เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 10
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-04 20:17:1710.00น.
กว่าธัศไนยและประภาพิณจะมาถึงที่ร้านบิวตี้ฟาวเว่อร์ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว ธัศไนยที่อาบน้ำจนตัวหอมกรุ่นสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนสบายๆ ที่แผ่นหลังกว้างแข็งแรงมีเด็กชายผิวขาวตัวเล็กๆที่แก้มมีแป้งทาไว้เป็นหย่อมๆกระเตงอยู่ด้วย ส่วนข้างๆกายเขามีผู้หญิงผมยาวสยายแต่งกายด้วยชุดนอนเนื้อหนาท่าทางเฉิ่มๆเหมือนคุณป้าที่เพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด
“กลิ่นตุๆนะ คุณน่ะ” เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาบี้จมูกตัวเองพร้อมเหล่ตามองผู้หญิงข้างๆตัว
“แหม ก็ฉันยังไม่ได้อาบน้ำนี่คะ” เธอพูดพลางทำปากยื่นแล้วค้อนชายหนุ่มตาคว่ำ
“ไม่รู้ว่ารถผมจะมีกลิ่นตุๆของคุณติดด้วยหรือเปล่า” เขาหันไปมองรถยนต์คันหรูที่จอดแอบอยู่ข้างๆร้าน beautiful flower ด้วยสายตาเป็นห่วง
“เว่อร์เกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวค้อนอีกครั้ง มองท่าทางสะอาดๆกับผิวผ่องๆของชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้
“ผมกับไอ้เมอาบน้ำแล้ว มีแต่คุณนั่นแหละ ตื่นมาแล้วยังไม่อาบน้ำอีก ผู้หญิงอะไร…ซกมก” เขายังคงเหล่ตามองเธอแถมยังไม่หยุดบ่น จนหญิงสาวชักจะเริ่มโมโหขึ้นมา
“ก็คุณเล่นไปพาตัวฉันมาตั้งแต่เมื่อคืน ฉันจะอาบน้ำได้ไงล่ะยะ เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนก็ไม่มี ถ้าคุณว่าฉันอีกคำเดียว ฉันต่อยคุณแน่”
“ต่อยผม?” คราวนี้คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูงทันที
“ใช่ ฉันจะต่อยคุณ ถ้าคุณยังปากมากอยู่อีก” หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกด้วยมาดนักเลง ในขณะที่ดวงตาคู่ดุของเขาเริ่มฉายประกายวิบวับ
“ต่อยถึงด้วยเหรอ?”
“ห๊ะ!” คราวนี้ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนแทบถลน เสียงใสๆเริ่มแหลมขึ้นสูงปรี๊ดอย่างไม่พอใจ
“นี่คุณว่าฉันเตี้ยเรอะ”
“ใช่” เขายังมีหน้ามาพยักหน้ารับโดยไม่คิดจะปฏิเสธอีกต่างหาก เล่นเอาหน้านวลๆของประภาพิณชักจะแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด
“หน้าแดงทำไม เขินผมเหรอ”
“ฉันโมโหคุณต่างหากล่ะ” หญิงสาวตวาดเสียงใส่เขา ในขณะที่หน้าดุๆของเขายังคงระรื่นเหมือนเก่า
“อ้าว นึกว่าเขิน”
“ฉันจะเข้าร้านไปอาบน้ำแล้ว ฉันสั่งดอกไม้สดเอาไว้ ตอนเกือบๆ11โมงก็คงจะมา คุณช่วยรับแทนฉันด้วยก็แล้วกัน” พูดจบเธอก็ไขกุญแจร้านดอกไม้เล็กๆก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไป โดยมีคนตัวสูงเดินกระเตงเด็กไว้ข้างหลังตามไปติดๆ
ในระหว่างที่รอประภาพิณไปอาบน้ำ ธัศไนยก็นั่งอุ้มหลานอยู่บนโซฟาตัวเล็กๆในร้านของเธอ
ร้านเล็กๆแต่สะอาดสะอ้าน รอบๆห้องเต็มไปด้วยดอกไม้หลายชนิด กลิ่นหอมอ่อนๆและสีสันที่สะดุดตาของบุปผาในร้าน beautiful flower ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้
พอมองเห็นดอกไม้แล้วก็พาลนึกไปถึงหน้าหวานๆของใครคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้า แต่นิสัยกลับเปิ่นๆและดูเป็นธรรมชาติที่สุด
ความคิดของธัศไนยคงจะล่องลอยไปไกลกว่านี้ ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงดังกรุ๋งกริ๋งที่หน้าประตูร้านเสียก่อน
กรุ๊งกริ๊งๆๆ
เสียงโมบายหอยอันเล็กๆที่แขวนอยู่ขอบประตูด้านบนหลากหลายอันพากันช่วยส่งเสียงกระทบกันดั่งจะบรรเลงเพลงต้อนรับผู้มาเยือน
“อะแฮ่ม น้องพิณจ๋า วันนี้เปิดร้านสายจัง พี่อยากจะมาขอโทษน้อง” ชายที่เริ่มมีผมสีดอกเลาขึ้นบ่งบอกถึงวัยที่เริ่มร่วงโรยเดินเข้ามาภายในร้าน พร้อมหมุบรอบตัวเองเป็นการโชว์หุ่นสมาร์ทๆเสียสามรอบ หลังจากนั้นก็ยกหวีสีชมพูจากในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาหวีผมตัวเองเล็กน้อยให้เรียบกริบ
ชิ้ง!!
