ตอนที่ 2 ขอเตือน

หลังจากวันนั้นที่ฉันไปส่งผู้ชายคนนั้นที่โรงพยาบาลแล้วฉันก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมผู้ชายคนนั้นอีกเลย อาการตอนนั้นเขาแย่มาก เลือดคลั่งในสมอง เขาไปโดนอะไรมานะทำไมถึงเป็นหนักขนาดนั้น

ปังง !

" ว้ายย ! แทนแกตบโต๊ะทำไมฉันตกใจหมดเลย ? "

" แล้วมึงคิดอะไรอยู่กูเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน "

" เปล่าไม่ได้คิดอะไรหรอก แล้วหวานล่ะไม่มาด้วยกัน  หรอ ? "

" กูกับมันไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน จะมาด้วยกันได้ยังไงวะ ! อีเด็กน้อยเอ้ย! "

" แกตอบฉันดี ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องประชดกันเลย " ฉันเบะปากคว่ำทันทีที่แทนมันไม่ยอมตอบฉันดี ๆ

" มึงไม่ต้องทำหน้าร้องไห้เลยนะ อีเด็กน้อยทำตัวเป็นเด็กขี้แงไปได้ "

" แล้วทำไมต้องประชดลินด้วยล่ะ  "

" เออ กูขอโทษครับหนูมิลิน " แทนพูดอย่างขอไปทีก่อนจะรั้งหัวมิลินเข้ามาซบไหล่พร้อมกับลูบผมปลอบขวัญ

" ไอ้แทนแกทำอะไรหนูมิลินของฉันหะ! ? " หวานเดินเข้ามาโวยวายใส่แทน

" มึงจะโวยวายทำไมอีหวาน "

" ไม่ต้องทะเลาะกันแล้วหวานแทน " เมื่อฉันเห็นเพื่อนทั้งสองของฉันกำลังจะทะเลาะกัน ฉันจึงพูดห้ามปราบเพื่อนทั้งสองทันที

" มันทำอะไรแกมิลิน ? "

" กูก็แค่ตอบประชดมันเฉย ๆ "

" ฉันไม่ได้ถามแกไอ้แทนอย่าเสือก ! "

" อีหวาน!! "

" ชั่งเถอะนะเราขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า " ฉันเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองของฉันที่ยืนทะเลาะกันอยู่ให้ไปเข้าเรียนเมื่อถึงเวลาเรียนแล้วแต่ยังไม่วายที่ แทนกับหวานจะยังยื่นไม้ยื่นมือไปตีกันอยู่ แถมยังทำปากขมุบขมิบใส่กันตลอดจนเข้าห้องเรียน ถึงแทนกับหวานจะชอบทะเลาะกันแต่ก็ไม่มีอะไรหรอกเพราะเราสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดตั้งแต่เรียนมาตลอดสามปี

" วันนี้ไปช็อปปิ้งกันไหม ? " หลังจากเรียนเสร็จหวานจึงเอ่ยชวนขณะเดินออกมาจากตึกนิเทศศาสตร์

" ก็ดีนะ ลินอยากได้เสื้อผ้าใหม่อยู่พอดี "

" แกล่ะไปไหมไอ้แทน ? "

" มีหรอกูจะไม่ไปกูขี้เกียจกลับบ้านพอดี "

" แกกลัวป๊าแกใช้ให้ไปทำงานน่ะสิไม่ว่า "

" รู้แล้วจะพูดทำไมอีเตี้ย ! "

" ตบปากสักทีดีไหมไอ้หมาบ้า!! " หวานเหวใส่เพื่อนรักอย่างโมโหพร้อมกับยกฝ่ามือเล็กขึ้นหวังจะตบปากเพื่อนจริง ๆ

" พอได้แล้วทั้งสองคนเราไปช็อปปิ้งกันดีกว่า " เมื่อเห็นว่า แทน กับ หวานเริ่มทะเลอะกันอีกครั้งฉันก็รีบห้ามปราบทั้งสองขึ้นพร้อมกับคล้องแขนของแทนกับหวานเดินไปที่รถทันที

