บทที่ 0036

และตั้งแต่เรื่องของหรงอ๋องสิ้นสุดลง ไทเฮาก็ล้มป่วยนอนซม

ตามกฎแล้วนางสนมทุกคนที่มีตำแหน่งตั้งแต่ตำแหน่งผินขึ้นไปจะต้องผลัดกันเฝ้าไข้

แต่เนื่องจากสนมหนิงผินมีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง และนางเองไม่ได้ยุ่งอะไร จึงมักจะอยู่ปรนนิบัติในตำหนักหรงเล่อเป็นส่วนใหญ่ แม้ว่าไทเฮาจะไล่นางไปหลายครั้ง แต่นางก็มาทุกวัน

วันนี้ตอนที่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพาหวานหว่านมาที่ตำหนังหรงเล่อ ก็เป็นนางสนมหนิงผินที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ

"ข้าว่าสีหน้าของไทเฮาดูดีขึ้นมากแล้วนะ ต้องขอบใจน้องหนิงผินมากนะ" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดพลางประคองไทเฮาให้ลุกขึ้น

พูดจบก็สั่งจิ่นอวี้ว่า “จิ่นอวี้ให้หวานหว่านไปเยี่ยมเสด็จย่าหน่อย”

ไทเฮากลับรีบปฏิเสธทันที "ไม่ได้ ๆ หย่งอันยังเล็กอยู่ เดี๋ยวนางจะติดเชื้อเอาได้"

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับไม่สนใจ "ไทเฮานี่เป็นเพียงป่วยใจ จะติดเชื้อที่ไหนกันล่ะเพคะ"

สนมหนิงผินก็หัวเราะและพูดว่า "พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดถูกอย่างยิ่งเพคะ ไทเฮาต้องทำใจให้สบายถึงจะหาย"

ไทเฮาหยอกล้อลู่ซิงหว่านและเอ่ยปากว่า "พวกเจ้าแต่ละคนชอบล้อข้าเล่นทั้งนั้น"

[เสด็จย่าต้องมีชีวิตยืนนานนะเพคะ แม้ว่าในหนังสือนิทานจะไม่บอกเรื่องนี้