LOGINShare
บทที่ 0064
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0065
ไม่คาดคิดว่าพี่น้องตระกูลเสิ่นล้วนมีนิสัยแข็งกร้าวพอกัน จึงอดรู้สึกเลื่อมใสไม่ได้ว่าแล้วก็ให้จิ่นซินยกเก้าอี้มาให้คุณหนูทั้งสอง “คุณหนูทั้งสองเชิญนั่งคุยสักครู่จะดีไหม เพราะข้าอยู่แต่ในวังหลวง พวกเจ้าลองเล่าเรื่องสนุกๆ ข้างนอกมาให้ฟังบ้าง”กลับทำให้สองพี่น้องตระกูลเสิ่นตะลึงงัน ต่างมองสบตากัน ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเพราะดูจากท่าทีเฉินกุ้ยเฟยเมื่อครู่นี้ ราวกับไม่ชอบพวกตนเท่าไหร่นัก แต่จู่ๆ กลับยินดีต้อนรับซะนี่แม้แต่ลู่ซิงหว่านก็แทบอยากกุมขมับ[ท่านแม่ ท่านจะสอดรู้สอดเห็นไปหรือเปล่า วันก่อนเสิ่นป่าซวงยังตอแยพี่ชายรัชทายาทอยู่เลย ท่านลืมแล้วหรือ?”เฉินกุ้ยเฟยไม่คิดใส่ใจ แต่กลับเอ่ยปากถาม “ไม่ทราบคุณหนูใหญ่มีนามว่า?”“ข้าน้อยชื่อจริงว่าเสิ่นเป่าเยียน น้องสาวชื่อเสิ่นเป่าซวงเจ้าค่ะ” เสิ่นเป่าเยียนแม้จะนึกหวาดหวั่นต่อการต้อนรับขับสู้ของเฉินกุ้ยเฟย แต่ยังคงตอบอย่างนอบน้อม“คุณหนูใหญ่ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว”“เรียนพระสนม ปีนี้อายุสิบห้าเจ้าค่ะ”“ได้ผ่านพิธีปักปิ่นแล้วหรือยัง”“เรียนพระสนม ยังเจ้าค่ะ แต่ท่านพ่อกำหนดวันที่ไว้ปลายเดือนหน้า”เฉินกุ้ยเฟยได้ยินดังนี้ก็รู้สึกดีใจ “รอใ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0066
เหตุเพราะเป็นองค์หญิงองค์แรกของฮ่องเต้ต้าฉู่ องค์หญิงใหญ่จึงเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจและถูกเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมมาแต่เล็กด้วยนิสัยของฮ่องเต้ต้าฉู่ ย่อมไม่ใช้องค์หญิงไปผูกสัมพันธ์กับขุนนางอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้เมื่อองค์หญิงใหญ่ผ่านพิธีปักปิ่น จึงทำตามความประสงค์ของนาง ให้ได้ออกเรือนกับบุตรชายคนโตของตระกูลฉินมีนามว่าฉิงหางและหลังแต่งงานทั้งคู่ก็รักใคร่ปรองดองกันดีเดิมคิดว่าองค์หญิงเกิดเป็นราชนิกูล คงหวังแต่อยู่อย่างสุขสบาย มิคาดว่ากลับมีพรสวรรค์ด้านการค้า นับแต่แต่งเข้าตระกูลฉิน อาศัยการบริหารขององค์หญิงใหญ่ อีกทั้งฐานะของนาง ยิ่งทำให้กิจการค้าขายของตระกูลฉินได้ขยายมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวปีที่แล้วฉิงหางเดินทางไปเจียงหนานด้วยตัวเอง องค์หญิงใหญ่ขอติดตามไปด้วย สองคนยังได้ท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆเมื่อเห็นจิ่นซินอุ้มลู่ซิงหว่านในอ้อมแขน ก็รับตัวนางมา “นี่ก็คือหวานหว่านหรือ?”“ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง”เห็นองค์หญิงใหญ่อุ้มลู่ซิงหว่าน ฉิงหางก็รีบมาประคองนางไว้ พร้อมกล่าวเสียงดุ “เจ้าต้องระวังให้มาก”องค์หญิงใหญ่กลับหัวเราะ “ไม่ต้องกลัวขนาดนี้ก็ได้”พูดพลางมองหน้าเฉินกุ้ยเฟยด้วยความเขิ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0067
