จริงเขาแทบอยากจะกระโดดออกมาคว้าคอของ 'หลินเฟย' แล้วถามว่า ทำไมเธอต้องยึดครองร่างกายของเขาด้วย!"หยุดตะโกนได้แล้ว เจ้าไม่รู้หรือไงว่าเจ้าเสียงดังมาก?"จู่ๆ 'หลินเฟย' ก็ขมวดคิ้ว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1053
"ไม่หรอก ไม่ถือว่าคุณได้รับผลกรรมตามสนองหรอก ผมได้ยินมาว่า แต่ก่อนก็มีภูตผีปีศาจสามารถบำเพ็ญเพียรจนสำเร็จ สุดท้ายก็อยากจะกลายเป็นคนด้วยกันทั้งนั้นนะ""และตอนนี้คุณก็สามารถสัมผัสการเป็นคนได้แล้ว ความจริงมันคุ้มค่ามากเลยนะ!"เมื่อสังเกตเห็นว่าหลงอู่กำลังรู้สึกหดหู่หลินเฟยก็อาศัยจังหวะนี้ปลอบประโลมเธอ และคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมเอาร่างกายของตัวเองกลับมาให้ได้"หืม? นี่เจ้าเอาข้าไปเปรียบกับภูตผีปีศาจชั้นต่ำแบบนั้นงั้นรึ?""เจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ข้าเป็นใคร?""ข้าเป็นบรรพบุรุษของปีศาจทุกตัวบนโลกใบนี้!"ตูม! 'หลินเฟย' รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ร่างกายโดยรอบกลับเกิดคลื่นที่รุนแรง และทำให้กระจกแตกละเอียดได้โดยตรงประตูไม้ได้สั่นสะเทือนตลอดเวลา!"ผมว่านะเจ้ ในเมื่อคุณรังเกียจที่จะเป็นคนมากขนาดนี้ งั้นคุณก็คืนร่างกายให้ผมเถอะนะ!"เดิมทีหลินเฟยก็โกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอโกรธแบบนี้ เขาก็ไม่อดทนอีกต่อไปเช่นกันไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เขาก็ต้องพูดความในใจทั้งหมดออกมา"ผมเป็นคนมาแค่สิบกว่าปี ผมยังอยากจะใช้ชีวิตต่อไปนะ!""ผมยังมีสาวๆ ที่ต้องดูแ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1054
"ผมเป็นแค่ขยะที่แสนจะสกปรกแบบนั้น แล้วจะขึ้นมาเทียบเทียมกับเซียนเหนือเซียนอย่างคุณได้อย่างไรกันล่ะ?""ถ้าคุณไม่ถูกชะตาผมจริงๆ งั้นคุณก็รีบฆ่าผมเถอะ ร่างกายนี้ผมก็ไม่เอาแล้ว ยกให้คุณฟรีๆ ไปเลย!"เมื่อเห็นว่าเขาทำให้หลงอู่โกรธจัดจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้แบบนี้ หลินเฟยก็คิดในใจว่า เขาคงไม่มีโอกาสที่จะได้ควบคุมร่างเดิมของตัวเองอีกต่อไปแล้วเขาจึงทำได้เพียงทุ่มสุดตัว และต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ"ไอ้ขยะ..."'หลินเฟย' มีเจตนาฆ่าขึ้นมาแล้วจริงๆ เพราะเธอไม่เคยถูกใครดูหมิ่นขนาดนี้มาก่อน!แต่เธอกลับทำอะไรหลินเฟยไม่ได้ เนื่องจากสภาพในปัจจุบันของตัวเองหากเธอได้กำจัดจิตวิญญาณของหลินเฟยลงไป ตัวเธอเองก็จะถูกปฏิเสธจากร่างกายนี้ และท้ายที่สุดก็จะสลายหายไปจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิงนั่นเป็นเพราะเธออ่อนแอเกินไปในเวลานี้"หือ? ไหนว่าคุณจะกำจัดผมไปไงล่ะ?""คุณรีบลงมือเถอะ ยังไงเสียผมก็ใช้ชีวิตเกินพอแล้ว คุณฆ่าผมเถอะ เร็วเข้า ถ้าคุณไม่ฆ่าผม ผมจะถือว่าคุณไม่มีน้ำยานะ!""คุณเนี่ยนะบรรพบุรุษของเหล่าปีศาจ จะฆ่าคนยังไม่กลัวเลย ถุย ทุเรศ!"ดูเหมือนว่าหลินเฟยจะสังเกตในเรื่องนี้ได้ในจิตสำนึก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1055
