ตอนที่11.

ตอนที่11.

“เราไม่รู้จริงๆ นะนนท์ว่าน้องอ้อนเขาแพ้แอลกอฮอล์ ก็เห็นพี่มิรันเขาบอกว่าน้องอ้อนอยากดื่มฉลองให้นนท์ พวกเราก็เลยให้น้องเขาดื่ม เราไม่รู้จริงๆ สาบานได้” เสียงของสาวๆ ในกลุ่มอธิบายยืดยาวพร้อมโบ้ยมาทางมิรันตีที่ยืนหน้าบิดเบ้ด้วยความกราดเกรี้ยวเมื่อเห็นว่าพวกที่หาได้เริ่มแปรพรรค

“ใช่ เราไม่รู้จริงๆ เอ่อ...ฉันว่ากลับก่อนนะนี่เริ่มดึกแล้วเดี๋ยวมาม้าเป็นห่วงไปๆ พวกเรากลับดีกว่าดึกแล้ว ใครจะกลับพร้อมฉันบ้าง มาๆๆ” แล้วเพื่อนๆ ที่เพิ่งจะนึกได้ว่าต้องทำตัวเป็นลูกที่ดีก็เริ่มทยอยเอาตัวรอดเมื่อเห็นว่ารังสีอำมหิตเริ่มแผ่กระจายจนร้อนระอุ

“พี่ไม่รู้เหมือนกันนะคะน้องนนท์ ก็อ้อนเขาอยากดื่มเองพี่ก็แค่ทำตามความต้องการของอ้อนเขา แล้วแก้วนี้ก็สุดท้ายแล้วด้วย” มิรันตีบอกเสียงสะบัดนิดๆ เมื่อเห็นว่าแผนการของตนเริ่มจะผิดแผนเสียแล้ว

“เราก็แค่อยากให้น้องอ้อนสนุกเท่านั้น ก็พวกเราไม่เคยเห็นน้องอ้อนเขาเข้ากลุ่มกับพวกเราเลย” เธอรีบหาข้ออ้างที่พอจะได้พรรคพวกที่มีคนหมั่นไส้สาวน้อยที่เริ่มจะยืนไม่อยู่ตรงหน้า

“อ้อนไม่ดื่มเหล้า ผมรู้ดีและไม่มีทางที่จะทำแบบนี้ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น เว้นแต่ว่าจะมีคนจงใจให้อ้อนดื่มเพราะมีแผนการบางอย่าง” ชายหนุ่มพูดอย่างที่ใจนึกเพราะเขารู้สึกไม่ไว้ใจมิรันตีและภูริตา เมื่อครู่นั้นที่เขาตามภูริตาไปนึกว่าเธอจะมีเรื่องปรึกษาจริงๆ แต่กลับพบว่าหญิงสาวพูดแต่เรื่องแฟชั่นไร้สาระและพูดจาให้ร้ายอโนมาตลอดซึ่งเขารู้ดีว่ามันไม่ใช่ เมื่อออกมาก็พบสาวน้อยอยู่กลางวงล้อมของเพื่อนๆ ของเขาที่แต่ละคนล้วนแต่จ้องจะกลั่นแกล้งอโนมาเพียงแค่เห็นว่าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ไม่ได้อยู่ในแวดวงคุณหนูเทวดาอย่างพวกเขาและมักจะถูกเพื่อนๆ ของเขาพูดจาถากถางอยู่บ่อยๆ

“ถ้างั้นแก้วนี้ฉันดื่มเองถ้ามันจะทำให้พวกนายคิดได้บ้างว่าทำเรื่องน่าอายที่แกล้งได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่เขาไม่ได้มีเหมือนพวกนาย” ว่าแล้วเครื่องดื่มสีสวยแต่รสชาติฝืดเฝื่อนไม่คุ้นลิ้นก็ไหลลงสู่ลำคอแกร่งจนหมดแก้ว แล้วอุ้มร่างบางของอโนมาซึ่งล้มพับไปแล้วในอ้อมแขนของเขา รัชชานนท์เดินดุ่มๆ ไปที่รถแล้วจัดแจงพาร่างบางเข้าไปนั่งก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องออกไป เมื่อภูริตากับมิรันตีเห็นว่ารถของรัชชานนท์กำลังจะขับเคลื่อนออกไปต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะทุกอย่างเริ่มจะผิดแผนและส่อเค้าความวุ่นวาย ภูริตาก็รีบวิ่งไปดักหน้ารถยนต์คันหรูทันที

“นนท์ นนท์คะ จะพาแม่นี่ไปไหนน่ะ ลงมาก่อนค่ะ เดี๋ยวริต้าช่วยดูให้นะคะ” เธอเคาะกระจกรถเบาๆ หวังจะหยุดชายหนุ่มที่แอบรักหนักหนาไม่ให้ไปกับมารหัวใจ

“ถอยไปริต้าเดี๋ยวจะหาว่าผมใจร้าย” เขาเอ่ยเสียงเครียดเพราะเริ่มจะรู้สึกว่าร่างกายมีปฏิกิริยาที่แปลกไปจากเดิม

“ไม่ค่ะนนท์ต้องลงมาก่อนเดี๋ยวริต้าให้คนขับรถไปส่งอ้อนเอง”

“ไม่ต้อง ถอยไปริต้าผมรู้ว่าคุณไม่ได้หวังดีสักเท่าไหร่ อย่าให้ผมต้องพูดประจานผู้หญิงเลยนะ ถอยออกไปก่อนที่ผมจะไม่อยากมองหน้าคุณอีก...ตลอดชีวิต” คราวนี้เสียงเริ่มขุ่นเขาจงใจเน้นคำว่า ตลอดชีวิต ใส่ใบหน้างามที่ซีดเผือดของภูริตาที่ตอนนี้นิ่งงันด้วยความคาดไม่ถึง

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงก่ำเพราะความโกรธและความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่กระจายตามร่างกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว และเขาจะผ่านมันไปได้หรือไม่ในคืนนี้...