“รั่วซิง” รัชทายาทมาถึงก็ดึงแขนองค์หญิงใหญ่ พร้อมพิจารณานางอย่างถี่ถ้วนจึงวางใจ เสด็จแม่มีเพียงตนกับน้องหญิงเพียงสองคน ตนจึงต้องดูแลน้องคนนี้ให้ดี “ลงใต้ครั้งนี้ราบรื่นดีหรือไม่?”องค์หญิงใหญ่หวนนึกถึงก่อนหน้านี้เกือบเจอกับโจรสลัดเข้า นับว่าอันตรายยิ่งนัก แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา มีแต่พูดเรื่องดีๆ “ภายใต้การปกครองของเสด็จพ่อ รวมถึงดาวนำโชคที่มาเกิดเป็นหวานหว่าน ข้ากับฉินหางไปไหนก็ปลอดภัยทั้งสิ้น”“งั้นก็ดีแล้ว” รัชทายาทหันไปมองฉินหาง พร้อมกับตบไหล่เขา “ต้องลำบากเจ้าจริงๆ ที่ดูแลน้องข้าคนนี้”องค์หญิงใหญ่รีบกล่าวเสียงอ้อน “พี่ใหญ่”ทันใดนั้น ในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเหตุเพราะองค์หญิงใหญ่มาถึง รัชทายาทจึงไปบอกให้เจ้าอาวาสวัดหมิงจิ้งได้รู้ และสั่งให้ทำอาหารเพิ่ม ทุกคนกินข้าวพร้อมหน้าในห้องของเฉินกุ้ยเฟย บัดนี้รัชทายาท องค์หญิงใหญ่ องค์ชายรอง และเผยซื่อจื่อก็อยู่ด้วย แต่ไม่ต้องเคร่งครัดธรรมเนียมเหมือนอยู่ในวัง การพูดคุยจึงเป็นไปอย่างสนุกสนานหลังจากกินอาหารเสร็จ ก็มีหลวงจีนน้อยในวัดเข้ามาเก็บจานชามแต่กลับเกิดเหตุไม่คาดฝัน มีหลวงจีนน้อยผู้หนึ่งมัวแต่เก็บของแต่มือไม้ซุ่มซ่าม ทำให้
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0068
ดีที่เมื่อครู่องค์ชายรองหลบหลีกทัน คนร้ายจึงไม่ได้แทงเข้าจุดสำคัญ แต่หน้าอกก็ถูกแทงด้วยมีดสั้นเกือบจะมิดด้ามหมิงเจ๋อไต้ซือตรวจดูอย่างละเอียด จึงวางร่างขององค์ชายรองลง พลางเงยหน้าขึ้นมองเฉินกุ้ยเฟย “พระสนม เคราะห์ดีที่องค์ชายรองไม่ถูกแทงในจุดสำคัญ ข้าจะรีบดึงมีดออกมาเดี๋ยวนี้”กล่าวจบก็หันไปทางองค์ชายรอง “องค์ชาย อาจจะเจ็บบ้าง ท่านต้องอดทนหน่อยนะ”ตอนนี้องค์ชายรองเจ็บจนแทบสิ้นสติอยู่แล้ว แต่ยังคงกัดฟันพูด “ไต้ซือเชิญลงมือได้เลย”หมิงเจ๋อไต้ซือเห็นสภาพเขาแล้ว จึงได้หันไปมองเฉินกุ้ยเฟย “ยาสมานแผลที่ข้ามีอยู่ ยังไม่นับว่าเป็นยาชั้นดี...”เฉินกุ้ยเฟยไม่คิดห่วงเรื่องธรรมเนียมใดๆ รีบพูดขัดจังหวะ “ยาสมานแผล...ถ้ามาจากเมืองอวิ๋นโจวถือว่าดีที่สุดแล้ว”กล่าวจบก็รีบตะโกนไปทางด้านนอก “ฉู่เยี่ยน”ตั้งแต่หมิงเจ๋อไต้ซือเข้าไปด้านใน เผยฉู่เยี่ยนก็เฝ้าอย่างระมัดระวังอยู่นอกประตู ครั้นได้ยินเสียงเรียกของเฉินกุ้ยเฟย จึงรีบผลักประตูเข้ามา “พระสนม”“รีบไปจวนกวนฉินโหวหาฮูหยินของกว่นหลางสือ พร้อมขอยาสมานแผลของเมืองอวิ๋นโจวมาขวดหนึ่ง บอกว่าวันหน้าข้าจะไปขอบคุณด้วยตัวเอง” เผยฉู่เยี่ยนฟังจบ รีบหันหลัง
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0069
