กริ๊ง... กริ๊ง... “อื้อ” ฉันเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ก่อนจะบิดตัวไปมา เอ๊ะ ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย!07:30“ฮะ! เจ็ดโมงครึ่ง ซวยล่ะ”ฉันพูดออกมาอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็อาบน้ำน่ะสิ วันนี้มีปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่งใหม่ทุกคน และทางมหา’ลัยเขานัดตอนแปดโมงครึ่ง และตอนนี้ฉันเหลือเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น! จะไปทันไหมเนี่ย ไม่น่าตื่นสายเลยฉันวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันใช้เวลาอาบน้ำเพียงแค่สิบนาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว แล้วหยิบเสื้อนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงคลุมเข่าหน่อยมาใส่จะได้ดูเรียบร้อย ทรงผมก็ปล่อยเอา หน้าไม่ต้องแต่งละ สายแล้วกุญแจรถฉันอยู่ไหน อยู่ไหน อยู่ไหน!ฉันเปิดลิ้นชักหากุญแจรถลัมโบร์กีนีรุ่นใหม่ล่าสุดของฉัน โอ๊ย ทำไมยิ่งรีบยิ่งช้า อ่า นี่ไงเจอแล้ว เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ฉันก็วิ่งออกจากคอนโด พุ่งตัวเข้ารถคันหรูและขับออกไปด้วยความเร็ว ฉันว่าต้องมีคนด่าหรือแช่งฉันบ้างล่ะ เล่นขับปาดหน้าแซงซ้ายแซงขวาแทบจะทุกคันแบบนี้ แถมยังเหยียบเกือบมิดไมล์นั่นไง! หลังขับรถด้วยชั่วโมงเร่งรีบทั้งยังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายบนท้องถนน ฉันก็ขับ
“มาร์คัสคะ มินนี่แค่มาคุยกับน้องเขาดี ๆ นะคะ แต่น้องเขาก็มาว่ามินนี่อะ มาร์คัสต้องจัดการให้มินนี่นะคะ”โอ้โห ได้ข่าวว่าแกมาหาเรื่องฉันไม่ใช่เหรอ กินสตอมากี่สวนเนี่ย“ไง” คนตรงหน้าถาม ฉันก็ได้แต่ยักไหล่กวน ๆ อย่างไม่สนใจ“มินนี่แค่บอกว่า เป็นรุ่นน้องควรเคารพรุ่นพี่ เกรงใจรุ่นพี่บ้างเท่านั้นเองค่ะ แล้วน้องเขาก็ด่าว่ามินนี่สารพัด แถมยังบอกว่าให้มินนี่ล่ามมาคัสไว้ให้ดี ๆ ด้วยค่ะ” พูดจบมินนี่ก็ลอบยิ้มใส่ฉัน ส่วนนายที่ชื่อมาร์คัสอะไรนั่นขบกรามแน่นแถมมองฉันเขม็ง หึ“ขอโทษมินนี่ซะ” ฉันอ้าปากค้างก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น“ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่เธอ เธอควรให้ความเคารพ”เหอะ โคตรไม่มีเหตุผลเอาซะเลย เข้าข้างแฟนตัวเองชัด ๆ“เสียใจ ฉันไม่ขอโทษเพราะว่าฉันไม่ผิด นายควรจะฟังความสองข้างนะไม่ใช่ฟังข้างเดียว โคตรลำเอียงเลย อ้อ แล้วบอกแฟนนายด้วยนะว่าอย่ามายุ่งกับฉัน แล้วก็อย่ามาตอแหลกับฉันอีก เหอะ ทำเป็นน่าซื่อตาใส สุดท้ายก็เฟะ ฉันบอกไว้ตรงนี้อีกครั้งนะว่า อย่ามาหาเรื่องกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”ฉันพูดพร้อมกับจ้องมินนี่ ที่มองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต นายมาร์คัสกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดให้แ
