พอกลับมาถึงภวินทร์ก็สั่งให้ทุกคนมารวมตัวกัน รวมถึงน้ำตาลด้วย ทุกคนจึงต้องมารวมตัวกัน "ไหนเธอลองบอกฉันมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น" "คุณไม่ได้แวะไปหาผู้หญิงคนนั้นมาแล้วหรอกหรอคะเธอน่าจะบอกคุณแล้ว" "ฉันถามเธอมันก็หมายความว่าเธอต้องตอบฉันไม่ใช่มาย้อนถามฉัน" "ทะเลาะกันค่ะมีปากเสียงกัน" "แล้วเธอก็ผลักโรสตกบันไดลงไปใช่หรือเปล่า?" "ก็แล้วแต่คุณจะเชื่อค่ะ" "เธออย่าทำให้ฉันโมโห ตอนนี้ฉันอยากฟังคำตอบจากปากของเธอมากที่สุด ฉันถามอะไรเธอก็ตอบให้มันเป็นความจริง ไม่ใช่ย้อนกลับมาถามฉัน!" ภวินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึม และเพราะแบบนั้นบรรยากาศมันก็เลยดูน่ากลัวมากขึ้นเพราะไม่มีใครกล้าพูดกล้าตอบเลย "น้ำตาลไม่ได้ทำค่ะ" "งั้นเหรอ แล้วบอกฉันได้ไหมว่าเธอทะเลาะอะไรกับโรส ถึงได้เกิดอุบัติเหตุแบบนั้นขึ้น""บอกไปคุณจะเชื่อเหรอคะ" "เธอก็ลองพูดมาก่อนสิฉันจะตัดสินเองว่ามันน่าเชื่อถือมากแค่ไหน ไม่ใช่ไม่ยอมบอกเพราะคิดว่าฉันไม่เชื่อ""....." เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าต่อให้เธอพูดอะไรออกไปเขาก็ไม่คิดจะเชื่อเธออยู่ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่เคยเชื่อเลยเขาเ
ตกดึกขณะที่น้ำตาลกำลังจะเตรียมตัวเข้านอน จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาตามด้วยร่างสูงใหญ่ของภวินทร์ เขาเดินตรงมาหาเธอทันทีพร้อมกับผลักเธอให้นอนลงบนเตียงไม่ต้องเดาเลยว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจอกับอะไร "ทำอะไรของคุณ?" "ฉันบอกแล้วไงว่าเธอต้องรับผิดชอบ" "ตอนนี้ผู้หญิงของคุณก็เจ็บตัวอยู่ที่โรงพยาบาลทำไมคุณถึงไม่ไปอยู่ดูแลเธอล่ะคะ" "ไม่ต้องไปพูดถึงคนอื่น พูดถึงเรื่องของเราจะดีกว่า" "อย่านะคะคุณวิน..." เธอขยับตัวหนีเพราะสายตาของเขาที่จ้องมองเธอมันดูน่ากลัวเอามากๆ เหมือนกับพวกโรคจิตที่จ้องมองและทำอะไรไม่ดี "เธอจะหนีไปทำไมเรื่องอย่างนี้เราก็เคยๆ กันอยู่แล้วอย่าทำเหมือนไม่เคยสิ" "....." ที่เธอกำลังหนีก็เพราะว่าเขานั้นเป็นคนที่มักจะค่อนข้างรุนแรงเวลาทำเรื่องบนเตียง มันอาจจะเป็นรสนิยมความชอบของเขาซึ่งมันก็เป็นบางครั้งที่เขาจะเผลอรุนแรงกับเธอ ครั้งนี้ที่เธอให้ทำด้วยไม่ได้ก็เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ "ฉันบอกว่าอย่าหนีเธออยากเจ็บตัวหรือไง!?""ถ้าคุณทนไม่ไหวคุณก็ไปซื้อเอาสิคะ ผู้หญิงคนนั้นเจ็บตัวอยู่ก็จริงแต่ปกติคุณก็ใช้เงินซื้อไม่ใช่หรอคะ?""ฉันจะไปซื้อให้เปลืองเงินทำไมในเมื่อมีเธออยู่แล้ว
