บทที่ 123

เมื่อประตูโกดังเปิดออก หมูที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ อยู่ข้างในก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน

หมูเหล่านี้มีอายุมากอายุน้อย แต่พวกมันทั้งหมดกลับนอนอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

แม้ว่าจะมีมูลหมูอยู่ทุกหนทุกแห่งบนพื้น แต่พวกมันกลับเหมือนว่ามองไม่เห็น

แน่นอนว่าอาจเป็นไปได้ด้วยว่าหมูเหล่านี้ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นยืนจริง ๆ

เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เจิ้งเฟิงเหนียนพูดเสียงเคร่งขรึม:

"เทผงยาลงในน้ำ คนให้เข้ากัน แล้วป้อนให้หมูเหล่านี้!"

หลี่ตงเซิ่งสั่งให้พนักงานทำตามที่เจิ้งเฟิงเหนียนพูดทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ป้อนยาผงให้หมูป่วย

จางหยวนเห็นผงยาที่เหลืออยู่ในถุงพลาสติก เขาจึงหยิบขึ้นมาหนึ่งกำมือ วางไว้หน้าจมูกแล้วดมกลิ่น จากนั้นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

เจิ้งปินสังเกตจางหยวนอยู่ตลอด

เมื่อเห็นจางหยวนดมยาผงไปด้วยขมวดคิ้วไปด้วย เขาจึงชี้หน้าจางหยวนแล้วเอะอะโวยวายขึ้นมา

"ไอ้หนุ่ม นายขมวดคิ้วต่อยาของคุณลุง หมายความว่าอย่างไร?"

ชั่วขณะ ทุกคนต่างมองไปทางจางหยวน

เมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตาหลายคู่ในเวลาเดียวกัน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน จางหยวนอาจจะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

แต่ตั้งแต่ที่จางหยวนรักษาโรคระบาดไก่ในหมู่บ้านจนหาย เหตุการณ์แ