พอพ่อหนุ่มธงชัยหวีผมเสร็จ เขาก็เก็บหวีไว้ที่เดิม ก่อนที่สายตาจะมาปะทะเข้ากับผู้ชายหุ่นสูงใหญ่ หนวดเคราดกที่กำลังนั่งอุ้มเด็กอยู่บนโซฟาเข้าพอดี
และทันทีที่สบตาดุดันคู่นั้นเข้า ธงชัยก็รู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัวเมื่อจดจำแววตาโหดๆนั้นได้ดี…
“กลัวอะไรผมหรือเปล่าครับ ขนหน้าแข้งคุณลุกพรึ่บเชียว” ธัศไนยถามเสียงยียวนพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง
“มะ ไม่มีอะไร” แม้ว่าน้ำเสียงจะตะกุกตะกักไปบ้าง แต่ธงชัยก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ถึงแม้ว่าผู้ชายหน้าดุคนนี้จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่มาอุ้มพาประภาพิณออกไปจากร้านเมื่อคืนนี้ แต่เขาก็ยังมั่นใจอยู่วันยังค่ำว่า…เขาหล่อกว่านายหนวดดกคนนี้อย่างแน่นอน และสักวันประภาพิณจะต้องเลือกคนหล่อๆอย่างเขาไปเป็นคู่ชีวิต ไม่มีทางเลือกหมอนี่ไปแน่ๆ
“ดวงตาของคุณ…มันบ่งบอกว่ากำลังมั่นใจอะไรบางอย่าง” ธัศไนยพูดพร้อมยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาด แล้วลุกขึ้นยืนโดยอุ้มเมธากรไว้แนบอก
“อะไรของคุณ” ธงชัยเริ่มเหงื่อแตกเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น
“คุณกำลังมั่นใจอะไรอยู่งั้นเหรอ” เสียงทุ้มๆถามออกมาอีก ในขณะที่ธงชัยเม้มปากแน่นแล้วตอบออกมาว่า
“ผมไม่ได้มั่นใจอะไรนี่”
“เหรอครับ ผมนึกว่าคุณกำลังมั่นใจว่าประภาพิณจะต้องหันไปรักคุณแน่ๆซะอีก” คำพูดของธัศไนยเหมือนมีเข็มหลายร้อยเล่มแทงจึ้กเข้ามาที่กลางใจหนุ่ม(เหลือ)น้อย ใบหน้าที่เริ่มย่นไปตามกาลเวลาออกอาการบูดบึ้งขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ
“คุณเป็นใคร มาทำไมที่ร้าน beautiful” ธงชัยถามเสียงห้วน ความกลัวเริ่มหดหาย กลายเป็นความท้าทายเข้ามาแทนที่
“ผมจะมาทำไมก็ไม่จำเป็นจะต้องรายงานคุณนี่ครับ” ธัศไนยตอบเสียงรวนๆ ก่อนจะก้าวมายืนประชิดตัวธงชัยแล้วกระซิบขู่เสียงเข้มว่า
“อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอุบาทว์ๆกับประภาพิณอีก ไม่งั้นผม…จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
เมื่อธงชัยได้ยินคำพูดประโยคนั้นเข้าไปจนเต็มรูหู เขาก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ความโมโหพลุ่งพล่านไปทั่วร่างด้วยความไม่ชอบใจ
ไอ้หน้าดุคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มาขู่เขาแบบนี้ มันเหมือนเป็นการลบเหลี่ยมเขาชัดๆ
ยังไม่ทันที่ธงชัยจะได้ตอบอะไรกลับไป เสียงใสๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
บทที่เกี่ยวข้อง
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 11
“ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ มีคนเอาดอกไม้มาส่งหรือยังคะ”ทันทีที่ร่างบางที่มัดผมไว้เป็นหางม้าไว้ด้านหลัง สวมชุดเอี๊ยมขาสั้นสีสดใสปรากฏตัวขึ้นมาในร้าน beautiful flower ธัศไนยก็เดินปรี่เข้าไปหาหญิงสาวทันที พร้อมบอกเธอว่า“ดูสิๆๆคุณแฟน นายเมงอแงจังครับ”“หืม?” ประภาพิณเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะก้มลงมองหน้าเด็กชายในอ้อมกอดคนตัวสูงอย่างพินิจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับพูดออกมาว่า“ไม่เห็นจะงอแงตรงไหนเลยค่ะ ฉันเห็นว่าหนูเมก็ดูจะมีความสุขดีนี่นา ยิ้มจนเห็นเหงือกเชียว”“เอ๊ะ ผมบอกว่างอแงก็ต้องงอแงสิ” เขายังคงดึงดันจะพูดให้เธอเชื่อเขาให้ได้ว่าเด็กชาย‘งอแง’จริงๆ“หลานคุณหน้าตาออกจะมีความสุข” หญิงสาวเถียงเขาฉอดๆ เล่นเอาธงชัยชักจะเริ่มออกอาการรับไม่ได้ที่ถูกเมินเฉยทำเหมือนเขาไร้ตัวตนในร้านนี้“เอ่อ อะแฮ่ม” ธงชัยกระแอมกระไอเล็กน้อยในลำคอเพื่อเรียกร้องความสนใจ ทำให้ทั้งประภาพิณและธัศไนยต้องหันไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน“อะไรติดคอเหรอ” ธัศไนยถามรวนๆ ในขณะที่ประภาพิณพูดขึ้นมาด้วยท่าทางคอแข็งๆว่า“มาทำไมอีกงั้นเหรอคะ”“โธ่ คุณพิณครับ อย่าทำเย็นชากับผมนักสิ” ธงชัยทำเสียงออดๆ แต่อย่าหวังเลยว่าหญิงสาวจะใจอ่อน“ฉันไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 12