ณ ทัณฑสถานชาย"เชิญครับคุณภวินทร์" "....." วันนี้ภวินทร์มาหาพ่อของน้ำตาลที่ถูกขังอยู่ทัณฑสถานแห่งนี้ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขามาหาพ่อ เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงขอติดรถมาด้วย "สวัสดีครับคุณมานพ" "คุณเองหรอที่แต่งงานกับลูกสาวของผม""ครับ""แล้วน้ำตาลไม่ได้มาด้วยหรอ?""ผมไม่ได้บอกเธอว่าจะมา แต่ถึงบอกเธอก็มาไม่ได้เพราะต้องไปสอบ" "แล้วคุณมีอะไรกับผมล่ะ?""ผมจะมาคุยเรื่องบริษัทของคุณน่ะ ตอนนี้คุณก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วผมเลยจะเอาบริษัทของคุณไปต่อยอดทำอย่างอื่นต่อ" "ฉันตั้งใจจะยกให้ลูกสาวของฉัน""ตอนนี้มันไม่ใช่ของคุณแล้วนะครับ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ของคุณตั้งแต่เริ่มแรกอยู่แล้ว คุณไปโกงเข้ามาไม่ใช่เหรอครับ" "พูดอะไรของคุณ?" "ก็พูดความจริงไงครับ คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร""....." "ช่างเถอะครับเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ยังไงเราก็ต้องได้วกกลับไปตรงนั้นอยู่แล้ว""มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ" "คุณจำคุณยุพากับคุณเดชได้หรือเปล่าครับ" "พูดอะไรของนายชื่อใครฉันไม่รู้จักทั้งนั้น!" พ่อของน้ำตาลทำท่าทางหงุดหงิดและกำลังจะเดินออกแต่ถูกผู้คุมกดตัวเอาไว้จึงต้องนั่งอยู่ที่เดิม การกระทำนี้ทำเอาพ่อของน้ำตาลต
หลายวันมานี้ภวินทร์ไม่ค่อยกลับมาที่บ้านสักเท่าไรถึงกลับมาเธอกับเขาก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยส่วนผู้หญิงคนนั้นเธอก็ไม่เห็นว่าจะมีวี่แววกลับมาอีกเลย ทั้งที่เธอน่าจะกลับมาที่นี่เพราะเป็นบ้านของภวินทร์ผู้ชายที่เธอรัก แต่ในความคิดของน้ำตาลนั้นเขาอาจจะซื้อบ้านให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใหม่เพราะจะได้ไม่ต้องมาอยู่รวมกันและมีปัญหากันเหมือนอย่างที่ผ่านมา และที่เขาไม่ค่อยอยู่บ้านสักเท่าไหร่ก็คงเป็นเพราะเขาอาจจะไปหาผู้หญิงคนนั้นมากกว่า "พี่จะเข้าไปทำความสะอาดหรอคะ?" น้ำตาลออกมาจากห้องนอนและก็ได้เห็นแม่บ้านกำลังจะเข้าไปทำความสะอาดห้องทำงานของภวินทร์พอดี "ใช่ค่ะคุณน้ำตาล" "ให้น้ำตาลเข้าไปทำเองนะคะ อยู่ว่างๆ น้ำตาลไม่รู้จะทำอะไร" "มันจะดีหรอคะ" "ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยค่ะแค่ทำความสะอาดเอง พวกพี่ทำได้ยังไงน้ำตาลก็ทำได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อยนะคะ" "เอ่อ..." "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ น้ำตาลแค่อยากทำเองเฉยๆ""ได้ค่ะคุณน้ำตาล" แม่บ้านยื่นเครื่องมือทำความสะอาดให้กับเจ้านาย ก่อนที่น้ำตาลจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของภวินทร์ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านและเธอก็อยากจะรู้ว่าทำไมเขาถึงได้หวงห้องทำงานขนาดนั้น ถ้าสิ่งท