ห้าง yp

" ลินหิวแล้วเราไปกินข้าวกันไหม ? " หลังจากที่เราสามคนช็อปปิ้งกันเสร็จเรียบร้อยฉันก็เริ่มหิวขึ้นมาเลยชวน แทนกับหวาน

" เออกูก็หิว "

" หวานก็หิวเหมือนกัน "

เราสามคนเดินเข้ามาในร้านอาหารเกาหลีร้านดังในห้าง yp พร้อมกับลงมือสั่งอาหารต่าง ๆ

" ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อะไรอีเตี้ย ? "

" เสือกอีกแล้วไอ้แทน แกดูนี่ลิน " หวานเงยหน้า จิกตาตอบแทนอย่างรำคาญ แล้วจึงหันมายื่นโทรศัพท์มาให้มิลินดู

" หล่อไหม ? "

" ก็หล่อนะแต่เขาดูเย็นชาเนอะดูหน้ากลัวยังไงก็ไม่รู้ " หวานยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดูเป็นผู้ชายสูง ขาว หน้าตาหล่อมาก ๆแต่แววตาของเขาดูน่ากลัวยังไงไม่รู้

" อย่างเนี่ยแหละแก สเปคเลยพ่อของลูกชัด ๆ "

" อีเตี้ยเขาจะเอามึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หยุดฝันกลางวันซะ "

" ไอ้แทน! " หวานหันไปเหวใส่แทนพร้อมกับถลึงตาให้อย่างไม่สบอารมณ์ แต่แทนกับเล่นหูเล่นตาอย่างไม่สะสกสะท้าน

" กูขอเตือน พวกมึงอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับมันเด็ดขาด "

" เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอแทน " ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย เขาก็ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไปถึงแววตาจะดูหน้ากลัวแต่เขาก็หล่อเอามาก ๆ เลย

" เออนั้นดิทำไม ? "

" มันเป็นมาเฟียหนะสิ ถึงจะเปิดผับถูกกฎหมายแต่มันก็แค่เอาไว้บังหน้าเท่านั้นแหละเบื้องหลังมันทำธุระกิจผิดกฎหมายไม่เท่านั้นนะมันยังเป็นผู้มีอิทธิพลมาก ๆ ด้วยแถมยังโหดเหี้ยมอีกแค่กูพูดก็เสียวสันหลังแล้วว่ะ "

" คุณเทวิน เนี่ยนะไอ้แทนทำธุระกิจผิดกฎหมายแกรู้ได้ไง ? " หวานเอ่ยถามแทนอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

" ก็กู ไปสนามแข่งรถกับพวกไอ้ไม้หนะสิ มันเล่าให้กูฟัง กูยังเห็นไอ้เทวินไปที่นั้นบ่อย ๆ กับแก้งเพื่อนมาเฟียของมัน "

" ฉันเชื่อแกนะแทน เขาน่ากลัวเนอะ " เมื่อฉันได้ยินในสิ่งที่แทนเล่าถึงผู้ชายคนนั้น เขาดูหน้ากลัวจริง ๆ ถึงหน้าตาของเขาจะดูหล่อแค่ไหนแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียก็หน้ากลัวอยู่ดี

" แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะดูเท่ห์ดี หล่อด้วยกูชอบ ฮ่า ๆๆ "

" ตามใจมึงอี้เตี้ย ถึงยังไงมันก็ไม่ปรายตามองมึงหรอก ฮ่า ๆๆๆ "

" อีแทนอีกแล้วนะ !! "

" สองคนนี้ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้ แอบชอบกันหรือเปล่าเนี่ย ฮ่า ๆๆ " พอฉันเอ่ยแซวเพื่อนทั้งสองของฉันเสร็จฉันก็หัวเราะอย่างชอบใจ

" ไม่มีทางลิน "

" กูก็ด้วย " ทั้งคู่หันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองหน้ากันแม้แต่น้อย

" เอาล่ะๆ อาหารมาแล้วเรากินข้าวกันเถอะ " หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราต่างก็แยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเอง โดยแทนขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีนัดต่อกับเพื่อน ส่วนฉันกับหวานก็มาด้วยกัน ฉันขับรถไปส่งหวานที่คอนโดก่อนจากนั้นก็รีบกลับคอนโดทันที