เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่35 เธอหึง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่36 การโจมตีของนักฆ่า
ฮ่องเต้สั่งให้เธอเข้ารับการรักษา แต่หล่อนก็ยังคงมีแผนการนี้เมื่อนักฆ่าบุกเข้ามาสังหารหยิ๋นเส้าเยวน ทุกคนในเรือนจะถูกสังหารอย่างแน่นอน แต่นักฆ่าจะรักษาชีวิตของเธอไว้ เมื่อผู้คนจากค่ายลาดตระเวนและคนในเรือนจิงเจ้า มาถึง เธอจะเป็นคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ในเรือนสำหรับผู้รอดชีวิตที่เหลือ อาจเป็นบุคคลที่พวกเขาจัดเตรียมการไว้ล่วงหน้าที่เรือนของอ๋องเซียว บุคคลนั้นจะยืนขึ้นและเป็นพยานว่าเธอคือคนที่สมคบคิดกับนักฆ่าเพื่อสังหารหยิ๋นเส้าเยวนแม้กระทั่งฆาตกรคนใดคนหนึ่งในคืนนี้ก็จะถูกจับกุม และบุคคลนั้นจะเป็นพยานปรักปรำเธอด้วยมันเกิดขึ้นเมื่อพระชายาฉู่ได้รับบาดเจ็บ เธอยังถูกหยุนจินเฟิงกล่าวหาว่าสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูภายนอกเพื่อลอบสังหารหยุนจินเฟิง แต่เธอทำให้พระชายาฉู่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจดังนั้นเรื่องราวทุกสิ่งก็เชื่อมโยงกันทุกอย่างสำหรับเหตุใดเธอถึงทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล พ่อของเธอเสียชีวิตในสนามรบ แม่ของเธอถูกฝังตามพ่อ ทรัพย์สินของครอบครัวเธอถูกริบจนหมด และอ๋องฉู่ก็เสียใจกับการแต่งงานของเธอ สิ่งเหล่านี้ผลักดันให้เธอไปสู่ทางตัน เธออดทนเป็นเวลาหนึ่งปีอาศัยอยู่ในเรือ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่37 การช่วยชีวิตผู้คนเป็นสิ่สำคัญ
การต่อสู้ดุเดือดด้านนอก ศพกองเป็นเอือด และไม่มีใครสังเกตเห็นว่าแม่ฟานหายตัวไปสำหรับการต่อสู้คืนนี้ จักรพรรดิแข็งแกร่งมาก พระราชวังของเจ้าชายซู่วอยู่ติดกัน เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นในคฤหาสน์ของเจ้าชายเซียว อย่างไรก็ตาม พระราชวังของเจ้าชายซู่ว ไม่ได้ส่งทหารออกไปแม้แต่คนเดียว ปิดประตูทางออก และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าหรือออกหยุนจิ้นเฟิง ไม่รู้เกี่ยวกับการลอบสังหารในตอนแรก แต่เมื่อฆาตกรมาถึง เขาก็เข้าใจทุกอย่าง การเคลื่อนไหวของพ่อคือการยุติความกังวลของเขาหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล โดยคิดว่าหลังจากการตายของ หยุนเช่ายวน แม้ว่าจะมีคนในศาลที่ต่อต้านเขาในการเป็นองค์รัชทายาท พวกเขาเป็นเพียงกองกำลังประปรายที่ไม่สามารถขัดขวางเขาได้มีเพียงความกังวลเล็กน้อย, เฉินเหริ่นไปที่เป่ยโจว และยังไม่มีข่าว เฉินเหริ่นเชื่อถือได้มาโดยตลอดและใส่ใจในรายละเอียดเป็นอย่างมาก เขาคาดว่าจะส่งจดหมายไปรายงานก่อนแต่เป่ยโจวอยู่ใกล้กับเมืองหลวง ดังนั้นบางทีคนที่สั่งพวกเขาอาจเห็นพวกเขากลับมาในตอนเช้า จึงไม่จำเป็นต้องส่งจดหมายไปรายงานก่อนเรื่องการขุดหลุมศพเป็นความคิดที่เกิดขึ้นทันทีและทุกคนที่เข