ช่วงค่ำๆ ในวันเดียวกัน ภวินทร์ก็กลับมาที่บ้านมันน่าแปลกเพราะเขาไม่เคยกลับบ้านเวลานี้สักเท่าไร บางทีกลับบ้านมาก็ใช่ว่าเขาจะอยู่ติดบ้านเพราะเขาจะออกไปข้างนอกซะส่วนใหญ่บางครั้งก็ไม่กลับมาเลย แต่วันนี้เขากลับบ้านมาได้มันเลยน่าแปลกสำหรับเธอ "คุณภวินทร์กลับมาเร็วจังวันนี้" แม่บ้านกำลังวุ่นเรื่องทำอาหารกันอยู่ในครัวเลยไม่มีใครออกมาต้อนรับยกเว้นป้าแม่บ้านกับแม่บ้านอีกส่วนหนึ่งที่กำลังเตรียมจัดโต๊ะอาหารให้กับน้ำตาลอยู่ "น้ำตาลล่ะครับป้าวันนี้เธอไม่ได้ออกไปไหนหรอ?""ดูเหมือนจะไม่ได้ออกไปไหนนะคะเมื่อกลางวันก็ไม่ได้กินข้าว ลงมาบอกว่าอยากกินข้าวคลุกกะปิพอป้าทำให้เสร็จแล้วก็กินไม่ได้ค่ะ" "เป็นอะไรครับ?""ไม่รู้สิคะอยู่ๆ ก็ทำท่าเหมือนคนจะอาเจียนแล้วก็ขึ้นไปข้างบนจนป่านนี้ยังไม่ลงมาเลยค่ะ" "....." พอได้ยินอย่างนั้นแล้วภวินทร์ก็รีบขึ้นไปด้านบนในทันที แต่แล้วก็มีบางอย่างฉุดรั้งเขาไว้ทำให้เขายืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนด้วยท่าทีที่ใจเย็น และก็ได้เห็นน้ำตาลกำลังนอนอยู่บนเตียง พอเธอได้ยินเสียงเปิดประตูก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน "ดึกแล้วหรอคะ?""เพิ่งจะหัวค่ำ" "อ๋อ.." เพราะส่วนใ
"นี่เธอ..." ดวงตาของเขาเบอร์กว้างเพราะตกใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าพูดออกมาอย่างนั้น สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าสวยของเธอขอร้องกับทอดมองไปยังหน้าท้องแบนราบนั้น และก็ตกใจที่จู่ๆ เธอก็ยอมแลกชีวิตของเธอพร้อมกับลูกในท้องเพื่อให้เขายุติความแค้นลง "น้ำตาลจะขอเอาชีวิตของตัวเองยุติความแค้นนี้เองค่ะคุณวิน" "....." เขายืนนิ่งตัวชาไปหมด ในขณะที่มองหน้าเธอน้ำตาของเธอไหลออกมาอาบหน้าสวย ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะกลั่นน้ำตาให้ไหลรินออกมา "ตอนนี้น้ำตาลรู้แล้วค่ะว่าคุณไม่เคยรักน้ำตาลเลย คุณเข้าหาน้ำตาลก็เพราะต้องการจะแก้แค้นพ่อกับแม่เท่านั้น แล้วตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะแก้แค้นสำเร็จแล้วรู้สึกยังไงบ้าง คุณคงจะรู้สึกดีใจใช่ไหมที่ได้แก้แค้นคนที่คุณเกลียด น้ำตาลไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยก็จริงแต่ก็คงใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้เพราะคุณวินก็พูดเหมือนกันว่าคุณวินตอนนั้นก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยแต่ต้องมาเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายนั้น ตอนนี้คุณทำสำเร็จแล้วค่ะ คุณทำให้น้ำตาลได้รับความรู้สึกเหมือนที่คุณเคยเจอแล้วค่ะ" "คลอดเด็กคนนี้ออกมาแล้วฉันจะเป็นคนดูแลเอง!" เขาพูดออกมาเสียงแข็ง น้ำเสียงออกเชิงบังคับ ก่อนที่เขาจะออกไปจากห
ลูกน้องของภวินทร์ช่วยกันพังระเบียงห้องนอนของเขาเข้ามาเพราะไม่สามารถเข้าทางประตูได้ ก่อนที่เขาจะรีบเข้าไปด้านในแต่ก็ไม่พบหญิงสาว ทว่ามีเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำดังอยู่ แต่ในห้องน้ำกลับล็อค และก็ไม่มีเสียงอะไรตอบรับเลย ไม่ว่าเขาจะเคาะประตูเรียกคนด้านในขนาดไหน แต่ก็ยังไร้การตอบกลับจากเธอมันเงียบจนผิดสังเกต และเขาก็ให้ลูกน้องพังประตูเข้าไปในทันที พอประตูห้องน้ำถูกพังเข้าไปภาพที่เขาเห็นก็ทำเอาใจหล่นวูบ น้ำตาลนอนอยู่กับพื้นห้องน้ำและพื้นก็นองไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เขารีบเข้าไปประคองเธอในทันที แต่ตอนนี้เธอไม่ได้สติไปแล้วและที่สำคัญเนื้อตัวของเธอก็เย็นเฉียบไปหมด "นายครับเอาผ้าอุดแผลไว้ก่อนครับเลือดยังไหลออกมาไม่หยุดเลย" "ไปเตรียมรถแล้วไปโรงพยาบาล!" "ครับนาย!" ภวินทร์อุ้มน้ำตาลขึ้นก่อนที่เขาจะรีบพาเธอออกไป แม่บ้านที่ได้เห็นภาพเจ้านายผู้หญิงเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือดโดยเฉพาะตรงลำคอที่สำคัญเธอไร้สติ ก็พากันตกใจจนหน้าซีดเผือกไปหมดแต่ก็ยังไม่ทันที่จะมีใครได้ทักท้วงหรือถามไถ่อะไร เธอก็ถูกพาออกไปขึ้นรถแล้ว ไม่นานน้ำตาลก็ถูกพาเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน คุณหมอและพยาบาลต่างก็พากันเข้าไปโดยที่ภวินทร์ไม่ได้เข้าไป
น้ำตาล Talk ฉันวิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เต็มร้อยหรอก แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันอยู่ที่นั่นอีกฉันจะต้องได้เจอกับเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจะช่วยฉันมาเพื่ออะไรทั้งที่ฉันก็ยอมเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลกกับความแค้นของเขาแล้วจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก ชีวิตแลกด้วยชีวิตมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการฉันลูกในท้องของฉันก็คงไม่มีความหมายอะไรกับเขาเหมือนกัน ถ้าฉันต้องตายฉันขอเอาลูกของฉันไปด้วยดีกว่าที่จะต้องปล่อยให้เขาเกิดมาเจอกับพ่อแบบนี้ เขาจะช่วยคนไร้ค่าแบบฉันมาเพื่ออะไร ช่วยให้ฉันรอดตายเพื่อที่เขาจะได้แก้แค้นต่ออย่างนั้นเหรอ "อึก..." "ตายแล้วนังหนูทำไมออกมาสภาพนี้!" แม่ค้าที่เปิดร้านขายของอยู่ตกใจเมื่อได้เห็นฉันยืนอยู่ตรงหน้าร้าน และน้ำตาลฉันก็อยู่ในชุดของคนไข้โรงพยาบาลด้วย ฉันวิ่งมาไม่รู้ไกลเท่าไหร่แล้วรู้แต่ว่าตัวเองเริ่มหมดแรงและเริ่มเจ็บแผลที่อยู่ตรงคอของตัวเอง "ป้าคะมีชุดให้หนูเปลี่ยนไหมคะ" "นี่หนูหนีออกมาจากโรงพยาบาลหรอ?!" "มีคนจะทำร้ายหนู หนูเลยต้องหนีมาค่ะป้าต้องเปลี่ยนชุดก่อนไม่อย่างนั้นเขาจะจำได้ ป้าพอจะมีเสื้อผ้าให้หนูได้เปลี่ยนไหมจ๊ะ" "เข้ามาข้างใ
หลายปีต่อมา ลูกๆ ของภวินทร์ทั้งสองคนโตจนเข้าโรงเรียนกันหมดแล้ว และทั้งสองก็ไม่ได้มีลูกอีกไม่ใช่เพราะไม่อยากมี แต่ช่วงเวลาที่ทั้งสองอยากจะมีลูกมันไม่มียังไงล่ะ พอเวลาผ่านไปจนอายุมากขึ้นภวินทร์ก็ล้มเลิกที่จะคิดมีลูกอีก ถึงแม้ตอนนี้น้ำตาลจะยังแข็งแรงพอที่จะมีลูกได้อีกแต่เขาก็ไม่อยากทรมานร่างกายของเธอ เขารู้ว่ากว่าเธอจะคลอดต้องเผชิญกับหลายอย่าง และก่อนจะคลอดก็ต้องปวดท้องเจียนตายอีก “แต่งตัวไปรับลูกเหรอคะ?” น้ำตาลถาม เพราะเห็นสามีกำลังแต่งตัวหล่อ “ใช่ เธอก็ไปแต่งตัวสิ”“ทำไมคะ ปกติคุณไปรับลูกคนเดียวนี่ แค่ไปรับลูกเองทำไมต้องให้ฉันไปด้วยล่ะคะ” น้ำตาลถามอย่างงงๆ เพราะลูกๆ ทั้งสองก็โตรู้เรื่องกันแล้ว และในทุกๆ วันเองภวินทร์ก็จะเป็นคนรับหน้าที่รับส่งลูกๆ นอกจากบางวันเท่านั้นที่พี่สาวคนโต น้องวีญ่า จะนั่งรถโรงเรียนกลับมาเอง “ไปเที่ยวกัน”“หือ?”