ตอนที่ 10 หนึ่งเดือนนับจากนี้

 

มนต์มีนากำลังจัดเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นลงกระเป๋าเดินทางสองใบที่คุณสุทัศน์ซื้อมาให้ เมื่อตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่ลืมอะไรแล้วก็รูดซิปปิดก่อนจะลากมารอที่ห้องรับแขก

“ไม่ลืมอะไรแน่นะมีน” ชาลิดาที่ช่วยเพื่อนจัดกระเป๋าตั้งแต่บ่ายเมื่อวานมองกระเป๋าใบใหญ่หนึ่งใบและใบขนาดกลางอีกหนึ่งใบด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล

“ไม่หรอกน่าจะลืมอะไรแล้ว”

“ใจหายเหมือนกันนะจะไม่ได้ติดต่อกันตั้งหนึ่งเดือน”

“ถ้าไปถึงที่นู่นแล้วมีนจะพยายามหาทางติดต่อมานะ บางที่เกาะที่เราไปมันอาจจะพอมีสัญญาณมือถืออยู่บ้างแต่อาจไม่แรงเท่าในเมือง”

“ออยก็ขอให้เป็นแบบนั้น ดูแลตัวเองด้วยนะมีน”

“ออยก็เหมือนกันนะ อย่าหักโหมงานมาก”

“ขอให้มีนเจอนายจ้างที่ใจดี หล่อๆ หุ่นเหมือนนายแบบนะ”

“ขอบใจนะออย”

พอถึงเวลานัดคุณสุทัศน์ก็มารักเธอเพื่อไปยังสนามบินและบินบินจากสนามบินสุวรรณภูมิมายังสนามบินภูเก็ต จากนั้นก็ขึ้นรถไปยังท่าเรือแห่งหนึ่งและก็นั่งเรืออีกเกือบสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง

เรือจอดเทียบท่าบริเวณด้านหน้าของเกาะมนต์มีนาเห็นว่ามีร้านอาหารและโรงแรมตั้งอยู่แต่คุณสุทัศน์บอกว่าบ้านพักของเจ้านายจะต้องอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของเกาะซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัว

หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะเธอยังไม่เคยรู้จักกับนายจ้างเลยยังไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำรู้แค่เพียงว่าเขาเป็นชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบปี เธอไม่เคยได้รับข้อมูลอะไรของเขาเลยแม้กระทั่งชื่อคุณสุทัศน์ก็ไม่เคยหลุดปากบอก

คุณสุทัศน์พาหญิงสาวมายังบ้านหลังหนึ่งที่บริเวณด้านหน้าติดกับชายหาด

“คุณมีนเอากระเป๋าเข้าไปเก็บด้านในก่อนนะครับเจ้านายน่าจะมาถึงช่วงเย็น ตอนนี้คุณก็พักผ่อนได้ตามสบาย”

“คุณสุทัศน์ค่ะถ้ามีนอยากปั่นจักรยานเที่ยวบนเกาะนี้พอจะมีจักรยานให้มีนยืมได้ไหมคะ”

“ที่นี่ถนนค่อนข้างขรุขระ ผมว่าปั่นจักรยานไม่น่าจะเหมาะเท่าไหร่ถ้าเป็นรถมอเตอร์ไซค์ล่ะพอจะขี่ได้ไหม”

“ได้ค่ะแต่ขอเป็นรถเกียร์ออโต้สำหรับผู้หญิงนะคะ”

“ได้ครับคุณเอาของไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนไม่เกินครึ่งชั่วโมงผมจะเอารถมารอที่หน้าบ้านพักขอบคุณค่ะ”

มนต์มีนาเดินเข้าห้องก็เจอแม่บ้านคนหนึ่งที่มายืนรอต้อนรับอยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะคุณมนต์มีนาใช่ไหมคะ”

“สวัสดีค่ะคุณป้า เรียกหนูว่ามีนก็ได้ค่ะ”

“ค่ะคุณมีนชื่อป้าละออจ้ะ ส่วนนั่นชื่อกระเจี๊ยบ”

“สวัสดีจ้ะ” มนต์มีนาทักทายเด็กสาวคนหนึ่งที่ดูแล้วอายุน่าจะใกล้เคียงกับเธอหรืออาจจะน้อยกว่าก็คงไม่กี่ปี

“สวัสดีค่ะคุณมีน หนูชื่อกระเจี๊ยบค่ะปีนี้อายุสิบเจ็ดปีแล้วค่ะ”

