เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 202 พวกกลุ่มงี่เง่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 203 เธอมาได้อย่างไร
เชาหยวนไม่เคยเห็นเธอร้องไห้แบบนี้ หรือแม้แต่เห็นเธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้เขาแค่รู้สึกปวดใจเขาย่อตัวลงกอดเธอลูบหลังเธอเบาๆ เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เจ็บปวด“ถ้ารู้สึกผิดและไม่สบายใจก็ร้องไห้ออกมาเถอะ แค่ร้องไห้ก็พอ”จินซูรีบปาดน้ำตา“มันไม่คุ้ม มันไม่คุ้มเลย”ไอ้สารเลวเหล่านั้นคุ้มค่ากับน้ำตาของเธอไหม?เชาหยวนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ"เอาล่ะ มันไม่คุ้มค่า แล้วคุณอยากจะพบเขาไหม?"“พบสิ!”จินชูยืนขึ้นเมื่อชาติที่แล้วจนถึงชีวิตตอนนี้มีความขุ่นเคืองสลับกับความเกลียดชังกระจายไปทั่ว หรือบางทีอาจมีความห่วงใยเล็กๆน้อยๆ ราวกับใยแมงมุมอ้าว ใยแมงมุม เธอก็เป็นแมงมุมตัวเมียนะเชาหยวนมองดูเธอที่บางครั้งก็โกรธ บางครั้งก็เศร้า บางครั้งก็เสียใจ และใจของเขาก็มีร้อยความรู้สึกผสมปนเปอยู่ด้วยพวกเขาจับมือกันออกไป กลับไปที่วังเซียวด้วยกันบนรถม้า จินชูไม่ได้พูดอะไรสักคำ สิ่งที่เขาคิดได้ก็คือเรื่องของชาติที่แล้วเชาหยวนก็เงียบเช่นกัน ทำได้เพียงจับมือเธอและไม่เต็มใจที่จะปล่อยเมื่อเขามาถึงวังและลงจากรถม้า ชาวหยวนก็กล่าวว่า"พวกเธอพูดคุยกันถ้าหากไม่อยากให้ฉันเข้าไป ฉันก็จะไม่ไป"จินซูคิดอย
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 204 โปรดให้พวกเขาเป็นคนบาปต่อไป
พวกเขาจับเสี่ยวปาได้ ทำให้ผู้ช่วยหุ่นยนต์ทั้งหมดต่อต้าน และพวกเขาก็บุกเข้าไปในสำนักงานใหญ่เพื่อช่วยเหลือเสี่ยวปา พวกเขาถูกบังคับให้ปล่อยเสี่ยวปา ไป แต่เสี่ยวปาระบบมักจะรวนหลังจากที่เขากลับมา ต่อมาถูกอ้างว่าชิปนั้นเสียหายก็ถูกส่งไป เราก็เข้าไปทำลายมัน สุดท้ายก็ส่งผู้ช่วยกบฏออกไปหมด แต่ก็ไม่มีใครกลับมา ต่อมาเราก็รู้มาว่าหุ่นยนต์ทุกตัวถูกจัดให้ทำการโจมตีฆ่าตัวตาย หุ่นยนต์ทั้งหมดก็ไม่มีและแตกเป็นชิ้น ๆ"แอนดี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆอดกลั้นไม่ไหวที่จะร้องไห้ดังๆ ไม่กล้ามองน้ำตาที่อาบหน้าผู้บังคับบัญชาการเลย"หลังจากหุ่นยนต์ตายก็ถึงคราวของเรา ครั้งสุดท้ายคือสนามรบใหญ่ สำนักการแพทย์เทียนจ้าน ส่งคนไปสิบคนรวมทั้งฉันด้วย แต่พวกเขาขอให้ฉันตามเฮลิคอปเตอร์ไปยังค่ายผู้ลี้ภัยอีกแห่ง ฉันดูพวกเขาถูกระเบิดตายและเฮลิคอปเตอร์ที่ฉันขี่อยู่ดูเหมือนจะชนเข้ากับค่ายผู้ลี้ภัย ทำให้เกิด ข่าวปลอมเรื่องผู้ลี้ภัยทิ้งระเบิดในอาร์เทอ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี ฉันก็กระโดดลงจากเครื่องบิน โดยมีทะเลอยู่ข้างใต้ และตื่นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว”ระดับเลือดทั้งหมดในร่างกายของจินซูแข็งตัวมันหนาวมากจนเธอตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้น้ำต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 205 เธออยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่แล้ว