ผมกำลังนึกถึงร่างบางที่เดินชนผมเมื่อเช้า เธอสวย น่ารัก แต่ปากดีไปหน่อย ไม่เคยมีใครต่อว่าต่อขานผมสักคน แต่เธอกลับทำ นั่นทำให้ผมรู้เลยว่าเธอคนนี้เป็นคนไม่ยอมคนแน่นอน ไหนจะเมื่อกี้ที่กล้าต่อปากต่อคำกับมินนี่อย่างไม่กลัวเกรงอีกมินนี่เธอจะคอยหาเรื่องทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับผม จนทำให้ใครหลาย ๆ คนเข้าใจผิดคิดว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่ ที่ผมไม่ยอมแก้ข่าวเพราะผมไม่อยากวุ่นวายอะไรมาก แต่เห็นทีผมคงต้องแก้ข่าวแล้วล่ะไม่งั้นแพรวาคงเข้าใจอะไรผิด ๆ ไปอีกแน่ผมเป็นเฮดว้าก เรื่องของความโหดไม่ต้องพูดถึง เพราะผมมีเต็มร้อยและผมก็โหดที่สุดในรุ่นแล้ว โหดกว่ารุ่นพี่บางคนซะอีก รองเฮดว้ากก็ไอ้เลโอ อีกคนก็ไอ้เมฆแฟนน้องหวาน รวมถึงเพื่อนคนอื่น ๆ อีกเล็กน้อย จริงสิ สงสัยทุกคนคงอยากรู้จักผมแล้วใช่ไหมล่ะสวัสดีครับ ผมชื่อ มาร์คัส นิสัยของผมก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะโหด ไม่ยอมคน เจ้าชู้หรือเสือผู้หญิง นั่นคือคำจำกัดความที่คนอื่นใช้เรียกผม สำหรับผมแล้วเราแค่หาความสุขร่วมกัน ผู้หญิงเสนอผมก็แค่สนอง ถ้าผมปฏิเสธมันก็คงเสียเชิงชายแย่เฮ้อ ว่าแต่ทำไมผมถึงสลัดใบหน้าของแพรวออกไปไม่ได้นะ ใบหน้าสวย ๆ ของเธอลอยอ
"ที่รักขา ทำไมสั่งลงโทษน้องแบบนั้นล่ะคะ" ริชชี่พูด"เออนั่นสิ มึงเล่นตั้งแต่วันแรกเลยเหรอวะ" ไอ้เมฆพูด"หึ กูก็แค่แกล้งน้องมันคืนเท่านั้นเอง" ผมพูดพร้อมเดินตรงไปที่สนามฟุตบอลด้วยท่าทางสบาย ๆ"เฮ้ย ไอ้มาร์คัส มึงรอพวกกูด้วยสิวะ""เป็นห่วง ก็สั่งให้หยุดสิวะ" ไอ้เลโอพูด ผมหันไปมองมัน ก่อนที่น้องจะวิ่งเข้ามาใกล้พวกผมเรื่อย ๆ"นี่คุณ คุณ"“...”"แพรวา 0020" "มีอะไรคะ""พอได้แล้ว หยุดวิ่งเถอะ" ผมพูด"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเด็กจะไม่เคารพรุ่นพี่อย่างคุณที่มากลับลำกลางคันแบบนี้ ฉันวิ่งได้สบายค่ะอีกสิบรอบเอง"เธอพูดก่อนจะวิ่งออกไป ทำให้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กำคำพูดของน้องมัน คงเป็นห่วงผมสินะ หึ"อ๊าย! ยังไงคะที่รัก คนนี้นี่จะจริงจังเหรอคะ ริชชี่ไม่ยอมนะ"ริชชี่พูดจบก็หัวเราะออกมา ก่อนที่พวกผมจะหัวเราะตามผ่านมาสิบนาทีแล้วตั้งแต่ที่น้องมันวิ่งออกไป ผมไม่ได้สนใจว่าเวลาผ่านไปมากแค่ไหน จำนวนรอบวิ่งที่เหลือของเธอต่างหากที่ผมสนใจ น้องมันเหลือวิ่งอีกแค่ห้ารอบสนามเท่านั้น ความเร็วในการวิ่งของเธอทำเวลาเกือบเท่า ๆ กับของผม ทั้งยังลักษณะท่าทางการวิ่งราวกับคุ้นชินของเธออีกที่ทำให้ผมแปลกใจ"พี่มาร์คัสโหดจังเลยน