“ลูกๆ ชวนไปเที่ยวน่ะ”“อะไรกันคะ ไปตกลงกันไว้ตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ"“เอาน่า ไปแต่งตัวสวยๆ แล้วไปรับลูกกัน"“ค่ะ”น้ำตาลยอมไปแต่งตัวสวยๆ ตามที่เขาบอก เพราะไม่อยากจะถามซักไซ้ให้มันเสียเวลามากมาย อีกอย่างเธอก็พอจะเข้าใจเพราะเรื่องเที่ยวหรือซื้
ณ บ้านพักริมทะเล ครอบครัวของภวินทร์มาเที่ยวบ้านพักตากอากาศด้วยกัน เป็นบ้านติดริมทะเล สวยหรูและเป็นส่วนตัวเพราะเป็นพื้นที่ของเขา ลูกๆ พากันเล่นอย่างสนุกสนาน เพราะอยากจะมาเที่ยวเล่นทะเลอยู่แล้ว แถวนี้ไม่มีอะไรอันตรายและน้ำก็ไม่ได้ลึกลูกๆ ของเขาจึงพากันลงเล่นน้ำทะเลได้แต่ก็มีคนคอยเฝ้าอยู่ตลอดไม่คลาดสายตา หมับ! “ตกใจหมด เล่นอะไรของคุณคะเนี่ย?” น้ำตาลตกใจ เพราะเธอกำลังยืนหันหลังเตรียมของว่างไว้ให้ลูกๆ อยู่ พวกแกเลิกเล่นแล้วต้องหิวมากแน่ๆ “ทำอะไรอยู่เหรอ น่ากินจัง"“เตรียมของว่างให้ลูกค่ะ แล้วคุณขึ้นมาแล้วลูกเล่นอยู่กับใครคะ?"“นั่งเล่นทรายกันอยู่น่ะ มีคนคอยดูอยู่ไม่ต้องห่วง"“คุณออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันยกของว่างไปให้ ลูกๆ คงจะหิวกันแย่แล้ว"“เดี๋ยวช่วยนะ"“ได้ค่ะ” เธอรีบจัดการของว่างและส่งให้กับสามียกออกไปเตรียมรอลูกสาวทั้งสอง หลังจากนั้นเด็กน้อยทั้งสองคนก็วิ่งเข้ามาในบ้าน เพราะเหนื่อยล้ากับเล่นน้ำมาครึ่งวันแล้ว “ไปล้างตัวกันให้เรียบร้อยก่อนนะคะเด็กๆ ถ้าตัวเปียกจะมานั่งที่โซฟาไม่ได้นะคะ"“ค่ะแม่” เด็กน้อยพากันเข้าห้องน้ำไปโดยมีผู้เป็นพ่อคอยเป็นคนช่วยเหลือเตรียมผ้าขนหนูเตร
น้ำตาล Talk หลังจากคลอดลูกสาวคนที่สองฉันก็ไม่ได้ทำหมันหรอก เพราะคุณวินเขาบอกว่าอยากได้ลูกชายอีกสักคน ขอให้ฉันมีให้แต่ถ้าคนที่สามก็ยังเป็นผู้หญิงอีกล่ะจะทำยังไง ฉันเข้าใจเขานะด้วยความที่เขาเองก็มีธุรกิจมากมายก็อยากได้ลูกชายไว้สืบทอดกิจการต่อ เพราะลูกสาวทั้งสองก็เห็นทีว่าจะไม่เหมาะกับงานที่พ่อของเขาทำเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้อนาคตเพราะน้องวีญ่าแกอาจจะชอบก็ได้ รายนี้เหมือนพ่อของแกแทบจะทุกอย่าง “ทำอะไรของคุณน่ะ?” ฉันถามขณะที่เขากำลังจะเตรียมตัวไปรับน้องวีญ่าที่โรงเรียน พักหลังๆ มานี้เขาชอบทำตัวแปลกๆ ชอบวางมาดทำหน้าเข้มใส่คนอื่น ไปโรงเรียนลูกเพื่อนๆ ของลูกก็พากันกลัวหมด น้องวีญ่าบอกฉันว่าเพื่อนๆ ไม่กล้าเล่นด้วยเพราะกลัวพ่อของแก “ฉันไปแบบนี้ดีไหม?”“แต่งตัวบ้าบออะไรของคุณเนี่ย ไปเปลี่ยน! แล้วก็โกนหนวดด้วยนะ!” เขาปล่อยให้หนวดขึ้นยาวเฟิ้ม เพราะแบบนี้หรือเปล่าเพื่อนๆ ของน้องวีญ่าถึงได้กลัวกัน และฉันก็จำได้ว่าตอนที่เขาไปเจอฉันที่บ้านของคุณปู่ก็แบบนี้แหละ ลูกร้องแทบเป็นแทบตายเพราะกลัวเขาเนี่ยแหละ “ฉันก็แต่งตัวปกตินะ ทำไมต้องเปลี่ยนด้วย”“คุณวินคะ แค่ไปรับลูกเอง โกนหนวดด้วยค่ะ คุณรู้ไหมว่าเพื่อนๆ