เมื่อออกมาอีกครั้ง ก็ย่อมต้องเชื้อเชิญเขาไปยังห้องโถงด้วยความนอบน้อมกลับพบกวงฉินโหว กวงฉินโหวฮูหยิน ใต้เท้ากวน และกวนฮูหยินต่างก็อยู่พร้อมหน้า กำลังรอให้เผยฉู่เยี่ยนเดินเข้ามาเผยฉู่เยี่ยนไม่มีเวลาจะพูดคุย หลังจากคารวะทุกคนแล้ว ก็ประสานมือไปทางต้วนอวิ๋นอี “ที่มาวันนี้เพราะมีเรื่องจะรบกวนกวนฮูหยิน องค์ชายรองได้รับบาดเจ็บถึงเลือดเนื้อ ได้ยินว่าพื้นเพของฮูหยินมาจากเมืองอวิ๋นโจว ซึ่งผลิตยาสมานแผลล้ำเลิศในแผ่นดิน หากยังพอมีอยู่ในมือบ้าง ก็อยากขอฮูหยินมอบให้ข้าน้อยสักขวด”กล่าวจบก็มองหน้าต้วนอวิ๋นอีอีกครั้ง “วันหน้าองค์ชายจะมาขอบคุณด้วยตัวเอง”ต้วนอวิ๋นอีแม้จะไม่พอใจต่อความสัมพันธ์ในอดีตของสามีกับเฉินกุ้ยเฟย แต่เมื่อเชื้อพระวงศ์เอ่ยปาก ก็ย่อมไม่อาจปฏิเสธ พลางหันหน้าไปมองดูสามีเห็นกวนหลางสือพยักหน้า จึงได้กล่าวตอบ “ข้ายังมีอยู่สองขวด จะให้สาวใช้ไปเอามาเดี๋ยวนี้”เผยฉู่เยี่ยนคารวะอีกครั้ง “ขอบคุณฮูหยินมาก”กวงฉินโหวจึงได้เอ่ยปาก “ซื่อจื่อเผย อาการองค์ชายรองสาหัสหรือไม่”“ขอบคุณท่านโหวที่เป็นห่วง เจ็บเพียงภายนอกเท่านั้น ยิ่งถ้าได้ยาสมานแผลของกวนฮูหยินไปรักษา คาดว่าคงจะหายเร็วขึ้น”ไม
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0070
หลายวันก่อนมีจดหมายมาถึงมือเจิ้งจงแล้วส่งต่อไปยังองค์ชายสาม บอกว่าขอเชิญเขาไปพบ เพื่อหารืองานใหญ่แต่เพราะถูกเสด็จพ่อสั่งกักบริเวณ และมารดาก็ถูกเสด็จพ่อถอดออกจากตำแหน่ง ทั้งยังพัวพันกับการแบ่งฝักแบ่งฝ่าย จนครอบครัวท่านตาต้องถูกกวาดล้างจนสิ้น จึงทำให้องค์ชายสามไม่คิดเรื่องชิงตำแหน่งรัชทายาทอีก แต่หลายวันมานี้ เจิ้งจงพยายามล้างสมององค์ชายสาม ไม่นึกว่ากลับทำให้เขาฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้งดังนั้นวันที่รัชทายาทออกจากวังไป เขาจึงแอบไปพบคนผู้นั้นและสถานที่นัดหมายก็อยู่ในภูเขาจำลองของอุทยานหลวง คนๆ นั้นแอบอยู่หลังเขาไม่ยอมโผล่หน้า จนแม้แต่เสียงพูดก็แสร้งกดให้แหบแห้งลง “ในเมื่อองค์ชายสามมาตามนัดหมาย ก็คงเข้าใจจุดประสงค์ดีแล้ว”องค์ชายสามเห็นอีกฝ่ายระวังตัวเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจ “ทำไมท่านไม่ยอมเผยโฉมที่แท้จริงล่ะ”“องค์ชายไม่ต้องห่วง ในเมื่อมาแล้ว ข้าจะมีของขวัญชิ้นใหญ่มอบให้ ท่านแค่รอดูไว้ก็พอ”“นี่มันหมายความว่ายังไง” องค์ชายสามรีบถามแต่กลับไม่มีเสียงตอบอ้อมไปทางหลังภูเขา กลับไม่เห็นร่องรอยใดๆ ราวกับเมื่อครู่ตนได้ฝันไปกระนั้นไม่นึกว่าข่าวที่ได้มาวันนี้ คือคนผู้นั้นลงมือกับรัชทาย
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0071
แต่พระอาจารย์หมิงซื่อกลับคารวะ "อามิตตาพุทธ พระสนมมีจิตใจเมตตากรุณา อาตมาจะให้ความร่วมมือกับพระสนมสืบเรื่องนี้ให้ละเอียดแน่นอน"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยชี้ผู้ลอบสังหารบนพื้น "พระอาจารย์รู้จักเขาไหม?"