“ฮึ่ม ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” ธงชัยมองไปทางร้านเล็กๆแต่น่ารักเบื้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นแค้นที่โดนเหยียดหยามเกียรติและศักดิ์ศรีแค้นที่เธอทำเหมือนไม่เห็นค่าความรักของเขาเมื่อความแค้นมาบังตา คนที่เห็นใจตัวเองอยู่เสมอ แต่ไม่เคยเห็นใจคนอื่น จึงมักจะมองไม่เห็นข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่เห็นความผิดตัวเอง ในสมองจึงครุ่นคิดอยู่แต่ว่า…ทำไม และทำไม ทำไมประภาพิณถึงไม่รับรักเขา ทำไมต้องขับไล่เขา ทำไมถึงไม่ยอมคุยดีๆกับเขาเมื่อความรู้สึกเสียหน้ามันท่วมท้นจนล้นใจ หนุ่มวัยดึกจึงเริ่มร่างแผนการร้ายๆไว้ในใจ โดยไม่คิดเลยสักนิดว่าสิ่งที่เขาทำ มันจะถูกหรือผิด เขารู้เพียงแค่ว่า…ขอให้เขาได้เธอมาครอบครอง และลบล้างคำหยามเหยียดในวันนี้ได้ก็พอ ส่วนใครจะเจ็บปวดเพราะผลของการกระทำของเขาบ้างนั้น เขาไม่สนใจทั้งสิ้น!!ประภาพิณอุ้มเด็กชายขึ้นมายืนอุ้มไว้ในอ้อมอก พร้อมกับจุ๊บที่หน้าผากบางๆของเมธากร รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปากสีสดตามธรรมชาติเมื่อสมองหวนนึกไปถึงตอนที่ธัศไนยเข้ามาช่วยเหลือเธอจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของธงชัยเมื่อคืนนี้ และตอนที่ธัศไนยยืนอยู่ข้างๆเธอเมื่อตอนที่ธงชัยมาหาเธออีกเมื่อครู่นี้เขาท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 13
“ท่าทางเขาจะกลัวคุณนะ” ประภาพิณพูดเสียงกลั้วหัวเราะ มือเรียวยังคงหยิบดอกไม้มาจัดอย่างชำนาญ“เขาเป็นใคร” ชายหนุ่มถามพร้อมวางตะกร้าลง“เขาเป็นคนส่งดอกไม้ค่ะ”“เหรอ ท่าทางไม่ให้เลยนะ” ชายหนุ่มวิจารณ์ เล่นเอาเธอต้องหันมาค้อนใส่อย่างหมั่นไส้“คุณเองก็หน้าไม่เหมาะจะเป็นครูเหมือนกันค่ะ”“ผมเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองด้วยน่ะ ต้องทำหน้าเข้มๆหน่อยสิ เดี๋ยวเด็กไม่กลัว” เขาลูบหนวดตัวเองไปมาแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆหลานชายตัวน้อยที่เริ่มจะนั่งเป็นแล้ว“อย่าว่าแต่เด็กเลยค่ะ ขนาดฉันยังกลัวคุณเลย”“หมายความว่าไง” คิ้วเข้มๆเริ่มขมวดมุ่น“ก็หมายความว่าฉันก็กลัวคุณน่ะสิคะ คนอะไรหน้าดุยังกับ…” หญิงสาวเงียบเสียงลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆคนร่างสูงก็เดินมาหยุดยืนซ้อนอยู่เบื้องหลังของเธอ“ยังกับอะไร” เขาถามเสียงนุ่ม เล่นเอาประภาพิณชักจะเริ่มรู้สึกหายใจติดๆขัดๆ“มายืนทำไมตรงนี้เล่า ไปดูแลหลานคุณโน่นสิ” เธอออกปากไล่ มือไม้เริ่มสั่นจนจัดดอกไม้ต่อไม่ถูก“ผมอยากยืนตรงนี้ ไอ้เมมันโตแล้ว มันดูแลตัวเองได้ ผมไม่ต้องคอยตามดูแลมันทุกฝีก้าวหรอก” เขาพูดเสียงกริ่มๆ เล่นเอาประภาพิณต้องตวาดแหว“อายุหกเด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 14
หลังจากจัดช่อดอกไม้ในมือเสร็จไปช่อหนึ่งแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อวางช่อดอกไม้สีสันสดใสลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบโทรศัพท์รุ่นขาวดำขึ้นมากดไปยังเบอร์ที่เซฟไว้เธอมีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง เป็นแม่ค้าขายขนมครก หลังจากที่เรียนจบชั้นมัธยมมาด้วยกัน เธอและเพื่อนคนนี้ก็ไม่ค่อยได้พบกันอีกเลย นอกจากจะโทรหากันบ้างเป็นบางครั้งคราว และในเวลานี้…เธอก็รู้สึกคันปากยิบๆอยากระบายที่สุดรอเพียงระยะเวลาไม่นาน เพื่อนรักสมัยเด็กของเธอก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว//ฮัลโหล// พีระดารับสายเสียงระรื่น“ฉันมีเรื่องอะไรจะเล่าให้แกฟัง” ประภาพิณจีบปากจีบคอเตรียมเล่าเต็มที่ แต่พีระดาพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน//ฉันโดนจ้างให้ไปเป็นเจ้าสาว//“ห๋า อะไรนะ!!” จากที่คิดจะเล่าเรื่องของตัวเองให้เพื่อนแปลกใจเล่น กลับกลายเป็นว่าเธอต้องมาแปลกใจกับเรื่องของเพื่อนแทน//คุณภีมเขาบอกว่าจะตามหาแม่ให้ฉัน แต่ฉันต้องไปเป็นเจ้าสาวของเขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน// พีระดาบอกอ้อมแอ้มด้วยท่าทางเขินๆ“แล้วแกตอบเขาไปว่าไง” ประภาพิณถาม นึกตกใจไม่เบาที่อยู่ๆก็มาได้ยินว่าพีระดากำลังจะแต่งงาน//ก็ฉันอยากเจอแม่นี่นา// พีระดาพูดเสียงอ่อน ทำเอาประภาพิณนึกเดาได้ทันทีว่าเพื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 15
จากความผิดพลาดเพราะโดนยั่ว กลับกลายเป็นความรักอย่างที่ถอนตัวไม่ขึ้น เขาบอกกับเธอว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอ แต่เธอก็พูดจาบ่ายเบี่ยงเขามาโดยตลอดจนในที่สุด…เธอก็ทำกับเขาเหมือนที่เคยทำกับธัศไนยมาก่อน นั่นก็คือบอกเลิกเขานอกจากนั้นเธอยังเที่ยวบอกกับใครต่อใครว่าเขาเป็นคนทิ้งเธอ เพื่อที่คนอื่นจะได้มองเธออย่างน่าสงสาร คนอื่นจะได้เห็นใจเธอเขาจำได้ว่าตอนนั้นเขาแทบเป็นบ้า เขาเสียใจ ทุกๆคืนเขาต้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียว แต่เวลาผ่านไปได้ไม่นาน การที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆเหล่าลูกศิษย์ที่น่ารักของเขา บาดแผลในใจเขาจึงเริ่มสมาน แม้ว่าจะยังเจ็บแปลบๆอยู่บ้างก็ตามอเนกส่ายศีรษะไปมาเพื่อขับไล่ความคิดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นออกไปจากสมอง ก่อนที่เขาจะเก็บรูปใบเดิมไว้ในอัลบั้มรูปเหมือนเก่าร่างสูง175เซนติเมตรลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยขบแล้วยิ้มออกมาบางๆยามเมื่อเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อรินน้ำมาดื่มจริงสิ…พรุ่งนี้เขาไปหาธัศไนยที่บ้านดีกว่าทันทีที่ท้องเริ่มร้องครวญคราง ประภาพิณก็เริ่มชะเง้อชะแง้ไปทางในครัว ก่อนจะได้เห็นหน้าคมๆโผล่ออกมาชวนเธอด้วยดวงตายิ้มๆ“อาหารสุกแล้วครับ มาทานก่อนสิ แล้วค่อยไปทำงา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่16
“ทำไมผัดไทยของคุณถึงมีกุ้งเยอะกว่าฉัน”“เยอะที่ไหน ผมให้กุ้งคุณตั้งสิบกว่าตัวนะ” เขาแย้ง คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากันมุ่น“ไม่จริง คุณดูดีๆสิ ในจานของฉันมีกุ้งแค่สองตัวเอง” เธอใช้ช้อนส้อมจิ้มไปที่จานตัวเองเพื่อให้เขามองให้ชัดๆ“คุณตักกุ้งเข้าปากจนเกือบจะหมดจานแล้วก็บอกมาเถอะ”“ไม่จริง คุณให้กุ้งฉันน้อย ดูในจานของคุณสิ กุ้งมีตั้งเยอะ” เธอตวัดสายตามองจานเขาอย่างไม่พอใจ“อ้าว อะไรของคุณ” คราวนี้คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูง ตาคมๆหรี่ลงมองสีหน้าเต้าเล่ห์ของหญิงสาวอย่างรู้เท่าทัน“คุณต้องเอากุ้งของคุณมาให้ฉันบ้าง จะได้ยุติธรรม” เธอเสนอแนะ ในขณะที่เขาหัวเราะในลำคอพร้อมพยักหน้า“คร้าบๆ จะเอากุ้งก็ตักไปสิ”“หึ” ประภาพิณทำเสียงขึ้นจมูกพร้อมใช้ช้อนตักกุ้งในจานเขามาไว้ในจานตัวเองอย่างรวดเร็ว“เอาล่ะค่ะ กินต่อได้แล้ว” เธอพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลงมือทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย โดยมีสายตาคมกริบมองเธออย่างระอาใจก็ดูเธอสิ…เหลือกุ้งไว้ให้เขาแค่ตัวเดียวเนี่ยนะ!! ร่างสูงที่เพิ่งล้างจานเสร็จเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยไม้กวาดอีกหนึ่งด้ามก่อนที่เขาจะเดินเกร่ๆมาทางเธอที่กำลังนั่งจัดช่อดอกไม้ในมืออย่างเพลินๆ“จะทำอะไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 17