“ถ้างั้นกระเจี๊ยบเรียกพี่ว่าพี่มีนก็ได้นะพี่”

“ได้ค่ะพี่มีน พี่มีนมีอะไรเรียกใช้หนูได้เลยนะคะ ถ้าหนูอยู่ที่นี่ก็เรียกใช้ได้เลยแต่ถ้าไม่หนูไม่อยู่ที่นี่พี่มีนกดโทรศัพท์ตรงนี้นะคะหนูจดเบอร์โทรไว้แล้วว่าเบอร์ไหนโทรหาใคร” กระเจี๊ยบชี้ไปยังโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม

มนต์มีนามองดูโทรศัพท์แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเพราะก่อนจะมาที่นี่คุณสุทัศน์บอกว่าสัญญาณโทรศัพท์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ที่นี่ใช้โทรศัพท์ได้ด้วยเหรอคะกระเจี๊ยบ” เธอถามเด็กสาวด้วยความดีใจ

“ใช้โทรศัพท์บ้านได้ค่ะ แต่ถ้าเป็นโทรศัพท์มือถือจะไม่ค่อยมีสัญญาณถ้าอยากจะโทรจริงๆ ก็ต้องไปโทรด้านหน้าเกาะที่มีโรงแรมกับท่าเรือค่ะ พี่มีนน่าจะผ่านมาแล้วเมื่อกี้”

“อ๋อเข้าใจแล้ว”

“พี่มีนเอาของไปเก็บไหมคะ เดี๋ยวหนูช่วย”

“ไม่เป็นไรจ้ะพี่ว่าพี่จัดการเองดีกว่า”

“ให้หนูช่วยเถอะค่ะ วันนี้หนูก็ไม่ได้มีงานอะไรทำมาก”

“ถ้างั้นก็ตามใจ”

“มาทางนี้เลยค่ะ” กระเจี๊ยบพาเจ้านายของเธอเดินขึ้นบันไดไปห้าขั้นก็ถึงห้องนอนห้องนอนขนาดใหญ่ห้องหนึ่งภายในตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโทนสีขาวสะอาดตา

“กระเจี๊ยบทำงานที่บ้านหลังนี้มานานแล้วเหรอหนู” หญิงสาวชวนคุยขณะช่วยกันเอาเสื้อผ้าและของใช้ออกจากกระเป๋าโดยมีกระเจี๊ยบเป็นคนช่วยเอาเก็บในตู้เสื้อผ้า

“หนูเพิ่งมาทำที่นี่ได้ไม่นานค่ะ ส่วนใหญ่คนที่ทำประจำจะเป็นป้าละออ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เจ้านายมาพักก็จะมาช่วยงานด้วย”

“ปกติเจ้านายเขามาพักบ่อยไหม”

“ปีละครั้งค่ะแต่บางปีก็จะมาสองครั้งแล้วแต่โอกาสค่ะ”

มนต์มีนาอยากถามว่าเธอเคยเห็นหน้าเจ้านายไหม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามออกไปดีหรือเปล่าเพราะคุณสุทัศน์บอกเธอว่าทุกคนที่นี่จะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเจ้านาย แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองยังไม่เคยเจอกันมาก่อน ถ้ามนต์มีนาถามไปกระเจี๊ยบจะต้องสงสัยแน่ๆ หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะไม่ถาม

ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็ช่วยกันจัดของเสร็จ มนต์มีนาเลยลงมาบริเวณห้องรับแขกและมองออกไปบริเวณบ้านด้านหนึ่งที่กรุกระจกสูง พอเดินทะลุประตูบานเลื่อนออกไปก็มองเห็นทะเลกว้างสุดสายตาด้านล่างเป็นหน้าผาสูงดูผิดกับทางด้านหน้าที่เป็นชายหาดสีขาวทอดยาว

เธอเดินกลับมานั่งดูทีวีอยู่กับกระเจี๊ยบไม่นานคุณสุทัศน์ก็เดินเข้ามา

“ผมเอารถมอเตอร์ไซต์มาให้คุณมีนแล้วครับ ออกไปดูหน่อยไหม ไม่รู้จะขี่ได้หรือเปล่า”

“ค่ะ”หญิงสาวรีบออกไปดูบริเวณหน้าบ้านเห็นรถมอเตอร์ไซต์ของผู้หญิงคันหนึ่งก็ยิ้มกว้างเพราะแบบนี้เธอเคยขี่ของเพื่อนที่มหาวิทยาลัยมาแล้ว