M Sport ฉันอยู่ที่สนามแข่งรถ M Sport สนามแข่งรถนี้มีพี่มีนาเป็นเจ้าของ ที่ฉันมาที่นี่เพราะพี่แมนโทรมาบอกว่า ช่วงนี้มีคนเข้ามาก่อกวนสนามบ่อยมาก ซึ่งปกติจะไม่ค่อยเจอเท่าไหร่ แต่นี่แปลกตรงที่ว่า มาก่อกวนพร้อมสอดแนมเพื่อหาอะไรบางอย่างด้วย ตอนแรกพี่แมนจะบอกพี่มีน แต่ฉันห้ามไว้ เพราะไม่อยากให้พี่เขาเป็นห่วง เรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้สบายอยู่แล้วหึ ว่าแล้วก็อยากเห็นหน้าพวกมันจริง ๆ เลย"นี่แพรว แพรว""ยัยชะนี!""โอ๊ย ตะโกนทำไมเนี่ย แก้วหูจะแตก""ไม่ต้องมามองแบบนี้เลยนะ ก็ฉันกับยัยฟ้าเรียกแกแล้วแกไม่หันเองนี่ ฉันก็ต้องตะโกนสิ'' ยัยรันนี่พูด"เค ๆ ก็ได้ ๆ ๆ ไป ๆ ฉันจะพาไปนั่งข้างใน"ทันทีที่ฉันพูดจบพวกมันสองคนก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังสงสัย แต่ฉันไม่ให้มันถามหรอกชิ่งออกมาซะก่อน หึหึ แกล้งเพื่อนนี่สนุกสุดแล้ว ฉันพาพวกมันเดินมายังห้องวีไอพี ซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ใช้สำหรับรวมกลุ่มของพวกเราทั้งนั้น ซึ่งเป็นห้องที่มีพร้อมทุกอย่าง มีห้องนอนหกห้องด้วยกัน ซึ่งถูกจัดแยกเป็นส่วน ๆ ตามสไตล์ของผู้อยู่"โห ยัยแพรว ทำไมห้องสวยอย่างนี้อะ" ยัยฟ้าพูด"นั่นสิคูลอะ มีความดาร์กผสมอยู่ด้วย อ๊าย เริ่ดอะแก ตุ๊ดอิจฉา" ยัยรั
ทุกสายตาหันไปตามทิศทางที่มาของเสียง และก็ได้เจอกับแก๊งผู้ชายเดินมาด้วยกันหลายคน แต่ฉันให้ความสนใจไปที่คนที่อยู่ตรงกลาง"พวกนี้แหละแพรว"พี่แมนกระซิบบอก หึ ที่แท้ก็พวกนี้เองสินะ ถึงว่าสิ มาแบบไม่ปกติเชียว "ผู้ท้าชิงของเรามาแล้วครับ ชื่อว่า ไททัน หนุ่มหล่อ แบดบอย สาวเยอะคนนี้แหละครับ ที่มาขอท้าชิงควีนสนาม" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! "หยุดก่อนฮะทุกคน ไหนล่ะฮะควีนสนาม ผมยังไม่เห็นใครสักคนเลย หรือว่าป๊อด ปอดแหก หนีกลับบ้านไปนอนกอดตุ๊กตาแล้ว”หึ นอนกอดตุ๊กตางั้นหรอ เดี๋ยวได้รู้เรื่องเลย“พี่แมนคะ""อ่า ตอนนี้ควีนสนามของเรามาถึงแล้วนะครับ มาถึงสนามนานแล้วด้วยเรียกว่ามารอดูผู้ท้าชิงเลยดีกว่า ขอเชิญควีนสนามแสดงตัวเลยฮะ"พรึบ!!!"เฮ้ย แพรว!""ยัยแพรว!" ฉันไม่ได้สนใจเสียงของใครเพราะสิ่งที่ฉันสนใจคือคนตรงหน้าฉันต่างหาก"หึ นี่เหรอ ควีนสนาม สวยไม่เบานี่" นายไททันพูด"ว่าแต่นายเถอะ แน่ใจเหรอว่าจะแข่งกับฉัน""กะอีแค่ผู้หญิง ทำไมฉันต้องกลัว""นั่นสินะ ทำไมนายต้องกลัว เพราะฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง""ใช่ ของเดิมพันคือตัวเธอละกัน มันน่า… หึหึ"มันว่าพร้อมกับใช้สายตาโลมเลียตัวฉัน"แล้วถ้าฉันชนะล่ะ" ฉันม
“คำพูดของคนที่เรียกตัวเองว่าลูกผู้ชาย ยังเชื่อถือได้ใช่ไหมไททัน” ฉันพูดแล้วมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ“ฉันลูกผู้ชายพอคำไหนคำนั้น” นายไททันพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากข้างขวา หึ“งั้นฉันขอถามหน่อยสินายมาป่วนสนามที่นี่ทำไม”ฉันถามและดูเหมือนนายไททันอะไรนั่นจะตกใจ แต่ก็แค่แวบเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคนสวยอย่างฉันได้หรอก“ฉันมาป่วนอะไรกัน เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า ฉันก็แค่อยากเห็นหน้าควีนสนามเลยมาขอท้าชิง มันก็แค่นั้นเอง”“แต่ก่อนหน้านี้นายส่งลูกน้องมาดูลาดเลาทางหนีทีไล่ไปก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างกับคิดว่าต้องกำจัดที่นี่ทิ้งอย่างนั้นแหละ” ฉันพูดยิ้ม ๆ นายไททันไม่พูดอะไรได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นและดูเหมือนจะหัวเสียนิดหน่อย“แต่ก็เอาเถอะ ฉันคงคิดมากไปเองอย่างที่นายว่านั่นแหละ คงไม่มีใครกล้าคิดจะมีเรื่องกับสนามที่นี่หรอก เนอะ” นายไททันมองฉันนิ่ง ๆ ฉันได้แต่ยิ้มแบบไม่มีอะไร“ไปเถอะแก กลับห้องกัน” ขณะที่พวกฉันกำลังจะเดินไป หึ เดี๋ยวนะ ทิ้งระเบิดไว้ให้สักลูกคงจะดี“อ้อ ฉันลืมบอกไป ฝากไปบอกคนที่บ้านด้วยนะว่า..” ฉันไม่พูดต่อ จนนายไททันมองมาอย่างสนใจใคร่รู้“อย่าทำแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่า M Spor
ครึ่งชั่วโมงต่อมาตอนนี้ในห้องประชุมเต็มไปด้วยความตึงเครียด ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แถมทุกคนยังไม่มีใครกล้าสบตาฉันสักคน สงสัยกลัวว่าฉันจะโกรธ ซึ่งก็จริง แต่ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนั้น“เอาละค่ะ ก่อนอื่นดิฉันต้องขอโทษที่เรียกทุกคนมาประชุมด่วนในครั้งนี้ อย่างที่ทุกคนทราบ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนจริง ๆ ดิฉันจะไม่เรียกประชุม”“แล้วที่เรียกมามีเรื่องอะไรเหรอครับ”“เป็นคำถามที่ดีค่ะ แต่ก่อนอื่นฉันอยากให้ทุกคนดูคลิปนี้”ฉันหันไปตอบคำถามของหัวหน้าฝ่ายความปลอดภัย ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับทุกคนในห้องประชุมในประโยคสอง“นะ..นี่มัน”“ใช่ค่ะ ยาบ้า มีกลุ่มคนที่ประสงค์ร้ายกับสนามของเรา ที่ฉันเรียกทุกคนมา เพราะอยากจะบอกว่าต่อจากนี้ไปฉันต้องการให้ทุกคนเป็นหูเป็นตาให้กับสนามของเราและคอยระวังภัยที่จะเกิดขึ้นค่ะ ที่สำคัญฉันต้องการให้ระบบความปลอดภัยคุมเข้มกว่านี้ และอีกข้ออย่ารับคนงานเพิ่มเด็ดขาด หากส่วนไหนขาดเหลืออะไรให้มาแจ้งที่คุณแมน เพราะคุณแมนจะรายงานฉันอีกที”“...”“ถ้าทุกคนไม่มีอะไรสงสัย และเข้าใจในการประชุมครั้งนี้แล้ว ฉันขอปิดการประชุมไว้แค่นี้ค่ะ” พูดจบฉันก็เดินออกมาเลยเฮ้อ เบื่อชะมัดเลย ฉันต้องสืบให้ได้ว่าใ
“พี่มาร์คคะ ปล่อยแพรวก่อนดีกว่าไหมคะ”“ปล่อยทำไมล่ะครับ อยู่แบบนี้ดีแล้ว”“คือแพรวร้อนน่ะค่ะ”“ร้อนเหรอครับ ห้องเราเปิดแอร์นะที่รัก เรามาซ้อมเข้าหอกันดีไหม”จบคำพูดพี่มาร์คก็เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหาฉันอย่างช้า ๆ จนในที่สุดปากเราสองคนก็สัมผัสกัน พี่มาร์คบรรจงจูบฉันอย่างดูดดื่ม สูบเอาความหอมหวานจากริมฝีปากอิ่มของฉันอย่างตะกละตะกลามรสจูบของเขาลึกล้ำปลุกเร้าให้ฉันเกิดอาการประหลาดจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ สมองและการกระทำของร่างกายไม่สัมพันธ์กัน