เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 259
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 260
ภายนอกดูสุภาพ กลับถือโอกาสในตอนที่หวังชุนฮวาไม่ระวังแอบจ้องมองเธอแบบนี้แล้ว รอหวังชุนฮวาทำแผลให้จางหยวนเสร็จ ก็จะรักษาระยะห่างกับเขาประสบการณ์ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำให้หวังชุนฮวารู้สึกรังเกียจผู้ชายเหล่านี้ที่อยากครอบครองความงามของเธอ!จางหยวนยังไม่รู้ว่า การกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจของเขา กลับเอาชนะความรู้สึก ๆ ของหวังชุนฮวาได้ไม่นานนักหวังชุนฮวาก็หาแอลกอฮอล์และผ้ากอซเจอ และใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ ฆ่าเชื้อบาดแผลบนแขนจางหยวนด้วยความใจเย็นนี่เป็นครั้งแรกที่จางหยวนได้อยู่ใกล้หวังชุนฮวาขนาดนี้เขาถึงขั้นที่ยังได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ส่งออกมาจากบนตัวของอีกฝ่าย!สดชื่นมากหอมมาก ทำให้คนมีความรู้สึกวู่วามที่อยากจะขยับเข้าไปใกล้เธอแล้วสูดดมเข้าลึก ๆแน่นอนว่า จางหยวนไม่มีทางทำแบบนั้นเขามองดูท่าทางจริงจังของหวังชุนฮวาที่ฆ่าเชื้อให้เขา เป็นเหมือนกับภรรยารุ่นใหญ่ดูแลสามีตัวน้อย!ท่าทางจริงจังแบบนั้นแฝงไปด้วยความสวยหยาดเยิ้มที่เป็นธรรมชาติ ส่งผลกระทบต่อผู้ชายได้มากจริง ๆ!ถ้าหากไม่ใช่ว่าจางหยวนได้ผ่านการยั่วยวนของหลี่ชิวจวี๋มาหลายครั้ง และเพิ่มพลังการต้านทานเล็กน้อยไม่อย่างนั้นเขาไม่กล้
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 261
เขายังไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะปกป้องนางฟ้าของตัวเองเลย จะมีความกล้าพุ่งเข้าไปขัดขวางความสัมพันธ์ลึกซึ้งของจางหยวนกับหวังชุนฮวาได้อย่างไร?พ่อครัวหนุ่มแอบถอนหายใจ และกลับไปที่ห้องครัวด้วยความขวัญเสียเขากลับไม่รู้ว่า ฉากที่อยู่ในห้องของหวังชุนฮวา แตกต่างกับที่เขาคิดโดยสิ้นเชิง!จางหยวนมองหวังชุนฮวาที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าจนปัญญาเขายอมรับว่าหวังชุนฮวาหน้าตาดีมาก ท่าทีออดอ้อนที่เผยออกมาโดยไม่ตั้งใจ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะจิตใจเตลิดเปิดเปิงแต่เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า มือเล็ก ๆ ที่ขาวผ่องอ่อนนุ่มของหวังชุนฮวา จะเงอะงะจนไม่สามารถแกะปมผ้าก็อซออกได้เขามองดูด้วยความร้อนใจ ถึงได้อยากจะลงมือช่วยแต่เห็นได้ชัดว่าหวังชุนฮวาไม่อยากให้คนอื่นช่วย ถึงได้พูดด้วยสีหน้ารังเกียจว่าจางหยวนทำให้ที่ปมยุ่งเหยิงหมดแล้วกว่าจะรอให้หวังชุนฮวาแกะผ้าก็อซออกได้ จางหยวนถึงได้ถอนหายใจคนส่วนมากอันที่จริงมีโรคย้ำคิดย้ำทำอยู่เล็กน้อยตัวอย่างเช่น เห็นน้ำที่เทใส่ขวด ตอนที่ใกล้เต็มก็หยุดกะทันหันเมื่อเกือบเต็มอีกตัวอย่าง เห็นคนบางคนแกะเชือกไม่ออกเป็นครึ่งค่อนวัน จนแทบอยากจะเข้าไปทำด้วยตัวเองจางหยวนคิด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 262
สำหรับหวังเส้าชิวน้องชายของเธอ ในสายตาของหวังชุนฮวาไม่ใช่ชายหนุ่มด้วยซ้ำ เส้าชิวยังเป็นเด็กผู้ชายอยู่อีก!จางหยวนรีบพูดขึ้น: "พี่ชุนฮวา ผมออกไปก่อนนะครับ!"หวังชุนฮวาพยักหน้า และดูจางหยวนออกไปจากในห้องจางหยวนช่วยเธอไว้ และก็ไม่มีท่าทีที่จะถือโอกาสแอบมองเธอแต๊ะอั๋งเธอ ทำให้เถ้าแก่เนี้ยที่สวยหยาดเยิ้มคนนี้ปล่อยวางความระมัดระวังที่มีต่อจางหยวนบวกกับ ทั้งสองคนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ไม่มากก็น้อยยังมีสายสัมพันธ์ทางญาติพี่น้องในสายตาของหวังชุนฮวา เริ่มที่จะเห็นจางหยวนเป็นน้องชายอีกคนของตัวเองบางที เหมือนกับที่เธอพูดกับชายหัวล้านก่อนหน้านี้ ที่เห็นจางหยวนเป็นลูกพี่ลูกน้องในตอนที่จางหยวนมาถึงข้างนอก และป้าหนิวก็เห็นเขาออกมาจากในห้องนอนของหวังชุนฮวาใบหน้าของป้าหนิวอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงป้าหนิวรู้จักการวางตัวของหวังชุนฮวาถึงแม้ข้างนอกจะมีเรื่องซุบซิบมากมาย บอกว่าหวังชุนฮวาเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ เอาแต่ยั่วยวนลูกค้าที่มาทานอาหารที่นี่แต่ป้าหนิวกลับรู้ว่า หวังชุนฮวาไม่เคยยั่วยวนลูกค้าคนไหนมาก่อน และก็ไม่เคยยอมรับการล่อลวงทางการเงินจากลูกค้าคนไหนเลยด้วยรูปร่างและหน้าตาของหวังชุนฮวา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 263
ที่ห้องครัว พ่อครัวหนุ่มแอบมองมาที่ด้านนอก ในใจก็หัวเราะหึหึอย่างอดไม่ได้"ป้าหนิวเยี่ยมยอดเลย! ต้องแบบนี้แหละ! สั่งสอนไอ้หนุ่มที่กินเรียบไม่รับผิดชอบคนนี้สักยก! ทางที่ดีก็จับเขาไปส่งที่สถานีตำรวจด้วย!"ในสายตาของพ่อครัวหนุ่ม เมื่อครู่จางหยวนอยู่ในห้องของหวังชุนฮวา ต้องแต๊ะอั๋งหวังชุนฮวาแน่นอน!ที่น่ารังเกียจกว่านั้นคือ เขาเอาเปรียบแล้วยังไม่ยอมรับ ไม่เหมือนกับเป็นลูกผู้ชายเลย!พ่อครัวหนุ่มลืมไปแล้ว เมื่อครู่ใครกันที่มองดูนางฟ้าหวังชุนฮวาถูกชายหัวล้านล่วงเกินอยู่เฉย ๆ แต่กลับไม่กล้าพุ่งเข้าไปช่วยเหลือในตอนนี้ หวังชุนฮวาได้ยินป้าหนิวยิ่งพูดยิ่งไม่มีเหตุผล และเขินอายจนหูแดงไปหมดเธอรีบพูดห้ามป้าหนิวด้วยน้ำเสียงที่กลบเกลื่อนความเขินอาย"ป้าหนิว ป้าเข้าใจผิดจริง ๆ! ฉันให้อาหยวนไปที่ห้องของฉัน เพราะแขนของเขาได้รับบาดเจ็บ จึงทำแปลให้เขา!"จางหยวนรีบยกแขนที่มีผ้าก็อซพันเอาไว้เรียบรอย แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้กินเรียบแล้วไม่รับผิดชอบตอนนี้เปลี่ยนเป็นป้าหนิวที่อับอายขายหน้าเธอยังคิดว่าหวังชุนฮวาให้จางหยวนเข้าห้อง เป็นเพราะถูกจางหยวนที่เป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม ทำให้รู้สึกดีจนอยากจะใช