ประภาพิณหน้าแดงก่ำ รีบผุดลุกขึ้นจากร่างสูง ก่อนจะยืนหันซ้ายหันขวาหน้าร้อนวูบวาบเหมือนจะจับไข้ ดวงตากลมโตเหลือบมามองธัศไนยที่ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนพร้อมดึงเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อยเหมือนเก่า ยังไม่ทันที่เธอจะหายเขิน เสียงทุ้มๆก็พูดออกมาว่า“คุณแต๊ะอั๋งผม”“ห๋า” หญิงสาวอ้าปากค้าง“คุณจูบแก้มผม กอดผม ถูกเนื้อต้องตัวผม” เขากล่าวหา หน้าคมๆงอหงิก แต่ดวงตากลับพราวระยับอย่างขบขัน“มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันสิที่ควรเสียหาย” หญิงสาวท้วง แต่เขาก็มีเหตุผลมาแย้งอีกจนได้“คุณจะไปเสียหายได้ไง คนที่โดนจูบโดนกอดคือผมนะ”“เอ๊ะ ก็ฉันบอกว่ามันคืออุบัติเหตุไง ลืมๆมันไปซะเถอะ” หญิงสาวแหวเสียงดัง มือเรียวยกขึ้นท้าวเอวฉับ ในขณะที่ชายหนุ่มยื่นใบหน้ามาใกล้ๆเธอแล้วกระซิบถามอย่างมีความหมายว่า“แล้วคุณล่ะ…จะลืมเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ได้ง่ายๆเหรอ”“ละ ลืมได้สิ” เธอพูดเสียงตะกุกตะกัก หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก เลือดสูบฉีดขึ้นมาที่แก้มนวลๆจนร้อนฉ่าๆแดงก่ำจนแทบไหม้“หน้าแดงทำไม เขินผมล่ะสิ” เขาพูดล้อๆพร้อมยิ้มกริ่ม เล่นเอาหญิงสาวต้องเชิดหน้าขึ้น มองเขาตาวาววับ“ฉันไม่ได้เขินคุณ ฉันอายต่างหาก เมื่อกี้นี้มีคนเข้ามาในร้าน แล้วก็เห็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 18
“มะ ไม่ต้อง ฉันไม่อยากลอง จะให้เก็บผักตรงไหนล่ะ” เธอพูดเสียงสั่น ในขณะที่ธัศไนยหลุบตาลงซ่อนยิ้มไว้อย่างแนบเนียน“ตามผมมาสิ ผมปลูกผักไว้กินเองเยอะพอสมควร จะได้ไม่ต้องไปซื้อผักที่มีสารพิษในตลาดมากิน” ชายหนุ่มออกเดินนำพร้อมเข็นรถเมธากรออกไปด้วย โดยมีหญิงสาวเดินตามไปติดๆ“เศรษฐกิจพอเพียงว่างั้นเถอะค่ะ” หญิงสาวพูด พร้อมกับห่อปากทำตาโตเมื่อเห็นแปลงผักยาวๆที่ข้างบ้านเขา มีผักคะน้าต้นอวบๆขึ้นอย่างเนืองแน่นๆ ข้างๆแปลงคะน้าคือแปลงผักกวางตุ้ง และถัดไปอีกคือแปลงผักชีใบเล็ก“ใช่ ผมพออยู่พอกินน่ะ ที่ข้างบ้านอีกด้านหนึ่งจะเป็นแปลงผักบุ้ง ผมชอบกินผักน่ะ”“ฉันไม่ชอบกินผัก ผักบางอย่างมันขม” หญิงสาวอุทรณ์ ในขณะที่คนตัวใหญ่ถอนหายใจพรืด“ผักผมไม่ขมหรอกน่า เดี๋ยวพอผมแกงส้มกวางตุ้งให้คุณกิน รับรองว่าคุณจะติดใจ อร่อยนะจะบอกให้” เขาโฆษณาฝีมือการทำอาหารของตัวเองก่อนจะชี้นิ้วไปทางแปลงผักแล้วบอกเธอว่า“เก็บสิ”“ห๋า?” เธออ้าปากหวอพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ “ฉันเหรอ”“ใช่ คุณนั่นแหละ เก็บผักไปเลย”“แต่ฉันเก็บไม่เป็น”“งั้นคุณก็ไม่ต้องกินข้าวเย็น” เขาว่าเสียงเข้ม ทำให้เธอต้องทำปากยื่นก่อนจะเดินมาที่แปลงผักแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04
บทล่าสุด
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 76
“เหนื่อยมั้ยคะ”เขาหันมามองหน้าเธอก่อนจะตอบเสียงเศร้าๆว่า“ไม่เหนื่อยหรอก ไอ้เอกมันติดยาน่ะ”“อะไรนะคะ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ “ทำไมพี่เอกเขาถึงได้…”“เขาสารภาพออกมาหมดแล้วว่าแวววรรณกลับมาขอคืนดีกับเขาแล้วก็ทิ้งเขาไปอีกครั้ง เขาเลยทั้งเสียใจทั้งผิดหวัง ตอนนั้นมีคนมาเสนอยาบ้าให้เขา เขาเลยลองกินดูเพราะคิดว่าคงไม่ติด แต่ที่ไหนได้…เขาดันติดงอมแงม แล้วเรื่องที่เขามาปล้ำคุณน่ะ เพราะแววจ้างเขาด้วยยาบ้ายี่สิบเม็ดน่ะ”“ตายจริง…ไม่น่าเลยนะ เพราะยาบ้าแท้ๆ” หญิงสาวทำเสียงสลด“ตอนนี้ตำรวจเขาก็ไปจับแววแล้ว เพราะแววเป็นคนบงการ แถมยังมียาบ้าไว้ในครอบครองอีกหลายเม็ด คนรักของแววคนล่าสุดก็ตีตัวออกห่างไปแล้วพอรู้ว่าแววโดนตำรวจจับน่ะ”“เฮ้อ” ประภาพิณถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าๆ ในขณะที่มือใหญ่จับคางเธอให้แหงนหน้าขึ้น“ก่อนที่ผมจะกลับบ้าน ผมขอจูบทีหนึ่งได้มั้ย” เขาขออนุญาต ยังไม่ทันที่เธอจะตอบอะไรออกมา ริมฝีปากร้อนๆก็แนบประกบเข้าที่เรียวปากอิ่มอย่างแผ่วเบาและเว้าวอน“แฟนรักคุณนะคะ” เธอบอกเมื่อเขาถอนจุมพิตออก ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนแล้วรั้งต้นแขนเธอให้ลุกขึ้นด้วย“พอผมไปแล้ว อย่าลืมลงกลอนให้แน่นหนานะ แล้วพ