หลังจากเสียงอุทานที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกผ่านเลยไปหลงอู่ก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมาอีกหลินเฟยมองไปยังถังรั่วเสวี่ยและเจียงเฉินหยู่ที่กำลังขวัญเสียอยู่และอดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้"อาเล็กครับ คุณเจียงครับ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพวกคุณเลยนะ เมื่อกี้...ผมแค่..."แม้ว่าความคิดที่จะทำร้ายพวกเธอ มันจะไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของหลินเฟยแต่หากเขาไม่สามารถหยุดมันได้ นั่นก็คือความหายนะที่จะตามมาอย่าพูดเลยว่าเขานั้นรู้สึกผิดแค่ไหน แทบอยากจะสับมือทั้งสองข้างของตัวเองเลยก็ว่าได้"เสี่ยวเฟย นายไม่ต้องอธิบายหรอก คุณเจียงบอกอาการของนายกับอาแล้วล่ะ อาเล็กเชื่อในตัวนาย เมื่อกี้ไม่ใช่ความคิดของนายอย่างแน่นอน""เสี่ยวเฟย ตอนนี้นายกลับมาเป็นปกติหรือยัง?"ถังรั่วเสวี่ยส่ายหน้าไปมา และไม่ได้ตำหนิหลินเฟยแต่อย่างใดแต่กลับลองถามออกไปด้วยความยินดีแทน"ป้าถังคะ ในเมื่อตอนนี้หลินเฟยจำพวกเราได้แล้ว งั้นเขาก็ต้องกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะค่ะ"เจียงเฉินหยู่ถอนหายใจออกมาด้วยความกลัวที่ยังเหลืออยู่เธอจับไหล่ที่หอมละมุนของถังรั่วเสวี่ยแล้วพูดขึ้นมา"หลินเฟย คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันและป้าถังเป็นห่วงคุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1056
"เขาคงหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอกค่ะ ไม่ช้าก็เร็วสายตรวจก็จะจับเขาได้อยู่ดี"เจียงเฉินหยู่ทำได้เพียงพูดปลอบโยนออกมาเท่านั้น"อย่าเพิ่งพูดเรื่องพวกนี้เลย""ลูกรัก ตอนนี้สหายหลินเป็นยังไงบ้าง?""ตอนที่เรามาถึง ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของสหายหลินนะ"ในเวลานี้ เจียงเจี้ยนเย่ก็พูดอย่างเป็นกังวลขึ้นมา"พ่อคะ ดูเหมือนว่าหลินเฟยเขาจะกลับมาเป็นปกติแล้วค่ะ เพียงแต่ว่า...""สถานการณ์ของเขาในตอนนี้เหมือนยังไม่ค่อยมั่นคง พวกเราอย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนเขาเลยนะคะ"เจียงเฉินหยู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดไปตามความเป็นจริง"ทุกท่าน เชิญตามผมไปพักผ่อนที่ห้องโถงใหญ่เสียก่อนจะดีกว่า""รอให้สหายหลินกลับมาเป็นปกติแล้ว เราค่อยขึ้นไปก็ยังไม่สาย"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงเจี้ยนเย่ก็คิดทบทวน พร้อมพาทุกคนกลับไปที่ห้องโถงใหญ่บริเวณชั้นหนึ่งอีกครั้ง……ในเวลาเดียวกัน ภายในห้อง หลินเฟยกำลังนอนอยู่บนเตียง พร้อมลองพึมพำกับตัวเองว่า"เจ้ พี่สาว พี่สาวแสนสวย พี่ธิดามังกร นังแพศยา นังสารเลว...""หุบปาก เจ้ามีอะไรก็พูดมา""ถ้าไม่มีธุระอะไรก็หุบปากไปซะ"ในที่สุด ด้วยความพยายามที่ไม่หยุดยั้งของหลินเฟยเสียงขอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1057