น้ำตาล Talk ห้าเดือนต่อมา เรื่องที่สงสัยครั้งนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่คิดหรืออุปโลกน์ไปเอง ฉันกำลังท้องจริงๆ และคุณวินก็เป็นคนแพ้ท้องแทนฉัน แพ้หนักมาก ฉันนี่ไม่เป็นอะไรเลยสักอย่าง จนถึงตอนนี้ก็ห้าเดือนแล้ว อาการของเขาที่เป็นก็เริ่มทุเลาลง ส่วนฉันก็ท้องใหญ่ขึ้น ได้ลูกผู้หญิงเหมือนเดิม คุณวินเขาเป็นคนดูแลน้องวีญ่าเองเพราะกลัวว่าแกจะมากวนฉันจนไม่ได้พักผ่อน เวลาออกไปทำงานเขาก็จะเอาลูกไปด้วย จนตอนนี้พ่อลูกติดกันและสนิทกันมาก ทั้งที่เมื่อก่อนน้องวีญ่ากลัวคุณวินมาก แต่ตอนนี้ติดกันอย่างกับเงาแน่ะ ฉันนี่แทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย “พ่อ!"“จ๋า..” คุณวินตอบรับลูกสาวเสียงหวาน ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาพร้อมกับอุ้มขึ้น “อยากไปไหนคะ?"“อยากระบายสี มันหมดแล้ว"“ได้สิคะ เดี๋ยวพ่อพาออกไปซื้อนะ"“ค่ะ”น้องวีญ่าชอบระบายสีมาก มีสมุดระบายสี มีดินสอสี เท่าไหร่ก็หมดไม่มีเหลือ ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งกำแพงบ้านผนังบ้าน ถูกลูกสาวฝากรอยเอาไว้มากมาย และคุณวินก็ไม่เคยคิดจะว่าลูกสักคำเลย สองพ่อลูกหน้าตาเหมือนกันมาก เหมือนแม้กระทั่งนิสัย เขาเป็นแบบไหนลูกก็เป็นแบบนั้นเลย เด็ดขาด พูดจาชัดเจนฉะฉาน กล้าพูด กล้าทำ กับลุงป้าน้า
เวลาผ่านไป จนกระทั่งวันที่น้ำตาลรับปริญญา เธอเรียนจบภายในระยะเวลาสองปี ลูกสาวตัวน้อยก็อายุจวนจะสามขวบแล้ว ทั้งน่ารักน่าหยิกช่างพูดเสียด้วย ภวินทร์พาลูกสาวมาแสดงความยินดีกับภรรยาสาวที่เพิ่งจะเรียนจบ มันเป็นวันที่ดีมากๆ เลยวันนึง แต่ทว่าวันนี้เขากลับรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่ามันอึมครึมยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่โปร่งใส เหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่ม มันกระอักกระอ่วนจนบอกไม่ถูก อยากจะอาเจียนออกมาให้ได้ “ยินดีด้วยนะน้ำตาล” ภวินทร์เดินไปหาภรรยา พร้อมกับช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ มืออีกข้างก็จูงลูกสาวตัวอ้วนเดินไปด้วย เดินผ่านตรงไหนก็มีแต่คนมอง เพราะเขาดูดีมาก ลูกสาวเองก็น่ารักน่าชัง มีแต่คนรู้สึกเอ็นดูทั้งนั้น “ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มตอบรับพร้อมกับรับช่อดอกไม้ไปถือไว้เอง หญิงสาวค่อยๆ ย่อตัวนั่งยองลงตรงหน้าของลูกสาว ก่อนที่เธอจะบีบแก้มยุ้ยนั้นด้วยความมันเขี้ยว “พ่อแต่งตัวให้เหรอคะ น่ารักเชียว”“ค่ะ พ่อใส่ให้”“พ่อบอกจะมาหาแม่” “เหรอคะ คนเก่งของแม่” “อึก...” ภวินทร์จากที่รู้สึกกระอักกระอ่วนไม่สบายตัวอยู่แล้ว พอได้มายืนกลางแดด ท่ามกลางนักศึกษาหลายๆ คนที่กำลังมีความสุขกับการที่ตัวเองได้รับความยินดีจากครอ