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 264
คราวนี้เขาเตรียมจะทำหลายขวดหน่อย ต่อไปน้ำผึ้งยาโด๊ปมีโอกาสขายออกไปได้ทุกเมื่อสำหรับน้ำผึ้งสร้างกระดูก สามารถนำมามอบให้คนก็เหมือนกับวันนี้ จางหยวนนำน้ำผึ้งสร้างกระดูกมาให้หวังชุนฮวาหนึ่งขวดเพียงแค่อีกฝ่ายดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งทุกวัน ใช้เวลาไม่นาน ก็จะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย คนทั้งคนจะดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะในเมื่อไขกระดูกเป็นแหล่งที่สำคัญที่สุดของร่างกายคนไขกระดูกเต็มอิ่มก็จะดูมีชีวิตชีวาอย่างมาก กลับกันถ้าหากไขกระดูกพร่องก็จะส่งผลกระทบต่อความแข็งแรงของคนดูการบริจาคไขกระดูกเป็นตัวอย่าง มีนักแสดงตลกคนหนึ่งบริจาคไขกระดูกเมื่อเขายังหนุ่มเป็นผลให้เขาที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปีและมีสุขภาพที่ดี อายุแค่สี่สิบต้น ๆ ก็มีผมหงอกเต็มศีรษะนี่แสดงให้เห็นความสำคัญของไขกระดูก!รอให้จางหยวนซื้อผงยาเสร็จแล้วกลับไปในหมู่บ้าน ตอนที่ผ่านคลินิก เห็นรถโตโยต้าคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าคลินิกพอดีในหมู่บ้านไม่มีคนขับรถแบบนี้ ดังนั้นจางหยวนคิดว่า เจ้าของรถคันนี้ต้องมาจากข้างนอกแน่นอนและก็เป็นอย่างที่คิด เขาเห็นจ้าวเยี่ยนกับผู้ชายหน้าเหลี่ยมที่ไม่คุ้นหน้าเดินจับมือออกมาจากในคลินิกบนใ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 265
คิดถึงตรงนี้ จูอู่ลี่ก็หันหน้ามองไปทางคลินิกด้วยความช้ำใจ และเห็นหลิวรั่วหลันยืนอยู่ที่หน้าคลินิกพอดีเขาแอบดีใจ และพูดในใจ หรือว่าหลิวรั่วหลันเปลี่ยนความคิดแล้ว อยากไปทานอาหารฝรั่งที่ในเมืองด้วยกันกับพวกเขาเหรอ?คิดไม่ถึงว่าคำพูดต่อมาของหลิวรั่วหลัน กลับทำให้ความหวังของจูอู่ลี่ดับสลายไปโดยสิ้นเชิง"จางหยวน คุณมานี่หน่อย! ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ!"หลิวรั่วหลันไม่ได้มองจูอู่ลี่ด้วยซ้ำ แต่กลับพูดกับจางหยวนอยู่ไกล ๆจางหยวนมองเธอด้วยความตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าหลิวรั่วหลันจะเรียกเขาไปตามลำพัง ต่อหน้าคนอื่นแต่อีกฝ่ายทำแบบนี้แล้ว ถ้าหากจางหยวนไม่ไป กลับจะทำให้คนอื่นระแคะระคายได้"ได้ครับ หมอหลิว ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"จางหยวนยิ้มและพยักหน้ากับจ้าวเยี่ยนและจูอู่ลี่ เขาจอดรถสามล้อไว้ที่ด้านข้าง จากนั้นก็เดินไปทางคลินิก"ไปเถอะอาลี่ กว่าพี่หลิวจะให้ฉันเลิกงานเร็ว ๆ พวกเราไปในเมืองกันตอนนี้ ยังได้ไปเดินเที่ยวซุปเปอร์มาเก็ต!" จ้าวเยี่ยนดึงจูอู่ลี่ไปขึ้นรถด้วยความตื่นเต้นจูอู่ลี่กลับหันหน้าไปมองจางหยวนที่เดินเข้าไปในคลินิก ในดวงตามีความอิจฉาและความโกรธแค้นที่มากมายแวบผ่านไปหลิวรั่วหลันไ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 266
"หึ!" จางหยวนหลุดหัวเราะออกมา: "เรื่องนี้คุณก็ไม่เข้าใจแล้วสินะ? คนต่างชาติเหล่านั้นไม่กลัวดื่มน้ำเย็น นั่นเป็นเพราะพวกเขากินเนื้อเป็นหลัก เครื่องปรุงที่ใช้ก็เป็นชนิดร้อน!"พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของจางหยวนก็เปลี่ยนไปแปลกประหลาดขึ้นเล็กน้อย"แน่นอนว่า ก็มีความเกี่ยวข้องกับสุขภาพร่างกายของพวกเขาด้วย สภาพร่างกายของคนต่างชาติกำยำล่ำสันกว่าพวกเรา ยกตัวอย่างเช่นคนผิวดำ บางด้านของพวกเขาสามารถพูดได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล"ได้ยินคำพูดของจางหยวน ใบหน้าสวยของหลิวรั่วหลันก็แดงแปร๊ดในทันที จากนั้นก็จิกตาใส่เขาอย่างแรง“โรคจิต! คนทุเรศ! คิดแต่เรื่องไม่ดีทั้งวัน!”ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดเหล่านั้นของจางหยวน หลิวรั่วหลันก็เกือบจะลืมเรื่องที่จางหยวนจ้องมองเธอในตอนนั้นไปแล้วจางหยวนกระแอบด้วยความเก้กัง: "พูดอะไรน่ะ? ผมหมายถึงว่า คนผิวดำเหล่านั้น ความสามารถด้านกีฬาของพวกเขาเก่งกาจมาก วิ่งระยะสั้นระยะยาวอะไร พวกเขาเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล!"ต่อให้จางหยวนพูดกลบเกลื่อน แต่ยังไม่สามารถพูดโน้มน้าวหลิวรั่วหลันได้ หลิวรั่วหลันยังคงใช้สายตาที่มองคนโรคจิตมองดูเขาจางหยวนรู้สึกอึดอัดเกินไป จึงรีบเอ่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 267
ถึงแม้จะพูดว่าหลังเขาอาจจะยังมีโสมป่าอยู่อีกแต่ผ่านไปหลายปีก็ยังไม่มีคนหาพบ เห็นได้ชัดว่าตำแหน่งของโสมป่านั้นอยู่ห่างไกลแค่ไหน!ยังพูดเหมือนเดิมว่า คาดหวังให้คนขุดโสมทำเงินได้ ไม่ต่างอะไรกับการซื้อลอตเตอรี่เลยทางตรงข้ามกัน การเร่ขายน้ำผึ้งยาโด๊ป กลับเป็นทางทำเงินที่ไม่เลวเลย!เว่ยเทียนหมิงที่อยู่ในโทรศัพท์ น้ำเสียงเผยความภาคภูมิใจออกมา: "เมื่อคืนไอ้พวกนั้นดื่มเหล้าแล้วคุยโวโอ้อวดกับฉัน บอกว่าพวกเขาเก่งกาจอย่างนู้นอย่างนี้ ผลปรากฏว่าถูกฉันทำให้เปรียบเทียบต่อไปไม่ไหว!""ดังนั้น คนพวกนี้จึงขอเคล็ดลับจากฉัน ถามฉันว่าตอนนี้ทำไมถึงสุดยอดขนาดนี้ ฉันก็เลยเปิดเผยเรื่องน้ำผึ้งยาโด๊ปออกไปผ่าน ๆ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาแต่ละคนต่างโวยวายว่าอยากซื้อน้ำผึ้ง!"ฟังเว่ยเทียนหมิงอธิบายแบบนี้ สีหน้าของจางหยวนก็แปลกประหลาดอย่างอดไม่ได้เจ้าพ่อที่มีเงินเหล่านี้เล่นอะไรเปิดเผยขนาดนี้เลยเหรอ?"คนเมืองเล่นพิเรนทร์เก่ง" คำนี้ไม่ได้พูดเสียเปล่าจางหยวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: "พี่เว่ย ไม่ทราบว่าพวกพี่ครั้งนี้ต้องการน้ำผึ้งยาโด๊ปทั้งหมดกี่ขวดครับ?"ครั้งที่แล้วเขาทำน้ำผึ้งยาโด๊ปแปดขวด ให้เว่ยเทียนหมิงสี่ขวด ใน
บทล่าสุด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