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 75
เธอคิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าสักวันพีระดาจะต้องรักภีรวัทน์ และก็เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้จริงๆว่าพีระดาคิดจะล้อล่นกับความรู้สึกของตัวเอง แล้วเป็นไงล่ะ...ผลสุดท้ายก็ต้องมารักเขาเพราะความใกล้ชิด แต่เธอคิดว่าพีระดากับภีรวัทน์ก็ดูเหมาะสมกันดี ที่สำคัญ..ในวันแต่งงาน เธอดูออกว่าภีรวัทน์แคร์เพื่อนสาวของเธอมากขนาดไหน บางที...ภีรวัทน์อาจจะรู้สึกเดียวกันกับพีระดาในตอนนี้ก็ได้//ฮือๆๆ// พีระดาไม่ตอบ มีแต่เพียงเสียงสะอื้นไห้ที่ดังแว่วมาทางสายโทรศัพท์จนประภาพิณชักจะเริ่มรู้สึกหนักใจแทน“งั้นอีก1ปีแกก็ต้องเลิกกับเขาน่ะสิ แกควรจะบอกเขาไปตรงๆเลยนะว่าแกรู้สึกยังไงกับเขา อย่าปล่อยเวลาให้มันผ่านไปเฉยๆไม่งั้นแกอาจจะต้องเสียใจ”//เขาไม่ยอมทำตามสัญญา// พีระดาพูดด้วยเสียงสะอึกๆ เสียงสูดจมูกดังฟืดฟาดชวนให้นึกเวทนา“ห๋า ไม่ทำตามสัญญา”//ใช่ ไม่ทำตามสัญญา เขาฉีกสัญญาทิ้ง บอกว่าจะให้ฉันอยู่กับเขาต่อไป//“งั้นแกก็ควรจะดีใจสิที่เขาอยากอยู่กับแก แกจะมาร้องไห้คร่ำครวญเพื่อ?”//เขาแค่หวงฉัน ไม่ใช่ว่ารักถึงได้หวงนะ แต่เป็นเพราะ...เขาเห็นฉันเป็นแค่ของชิ้นหนึ่ง ไม่อยากให้ฉันไปตกเป็นของคนอื่น ความสำคัญของฉันมีแค่นี้จริงๆ//“เ
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 74
โครม!บานประตูห้องนอนถูกถีบออกอย่างแรงก่อนที่คอเสื้อของอเนกจะโดนมือใครคนหนึ่งลากขึ้นมาจากร่างงามที่เขากำลังจะหาความสุขด้วยยังไม่ทันที่อเนกจะได้เห็นหน้าคนที่กล้ามาคว้าคอเสื้อเขา หมัดหนักๆก็ถูกต่อยเข้ามาที่ใบหน้าอย่างแรงจนร่างผอมบางเซแซ่ดๆไปปะทะกับผนังห้อง“คุณธัศ ช่วยแฟนด้วย” ประภาพิณพูดด้วยเสียงสั่นๆพลางพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ยังจุกอยู่ที่ท้องน้อยตาคู่คมตวัดมามองประภาพิณชั่วแว่บหนึ่งก่อนจะยกเข่ากระแทกที่ท้องของอเนกอย่างเดือดดาล พร้อมกับศอกที่กระแทกเข้าที่ศีรษะอเนกอย่างจัง“เมื่อก่อนฉันเห็นนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง แต่มาวันนี้…นายกลับมาปล้ำแฟนฉัน ฉันไม่ปล่อยให้นายรอดแน่ เอก”น้ำเสียงนี้อเนกจำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร…ชายหนุ่มค่อยๆทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้นในสภาพหมดหนทางต่อสู้ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหน้าหล่อเหลาของอาจารย์วิทยาศาตร์ที่กำลังมองเขาอย่างบูดบึ้ง“อะ ไอ้ธัศ”“เออ ฉันเอง ทำไมนายถึงทำแบบนี้วะ” ธัศไนยถามเสียงตะคอก ก่อนจะหันไปทางประภาพิณที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง“คุณแฟน โทรหาตำรวจ”“แต่ว่าเขาเป็นเพื่อนคุณ”“ผมบอกให้โทรก็โทรไปสิ” ชายหนุ่มเริ่มเสียงดัง เล่นเอาหญิงสาวต้อง
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 73
16.42น.“แฟนจ๋า เราจะมีลูกด้วยกันกี่คนดีครับ” ธัศไนยนั่งสวีตหวานอยู่กับประภาพิณในร้าน beautiful flower มือใหญ่จับกุมมือบางแล้วใช้หัวนิ้วโป้งคลึงหลังมือเธอเบาๆ ตาคมหวานเชื่อมมองหญิงสาวอย่างแสนรัก“สองคนดีมั้ยคะ”“จะดีเหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างไม่เห็นด้วย“ทำไมจะไม่ดีล่ะค่ะ ผู้ชายหนึ่งคน ผู้หญิงหนึ่งคน”“แต่ผมว่ามีลูกสักโหลนึงเลยก็ดีนะครับ” เขารั้งร่างบางมาพิงอกกว้างพร้อมจูบขมับหญิงสาวเบาๆ“โห ตั้งโหลนึงเชียวเหรอคะ เยอะเกินไปหรือเปล่า แฟนไม่ไหวหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าหวือ พูดอู้อี้“แต่ผมทำไหวนะ” เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์ ทำให้เธอต้องเงยหน้าออกจากอกหนาแล้วขว้างค้อนใส่เขาอย่างมีจริต“มีโหลนึง คุณคงจนกันพอดี”“ไม่จนหรอกน่า อย่างน้อยผมก็มีเงินเลี้ยงคุณและลูกให้มีความสุขได้ไปจนกว่าจะตาย ไม่มีทางปล่อยให้คุณลำบากแน่ๆ” เขาพูดเสียงหนักแน่น“เซี้ยว”“เซี้ยวที่ไหน ผมพูดตามความเป็นจริงนะ แต่ผมจอให้คุณสัญญากับผมสักข้อได้มั้ยครับคุณแฟน” เขาเอ่ยขอเสียงนุ่ม“ขออะไรคะ”“ถ้าแต่งงานกับผมแล้ว คุณห้ามมีสามีน้อยโดยเด็ดขาด”“อีตาบ้า ใครเขาจะมีสามีน้อยกัน” เธอหยิกหน้าอกเขาแรงๆจนชายหนุ่มร้องลั่น ก่อนที่หน้าคมจะตีหน
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 72
ทันทีที่อเนกกลับถึงบ้าน เขาก็ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นรถคันหรูมาจอดอยู่หน้าประตูบ้านของเขา ก่อนที่คนในรถจะเปิดประตูออกมา“แวว…” อเนกเรียกชื่อเธอเสียงแผ่ว มองหน้าสะสวยที่มีแว่นสีดำอันใหญ่ปกปิดอยู่อย่างเจ็บปวด“ใช่ค่ะ ขอบคุณที่ยังจำแววได้” แวววรรณเหยียดปากอย่างเยาะหยัน กวาดตามองอเนกอย่างสมเพซ“ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนี่ครับ จะได้ลืมอะไรง่ายๆ ไม่เหมือนคุณหรอก พูดอะไรก็ลืม…”“ตายจริง นี่คุณหลอกด่าแววเหรอคะ” แวววรรณยกมือทาบอกอย่างมีจริต“แล้วแววเป็นอย่างที่ผมว่าหรือเปล่าล่ะครับ” ย้อนถามอย่างเจ็บแสบแต่แวววรรณไม่อยากถือสา เพราะ…ความแค้นที่เธอมีอยู่ตอนนี้มันสำคัญมากกว่าการต่อล้อต่อเถียงกับอดีตคู่นอนอย่างเขา“วันนี้แววมีเรื่องจะมาคุยกับคุณค่ะ”“นั่นสินะ ถ้าไม่มีธุระ คุณคงไม่มาหาผมหรอก”“คุณเลิกด่าแววสักทีได้มั้ยคะ” แวววรรณเริ่มขึ้นเสียงสูงอย่างไม่พอใจ“ผมไม่ได้ด่า ผมพูดความจริง”“ความจริงของคุณ แววไม่อยากฟัง”“ ถอยไป ผมจะเข้าบ้าน” อเนกผลักร่างอวบอิ่มที่เขาเคยหลงใหลในอดีตให้พ้นทางพร้อมกับไขกุญแจประตูบ้านแล้วเปิดออก“แต่แววมั่นใจว่าคุณจะต้องสนใจในสิ่งที่แววมาเสนอ” แวววรรณเดินตามเขาเข้าไปในบ้า
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 71
“ว้าย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะคุณธัศ”“ไม่เอา ผมคิดถึงคุณจะแย่ รู้มั้ย?”“ฉันจะกลับแล้วนะคะ มันมืดแล้ว คุณไม่เห็นเหรอไง”“คุณนอนที่นี่ก็ได้นี่นา” เขาทำเสียงออดอย่างเอาแต่ใจ“ไม่ได้แล้วค่ะ เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นพี่เลี้ยงเด็กเหมือนเคย จะให้มาอยู่ที่บ้านคุณได้ไง เห็นฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายเหรอคะ”ได้ฟังประโยคนี้เข้าไป ชายหนุ่มก็ถอนหายใจเฮือกอย่างยอมจำนน“โอเคๆ ผมยอมก็ได้ แต่ว่าคุณต้อง…” เขาเริ่มมีเงื่อนไขเล่นเอาประภาพิณต้องถามกลับอย่างหวาดระแวง“แต่ว่าอะไรคะ” เธอช้อนตาขึ้นมองเขา“แต่ว่า…จูบผมก่อนสิ แล้วจะปล่อย”“ไม่เอาหรอก ตาบ้า” เธอเบือนหน้าไปอีกทางอย่างขัดเขิน“ก็ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนี่นา แค่จูบเองนะ นะครับ” เขาอ้อนเสียงอ่อน ตาคู่คมพราวระยับจนหญิงสาวใจอ่อนยวบ“ก็ได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมโน้มต้นคอเขาให้ก้มลงต่ำมากขึ้นแล้วยกศีรษะขึ้นจุมพิตปากเขาเบาๆแล้วรีบถอยหน้าออกห่าง“ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”“เดี๋ยวสิ เรียกตัวเองว่าแฟนก่อน” เขายังมีเงื่อนไขอีกข้อ ทำเอาหญิงสาวตีหน้าบูด“เอาน่า อย่าหน้างอสิครับ น่านะ เรียกตัวเองว่าแฟน ผมว่ามันฟังดูน่ารักดีออกนะ” เขาก้มหน้าลงพูดใกล้ๆเธอโดยไม่สนใจสักนิดว่าร่างบางที่เข
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 70
อเนกยิ้มออกมาอย่างคนเมาๆเบลอๆ ตาฉ่ำไปหมด ในขณะที่โจ้เหยียดริมฝีปากออกอีกครั้งอย่างหยันๆ“ไหนล่ะครับพี่ ค่ายาแห่งความสุข” โจ้แบมือตรงหน้าเขาพลางกระดิกไปมา“อยู่ในลิ้นชัก เป็นเงินที่ผมเก็บไว้มานาน คุณไปหยิบสิ” อเนกบอกพร้อมยิ้มแหะๆอย่างมีความสุขโจ้เดินตรงไปเปิดลิ้นชักพร้อมกับหยิบกระปุกชินจังออกมาเปิดฝาในนี้ไม่มีเหรียญสักเหรียญเดียว มีแต่ธนบัตรใบละหนึ่งร้อยเต็มไปหมดโจ้หันไปมองอเนกอีกครั้งก่อนจะหยิบเงินออกมาหมดกระปุกเงินทั้งกระปุกนี่คงเกือบหมื่น….เขาขอไปหมดเลยก็แล้วกันโจ้รีบเก็บธนบัตรใบแดงๆยัดใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองอย่างว่องไวพร้อมกับหันไปบอกอเนกตามมารยาทว่า“ผมกลับก่อนนะพี่”“อือ” อเนกชูสองนิ้วให้โจ้แล้วมองตามหลังโจ้ที่เปิดประตูออกไปจากบ้านของเขาแล้วด้วยสายตาขอบคุณอนิจจา…อาจารย์หนุ่มผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์…ตอนนี้เขามีสภาพไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่งที่หลงมัวเมาอยู่กับสารเสพย์ติดจนถอนตัวไม่ขึ้นณ วันนี้ อเนกได้ก้าวเข้าสู่นรกเต็มตัวแล้วอย่างสมบูรณ์!!ตอนเย็นของวันต่อมาธัศไนยขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้สึกว่าช่วงนี้อเนกจะไม่ค่อยไปโรงเรียนโดยอ้างว่าไม่สบายมาหลายวันแล้ว หลังเลิกงาน เขาจึงขับรถแวะมาเย
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 69
ร่างสูงถอดแว่นตาสีชาออกจากใบหน้าคมคาย ดวงตาเพ่งมองไปที่ป้ายประกาศหน้าร้านดอกไม้เล็กๆอย่างงงๆ ‘ปิดร้านชั่วคราว’ เธอปิดร้านทำไม ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า1อาทิตย์ที่ผ่านมา เมื่อเลิกจากงาน เขาจะต้องรีบมาที่ร้านของประภาพิณเสมอ แต่ทุกครั้งที่มา…เขาก็จะได้เห็นแต่ป้ายปิดร้านชั่วคราวแปะอยู่ที่หน้าร้าน beautiful flowerทั้งรักทั้งคิดถึง อยากเห็นหน้า อยากเจอ อยากพูดคุยด้วย แต่ก็เห็นได้แค่หน้าร้าน…แค่ได้มองร้านดอกไม้ ก็รู้สึกสุขใจ แม้ว่าจะมีความเศร้าแฝงอยู่บ้างก็ตามเขาเป็นอาจารย์มีหน้าที่สอนนักเรียน ต่อให้สภาพจิตใจของเขาจะย่ำแย่ขนาดไหน เขาก็หยุดงานไม่ได้แต่ถึงเขาจะไปทำงานตามปกติ แต่หัวใจเขากลับไม่ปกติ อาหารเขาก็ทานไม่ได้เยอะเหมือนเก่า หน้าหล่อๆก็เริ่มซูบลงเพราะตอนกลางคืนนอนไม่ค่อยหลับเมื่อไหร่นะ…ความทรมานที่เขาได้รับมันจะหายไปเสียทีธัศไนยถอนหายใจเฮือก ก่อนจะกลับเข้าไปนั่งในรถยนต์ตามเดิมแล้วค่อยๆขับจากไปด้วยหัวใจที่ยังหนักอึ้งเหมือนมีหินนับพันก้อนมากดทับเอาไว้จนเขาหายใจไม่สะดวกวันเวลาคือยาวิเศษที่จะสามารถรักษาแผลใจให้เขาได้ แต่กว่าเขาจะลืมรักเธอได้ เขากลัวว่า…ลมหายใจเขาจะหมดลงเสียก่อนน่ะสิ!!อ
เสน่ห์รักร้ายคุณพ่อมือใหม่ บทที่ 68
คำว่ารักที่เขาบอกเธอไป มันไม่มีค่าเลย เธอไม่เคยมองเห็นความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ ไม่เคยมอง…และก็คงไม่อยากมอง“พาฉันไปส่งที่ร้านดอกไม้หน่อยค่ะ ต่อไปนี้เราสองคนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนวันที่เราไม่เคยรู้จักกัน เพราะฉัน…ไม่อยากรู้จักกับผู้ชายที่ชอบล่วงเกินฉันอย่างคุณ!!”ประโยคนี้ของเธอมันยังดังก้องอยู่ในหูเขา คำพูดที่อยากจะกล่าวออกมาเพื่อรั้งเธอเอาไว้ก็ไม่ยอมหลุดพ้นออกจากริมฝีปากในเมื่อเธอไม่อยากรู้จักกับเขาอีกต่อไป ในเมื่อเธออยากไปจากเขาเสียเต็มประดา แล้วเขาจะรั้งเธอไว้ทำไมล่ะ จริงไหม?เธอคงอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมโดยไม่มีเขาไปคอยสร้างความรำคาญใจความสุขของเธอคือการไม่ได้เห็นหน้าเขา เขาก็ควรจะปล่อยเธอไปถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บมากขนาดไหนก็ตามเจ็บอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ ผู้หญิงคนอื่นๆหรือแม้แต่แวววรรณ ผู้หญิงที่เขาคบด้วยคนล่าสุดก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้มีประภาพิณเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาร้องไห้ได้เพียงแค่คิด น้ำบางๆก็ฉาบที่ดวงตาคู่คม เขาก้มหน้าลงพร้อมซบหน้าลงกับเข่า นั่งลงบนสนามหญ้าสีเขียวข้างๆแปลงผักด้วยความเจ็บปวดและอ้างว้างที่สุดดวงตะวั