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่38 เรื่องตลกของล่อจี่งซู
ลูกธนูทั้งสี่ ต้องไปจัดการตรงหัวใจก่อน หลังจากที่ล่อจี่ซูใช้เครื่องพ่นยาสลบให้กับเขา เธอก็เริ่มตัดลูกธนูตรงหน้าอกออกทันทีซินอี๋เป็นรับผิดชอบเปิดหน้าอกเสร็จแล้วก็ถอยไปข้าง ๆ จากนั้นล่อจี่งซูรีบเปลี่ยนตำแหน่ง ลูกศรทำให้หัวใจบาดเจ็บ ตามบาดแผลนี้จะทำให้เลือดออกจำนวนมากและเสียชีวิตได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เลือดที่ออกในหัวใจของเกาหลินนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก นี่มันค่อนข้างแปลกมาก แต่ร่างกายของมนุษย์ก็มีสิ่งมหัศจรรย์มากมาย และการแพทย์ก็ไม่สามารถอธิบายทั้งหมดนี้ได้อย่างชัดเจนโชคดีที่ไม่ได้ร้ายแรงนัก จึงช่วยเหลือให้รอดพ้นจากขีดอันตรายใช้การไหลเวียนภายนอกร่างกาย ดังนั้นความเสี่ยงในการดึงลูกศรออกจึงลดลงความเชี่ยวชาญพิเศษของลู่จี่งคือการผ่าตัดหัวใจ เธอเปิดใช้งานโหมดกล้องจุลทรรศน์แบบสองตาของเชื้อสายในตระกูลสูง และเริ่มซ่อมแซมหลอดเลือดที่เสียหาย“ความดันโลหิตต่ำมาก และมีเลือดออกในช่องท้อง” ซินอี๋กล่าว"คุณมา!" ดวงตาของล่อจี่งซูไม่ได้ชำเลืองมองมา และการเคลื่อนไหวในมือของเธอยังคงนิ่งมาก หลอดเลือดเล็ก ๆ นั้นดูหนามากภายใต้ดวงตาของเธอที่มองผ่านกล้องจุลทรรศน์การเคลื่อนไหวของเธอในการเย็บหลอดเ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่39 หลานจี้อย่าก่อเรื่อง！
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของฝ่าบาทแล้ว，หลานจี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก，ศัตรูฉลาดแกมโกงเกินไปและเขากลัวว่าเขาจะป้องกันตัวเองไม่ได้“แต่แม่ของเกาหลินและเหลียงตู้ฝานหายตัวไปจริงๆ，พวกเขาทั้งสามอยู่ในอาการสาหัสและเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนตัวด้วยตัวเอง…”หยุนฉ่าวยวนยกนิ้วขึ้นเล็กน้อยและหรี่ตาล，“ลั่วจิ่นชูล่ะ？”“ลูกน้องของฉันขอให้เธอกลับไปที่บ้านเพื่อซ่อนตัวแล้ว，ด้วยการต่อสู้ครั้งใหญ่นี้，ฉันกลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ…” จู่ๆหลานจี้จำได้ว่าเมื่อแม่ฝานได้รับบาดเจ็บ，เธอบอกว่าเธอจะมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ，“หรือเธอจะพาแม่ฝานไปด้วยแล้ว？อาจจะไม่หรอก，แม้ว่าตอนนั้นจะวุ่นวายมาก，แต่ถ้าเธอบุกเข้ามาเราคงต้องเห็นเธอแน่นอน，ยิ่งกว่านั้น คือแม้ว่าเธอจะเอาแม่ฝานไปได้ เธอก็ไม่สามารถเอาเหลียงตู้และอาจารย์เกาไปได้”หยุนฉ่าวยวนกล่าวว่า：“คุณได้สังเกตไหมตอนที่เธอพาเจ้าหญิงชู่มาที่บ้านพักหวู่เหิง？รีบไปตามหาเธอเถอะ”หลานจี้หันหลังกลับทันที，ทันทีที่เขาออกจากประตูไป，เขาเห็นยามพระราชวังรีบวิ่งไปรายงานว่า，“ท่านอาจารย์หลาน，ประตูบ้านพักหวู่เหิงถูกล็อค，อีกทั้งเคาะก็ยังไม่มีใครมาเปิด，สาวใช้ของนางหลัวตอบและบอกว่าเป็นอ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่40 จักรพรรดิเชื่อเธอ