พระอาจารย์หมิงซื่อก้าวขึ้นมา มองดูอย่างละเอียดแล้วส่ายหัว จากนั้นก็สั่งลูกศิษย์ที่อยู่ข้างหลัง "ฉางชิง เจ้าเข้ามาดูสิ"พระที่ถูกเปลี่ยนเป็นฉางชิงก้าวขึ้นมา "อามิตตาพุทธ เรียนอาจารย์ คนผู้นี้มิใช่คนในอารามของข้า"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า นางรู้อยู่แล้ว่าผู้ลอบสังหารไม่มีทางเป็นคนของอาราม แม้จะคิดว่าตอนนี้คงสืบอะไรไม่ได้แต่ยังคงถามอย่างไม่ตายใจพระอาจารย์หมิงเจ๋อถึงค่อยเดินขึ้นมา ย่อลงไปแตะเลือดข้างริมฝีปากของผู้ลอบสังหารเบา ๆ แล้วดมใต้จมูก "พระสนม มันคือพิษ"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า "ขอบคุณพระอาจารย์มาก"จากนั้นก็มองไปที่พระอาจารย์ฉางชิง "ขอพระอาจารย์ฉางชิงช่วยระบุหน่อยว่า คนที่ถูกองครักษ์ควบคุมตัวได้ใช่คนของอารามไหม?"พระอาจารย์ฉางชิงจึงเดินวนดูหนึ่งรอบ มองดูอย่างละเอียดแล้วจึงหันหน้าไปตอบพระสนมเฉินกุ้ยเฟย "เรียนพระสนม เป็นลูกศิษย์อารามอาตมา"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยมองไปทางรัชทายาท รัชทายาทอ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0072
เมื่อถึงยามเหม่า ไข้ขององค์ชายสองก็ลดลงสักที พวกเขาถึงค่อยโล่งอกแล้วต่างคนต่างค่อยฟุบหลับพักผ่อนพระสนมเฉินกุ้ยเฟยตื่นเพราะเสียงเด็กเล็กบ่นของลู่ซิงหว่าน[คืนนี้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ พี่ชายสองตื่นขึ้นมาสักที เห็นทีชาตินี้พี่ชายใหญ่จะมีชีวิตรอดมาได้แล้ว มีความเปลี่ยนแปลงไม่น้อยเลยทีเดียว!][ทุกคนลำบากขนาดนี้ มีแต่ข้าที่สุขสบายใจ เกรงใจจังเลย][ถ้าข้ามีพลังวิญญาณล่ะก็...]ขณะที่พูดประโยคนี้นางก็ไหลลงมาจากแหย่ง แล้วคลานไปหาพระสนมเฉินกุ้ยเฟยแม้องค์ชายสองจะสลบแต่ก็รับรู้ได้ รู้ว่าตนเป็นไข้สูงตลอดทั้งคืนและทำให้ทุกคนเหนื่อย ตอนนี้เขามีบาดแผลที่หน้าอกข้างซ้ายจึงไม่กล้าขยับ เพียงแค่นอนมองทุกคนที่หลับอยู่รอบตัวของตนเองแต่กลับเห็นลู่ซิงหว่านคลานไปทางพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเขาตะลึงอึ้งไปทันที หวานหว่านอายุแค่สี่เดือนคลานได้แล้วหรือ?เมื่อพระสนมเฉินกุ้ยเฟยตื่นขึ้นมาลู่ซิงหว่านก็คลานมาถึงเท้านางแล้ว"หวานหว่าน?" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยตกใจมาก "เจ้าคลานได้แล้วหรือ"ช่างสมเป็นลูกสาวของตนจริง ๆ ไม่สิ สมเป็นเทพธิดามาจุติ แค่สี่เดือนก็คลานเป็นแล้วเมื่อหันไปเห็นองค์ชายสองตื่นแล้วก็รีบเอ่ยปากถามทันที "จิ่นห
Latest chapter
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0622
ถึงอย่างไรก็เป็นพระชายาของพี่ชายองค์รัชทายาทที่ยังไม่ได้แต่งงานอีกทั้งหานซีเยว่ดีต่อนางมากจริงๆ การเข้าวังครั้งนี้ ยังนําของเล่นพื้นบ้านมาให้นางไม่น้อยเลย[คนดีๆแบบนี้ต้องไม่ตายแน่]คิดถึงตรงนี้ ลู่ซิงหว่านถึงกับขอบตาแดงก่ำ[ในนิยาย หานซีเยว่ตายเพื่อพี่รัชทายาท คงเป็นไปไม่ได้ที่เรื่องจะมีตัวแปรมากมายขนาดนี้ แต่โชคชะตาของพี่หญิงตระกูลหานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!][พี่ฉยงหัวต้องรักษาได้แน่ๆ ]ซ่งชิงเหยียนจึงหันไปมองลู่ซิงหว่านที่ดวงตาแดงก่ำ กอดนางไว้ในอ้อมแขนและตบนางเบาๆ “หวานหว่านไม่ต้องกังวล พี่หญิงหานของเจ้าเป็นคนดีขนาดนี้ จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”“ฝ่าบาทเสด็จ องค์รัชทายาทเสด็จ” ในขณะที่สองแม่ลูกกําลังเสียใจเพราะหานซีเยว่ เสียงของเมิ่งเฉวียนเต๋อก็ดังขึ้นจากข้างนอก“พระมเหสีเสด็จ” ทันทีที่เมิ่งเฉวียนเต๋อพูดจบ ก็มีเสียงของขันทีน้อยที่อยู่ข้างๆ ดังขึ้นซ่งชิงเหยียนปล่อยลู่ซิงหว่านแล้วจูบนาง “หวานหว่านอยู่ดีๆ นะ แม่จะไปพบเสด็จพ่อดีไหม”ลู่ซิงหว่านพยักหน้าอย่างหนักแน่น แต่ไม่สนใจซ่งชิงเหยียนอีก เพียงมองไปทางหานซีเยว่เมื่อซ่งชิงเหยียนปรากฏตัวที่นอกประตู ทุกคนต่างก็ตกตะลึงแต่โชคร้า
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0621
“พี่ไป๋หลิง ตอนนี้เสด็จพี่ไม่อยู่แล้ว คนทั้งวังต่างก็รังแกข้า วันนั้นข้าถูกไอ้เด็กเหลือขอลู่ซิงหว่านรังแกอีกแล้ว” พูดจบประโยค องค์หญิงหกก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งความไม่พอใจในใจของไป๋หลิงเมื่อสักครู่ถูกลู่ซิงหุยแก้ไขทันทีใช่แล้ว ตอนนี้พระสนมหวงกุ้ยเฟยไม่อยู่แล้ว องค์ชายสามก็ถูกกักบริเวณแล้ว คนที่องค์หญิงหกสามารถพึ่งพาได้มีเพียงตนเองเท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ไป๋หลิงก็ตบหลังองค์หญิงหกเบาๆ “องค์หญิงวางใจเถิด สิ่งใดที่ทําให้องค์หญิงไม่สบายใจ ล้วนต้องได้รับผลกรรม”ในทิศทางที่ลู่ซิงหุยมองไม่เห็น ดวงตาของไป๋หลิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังแม้แต่อิงหงก็ไม่กล้าสบตานางโดยตรง ก้มหน้าลงสิ่งที่ไป๋หลิงพูดในครั้งนี้ถูกต้อง ซ่งชิงเหยียนได้รับ"กรรมตามสนอง" อย่างที่นางพูดอย่างรวดเร็วเมื่อหานซีเยว่ออกจากวัง ซ่งชิงเหยียนก็ไปส่งนางที่ด้านนอก ซ่งชิงเหยียนก็ถูกลอบสังหารที่ถนนนอกตำหนักชิงอวิ๋นได้ยินมาว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสมากส่วนนางกํานัลที่ลอบสังหารคนนั้น หลังจากลอบสังหารสําเร็จแล้ว ก็ปาดคอตายอยู่บนถนนทันทีข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่ววังหลังอย่างรวดเร็วในเวลานี้ไป๋หลิงกําลังอยู่กับลู่ซิงหุย เมื่อลู่ซิงหุ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0620
ในขณะที่ซ่งชิงเหยียนกําลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับหานซีเยว่ลู่ซิงหุยที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมมาหลายวันในที่สุดก็ได้พบกับไป๋หลิงทันทีที่ไป๋หลิงเข้าไปในห้องด้านใน ลู่ซิงหุยก็ขว้างถ้วยน้ำชาที่อยู่ข้างหน้าเขาไปที่เท้าของนางด้วยความโกรธ "เจ้ายังรู้ว่าจะมา!"“ตอนนี้เจ้าได้รับความโปรดปรานจากหญิงชั่วคนนั้นของฮองเฮาใช่หรือไม่? ลืมเสด็จแม่ของข้าไปจนสิ้นแล้ว!”ลู่ซิงหุยตอนนี้อาศัยอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว ย่อมรู้ว่าบ่าวไพร่ของตําหนักจิ่นซิ่วเคารพไป๋หลิงเพียงใด และรู้ว่าตอนนี้ในใจของฮองเฮาพึ่งพาไป๋หลิงเป็นอย่างมากนอกจากนี้ไป๋หลิงไม่ได้ปรากฏตัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นนางจึงสงสัยส่วนอิงหงที่ยืนอยู่ข้างหลังลู่ซิงหุย รีบก้าวเข้าไปปิดปากนางอย่างรวดเร็ว “องค์หญิง!”