EP.09 ผีไม่หลอกจริงๆ นะ

“ผีทะเล... เอ่อ... ผู้ชายคนนั้น ทำไมเหรอคะ”

            “สรุปว่าหนูรู้จักคุณชายแล้วใช่มั้ยจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะได้ไม่ต้องพาไปแนะนำอีก”

            “รู้จักหน้าค่ะ แต่หนูไม่รู้จักชื่อคุณชายคนนั้น”

            อินถวายิ่งงงหนักเมื่อคุณเหมยอิงปรายตามองอาฉีอย่างคาดโทษก่อนจะหันมาหาเธอ พร้อมกับสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องให้ แต่เป็นความเข้าใจที่ทำให้ขนหัวเธอลุกตั้งเสียยิ่งกว่าตอนที่คิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นผีซะอีก เพราะเขาเป็นใครบางคนที่เธอแตะต้องไม่ได้

            “นั่นแหละจ้ะ ‘คุณชายไรเฟิล ลี’ ทายาทคนเดียวของตระกูลลี และก็เป็นคนเดียวกันกับผีทะเลที่หนูบอกนั่นแหละ”

            อินถวาส่ายหน้าดิก ‘ไม่นะ ไม่น่าจะเป็นไปได้’ เธอคิดว่าที่อาฉีเรียกเขาว่า ‘คุณชาย’ ก็คือการให้เกียรติเหมือนอย่างที่อาฉีเรียกเธอว่า ‘คุณ’ ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นใครที่สำคัญของคฤหาสน์นี้แน่ และผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนยุโรปไม่ใช่เอเชียอย่างที่เธอเป็น อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้แน่ว่าเขาจะเป็น ‘คุณชายลี’ นายจ้างของเธอ แต่สายตาเกรงๆ พร้อมใบหน้าที่พยักน้อยๆ ของอาฉีที่ส่งมาก็ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้

            “ฉันว่าที่หนูควรจะกลัวมากกว่าผีตัวอื่น ก็น่าจะเป็นผีทะเลสุดหล่อตัวนั้นนะ หนูคงต้องระวังให้จงดีเลยล่ะ ผีทะเลเจอหนูแล้วนี่ อีกอย่าง อย่าลืมว่าคุณชายลี คือเจ้านายของหนูโดยตรง ท่านนี่แหละที่อนุมัติสัญญาว่าจ้างให้กับหนู”

            อาการอกสั่นขวัญแขวนหรือขวัญอาจบินไปไกล อินถวารับรู้ได้ว่าจริงแท้ก็เวลานี้เพราะขนหัวของเธอลุกตั้งอย่างหยุดไม่ได้ หัวใจก็ตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะอนาคตนับต่อแต่นี้ไปมืดมนอย่างเห็นได้ชัด

            ลำพังแค่คิดว่าเขาเป็นใครบางคนที่มาทำงานในคฤหาสน์นี้ก็ลำบากใจที่จะเจอหน้ามากพอแล้ว เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการกับจังหวะหัวใจที่เต้นผิดปกตินี้ยังไง แต่เมื่อมารู้ว่าเขาเป็นคนสำคัญและมีอิทธิพลกับงานของเธอที่สุด เส้นทางปลายอุโมงค์ของเธอก็เหมือนจะมึดดับดำปิ๊ดปี๋ เพราะหัวใจของเธอหยุดเต้นไปแล้ว ‘คุณชาย, เจ้าของคฤหาสน์, นายจ้าง’ เขาจะจัดการกับเธอยังไง

            แต่โชคชะตายังคงโหดร้ายกับเธอต่อ เพราะเมื่ออาซูกับอาหนิงพาเธอมาไหว้อาแปะตามที่คุณเหมยอิงบอกไว้ อินถวาก็เริ่มรู้แล้วว่าพระเครื่องห้อยคอ สายสิญจน์ และน้ำมนต์ที่แม่ให้ติดตัวมาจากเมืองไทยคงมีเรื่องต้องใช้งานแน่แล้ว เมื่ออาแปะที่คุณเหมยอิงหมายถึงนั้นคือ ร่างที่ไร้วิญญาณใน ‘ฮวงซุ้ย’ ซึ่งเป็นพ่อของคุณนายลีนั่นเอง

            “ไหว้อาแปะนะอาพุดซ้อน อาแปะจะได้คุ้มครองลื้อ ลื้อไม่ต้องกลัวอะไร ที่นี่ไม่มีดวงวิญญาณไหนจะเข้ามาทำร้ายลื้อได้ทั้งนั้น เพราะที่นี่น่ะ อาแปะท่านใหญ่ จริงมั้ยอาซู”