กลางดึกคืนหนึ่ง แกร๊ก~เสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีคนเดินเขามา น้ำตาลเองก็สะดุ้งตัวตื่นเพราะคอยระแวงลูกสาวจะตื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใดเพราะคนที่เข้ามาก็คือภวินทร์ วันนี้เขาบอกว่าจะไปงานเลี้ยงและชวนเธอไปด้วย แต่เธอขี้เกียจไปเพราะมีลูกด้วยเขาเลยต้องไปคนเดียว “อืม...” “กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะคุณ ไปอาบน้ำ!” เธอใช้น้ำเสียงต่ำเพื่อบังคับเขาให้ออกห่าง เพราะตัวของเขามีแต่กลิ่นของแฮลกอฮอล์เต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คงจะเมามาหนักพอสมควรเลยล่ะ ที่ไม่อยากให้เข้ามาใกล้เพราะเธอเองก็ต้องไปคลุกคลีกับลูกสาวอีก “อือ ขอกอดหน่อยเร็ว เมีย เมียจ๋า...” “รู้ว่าต้องทำงานแต่ก็ยังจะดื่มหนักแบบนี้อีกนะ” “….”“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวกลิ่นเข้าติดเสื้อลูกจะเหม็นเอา” “ครับ” ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือเปล่าเขาถึงได้เป็นคนว่านอนสอนง่ายขึ้นมาเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ดื้อด้านยิ่งกว่าอะไรดี ตั้งกฎบ้าบอกับเธอสารพัดเพียงเพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ผ่านไปสักพัก ภวินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาน่าจะสร่างเมาบ้างแล้วเพราะดูปกติกว่าตอนแรก ไม่ได้เดินเซไปมาเหมือนกับตอนแรกที่กำลั
น้ำตาล Talk เช้าวันต่อมา เมื่อวานฉันขอให้เขาบอกคนของเขาออกไปจากมหาวิทยาลัย และมันก็มีข้อแลกเปลี่ยนเขาขอทำรอยที่อยู่ตรงคอของฉัน เพื่อให้คนอื่นเห็นว่าฉันมีเจ้าของแล้ว เขาต้องการแสดงความเป็นเจ้าของกับฉันนั่นเอง ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะยอมหรอกเพราะต่อให้ฉันจะอายุบรรลุนิติภาวะไปแล้วแต่ที่ฉันไปเรียนมันก็สถานศึกษานี่นา ทำแบบนี้ไปมันก็ดูไม่เหมาะสมเท่าไรด้วยสิ แต่จะไปห้ามคนอย่างเขาได้ยังไง ฉันโดนทำรอยตรงคอมานี่แหละ แต่ยังดีที่เขาไม่ได้ทำรอยใหญ่เป็นจุดสังเกตให้ใครมองเห็นง่ายๆ "เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะมารับเข้าใจไหม""ถ้าคุณมีประชุมเดี๋ยวฉันนั่งรถไปเองก็ได้ แล้วเดี๋ยวฉันจะพาลูกกลับบ้านก่อน""ไม่ได้ ฉันจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ แล้วกลับบ้านพร้อมกัน""....." "ถ้าใครมาจีบเธออีก บอกฉันนะฉันจะจัดการเอง" "คุณนี่ก็นะ ทำรอยบนคอของฉันมาซะขนาดนี้แล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก" "ไม่รู้ล่ะ""....." ฉันไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ สั่งห้ามนู่นห้ามนี่อย่างกับว่าไม่รู้จักคนอย่างฉันอย่างนั้นแหละ ฉันเดินเข้าไปเรียนตามปกติและก็ทักทายเพื่อนสนิทคนนึงที่อายุน้อยกว่าฉัน ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน ฉันไม่เข้าหาใคร จากเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันทำให้ฉั