จากนั้นก็ปล่อยมือ “องค์หญิงระวังคําพูด ตอนนี้พวกเราอาศัยอยู่ในตําหนักจิ่นซิ่ว ทุกเรื่องต้องระมัดระวัง”“ฮึ” ลู่ซิงหุยส่งเสียงหึในลําคออย่างเย็นชา แล้วหันไปมองไป๋หลิงที่อยู่ตรงหน้า “เจ้าช่างเป็นคนที่รู้จักหลบๆ ซ่อนๆ เสียจริง เมื่อก่อนต้องมาที่ตำหนักของข้าทุกวัน”“ตั้งแต่พี่สามถูกเสด็จพ่อกักบริเวณอยู่ในตําหนักฉางชิว เจ้าก็ไม่ปราก
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0619
คิดในใจ ลู่ซิงหว่านจึงใช้ทั้งมือและเท้าเดินกลับไปหาหานซีเยว่อีกครั้ง แล้วประคองโต๊ะเล็กให้ลุกขึ้นตอนนี้หานซีเยว่เปิดกล่องนั้นแล้ว เป็นกําไลหยกที่โปร่งใสซ่งชิงเหยียนถึงยิ้มแล้วพูดต่อ “ไม่ถือว่าเป็นกําไลที่ดีอะไรหรอก แต่เป็นของฮองเฮาองค์ก่อนทิ้งเอาไว้”ลู่ซิงหว่านเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามือของหานซีเยว่ที่ถือกําไลนั้นถึงกับสั่นนางวางกําไลนั้นกลับไปอย่างรวดเร็ว แล้วผลักไปตรงหน้าซ่งชิงเหยียน “พระสนมหวงกุ้ยเฟยเพคะ หม่อมฉันไม่กล้ารับไว้จริงๆ”ซ่งชิงเหยียนกลับยิ้มพลางยืนขึ้น หยิบกําไลหยกนั้นไว้ในมือ เดินไปตรงหน้าหานซีเยว่ แล้วสวมแทนนาง “การแต่งงานของเจ้ากับองค์รัชทายาท พวกข้าพอใจมาก ฮองเฮาองค์ก่อนก็ต้องพอใจมากเช่นกัน”ตอนนี้เมื่อซ่งชิงเหยียนพูดถึงซ่งชิงหย่าอีกครั้ง นางก็รู้สึกสงบมากขึ้นกว่าเดิม“กําไลวงนี้เป็นของฮองเฮาองค์ก่อนทิ้งเอาไว้ บอกว่าจะมอบให้ว่าที่ลูกสะใภ้ “น่าเสียดายที่นางเองไม่มีโอกาสได้มอบมันให้กับเจ้าด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงต้องให้น้องสาวอย่างข้าทําแทน”“เดิมทีจะมอบให้เจ้าในพิธีปักปิ่นของเจ้า แต่วันที่เจ้าเข้าพิธีปักปิ่นนั้น ข้าเกรงว่าจะมีธุระไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ ดังนั้นจึ
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0618
หลังจากได้ยินคําพูดของซ่งชิงเหยียน ฉยงหัวก็เหม่อลอยไปชั่วขณะ“จะได้หรือ?” คําพูดของฉยงหัวแฝงความหมายหยั่งเชิงอยู่บ้าง นางย่อมยินยอมไปหลายวันมานี้นางก็คิดได้แล้ว ดีชั่วตอนนี้ตนเองสูญเสียพลังจิตวิญญาณไปแล้ว แทนที่จะมัวยึดติดกับการตามหาหวานหว่าน สู้สงบจิตสงบใจ เสพสุขกับชีวิตในตอนนี้จะดีกว่าบางทีหลังจากที่อาจารย์ของหวานหว่านออกจากการเก็บตัวแล้ว เห็นว่าตัวเองก็ไม่อยู่แล้ว ย่อมมาช่วยเองอยู่แล้ว“แน่นอน ข้าจะไปถามความหมายของฝ่าบาทเดี๋ยวนี้”“คิดว่าฝ่าบาทคงไม่ปฏิเสธแน่ ฝีมือการรักษาของแม่นางฉยงหัวยอดเยี่ยมมาก หากได้แม่นางฉยงหัวมาอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ด้วย นั่นคงจะดีไม่น้อย”แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างของซ่งชิงเหยียนเท่านั้น ที่นางอยากพาฉยงหัวออกไปก็เพราะหวานหว่านหวานหว่านชอบพี่ฉยงหัวขนาดนี้ ย่อมต้องอยากอยู่กับนางตลอดไปอยู่แล้วจิ่นซินและจิ่นอวี้เก็บข้าวของเกือบทั้งคืน พวกนางเอาเข้าไป ซ่งชิงเหยียนเอาออกมา แบบนี้ไปๆ มาๆ สุดท้ายก็ทิ้งกล่องใหญ่สองใบไว้ซ่งชิงเหยียนประนีประนอมแล้วนางพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ให้คนขับรถม้าของฝ่าบาทเหนื่อยหน่อยละกัน!ก่อนออกเดินทาง นางยังมีเรื่องสําคั
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0617
ต้องบอกว่าของข้างนอกอร่อยกว่าของในวังจริงๆในนิทานล้วนบอกว่าชีวิตของพระสนมหวงกุ้ยเฟยในวังนั้นงดงามและสบายแค่ไหน แต่ลู่ซิงหว่านกลับรู้สึกว่า ไม่ได้สบายอยู่ข้างนอก[ถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกก็คงดีไม่น้อย ยังไงก็มีเงิน อยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย][อยากกินอะไรก็ซื้อได้เลย สามารถกินอาหารที่พ่อครัวทําได้มากมาย พ่อครัวทำขนมในวังเหล่านี้ ข้ากินจนเบื่อแล้ว][เสด็จย่ากินมาตั้งหลายปี ยังกินไม่เบื่ออีกหรือ?]ซ่งชิงเหยียนบ่นในใจว่า เบื่อสิ แน่นอนว่านางกินจนเบื่อแล้ว ขนมที่องค์หญิงใหญ่นํามาจากหอฝูหม่านครั้งที่แล้ว ไทเฮาพูดตรงๆ เลยว่าอร่อยตอนนี้ซิงรั่วเกือบจะส่งคนมาส่งที่วังทุกสองวันก็ถือว่ามีใจแล้วจริงๆ เมื่อซ่งชิงเหยียนกําลังยุ่งอยู่ ฉยงหัวก็มาหานางมองท่าทางของจิ่นซินและจิ่นอวี้ที่กําลังยุ่งอยู่ อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง"พระสนมหวงกุ้ยเฟยนี่คือ..."คําพูดที่เหลือฉยงหัวไม่กล้าพูดออกมา ถูกโจรปล้นหรือ?“พี่ฉยงหัว!” ลู่ซิงหว่านพูดพลางพลิกตัวลงจากเตียง แล้ววิ่งไปหาฉยงหัวซ่งชิงเหยียนมองท่าทางคล่องแคล่วของลู่ซิงหว่านแล้วก็ตกตะลึงนางรู้ว่าหวานหว่านชอบพี่สาวฉยงหัวคนนี้มาก แต่เตียงนุ่มที่สูงขนาดนี้ น
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0616
คิดถึงตรงนี้ องค์หญิงหกก็เงยหน้ามองไปยังทิศทางของฮ่องเต้ต้าฉู่อีกครั้ง ในใจเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นณ ตําหนักข้างของตําหนักเหวินอิงในเวลานี้ สนมเยว่กุ้ยเหรินก็กําลังพบท่านแม่ของตนเช่นกัน“เดิมคิดว่าเจ้าเป็นเพียงกุ้ยเหรินเล็กๆ ข้าไม่มีโอกาสเข้าวัง” ตอนนี้ฮูหยินเจิ้ง แม่ของสนมเยว่กุ้ยเหรินกําลังอยู่ในตําหนักของสนมเยว่กุ้ยเหริน มองสิ่งของในวังของนางไปๆมาๆ สัมผัสไปๆมาๆ ในใจรู้สึกน่าทึ่งเป็นมาก“ของในวังนี้ดีจริงๆ ทุกชิ้นประณีตขนาดนี้”เพราะรู้พฤติกรรมของแม่ตัวเอง สนมเยว่กุ้ยเหรินจึงไล่สาวใช้ข้างกายออกไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้นางแค่นั่งอยู่บนตั่งนุ่ม มองใบหน้าละโมบของแม่ตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เดิมทีนางก็ไม่อยากเจอแม่ของตัวเองอยู่แล้วแม่ของคนอื่นๆ เข้าวังด้วยความห่วงใยและสงสารลูกสาวของพวกเขาแล้วแม่ของตัวเองล่ะเอาแต่โทษตัวเองที่ไร้ประโยชน์ โทษตัวเองที่แย่งความรักไม่เป็น โทษตัวเองที่ให้กําเนิดลูกไม่ได้เมื่อสนมเยว่กุ้ยเหรินคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินเจิ้งพลันหันหน้ามา เดินมาข้างกายนางอย่างลึกลับ ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อของตัวเอง แล้วยัดใส่มือสนมเยว่กุ้ยเหริน“เจ้าเป็นคนที่ไม่เอาไห