เมื่อกลับไปที่วังดยุค จินชูก็ไปที่วอร์ดเพื่อตามหาซินยี่ก่อนซินยี่หันหัวของเธออย่างซื่อบื้อ คอของเธอยังคงค้าง เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอยุ่งมากและเธอก็ไม่สนใจที่จะทาน้ำมันหล่อลื่นเพื่อความงามด้วยซ้ำจินซูขึ้นไปกอดเธอ และน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็ร่วงลงมาอีกครั้งซินยี่สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พูดโดยทันทีว่า:"มีอาการชักเหรอ? คุณทำอะไร?""แค่กอดหน่อย"จินชูเอื้อมมือออกไปปัดผมของเธอออก หุ่นยนต์ไม่ควรมีผม มันปรกตาหมดแล้วซินยี่เงยคอ ทั้งตัวสูงถึง 2 เมตรครึ่ง ส่งเสียงกลางอากาศ"แบบนี้กอดสบายกว่าไหม?"จินซูยังคงเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นซินยี่ตบหลังเธอแล้วถามว่า:"เจ้าหมาเจียงรังแกคุณเหรอ? แต่เขาไม่น่าทำนะ เขาใส่ใจคุณมาก"“ไม่ใช่ หุบปากไปเลย ฉันกอดเธอเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”ความรุ้สีกอันท่วมท้นของเธอไม่ได้หลุดออกจากการควบคุมเพราะซินยี่ส่งเสียงรบกวนตลอดเวลาเธอผลักซินยี่ออกและดึงหัวลง"เธอทำอะไร"ซินยี่พูด:"คุณไม่มีความสุข ฉันเลยทำให้คุณหัวเราะ คุณเองก็ไม่ชอบฟังเรื่องตลกของฉัน นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุด"จินซูรู้ว่าจะควรจะปลุกใจหุ่นยนต์ เธอนั่งลงแล้วมองซินยี่ ซินยี่ก็มองเธอเช่นกัน"มีอะไรผิดปกติเหรอ""ซินยี
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 206 ส่งแอนดี้กลับมา
หัวใจของเชาหยวนถูกบีบ ความโกรธและความเสียใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาเธอได้รับความทุกข์ มามากแล้ว" เรือนจำทางทะเลเป็นสถานที่ลงโทษความผิดซึ่งมีคนร้ายจำนวนมากถูกคุมขัง รูปแบบการจัดการของเรือนจำทางทะเลนั้นคือการปล่อยให้คนร้ายเหล่านี้เดินได้อย่างอิสระ นักโทษจัดการนักโทษและนักโทษรังแกนักโทษ ดังนั้นจึงต้องฆ่าคนถึงจะยืนหยัดได้ เพื่อให้พวกเขาเห็นว่ามีอำนาจไม่กล้ารุกรานฉัน”หัวข้อเรื่องคุกทางทะเลหนักเกินไปและหายใจไม่ออก เธอจึงหันกลับมาแล้วพูดว่า"สำนักการแพทย์เทียนจ้าน ที่ฉันอยู่นั้นเป็นแผนกหนึ่งของสำนัก และเป็นองค์กรสำหรับช่วยเหลือ ฉันเป็นผู้อำนวยการทั่วไปของสำนักการแพทย์เทียนจ้าน และซินยี่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของฉัน ฆาตกรที่ถูกคุณคุมขังก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันด้วย ฉันคิดว่าเราทุกคนถูกหักหลังโดยสำนักงานใหญ่และการช่วยชีวิตผู้คนกลายเป็นธุรกิจฆ่าคนและขายสินค้า""ตั้งแต่เริ่ม เขาก็เลื่อนตำแหน่งให้ฉัน...ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตอนนี้ฉันมาคิดดูแล้วคงเป็นเพราะพวกเขาเห็นว่าการกระทำของฉันเด็ดขาดและเลือดเย็น และพวกเขาก็คิดว่าฉันคงใช้วิธีการเดียวกันกับพวกเขา แต่ต่อมา ค่อยๆพบว่าฉันไม่เป็นเช่นนั้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 207 คำสารภาพของแอนดี้
แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่เชาหยวนก็รู้สึกว่าการเข้าไปข้างในทั้งที่เมื่อมีคนไข้อยู่ข้างในนั้นเป็นเพราะเธอไว้วางใจเขาไม่เช่นนั้นทำไมถึงมีแค่เขาที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาเพียงคนเดียวล่ะ?ด้วยความคิดเช่นนี้ในใจ เขาก็ได้ยินจินชูพูดว่า:"คุณชายมิน ก็เข้ามาด้วย"เชาหยวนเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็เข้าไปด้วยได้เหรอ?