มือของฉันสอดเข้าโอบรอบคอของเขาก่อนจะลูบไล้มือไปยังแผ่นหลังของเขาอย่างแผ่วเบาฉันได้ยินเสียงครางเบา ๆ ออกมาจากลำคอของเขาในขณะที่ปากเราสองคนยังจูบกันอยู่ พี่มาร์คถอนริมฝีปากออกไป แล้วมองฉันด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ“หวาน พี่จูบเก่งไหมครับ”“คนบ้า”เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มหน้าฟัง จนฉันอดที่จะต่อว่าเขาไม่ได้“เอาจูบแบบเมื่อกี้อีกไหมครับ”“พอแล้วค่ะ ปากแพรวช้ำหมดแล้ว”ฉันพูดออกมา เพราะกลัวมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ตั้งแต่ที่เราคบกันไม่เชื่อก็ต้องเชื่อที่พี่มาร์คเขาไม่เคยทำอะไรฉันมากไปกว่าการกอดและจูบเลย ซึ่งการที่เขาทำตัวสุภาพบุรุษแบบนี้มันแอบทำให้ฉันกลัวว่
2 เดือนต่อมา“แพรว เรียบร้อยหรือยัง ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ”“เสร็จแล้วค่ะพี่ปรางค์ อย่าเร่งสิคะแพรวตื่นเต้นเหมือนกันนะ”“เสร็จแล้วก็ออกมาให้พี่ดูสักทีสิ มัวแต่อยู่ในห้องน้ำอยู่นั่นแหละ”แอ๊ด!“สวยมากเลยแพรว”“น้องสาวพี่สวยที่สุด”“หวานมาก”ฉันเขินไปกับคำชมของพวกพี่ลิน พี่ปรางค์และพี่มีนสงสัยกันล่ะสิว่าทำไมทุกคนต้องมาชมฉัน เรื่องมันเป็นแบบนี้หลังจากที่ฉันและพวกพี่ลินจัดการนายโทมัสและนายริชาร์ดได้ เรื่องทุกอย่างก็จบ วันที่ทุกคนปฏิบัติการฉันแทบไม่ต้องทำอะไรเลย นั่งเจาะข้อมูลบริษัทของนายโทมัสเฉย ๆ ซึ่งก็ได้พี่ลินอีกนั่นแหละที่เอาเครื่องรบกวนสัญญาณไปติดในบริษัทของนายโทมัส ทำให้ฉันสามารถเข้าสู่ระบบและได้ข้อมูลทั้งหมดของบริษัทนั่นมาได้ บอกได้เลยว่าพวกมันโคตรชั่ว ข้อมูลที่ได้มาเกี่ยวข้องกับการค้าประเวณีและหุ้นส่วนทั้งนั้น งานฉันมันก็มีแค่นั้นแหละ ไม่ได้ออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ ข้อมูลทั้งหมดที่ฉันแฮกมาได้ พี่ลินก็เอาให้ตำรวจสากลไปจัดการต่อ นายโทมัสก็ถูกตำรวจสากลจัดการต่อเช่นกัน เรื่องมันก็มีเท่านี้แหละอ้อ หลังจบเรื่องทุกอย่างพี่ลินจะให้ฉันออกจากองค์กรด้วยนะ เพราะไม่อยากให้ฉันเป็นอันตราย แต่ว่าฉันไม
“ไงเรา เจ็บตัวฟรีเลย”“นั่นสิคะพี่ปรางค์ แต่ก็สงสารนายดราฟนั่นเหมือนกันนะคะ น่าจะช็อกจากเหตุการณ์ที่สูญเสียครอบครัวกะทันหัน เขาเลยเป็นแบบนี้”“ไม่ต้องสงสารคนอื่นเลย รู้ไหมว่าเราน่ะเกือบตาย ตอนส่งข้อความมาบอกพวกพี่แทบจะเป็นลม แล้วก็เสียพ่อและแม่ไปโดยใช่เหตุอีก เฮ้อ!”“จริงครับพี่มีน ไม่รู้จะไปสงสารคนอื่นทำไม เขาเป็นคนทำร้ายตัวเองกับครอบครัวแท้ ๆ”“น้อย ๆ หน่อยไอ้มาร์ค ออกตัวแรงเกินไปแล้ว”“จริงนะครับพี่มาร์ติน พี่ไม่อยู่ในเหตุการณ์ไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไง”“อะ ๆ ๆ อย่าเถียงกันเด็ก ๆ เอาเป็นว่าตอนนี้หนูแพรวก็ปลอดภัยแล้ว ก็หมดห่วงกันได้แล้วเนอะ แยกย้ายกันไปพักเถอะ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว”“พวกพี่กลับก่อนนะ”“กลับดี