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0615
เดิมคิดว่าเสด็จพ่อจะให้รางวัลตัวเอง แต่การไปเรียนหนังสือจะถือเป็นรางวัลอะไรได้เมื่อก่อนนางเคยได้ยินลู่ซิงยุ่นบ่นว่าอาจารย์คนนี้เข้มงวดขนาดไหน ยังต้องทําการบ้านอีก นั่นไม่แตกต่างจากการคัดลอกพระคัมภีร์ในตําหนักเหยียนหัวของนางหรอกหรือนางไม่อยากไปหรอก!เมื่อเห็นท่าทางของลู่ซิงหุย ลู่ซิงหว่านก็อดหัวข้าะคิกคักไม่ได้[เสด็จพ่อ ดูเหมือนว่าลูกสาวของท่านดูเหมือนจะไม่ชอบเรียนหนังสือนะ][แต่ก็ใช่ เด็กบ้านไหนชอบเรียนหนังสือกัน เดิมคิดว่าเสด็จพ่อจะให้รางวัลอะไรแก่นาง การเรียนหนังสือนี้นับเป็นรางวัลอะไรได้]ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ไม่สนใจ ในฐานะที่เป็นองค์หญิง ไม่เรียนหนังสือย่อมไม่ได้อยู่แล้วองค์หญิงทุกคนล้วนถูกส่งไปที่ห้องเรียนเมื่ออายุหกขวบ แม้ว่าจะแตกต่างจากเหล่าองค์ชาย แต่ก็มีอาจารย์สอนพิเศษฮ่องเต้ต้าฉู่หันไปมองพระสนมเหวินเฟยอีกครั้ง “ตอนนี้ซิงเหยียนอยู่ข้างกายเจ้า รู้สึกสบายใจกว่าเมื่อก่อนมากนะ”“เพียงแต่ตอนนี้ต้องพาเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้มาด้วย ลําบากเจ้าแล้วจริงๆ”เด็กๆ มีความสุขหรือไม่นั้น มักจะมองปราดเดียวก็รู้แล้วลู่ซิงเหยียนเป็นเพียงเด็กอายุสามขวบเท่านั้น เมื่อก่อนสนมซูผินดูแลเองไม่มาก
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน บทที่ 0614
ครั้งนี้ลู่ซิงหว่านเดาผิดแล้วที่ลู่ซิงหุยพูดประจบด้วยเป็รเรื่องจริง นางกลัวที่จะไปคัดลอกหนังสือธรรมมะที่ตําหนักเหยียนหัวแล้วจริงๆ จึงไม่กล้าทะเลาะกับพี่น้องของตนอย่างโจ่งแจ้งอีกแล้วเพราะพอเสด็จพ่อทรงกริ้วขึ้นมา มันน่ากลัวมากเลยเพราะว่าเมื่อก่อนสนมซูผินปฏิบัติต่อองค์หญิงเจ็ดเพียงแค่เป็นของเล่นเท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจนางมากนักพูดตามคําพูดขององค์หญิงรอง เสด็จแม่ของพวกนางเลี้ยงดูพวกนางสองพี่น้อง ก็ไม่มีอะไรมากไปแค่ให้มีกินมีใส่ ขอเพียงไม่อดตายก็พอแล้วดังนั้นหลังจากที่องค์หญิงเจ็ดมาถึงข้างกายของพระสนมเหวินเฟยแล้ว จึงสามารถไปเที่ยวที่อุทยานหลวงได้บ่อยๆ และแน่นอนว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นลู่ซิงหุยนางชี้ไปที่ลู่ซิงและพึมพําว่า"พี่สาวคนสวย"[ตาบอดตั้งแต่อายุยังน้อย][ฮึ่ม ข้าจะไม่เล่นกับเจ้าอีกแล้ว เจ้าเด็กขี้ประจบ]ประโยคนี้ขององค์หญิงเจ็ดทําให้ลู่ซิงหุยพอใจจริงๆ ลู่ซิงหุยจึงย่อตัวลงทันทีและเข้าไปใกล้หน้าองค์หญิงเจ็ด “ซิงเหยียนเป็นเด็กดี”เป็นเด็กดีมากเมื่อเทียบกับไอ้เด็กเหลือขอลู่ซิงหว่านนั่นต้องบอกว่าวันนี้ลู่ซิงหุยโชคดีมาก ในขณะที่นางเล่นกับลู่ซิงเหยียน ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เดินผ่านส