ตกเย็นของวันหนึ่ง ขณะที่น้ำตาลกำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกสาวภายในห้อง จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดและมีคนเดินเข้ามาซึ่งนั่นก็คือภวินทร์ แต่สีหน้าของเขามันดูแปลกไป เขามองเธอแบบแปลกๆ ราวกับว่าเธอไปทำอะไรผิดมา "มองอะไรของคุณ?" เธอถามอย่างงงๆ"....." เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่ใช้สายตาที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจเธอ นั่นจึงทำให้เธอรู้ว่ามันต้องมีอะไรอย่างแน่นอน แต่เธอไม่รู้เนี่ยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ได้ เมื่อเช้าก็ไม่ได้ทะเลาะกันนี่นาและเธอก็ไปเรียนตามปกติ หรือจะเป็นเพราะว่าเธอพาลูกกลับมาก่อนเพราะเขามีประชุมในช่วงเย็นเลยไม่อยากให้ลูกอยู่รอเขา "นี่คุณ! ตกลงเป็นอะไรของคุณเนี่ย?"".....""ถามก็ตอบสิ ถ้าไม่พูดอีกทีนะฉันจะไล่ออกไปนอนห้องข้างนอกเลย" "เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ฉันจะไปอาบน้ำอากาศมันร้อน" "....." เธอมองอย่างงงๆ เพราะการกระทำของเขามันแปลกไป เขาไม่ใช่คนที่จะประเมินเฉยใส่เธอแบบนี้ และมันก็ทำให้เธอรู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแปลกไปอย่างแน่นอน ผ่านไปสักพัก ตึง! "อ๊ะ?!" น้ำตาลสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกอย่างแรงทำให้อีกฝั่งของประตูไปกระทบเข้ากับผนังของห้องเสียงดังทำให้เธอสะดุ
เวลาต่อมา น้ำตาลยังคงใช้ชีวิตดำเนินในแบบของเธออยู่แบบนั้น ตอนเช้าตื่นมาก็ไปเรียน เลิกเรียนกลับมาก็ดูแลลูกต่อ เพราะชีวิตของเธอมันมีแค่นี้จริงๆ "นี่เธอเป็นลูกคนรวยใช่ไหมฉันเห็นรถหรูๆ มารับทุกวันเลย" "เมื่อก่อนน่ะ ใช่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ" เธอตอบ ตอนนี้เธอก็ไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรแล้ว ก็แค่ได้แต่งงานกับผู้ชายมีเงินก็เท่านั้น "ยังไงเนี่ยฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดเลย" "ฉันเคยเป็นลูกคนรวยอย่างที่เธอเข้าใจนั่นแหละ พ่อของฉันเขาตายแล้ว ธุรกิจก็ล้มละลาย ส่วนแม่ก็ไปทำงานอยู่ที่สถานสงเคราะห์คนชรา" "เอ่อ...นี่ฉันถามอะไรให้เธอไม่สบายใจหรือเปล่า" "ไม่หรอกฉันไม่ได้คิดมากกับเรื่องพวกนี้น่ะ ฉันเองก็คิดว่ามันควรจะเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ" น้ำตาลเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว เธอคิดด้วยซ้ำว่ามันสาสมแล้วกับเรื่องที่พ่อของเธอเคยทำ อย่างน้อยพ่อของเธอก็ได้ชดใช้คืนให้กับพ่อแม่ของภวินทร์แล้ว ถึงแม้จะไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้ก็ตาม"อืม...ตอนกลางวันออกไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านตรงข้ามมหาวิทยาลัยกันไหม" "อื้ม ก็ได้" พอพักกลางวันน้ำตาลกับเพื่อนก็ออกไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน เพราะเธอยังมีเรียนภาคบ่า