CHAPTER 4 เป็นโรคหัวใจ

        ดัสตินนั่งขาไขว่ห้างนั่งกดดันเจ้าของโรงพยาบาลหรูในเกาะฮ่องกง ลีออนเพื่อนสนิทของเขากำลังตรวจคนไข้และสั่งให้เขานั่งรอ ไม่นานประตูถูกเปิดออก

        “มีอะไร”

        “มึงทักทายคนไข้แบบนี้เหรอวะ”

        “มีอะไรครับคุณมาเฟียแล้วไม่กลับมาเก๊าเหรอวะ” แปลกเพราะดัสตินมักจะขลุกตัวอยู่ในมาเก๊านานๆ ทีถึงจะมาที่ฮ่องกง

        “กูป่วย”

        “ป่วย แล้ว?”

        “ช่วยตรวจให้กูหน่อย” เขาไม่ไว้ใจใครนอกจากเพื่อนรักเท่านั้น

        “มาผิดที่หรือเปล่ากูหมอฟันโว้ย ทำฟันและฟันอย่างเดียว” เขานั่งแท่นเป็นผู้บริหารตรวจคนไข้บางครั้งยามที่หมอไม่พอ ไม่ได้รับตรวจโรคทั่วไป

        “กูเจ็บหัวใจหรือกูกำลังป่วยเป็นโรคหัวใจวะ” ไม่ได้พูดเล่นแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่โผล่หน้ามาให้มันเห็น

        “แล้วอาการเป็นแบบไหน” ลีออนเริ่มจริงจัง

        “เจอหน้าสาวสวยคนหนึ่งหลังจากนั้นก็เจ็บหัวใจตอนที่เจอหน้าเขา พอนึกถึงหัวใจมันเต้นเร็วเหมือนจะทะลุออกมา”

        ลีออนถอนหายใจออกมาเสียงดังเขากลอกตามองบนแล้วหลับตาลงเพื่อหักสายตา และเปิดเปลือกตาขึ้นมามองหน้าเพื่อน งานเขายุ่งมากในแต่ละวันแต่ดัสตินมันโนสนโนแคร์ หาเรื่องไร้สาระมาให้เขาหนักใจ

        “กูป่วยจริงๆ ใช่ไหมมึงถอนหายใจเสียงดังแบบนี้ส่งกูไปตรวจเลย” เมียยังไม่มีจะมาป่วยตายก่อนไม่ได้เด็ดขาด ขอได้จิ้มนังหนูคนนั้นถึงตายก็ยอม

        “มึงชอบเขา มึงตกหลุมรักเขา มึงหัวใจเต้นแรงเพราะรักเขาเข้าแล้ว”

        “ไม่จริง! มึงมันไม่ได้เรื่องกูกำลังป่วย”

        ไอ้ห่าเก่งกว่าหมอไปอีก “เออๆ ป่วยก็ป่วยเดี๋ยวกูจ่ายยาให้” ลีออนเขียนใบสั่งจ่ายยายื่นให้เลขาหน้าห้อง ดัสตินถ้าจะอาการหนักงานนี้คงต้องมีน้ำตาไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่ง แต่จากการสันนิษฐานเขาว่าดัสตินแน่ๆ ที่จะกระอักเลือดตายก่อน

        ดัสตินสั่งให้โทนี่ช่วยสืบประวัติของเฟรินทร์ เพราะเขาไม่เชื่อว่าหญิงสาวจะเป็นคนใช้อย่างที่เหมยหลินบอก แล้วจะโกหกไปเพื่ออะไร

        “เดี๋ยว!”

        “ครับ”

        “ขอตอนบ่าย”

        โทนี่อ้าปากพะงาบๆ อยากจะปฏิเสธประวัติคนนะไม่ใช่ยาบ้านที่จะหากันได้ง่าย เห็นเขาเป็นเครื่องจักรหรือไงสั่งอย่างเดียว

        ‘เฟรินทร์’ เขียนมาให้เขาแค่นี้ไม่มีรูปไม่มีข้อมูลอะไรเลย ใครที่ตามได้ถือว่าเก่งชื่อดูเหมือนจะไม่ใช่คนฮ่องกงอีก โทนี่อยากลาออก

        “เดินหน้าเครียดหน้ามาทำไมวะ”

        “นายใหญ่สั่งให้ไปตามสืบประวัติคน”

        “ก็ไปทำดิ”

        “แล้วมีงคิดว่ากูจะไปตามหาเจอได้ยังไง” เขาคลี่กระดาษแผ่นเล็กๆ ให้ลี่ถังดูว่ามีแค่ชื่อคนเขาจะไปตามสืบมาได้อย่างไร

        “คงไม่เกินความสามารถพี่หรอก” ลี่ถังตบบ่ากว้างของโทนี่เบาๆ เหมือนจะเป็นชื่อผู้หญิงแถมอาการของเจ้านายแปลกๆ หรือว่าพวกเขากำลังจะมีนายหญิงแล้ว

        โทนี่ใช้เวลาครึ่งค่อนวันก็ได้ข้อมูลตามที่ต้องการ จึงรีบมารายงานเจ้านายเอาวางเอกสารทั้งหมดไว้ให้ดัสติน แต่ไม่ได้รายงานด้วยปาก

        “พูดมา”

        “คุณเฟรินทร์เป็นลูกนอกสมรสของเซี่ยชิงอีครับ”

        “พอออกไปฉันจะอ่านเอง”

        “ครับ”

ดัสตินเปิดอ่านประวัติของเฟรินทร์ทีละหน้า เขาบรรจงอ่านอย่างตั้งใจ และอ่านให้ครบทุกตัวอักษร ตอนท้ายมีรูปหญิงสาวแนบมาด้วย

เฟรินทร์ ธีรนันท์ หรือเฟรินทร์เซี่ย วัย 22 ปีเป็นลูกนอกสมรสของชิงอีที่เกิดจากภรรยาคนไทย เพิ่งมาอยู่บ้านหลังนั้นหลังจากแม่เสีย ดัสตินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แม้ว่าหญิงสาวจะเป็นลูกนอกสมรส แต่ทำไมครอบครัวนั้นถึงทำกับเธอเป็นคนใช้อย่างนี้ และยังเก็บเธอไว้แต่อยู่ในบ้านอีกด้วย

แต่มันก็ยิ่งทำให้ดัสตินสนใจในตัวของหญิงสาวมากขึ้น อยากจะรู้จักอยากจะจ้องตาเศร้าๆ คู่นั้น และมันก็ทำให้เขาพาลคิดไปไกล เพราะนอกจากแววตาเศร้าและหน้าหวานที่สะดุดแล้ว ยังมีริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อน่าจูบนั้นด้วย ‘อยากรู้จังว่าผู้หญิงเรียบ ๆ เวลาอยู่บนเตียงจะเป็นยังไง’ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาดัสตินก็หาโอกาสไปที่บ้านของเหมยหลินบ่อยขึ้น

แต่เขาต้องผิดหวังเพราะเหมยหลินไม่ยอมให้เขาเข้าไปในบ้าน และรีบร้อนพาเขาออกมาจากบ้าน

.

เฟรินทร์เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าชื่อดังเมื่อเหมยหลินใช้ให้เธอมารับสร้อยเพชรแทน หญิงสาวเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนเห็นรถหรูที่คุ้นตา

“เฟรินทร์”

“คุณแดนนี่” เขาคือคนสนิทของเหมยหลินแต่เธอไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ว่าสามารถเรียกว่าคนรักได้หรือไม่ แต่ตอนนี้เหมยหลินเหมือนจะเจอคนที่ถูกใจแล้ว

“ขึ้นรถสิผมไปส่งมีเรื่องจะถาม”

“แต่ว่า...”

“ผมไม่ทำอะไรหรอกคุณน่าจะรู้นิสัยผมดี” เขาไปบ้านของเหมยหลินบ่อยครั้ง และเจอกับเฟรินทร์บ่อยสายตาของเขาไม่ได้มีไว้มองคนตรงหน้า เขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง

“ผมอยากถามว่าช่วงนี้เหมยหลินเขามีคนใหม่แล้วใช่ไหม”

“คะ คือ...”

“ขึ้นรถอย่าให้ผมต้องถามตอนที่มีคนอยู่เยอะๆ เลยพี่สาวคุณจะเสียหายได้” แดนนี่เปิดประตูให้เฟรินทร์แล้วอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

สายตาสองคู่กำลังมองไปที่พวกเขาเหมยหลินมองแล้วเหยียดยิ้มออกมาเพราะตอนนี้เธอเบื่อแดนนี่มาก เลยหาเรื่องบอกเลิกเขา

‘ยืนยิ้มให้ผู้ชายอยู่ได้’

ส่วนสายตาอีกคู่หนึ่งมองมาเหมือนอยากจะฆ่าคนเขาหึงเขาหวงของเขา ไอ้หมอนั่นเหมือนจะรวยไม่น้อยแล้วมันเป็นใครเฟรินทร์ถึงยอมไปกับมัน

“นั่นแดนนี่กับเฟรินทร์นี่คะ”

‘เออตากูไม่ได้บอดย้ำอยู่นั่นแหละ’

“สงสัยมากับคนรัก”

“แดนนี่เขาคือคนรักคุณไม่ใช่เหรอ” น่าตบสั่งสอนผู้หญิงสมัยนี่มีแฟนบอกไม่มี มีลูกติดไม่ว่าแต่อย่ามีผัวติดมาก็พอ

“เอ่อ...เราเลิกกันไปนานแล้วค่ะ”

ดัสตินไม่ตอบที่เขาเข้าหาเหมยหลินนั้นเพราะที่ดินที่เขาต้องการ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาอยากไปบ้านของหญิงสาวบ่อยเพราะผู้หญิงอีกคน ที่ทำให้จิตใจเขาว้าวุ่นตลอดหายใจเข้าหายใจออกก็คิดถึง

“คุณรู้อะไรไหม ว่าสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ทำเลยคืออะไร”

“ไม่รู้ค่ะ”

“ผมไม่ชอบยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว” เขารู้ว่าเหมยหลินกำลังหาทางบอกเลิกแดนนี่ ถ้ามีข่าวกับเขาออกไปนั้นแปลว่าเขาจะถูกตราหน้าว่าแย่งของคนอื่น

“ฉันไม่มีใครนี่คะ” มือของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อเพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอโกหก แดนนี่ไม่มีอะไรสู้ดัสตินได้เขาเข้ามาจีบเธอต้องรีบคว้าโอกาสให้ตัวเอง