ร่างบางที่อ่อนแรงสะลึมสะลือเพราะอาการแพ้แอลกอฮอล์เริ่มรู้สึกตัวเพราะแรงกระชากของรถซึ่งกระตุกเล็กน้อย เปลือกตาบางพยามยามลืมตามองหน้าชายหนุ่มซึ่งเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราวและแรงหายใจหอบถี่ราวกับว่าเพิ่งวิ่งมาจากที่ๆ ไกลแสนไกล

“นนท์ เป็นอะไรรึเปล่า ท่าทางนนท์แย่จัง”

“ไม่เป็นไร อ้อนนอนเถอะถึงบ้านแล้วนนท์จะปลุก”

“แต่นนท์ดูแย่มากเลย ยังไงแวะคอนโดนนท์ก่อนมั้ย ถ้าขับรถต่อไปคงไมถึงบ้านทั้งสองคน” เธอไว้ใจเขาจึงบอกไปอย่างนั้นเพราะตลอดเวลารัชชานนท์เป็นสุภาพบุรุษเสมอ แต่วันนี้มันต่างออกไปแต่สาวน้อยก็มิอาจรู้ได้ว่าค่ำคืนนี้เธอต้องเจอกับสิ่งใด

“นะ นนท์ อ้อนกลัวท่าทางนนท์แย่มากเลย”

“อ้อนไม่รู้หรอกว่าหากนนท์แวะคอนโด อ้อนต้องเจอสิ่งที่น่ากลัวกว่า” เขากัดฟันบอกสาวน้อยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่

“อ้อนไม่รู้หรอกว่านนท์พยายามทำเพื่ออ้อน”

“ไม่หรอกนนท์ ตอนนี้ฝนทำท่าว่าจะตกแล้วนนท์ก็เป็นแบบนี้จะให้อ้อนไว้ใจอะไรได้ แล้วนนท์เป็นอะไรไปคะ” สาวน้อยพยายามพยุงกายเอื้อมมือมาแตะแขนแกร่งและรับรู้ได้ถึงแรงกระตุกของคนที่นั่งเหงื่อโทรมกาย “นนท์...เป็นอะไร?”

“อย่าแตะตัวนนท์ อ้อนถอยไปห่างๆ!” เขากระชากเสียงมองเธอตาขวาง

“เกิดอะไรบางอย่างกับนนท์ใช่มั้ย?”

“ใช่...นนท์กำลังจะคลั่งอ้อนไม่เข้าใจหรอก” ใช่...อโนมาไม่มีวันเข้าใจและไม่มีวันรู้ว่าอสูรร้ายที่ซ่อนอยู่ในตัวเขากำลังจะออกมา กำลังจะแสดงตัวตนที่น่ากลัวและน่าขยะแขยงยิ่งนักชายหนุ่มคิดอย่างหดหู่

“โธ่นนท์ ถ้าอ้อนช่วยได้ก็ให้อ้อนช่วยเถอะ นะ...”

“อ้อน นนท์ถูกวางยา มันเป็นยาปลุกอารมณ์อย่างว่าและตอนนี้นนท์ต้องการปลดปล่อย...อ้อนเข้าใจใช่ไหม ว่าเพราะอะไรนนท์ถึงไม่อยากให้อ้อนเข้ามาใกล้ และต้องไปส่งอ้อนที่บ้านให้เร็วที่สุด”

“ไม่จริงใช่มั้ย” สาวน้อยส่ายหน้าจนผมสลวยกระจาย

“แล้วต้องทำไง นนท์ถึงจะหาย”

“อ้อนอย่าถามได้มั้ย เพราะนนท์ไม่มีวันทำอย่างนั้น”

“แต่นนท์คะ ยังไงก็แวะคอนโดนนท์ก่อนละกัน ขืนฝืนร่างกายไปแบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”

“...” ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากที่แห้งผากแต่รัชชานนท์ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าคอนโดหรู ที่ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของอยู่และมันก็เป็นทางผ่านก่อนไปบ้านสวนของอรุณนารีเพื่อนรักของอโนมาเพราะอโนมานั้นย้ายเข้าไปอาศัยอยู่บ้านเดียวกับเพื่อนรักได้เกือบปีแล้ว

เมื่อรถจอดสนิทร่างบางพยายามลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูรถอีกด้านเพื่อพยุงร่างสูงที่ตอนนี้เริ่มทุรนทุรายเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์รุนแรงขึ้นแต่รัชชานนท์ก็พยายามฝืนจนใบหน้าหล่อเหลาเหยเกแดงสลับซีดจนน่ากลัว