ๆ นะครับพี่ ๆ ส่วนแพรวผมไม่ให้กลับนะครับ วันนี้จะให้นอนนี่แหละ”พี่ทุกคนต่างยิ้มขำให้ผม ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายกันไป“หมดทุกข์หมดโศกสักทีนะลูกนะ”“ค่ะคุณแม่”“ผมขอตัวพาน้องไปพักก่อนนะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปครับไปห้องพี่กัน” ผมไม่สนใจว่าพ่อกับแม่ผมจะพูดอะไร เลือกที่จะจับจูงมือเล็กของแพรวาขึ้นมาชั้นสองของบ้านทันที“พี่เสียใจเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของแพรวด้วยนะครับ ท่านไ
ปัง!“อ๊ากกก ปล่อยกู กูจะฆ่ามัน ปล่อยย ปล่อยกู ปล่อย!”เสียงปืนที่ดังขึ้นลั่นบริเวณ ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บเลยสักนิด ก่อนจะได้ยินเสียงร้องโวยวายของผู้ชาย หากแต่ผมก็ยังกอดแพรวาไว้แนบอก ไม่ยอมผละห่าง หัวใจเต้นรัวไปหมด ผมไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดเป็นอะไรไป คิดได้ดังนั้นผมก็กอดร่างเล็กแน่นขึ้น“อ้าว จะยืนกอดกันอีกนานไหม” น้ำเสียงคุ้นเคยที่พ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ ทำให้ผมกับแพรวาผละออกจากกัน“พี่ลิน”แพรวาเอ่ยเรียกคนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปกอดพี่ลินช้า ๆ“ปล่อยกู มึงต้องตาย มึงต้องตาย! ฮึก ฮือ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ มัน มันผิด มันฆ่าครอบครัวผม ฮึก ฮือ ฮือ ฮึก พ่อครับ แม่ครับ ฮือ มันฆ่าครอบครัวผม”“...”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมแก้แค้นให้ครอบครัวเราได้แล้วนะครับ พวกมันตายแล้ว ตายหมดแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไปไหน ไม่ไป ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยผม ฮึก ฆ่ามัน ฮึก ฆ่ามัน”ชายคนที่พยายามทำร้ายแพรวาเสียสติไปแล้วเรียบร้อย เดี๋ยวโวยวาย เดี๋ยวหัวเราะและร้องไห้ สลับกันไปส่วนเสียงปืนที่ทุกคนได้ยิน คือเสียงปืนจากตำรวจที่ยิงเข้าที่มือคนร้าย ทำให้ปืนล่วงก่อนที่มันจะลั่นไกล ผมและแพรวาถึงได้ไม่มีใครเจ็บตัวไปมากก
“ตอนแรกฉันจำแกไม่ได้หรอก แต่ว่าฉันมันเป็นคนฉลาดไง และตอนนี้นวัตกรรมของเทคโนโลยีก็ไปไกลมาก ฉันจึงเอารูปแกตอนเด็กไปวิจัยว่าถ้าอีกห้าหรือสิบปีข้างหน้าแกจะหน้าตาเป็นยังไง มันเป็นวิธีเดียวกับที่วงการตำรวจเขาใช้หาตัวคนร้ายนั่นแหละ จนในที่สุดฉันก็ได้ภาพความน่าจะเป็นของแกมา”“...”“อุตส่าห์เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล แล้วไง สุดท้ายฉันก็เจอแกอยู่ดี ออกมาเถอะน่า อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้เลย”“...”