“ขี่ได้ค่ะ ค่ะขอบคุณมากนะคะคุณสุทัศน์”

“ผมเติมน้ำมันเต็มถังแล้ว ถ้าคุณมีนจะเติมน้ำมันก็มีปั๊มอยู่ตรงบริเวณหน้าโรงแรมนะครับ แค่ไปจอดรถเขาก็รู้แล้วว่ารถคันนี้เติมน้ำมันอะไร แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่ขี่จนน้ำมันหมดในวันเดียวหรอกนะครับ ผมแค่พูดเผื่อไว้”

“ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นมีนขอตัวไปขี่รถเที่ยวรอบเกาะได้ไหมคะ”

“ตามสบายเลยครับ”

“กระเจี๊ยบไปกับพี่มั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเที่ยวที่นี่จนเบื่อแล้ว แต่พี่มีนจะไม่หลงแน่นะคะ”

“ไม่หลงหรอกน่าเมื่อกี้ตอนมาก็สังเกตเส้นทางแล้ว”

“แต่แดดที่นี่แรงมากพี่มีนจะไม่สวมเสื้อแขนยาวหน่อยเหรอคะ” กระเจี๊ยบเตือนเพราะกลัวว่าผิวสวยๆ ของนายหญิงจะเสีย

“จริงสิพี่ลืมไปเลย ขอบใจนะกระเจี๊ยบ” มนต์มีนารีบขึ้นไปบนห้องนอนหยิบครีมกันแดดมาทาทั้งหน้าและตัวก่อนจะเลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับลงไปบนเสื้อยืดตัวเล็กอีกชั้น

“คุณมีนไปถูกแน่นะ” ครับสุทัศน์ที่ยืนรออยู่หน้าบ้านถาม

“ถูกค่ะ จากตรงนี้ออกไปเลี้ยวซ้ายใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับแต่ถ้าคุณมีนไปไม่ถูกให้ขับรถไปรอผมที่โรงแรม ตรงนั้นจะมีสัญญาณโทรศัพท์คุณสามารถโทรเข้ามาที่บ้านพักได้เลย ส่งโทรศัพท์มาสิครับผมจะบันทึกเบอร์โทรบ้านพักไว้ให้”

มนต์มีนาส่งโทรศัพท์ให้กับคุณสุทัศน์บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของบ้านพักให้

“ขอบคุณค่ะ คุณสุทัศน์คะมีนขอโทรไปบอกเพื่อนได้ไหมว่ามีมาถึงที่นี่แล้ว”

“ได้ครับ คุณบอกเขาแค่ว่าคุณมาถึงแล้วก็พอนะครับ ส่วนรายละเอียดอย่างอื่นผมว่าไม่บอกจะดีกว่า คุณจะถ่ายรูปก็ได้นะแต่อย่าเพิ่งลงโซเชียลหรือส่งให้ใครดูตอนนี้”

“หมายความว่าหลังจากกลับไปจากที่นี่แล้วมีนสามารถเอารูปให้เพื่อนดูหรือโพสต์ลงโซเชียลด้วยใช่ไหมคะ”

“ได้สิครับ แต่รูปนั้นต้องไม่ติดรูปถ่ายคงเจ้านายผมนะครับ”

“มีนรับรองว่าจะไม่ถ่ายรูปเจ้านายของ มีนไปก่อนนะคะ”

“ครับ ถ้ายังไงอย่ากลับมาค่ำนักนะครับ เพราะเจ้านายน่าจะมาถึงที่นี่ประมาณหนึ่งทุ่ม”

“ได้ค่ะมีนคงไปไม่นานหรอกค่ะ”

มนต์มีนาขับรถออกจากบ้านพักซึ่งมีระยะทางเกือบสองกิโลเมตรก่อนจะถึงทางแยก หญิงสาวเลี้ยงรถไปทางด้านซ้ายก่อนจะขับวนไปรอบๆ เกาะแล้วกลับมาที่หน้าโรงแรมอีกครั้ง

เธอจอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อละมองไปรอบๆ  บริเวณนี้มีนอกจากจะโรงแรมแล้วยังมีร้านอาหาร ร้านขายของฝากและสถานบันเทิงใจอยู่ด้วย แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่เพราะเท่าที่ทราบจากคุณสุทัศน์เกาะนี้คนไทยไม่ค่อยนิยมมาเที่ยวเท่าไหร่ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่ชาวต่างชาติที่อยากมาพักผ่อนเพราะบรรยากาศที่นี่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว