บทที่ 228

เดิมทีจางหยวนคิดจะจ่ายเงินตามราคาที่ตั้งไว้ แต่เหล่าเฟิงโถวทำอย่างไรก็ไม่ยอมรับเงิน

แถมยังพูดว่า รอให้เงินหนึ่งหมื่นสองพันห้าร้อยบาทที่จางหยวนฝากเอาไว้ใช้หมดแล้ว ค่อยเอาเงินจากจางหยวนอีก

เมื่อหมดหนทาง จางหยวนก็ทำได้เพียงนำน้ำผึ้งกลับมาก่อน

เพียงแต่เขาก็สามารถมองออกได้ ชีวิตของเหล่าเฟิงโถวในตอนนี้ค่อนข้างขัดสน

ตอนที่จางหยวนไปเอาน้ำผึ้ง เหล่าเฟิงโถวกำลังกินข้าวอยู่

อาหารเย็นของเขาเรียบง่ายมาก มีแค่แป้งข้าวโพดเปียกกับผักดอกชามหนึ่ง

ต้องรู้ไว้ว่า เหล่าเฟิงโถวไม่ใช่เจ้าหน้าที่เกษียณเหมือนในเมือง ที่ทานอาหารรสชาติจืดเพื่อรักษาสุขภาพ

เขาไม่เพียงแต่ต้องทำงานในทุ่งนาเท่านั้น แถมยังต้องดูแลฟาร์มผึ้งด้วย

แต่ละวันทำงานเยอะ ก็ต้องกินเยอะอยู่แล้ว

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ตามหลักแล้วกลางคืนก็ต้องกินของแห้งหน่อย

แต่อาหารที่เหล่าเฟิงโถวปะทังความหิว กลับเป็นแป้งข้าวโพดเปียกชามหนึ่ง แม้แต่หมั่นโถวก็ทำใจกินไม่ลง

จางหยวนเดาว่า เงินที่อยู่ในมือของเหล่าเฟิงโถวต่อให้ยังใช้ไม่หมด เดาว่าก็เหลือไม่เยอะแล้ว

ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วเขาดื่มยาฆ่าหญ้า และออกจากโรงพยาบาลในวันนั้น

แต่ภายหลังให้ยาทางน้ำเก