EP4.กลัวเหรอ

ภูเมฆยอมยกสองมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วขยับฝีเท้าก้าวออกไปยืนบนลานหิน เพื่อแสดงตัวให้เธอเห็น ทำเหมือนยอมจำนน ทั้งที่ไม่ได้กลัวเกรงอะไรเธอเลยสักนิด แต่เพราะเขาอยากจะเห็นสีหน้าของเธอ ตอนที่เห็นหน้าเขาแบบเต็มตาต่างหาก เขาแค่อยากจะรู้ว่าเธอยังจำเขาได้หรือไม่

“อะ!”  ขวัญชีวาตกใจไม่น้อยที่เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มวัยสิบห้าที่มีความสง่างามตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาคู่คมดุดันแฝงความเจ้าเล่ห์ลึกเร้น ริมฝีปากรูปกระจับเหยียดยิ้มในอารมณ์แบบคนหยิ่งยโสและมั่นใจในตัวเอง  เขาคือนายหัวภูเมฆที่แสนคิดถึง

“เธอนั่นแหละคือใคร” น้ำเสียงก้องกังวานของเขากลบทุกสรรพเสียงรอบกายจนหมดสิ้น  

เธออึ้งจนลืมฟังคำถามของเขา...อึ้งที่เห็นเขาที่นี่ อึ้งที่นอกจากเธอแล้วยังมีอีกคนที่หาทางเข้าที่นี่เจอ

“ผีหรือคน?” สายตาเจ้าเล่ห์ร้ายและยิ้มมุมปากของเขายามจดจ้องมองเธอ ทำให้เธอเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าร่างกายของเธออยู่ในสภาพไหน

“ว๊าย!” เธอรีบหยิบเสื้อผ้ามากอดไว้แน่น เพื่อปกป้องหน้าอกคู่โตเอาไว้ จึงทำให้มีดและปืนหลุดมือล่วงลงน้ำไป“เฮ๊ย! ไม่นะ..อยู่ไหนเนี่ย”

เขาหัวเราะออกมา เธอเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาเห็นความกลัวของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกเหรอ

ขวัญชีวาตัดสินใจดำน้ำลงไปเพื่อจะเก็บมีดกับปืนที่ก้นสระ แต่ร่างของเธอกลับโดนสอยขึ้นเสียก่อน ด้วยลำแขนแข็งแรงของเด็กหนุ่ม

“ทิ้งไปเถอะ แค่ปืนปลอม”

เมื่อโผล่พ้นน้ำ กายเปลือยของเธอก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว สองร่างกอดกันกลม ท่ามกลางสระน้ำที่มีลำแสงอุ่น ๆ สาดลงมาเป็นลำ แสงโพล้เพล้ของดวงตะวันทั้งร้อนแรงและอบอุ่นระคนกัน  

“ฉัน....ปล่อย...ปล่อยฉัน...เถอะค่ะ” ใบหน้าสวยซีดสั่นครั่นเกรงต่อดวงตาคู่คมจำหลบสายตาไป แก้มนวลสวยแดงปลั่งเหมือนมะเขือเทศสุกไม่มีผิด   

เขาไม่ยอมปล่อย แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ กระซิบถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “กลัวเหรอ?”

“ฉัน...ฉัน...คือ..ฉันไม่ได้กลัว แต่” แต่เธอไม่ควรมาเขินอายอะไรตอนนี้เลย เพราะถึงเขาจะเป็นลูกชายเจ้าของเหมือง แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวเธอซึ่งเป็นลูกคนงาน “คุณจับตัวฉันทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ไม่งั้น...”