“ออกมาสิโว้ยนังอลิน ไม่สิ ฉันต้องเรียกแกว่าแพรวา ออกมาจบเรื่องทุกอย่างซะ”ฉันมองหน้าพี่มาร์คที่ส่ายหัวห้ามฉันออกไป มาถึงตอนนี้ฉันแทบจะห้ามอารมณ์ความแค้นของตัวเองไว้ไม่ไหว และรู้สึกเจ็บใจที่ทำอะไรคนที่ทำร้ายครอบครัวตัวเองไม่ได้“แพรวพอจะจำเรื่องราวได้หรือยังว่ามันตามฆ่าแพรวทำไม”“ไม่รู้เลยค่ะพี่มาร์ค คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ได้บอกอะไรแพรวเลยค่ะ”“มันต้องมีสาเหตุสิ”ฉันก็พยายามคิดนะ ว่ามันต้องมีสาเหตุอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันถูกมันตามฆ่าแบบนี้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ที่สำคัญพ่อกับแม่ไม่เคยพูดหรือบอกอะไรกับฉันเลย วันที่ถูกลอบทำร้ายจนพ่อแม่ตายในวันนั้น พวกท่านบอกแค่ว่า จะพาฉันไปเที่ยวเท่านั้นเอง มาถึงตอนน
“แพรวครับ”“คะ มีอะไรคะ”“แพรวจะไม่เป็นอันตรายใช่ไหม”ฉันยิ้มให้คนที่ถามฉันด้วยความเป็นกังวล“ไม่หรอกค่ะ แพรวมีหน้าที่แค่เจาะข้อมูล เพราะฉะนั้นแพรวไม่มีอันตรายหรอกค่ะ” ฉันพยายามตอบเลี่ยง ๆ เพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง“สัญญากับพี่นะครับ หลังจบเรื่องทุกอย่างเราจะหมั้นกัน”“ค่ะ แพรวสัญญา”หลังได้รับคำตอบที่พอใจแล้ว เราก็เดินทางไปหาอะไรกินที่ห้าง และใช้เวลาว่างที่มีในการเข้าไปดูหนัง และเดินซื้อของเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ “พี่มาร์ครักแพรวไหมคะ” คนตรงหน้าขมวดคิ้วสงสัยในคำถามของฉัน ก่อนที่เขาจะพูดว่า“รักครับ รักมาก”“เขินจังเลยค่ะ”ฉันก็เป็นแบบนี้ ชอบถามคำถามนี้กับเขา ฉันถามเขาบ่อยและเขาก็บอกรักฉันบ่อย แต่บอกเลยว่ามันไม่ชิน ฉันยังเขินทุกครั้งที่เขาบอกรักฉัน แรก ๆ ฉันก็คิดว่าเดี๋ยวก็ชิน แต่ที่ไหนได้มันไม่ชินเลย อีกความรู้สึกหนึ่งนอกจากเขินก็คือการอิ่มเอมใจ และมีความสุขทุกครั้ง ที่เขาพูดว่ารัก“พี่บอกเราทุกวัน ยังไม่ชินอีกเหรอ”“ไม่ค่ะ ก็คนมันเขินนี่”“เด็กน้อย เหนื่อยหรือยังครับ วันนี้ซื้อเสื้อผ้าไปเยอะเลยนะเราอะ กลับหรือยัง”“กลับเลยก็ได้ค่ะ ปะ ไปที่รถกัน”เราทั้งคู่เดินมายังโซนรถที่ได้จอดไว้ ก่อน
ตั้งแต่ที่ฉันกับพี่มาร์คปรับความเข้าใจในวันนั้น ตอนนี้เรา สองคนก็ไม่มีอะไรปิดบังกันอีกแล้วค่า แล้วที่สำคัญพี่มาร์คดูแลฉันดีมาก ๆ ตามใจฉันโคตร ๆ ส่วนความหวานของคู่เราไม่ต้องพูดถึงนะคะ เขาขยันหยอดฉันมากค่ะเรื่องครอบครัวของฉันกับประวัติของฉันก็ถูกคุณพ่อคุณแม่ของพี่มาร์คสอบถามและซักฟอกฉันไปเสียหมดทุกซอกทุกมุม เดิมทีตอนที่ท่านรู้ว่าฉันคืออลินครั้งแรก พวกท่านอยากจัดงานหมั้นให้ฉันกับพี่มาร์คเลย แต่ว่าฉันปฏิเสธไปเพราะยังไม่พร้อม ท่านก็เข้าใจนะคะ ยิ่งตอนนี้แก๊งผีเสื้อยังคงตามฉันอยู่ด้วยก็เลยยิ่งต้องระวัง ทุกอย่างก็ยังคงเป็นความลับเหมือนเดิมระหว่างนี้ฉันกับพี่มาร์คก็แอบไปเยี่ยมพ่อของรันแล้วเรียบร้อย แต่ท่านยังไม่ได้บอกเหตุผลกับฉันนะคะว่าทำไมท่านถึงต้องถูกคนในแก๊งนั้นทำร้าย ซึ่งฉันก็ไม่ได้บังคับให้ท่านพูดอะไร ฉันคิดว่าถ้าท่านสะดวกใจเมื่อไหร่คงพูดเองส่วนตัวแล้วที่ฉันเคยบอกว่าคนในแก๊งผีเสื้อมีสองฝ่าย คือฝ่ายทำร้ายฉันกับฝ่ายที่พยายามปกป้องฉัน ฉันยืนยันคำเดิมว่ารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ บางทีฉันคงเป็นคนสำคัญของอีกฝ่ายก็ได้มั้งคะ เลยมีทั้งคนที่ต้องการปกป้องและมีทั้งคนที่พยายามทำลายฉันแบบนี้เอาเถอะ ช่าง
11:00“รอนานไหมครับ”“ไม่นานค่ะ เราไปกันเลยไหมคะ”“ไปครับ”ตอนนี้ทั้งผมและเธอก็นั่งอยู่ในรถเรียบร้อย ผมขับรถไปยังเส้นทางที่เธอไม่คุ้นเคย ผมเห็นเธอมองข้างทางด้วยความแปลกใจ คงไม่ชินนั่นแหละ จะชินได้ไงผมจะพาเธอไปบ้านนี่เนอะ“พี่มาร์คจะพาแพรวไปกินข้าวที่ไหนคะ ทางนี้แพรวไม่คุ้นเลย”ผมยิ้มก่อนจะตอบไปว่า “พี่จะพาไปบ้านพี่ครับ”“ว่าไงนะคะไปบ้าน ไปทำไมคะ แพรวไม่พร้อม ทำไมไม่บอกก่อน แล้วสภาพนี้เหรอคะ พี่มาร์ค”“อย่ากังวลไปเลยครับ พ่อแม่พี่เขาอยากเจอเรานะ ไปหาพวกท่านกันเถอะครับ อ้อพี่จะบอกเรื่องที่แพรวคืออลินด้วยนะ พี่จำเป็นต้องบอกเพราะพ่อพี่จะได้เป็นหูเป็นตาเรื่องคนที่คอยทำร้ายตัวเราอีกที”“แต่พี่มาร์คก็ควรบอกกันก่อนสักนิด แพรวจะได้เตรียมตัวและเตรียมใจ”“หึหึหึ กลัวแม่สามีเหรอครับ”“บ้า แม่สามีอะไรกันเล่า”“แม่สามีน่ะถูกแล้ว เพราะเรียนจบยังไงแพรวกับพี่ก็ต้องแต่งงานกัน พี่ไม่ปล่อยเราไปไหนหรอกนะ”“พี่มาร์คบ้าชอบเอาแต่ใจอยู่เรื่อยเลย”“พี่ไม่ได้เอาแต่ใจอย่างเดียวนะ อย่างอื่นพี่ก็เอาด้วย”“พี่มาร์ค!”“ไม่แกล้งแล้วครับ ทำหน้าดี ๆ เร็ว ถึงซอยบ้านพี่แล้ว”ผมบอกคนตัวเล็กพร้อมกับยิ้มขำกับอาการร้อนรนของเ
“อื้อ เช้าแล้วเหรอเนี่ย” ผมบิดตัวเพื่อสลัดอาการปวดเมื่อยร่างกายออกไป ก่อนจะก้มหน้าลงไปหอมแก้มคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ผมด้วยสายตาอ่อนโยนเมื่อวานหลังจากที่เรางอนง้อกัน และเธอตกลงเป็นแฟนผมเป็นที่เรียบร้อย ผมก็กอดจูบลูบคลำตามประสาผู้ชายตอดเล็กตอดน้อยนิดหน่อย แต่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ใจก็อยากทำอยู่หรอกแต่ผมว่ามันยังไม่ถึงเวลา อยากให้น้องเป็นแค่แฟนไปก่อน เพราะถ้าเป็นเมียผมคงขังเธอไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่อ้อ เมื่อวานจริง ๆ แล้วผมไม่ได้โกรธจริงจังหรอกนะครับ แค่เหตุการณ์มันพาไป ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยแต่ก็ดีนะ เธอบอกผมซะหมดเปลือกเลย ‘เรามันคนละชั้นกันอีหนู’เขาบอกว่าผู้หญิงซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้มากมาย แต่เชื่อผมสิว่าผู้ชายเจ้าเล่ห์กว่าเยอะ เพราะไอ้เมื่อวานผมแสดงทั้งนั้น สี่วันที่ไม่ได้คุยไม่ได้เจอเธอ บอกเลยว่าโคตรทรมานโคตรอยากกอดอยากหอม แต่ก็นั่นแหละดันไปรู้เรื่องที่เธอคือคนที่ผมตามหาเข้ามันก็เลยต้องสร้างสถานการณ์สักหน่อย ไม่งั้นเธอจะได้ใจที่ผมไม่โกรธหรืออะไรเธอเลย ผมต้องเหนือกว่าเธอสิครับ เธอจะมาเหนือผมมันไม่ได้!ผมจะเล่าย้อนกลับไปวันที่ผมรู้ความจริงให้ฟังนะ วันนั้นผมตื่นขึ้นมาแล้วไม