เนื่องจากความทรงจำเหล่านี้มีขนาดมหึมา ซับซ้อน ลึกลับ และเข้าใจได้ยากรวมไปถึงวิธีการฝึกลมปราณที่หลินเฟยไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน อีกทั้งวิธีการฝึกลึกลับต่างๆ พวกนั้นซึ่งมันทำให้หลินเฟยรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าไปหมดในชั่วระยะเวลาสั้นๆ ยากยิ่งที่จะยอมรับและแยกแยะข้อมูลเหล่านี้ได้"จำไว้ว่าตอนนี้พลังของเจ้ายังอ่อนแอเกินไป วิธีการฝึกที่ข้าได้ถ่ายทอดให้กับเจ้า อย่าได้เปิดเผยต่อหน้าผู้คน ไม่อย่างนั้นแล้ว มันจะชักนำอันตรายมาหาตัวเจ้า แม้แต่ข้าก็จะพลอยติดร่างแหไปด้วยได้""หากระหว่างการฝึกเจ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจ ในช่วงที่ไม่มีใครอยู่เจ้าก็ถามข้าได้""ข้าจะอธิบายไปทีละอย่าง"ท่ามกลางความพร่ามัว ท้ายที่สุดเสียงของหลงอู่ก็ได้ดังขึ้นมาเนื่องด้วยสมองที่ตึงเครียด หลินเฟยจึงอยู่ในสภาวะที่สะลึมสะลือร่างของเขาโอนเอน พร้อมล้มลงบนเตียงที่อ่อนนุ่มและหอมละมุนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนหลินเฟยที่หมดสติไปก็ได้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์และเมื่อเขาเงยหน้ามองดูหน้าต่าง ด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว"ที่แท้จอมยุทธ์โบราณก็คือสิ่งบกพร่องจากการฝึกลมปราณในสมัยก่อนนั่นเอง ในอาณาจักรระดับเดียวกัน ความแข็งแกร่งนั้นด้อยกว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1058
งดงามคนละแบบ ไม่ด้อยไปกว่ากันเลยหากไม่ใช่เป็นเพราะความทรงจำเหล่านี้น่าทึ่งจนเกินไปหลินเฟยก็อยากจะแบ่งปันความยินดีของตัวเองกับพวกเธอทั้งสองคนขึ้นมาจริงๆ"หลินเฟย คุณอุดอู้อยู่ในห้องตลอดทั้งวัน หิวหรือเปล่า? อาหารเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ เราออกไปกินข้าวกันก่อนเถอะ มีอะไรค่อยพูดกันทีหลัง"เมื่อได้ยินหลินเฟยพูดว่าตัวเองนั้นสบายดี และยังดูมีความสุขขนาดนี้อีกต่างหากโดยที่ส่วนอื่นๆ ก็กลับมาเป็นปกติทุกอย่างแล้วเจียงเฉินหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ได้สิครับคุณเจียง""ไปกันเถอะครับอาเล็ก เราไปกินข้าวพร้อมกัน"หลินเฟยขยิบตาให้กับเจียงเฉินหยู่ พร้อมตอบกลับไปในทันที……หลังจากเดินตามเจียงเฉินหยู่เข้าไปภายในของวิลล่า เขาก็ได้พบกับห้องอาหารที่ถูกตกแต่งอย่างประณีต แลดูหรูหราเป็นอย่างมากจากนั้นหลินเฟยก็มองเห็นเจียงเจี้ยนเย่ เจียงเจี้ยนกั๋วเซียวจ้านขวาง อู๋เจิ้นกั๋ว ฉินหลิน ติงหรูหลง เฉินหย่วนเฉียว มู่อวิ๋นเฮ่อและภรรยาของเขาที่กำลังนั่งรอเขาอยู่ในห้องอาหารแล้วแม้กระทั่งมุมห้อง ก็ยังมีหญิงสาวที่หลินเฟยคิดไม่ถึงว่าจะได้พบยืนอยู่อีกด้วยฉีฉงเหยาที่แท้ในช่วงกลางวันที่เธอถู
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