หมอจูพูดอย่างเย็นชา：“ฉันไม่เข้าใจว่าผู้หญิงของคุณเล่นกลอุบายแบบไหนในศาลชั้นในของครอบครัวที่มีอำนาจ，แต่ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องคนที่ซ่อนตัวในขณะที่ช่วยชีวิตผู้คน，พรุ่งนี้วังจิงจ้าวจะสอบสวนเรื่องนี้，เป็นไปได้ไหมที่คุณเซี่ยจะบอกว่าเกาหลินถูกซ่อนไว้โดยคุณเหรอ？แล้วสุดท้ายใครฆ่าเขา？ฉันเกรงว่าจะมีตัวแปรมากมายในสามวันนี้”หลังจากที่หมอจูพูดกับลั่วจิ่นชูเสร็จแล้ว，เขาก็ยกมือให้หยุนเฉ่ายวนแล้วพูดว่า：“ฝ่าบาท，ไม่มีที่ว่างสำหรับข้อผิดพลาดในแผนนี้，แม้ว่าจะเป็นศพ ，อาจารย์เกาก็ต้องถูกนำออกมา，อย่าไปเชื่อคำพูดของผู้หญิงง่ายๆ，ใครจะไปรู้ว่าเธอสมรู้ร่วมคิดกับใคร？ในช่วงสามวันที่ผ่านมามีใครอีกบ้างที่วิ่งออกไปหาเธอข้างนอก？”หลานจี้ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่เหมาะสมและพูดว่า：“ฝ่าบาท，ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเธอ，เกาหลินเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของค่ายลาดตระเวน，ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตายก็ควรมีคำตอบที่ถูกต้อง，ชิงเชี้ยวได้ไปเชิญนายเซี่ยที่วังจิงจิ้าวเเล้ว，และพี่น้องจากค่ายลาดตระเวนก็อยู่ข้างนอกเช่นกัน，วังของเจ้าชายเซียวของเราไม่เหมาะสมที่จะกักขังเขาเป็นการส่วนตัว，หากมีอนุสรณ์ในภายหลัง，ก็บอกไปว่าที่จริงแล้วสามารถช่วยเขาได้，แต่เ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่41 คุณแม้แต่กับหมาตัวหนึ่งก็เทียบไม่ได้
ยามวิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า "ฝ่าบาท ถึงเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปขึ้นศาลแล้วครับ"หยุนจิ้นเฟิงมองดูท้องฟ้าซึ่งยังมืดอยู่ เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความมืด เขารู้สึกว่าการที่หยุนเส้าหยวนยังไม่ตาย ไม่ใช่เพียงข่าวร้ายเท่านั้น“สื่นเหรินกลับมาหรือยัง?” เขาถามขณะที่เขาเดินลงบันไดหิน“ใต้เท้าสื่นยังไม่กลับมาครับ”“มีนกพิราบส่งข้อความมาไหม?”“กลับไปที่ตำหนัก ก็ไม่มีเลยครับ”หยุนจิ้นเฟิงรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก แต่เมื่อเขาคิดว่าไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าใครบางคนจากเป๋ยโจวจะเห็นมันเข้า แต่สื่นเหรินก็สามารถไปจัดการเรื่องนี้ได้ทีหลังอยู่ดีทางฝั่งของตระกูลล่อนั้น ไม่มีใครไปสุสาน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกลัว ตอนนี้เหลือเพียงปลิงดูดเลือดกลุ่มหนึ่งที่เหลืออยู่ในตระกูลล่อเท่านั้น พวกมันไม่สามารถก่อปัญหาใดๆ ได้ อย่างมากที่สุดก็แค่ให้เงินไปการปิดเรื่องต่าง ๆ ไม่น่าจะผิดพลาดใด ๆ ตอนนี้เพียงแต่หยุนเส้าหยวนยังไม่ตาย แต่อนาคตยังมีอีกยาวไกล และยังมีโอกาสอีกมากมายหลังจากวิเคราะห์เหตุการณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า จิตใจของเขาก็สงบลงเขาเข้าไปในหอเหยาเยว่แล้ว แต่เมื่อเขาคิดถึงการทรยศขอ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่42 ท่านพ่อโปรดฆ่าเขาซะ