            ภาษาไทยสำเนียงจีนของอาหนิงที่พูดกับเธอก่อนจะหันไปถามอาซูที่ยื่นธูปที่จุดติดแล้วมาให้ ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย เพราะนั่นยิ่งทำให้ขนบนหัวของอินถวาลุกตั้งมากขึ้นอีก ถ้าเธอรู้มาก่อนว่าในคฤหาสน์แห่งนี้มีฮวงซุ้ยจัดสร้างอยู่ภายใน เธอจะไม่มีวันรับงานนี้อย่างเด็ดขาด เพราะนอกจากผีทะเลสุดหล่อที่คุณเหมยอิงบอกว่าน่ากลัวสุดๆ แล้วนั้น เธอก็คิดว่าคนที่นอนอยู่ในฮวงซุ้ยตรงหน้าก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไร

            “บรื้อออออ...” อินถวาขนลุกตั้งและสั่นไปทั้งร่าง

            “เป็นอะไรอาพุดซ้อน” อาซูหันมาถาม และก็เห็นว่าแม่บ้านสาวสวยคนใหม่ทำหน้าจะร้องไห้ซะแล้ว

            “อะ... อาซู อาหนิง แล้วทำไมถึงมีฮวงซุ้ยในคฤหาสน์ ทำไมไม่ไปสร้างที่สุสาน” อินถวาปากคอสั่นแม้จะรับธูปมาปักไว้ที่หน้ากระถางเรียบร้อยแล้ว แต่เธอก็กลัวเหลือเกิน

            “โถๆๆ ไม่ต้องกลัวนะอาพุดซ้อน ซินแสท่านบอกว่าที่นี่น่ะชัยภูมิดี อยู่แล้วลูกหลานจะร่ำรวยก้าวหน้า ยิ่งอาแปะอยู่ปกป้อง ลูกหลานก็จะมีแต่รวยรวยรวย ฮวงซุ้ยนี่อาแปะท่านก็สร้างเตรียมไว้หลายปีก่อนที่ท่านจะเสีย อาแปะน่ะใจดีนะอาพุด ท่านดูแลทุกคนที่นี่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ”

            “จริงๆ เหรออาหนิง ไม่หลอกนะ”

            “จริงสิ ไม่หลอกหรอก ที่สำคัญนะ อาแปะให้หวยถูกด้วย รวยๆๆๆ”

            อินถวาฝืนยิ้มแม้จะอยากร้องไห้อย่างที่สุดก็ตาม เพราะมาถึงตอนนี้แล้วเธอจะทำอะไรได้ จะกลับบ้านก็ไม่ได้ จะอยู่ต่อก็กลัวเหลือเกิน แต่ทางเลือกของเธอไม่มีเลย ที่ต้องทำก็คือรีบไหว้ให้เสร็จๆ และรีบไปจากที่นี่ให้เร็ว ทว่าเมื่ออาซูกับอาหนิงพาเธอมาที่ห้องพัก อินถวาก็อยากจะกรีดร้องออกมาอีกเสียให้ได้ เพราะนั่นไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย เพราะห้องพักคนงานของคฤหาสน์ลี อยู่ด้านข้างของฮวงซุ้ยนี่เอง

            อินถวาทรุดนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง แต่หัวใจกลับเต้นรัวเร็วอย่างหยุดไม่ได้ เพราะอาซูกับอาหนิงออกไปแล้ว เพื่อให้เธอจัดเก็บข้าวของและผลัดเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของพนักงานให้เรียบร้อย จากนั้นให้เธอเดินไปที่ตึกใหญ่ด้านหน้าเพื่อกินอาหารกลางวันและจะได้รับงานจากคุณแม่บ้านใหญ่ ว่างานของเธอประจำวันนั้นมีอะไรบ้าง

            แต่ในเวลานี้อินถวากลับไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย เพราะแค่มองผ่านบานเกล็ดหน้าต่างออกไป ก็มองเห็นเนินดินนั่น ความรู้สึกของเธอตอนนี้เหมือนกับว่าปลูกบ้านอยู่ข้างวัด จะย้ายหนีก็ไม่ได้เพราะลงหลักปักฐานไปแล้ว จะไม่อยู่ก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินจะไปเช่าที่อื่นอีก มันคืออาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะกลายเป็นว่าเธอต้องเห็นเนินดินฝังศพนั่นในทุกวัน ทั้งตื่นนอนตอนเช้า ออกไปทำงาน กลับมาจากทำงาน และก่อนเข้านอน อย่างนั้นเหรอ

            “อึ๊ยยยยย... กลัวอ่ะ แม่คะ พุดคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่มาที่นี่ พุดกลัวอ่ะ”

            ยิ่งชำเลืองก็ยิ่งกลัว ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองดูอีกครั้ง ก่อนที่อินถวาจะเบิกดวงตากว้างกับสิ่งที่เห็น พร้อมกับเปล่งเสียงกรีดร้อง เมื่อเงาดำสูงใหญ่ทาบทับอยู่ที่หน้าต่างห้องนอน