หลานจี้ได้ยินเช่นกัน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "หนังสือพิมพ์หนานหลิงมาเร็วมากวันนี้ ฝ่าบาท คุณชายหมิ่นควรได้รับเครดิตนะครับ แต่หลังจากวันนี้ ฝ่าบาทจะทรงทราบอย่างแน่นอนว่าหนังสือพิมพ์หนานหลิงเป็นของจวนของเจ้าชายเซียว"หยุนเส้าหยวนลูบลายปักบนชุดราชสำนักของเขาแล้วยิ้มเล็กน้อยหนังสือพิมพ์อย่างเป็นทางการของวันนี้จะชี้แจงให้ หยุนเส้าหยวนทราบอย่างแน่นอน แต่ความน่าเชื่อถือของหนังสือพิมพ์อย่างเป็นทางการนั้นอ่อนแอลงอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และทุกคนก็อยากจะเชื่อข่าวในหนังสือพิมพ์หนานหลิงมากกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฝ่าบาทจะนิ่งเงียบไปในยุคแรก ๆ หนังสือพิมพ์หนานหลิงเขียนแต่เรื่องราวที่น่าสนใจและอีโรติกเกี่ยวกับราชสำนักชั้นในของบุคคลสำคัญเท่านั้น และไม่ยุ่งเกี่ยวกับกิจการของศาล ศาลจึงไม่ห้าม แต่กลับรู้สึกว่าสามารถยับยั้งขุนนาง และทำให้พวกเขาระมัดระวังในคำพูดและการกระทำของพวกเขาขึ้นมาได้ด้วยซ้ำการยกทัพพันวันใช้เวลาเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ตอนนี้ถึงเวลาที่หนังสือพิมพ์หนานหลิงจะเข้ามามีบทบาทแล้ว จะรู้หรือไม่ ยังไงเขาก็มีหนังสือพิมพ์มากกว่าหนึ่งฉบับ หลายปีที่ผ่านมา เขาควบคุมความคิดเห็นของประชาชนได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่43 เธอเชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์จริงเหรอ?
จักรพรรดิจิ่งชางจ้องมองเขา “ซุ่มโจมตีเขาเหรอ? คุณกำลังพยายามบังคับให้เขากบฏเหรอ?”หยุนเส้าหยวนพูดอย่างขมขื่น: "เรื่องมาถึงขั้นนี้ ยังจะทำอะไรได้อีก? ถ้าเขาทำให้เรื่องใหญ่ขึ้น ก็จะไม่สามารถยึดครองพระราชวังตะวันออกได้"แม้ว่าจักรพรรดิจิ่งชางจะรักเขา และไม่ว่าเขาจะรักเขามากแค่ไหนก็ตาม เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ "คุณเอาทุกอย่างมาไว้กับตัวเอง การขุดหลุมศพเพื่อระบายความโกรธจะมีประโยชน์อะไร? ไม่คิดถึงผลที่ตามมาเหรอ?"หยุนจิ้นเฟิงพูดด้วยความโกรธ: "หลัวฉีเป่ยพ่ายแพ้ และสูญเสียรัฐในประเทศหยานไปหลายรัฐ เขาควรถูกตัดสินลงโทษ แล้วเขาจะเหมาะกับการฝังผู้บริสุทธิ์ได้อย่างไร"จักรพรรดิจิ่งชางกล่าวว่า: "ลูกคิดว่าพ่อไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เขาพ่ายแพ้และสูญเสียประเทศของเขา ลูกรู้สึกว่าการเรียกเขาว่าอาจารย์นั้นนำความอับอายมาสู่ลูก ลูกต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อระบายความโกรธ ลูกจะระบายความโกรธก็ต้องเสียเวลา ลูกเอ๋ย ด้วยจิตใจที่เร่งรีบเช่นนี้ ลูกจะยึดครองวังตะวันออกได้อย่างไร”เดิมทีเขาตั้งใจจะตำหนิ แต่เมื่อเห็นความคับข้องใจบนใบหน้าลูกชาย ประโยคสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก เขาลังเลที่จะตำห
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