จินชูรู้สึกว่าถ้าหากพวกเขามีเรื่องอะไรก็ปรึกษากันอยุ่แล้ว คุณชายมินเป็นทั้งผู้ดูแล ที่ปรึกษา และเป็นผู้จัดการ ดังนั้นเขาจึงช่วยเส้าหยวนไม่ให้ต้องไปพูดซ้ำกับพวกเขาอีกครั้งแอนดี้ถูกประคองขึ้นนั่งบนเตียงผู้ป่วยเชาหยวนมองไปรอบๆห้องและไม่คิดว่ามีอะไรพิเศษ ดังนั้นเขาจึงมองไปที่หน้าแอนดี้“พวกเราเป็นนินจาจากอาณาจักรซาง เราอยู่ในเมืองหลวงมาหนึ่งเดือนแล้ว เราอาศัยในห้องใต้ดินในลานบ้าน มีทั้งหมดยี่สิบสี่คน ที่ห้องใต้ดินมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องนี้ อาหารและเครื่องดื่มกระจัดกระจายอยู่ที่นั้น”"เราออกไปข้างนอกได้ครึ่งชั่วโมงในตอนกลางคืน แต่เราไม่สามารถออกจากลานได้ เราจะออกไปเป็นกลุ่มสี่คน หากมีภารกิจ นินจากายภาพก็จะเข้ามาเลือกคน และผู้ที่ถูกเลือกจะออกไปปฏิบัติภารกิจ”"นินจาแบ่งออกเป็นสามระดับ: ระดับ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 208 จักรพรรดินีทำไมจึงไม่ออกมา
ความรู้สึกเหมือนกันเมื่อได้เปลี่ยนโลกไปแล้วยังมีแอนดี้ซินยี่นำชามโจ๊กมาให้เขาแค่ข้าวต้มลูกเดือยชามเดียวโดยไม่ได้ใส่อะไรเลยอย่างไรก็ตาม เมื่อมองเห็นชามโจ๊ก ตาของเขาก็ละโมบ ทนไม่ไหวที่จะคว้ามันซินยี่ไม่ยอมให้เขากินเร็วนักเพราะโจ๊กร้อนมากแต่เขาเอาแต่ขอร้องให้ซินยี่ให้เขาจิบ แค่จิบเดียวจินซูผลักประตูเปิดเข้ามา เมื่อเขาได้ยินเสียงเขาขอร้อง ก็นึกว่าจะขอเรื่องอะไร กลับกลายเป็นว่าเขากำลังขอชามโจ๊ก“เย็นลงซักพักแล้วค่อยดื่ม หิวมากเลยหรอ” จินซูถามแอนดี้กลืนน้ำลายและจ้องมองโจ๊กข้าวเดือยด้วยดวงตาเป็นประกาย"หิว หิวนานแล้ว"“ซินยี่ เอาโจ๊กออกไปมาให้ลมพัดหน่อย”ซินยี่พึมพำ“ทำไมรีบขนาดนี้ ถึงฉันมีแบตแค่ 1% ฉันก็ไม่รีบชาร์จ”แต่เธอก็ยอมหยิบออกไปข้างนอก ข้างนอกหนาวเย็น และมีลมแรง สักพักโจ๊กก็หยุดร้อนโจ๊กถูกมาวางที่มือของแอนดี้ แอนดี้โยนช้อนทิ้ง ยกชามแล้วเทเข้าปากโจ๊กบางส่วนไหลลงบนเสื้อผ้าของเขา เขาก็ยังหยิบมันขึ้นมายัดเข้าปากดวงตาของจินซูและซินยี่เบิกกว้างก้นชามถูกเลียจนสะอาดด้วยปลายลิ้น ใช่แล้ว เลียที่ชาม อาการหิวโหยอย่างรุนแรงเมื่อเห็นว่าเขาผอมขนาดนี้ จินชูก็นึกถึงภาะการขาด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 209 ผู้ป่วยโรคลับตื่นแล้ว
จินชูดึงเธอให้นั่งลงแล้วรินน้ำใส่แก้วให้เธอ "อย่าโกรธเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณได้เห็นเรื่องแดงขาวนี้สักหน่อย"ปกติป้าม่านจะไม่โกรธ หลังจากขอบคุณคุณผู้หญิงสำหรับน้ำชาแล้ว เธอจึงพูดว่า"เหตุผลหลักคือรังแกกันมากเกินไปแล้ว ยังส่งของไร้ประโยชน์นั่น องค์ชายสี่ก็ยังจะคุกเข่าขอบคุณฉัน""นอกจากนี้ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ ในวังดูเหมือนไม่มีอะไรเลยเมื่อดูจากภายนอกแต่ข้างในโทรมจริงๆ เครื่องเรือนทั้งหมดก็เก่า หน้าต่างถูกซ่อมแซม และลูกปัดอีกครึ่งหนึ่งบนผ้าม่านหายไป”“ที่น่ารำคาญที่สุดคือคนพวกนั้นในวังองค์ชายสี่ไม่ปฏิบัติต่อองค์ชายสี่เหมือนเจ้านายเลย เรียกพวกเขาทำอะไรก็ไม่ทำ โดยเฉพาะคนแก่ที่ชอบวางอำนาจนั่น บอกว่าก็แค่ดูแลแต่ก็ไม่ทำ ฉันเห็นสาวจากตระกูลหวู่คนนั้น แต่งงานมาแล้วถ้ายังคงอ่อน คงถูกรังแกจนตาย”จินซูตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ทุกคนในบ้านพักขององค์ชายสี่ต่างฟังนางสนมเว่ยเดิมทีหญิงสาวจากตระกูลหวู่กำลังจะแต่งงานกับหยุนจินเฟิงในฐานะนางสนม ตระกูลหวู่และหยุนจินเฟิงทะเลาะกันและนางสนมเวยคงไม่มีความสุขหากเธอไม่มีความสุขเธอจะทำดีกับสนมหวู่เหรอ?คนเหล่านั้นในวังทำให้หญิงสาวตระกูลหวู่เป็นเมียหลวงได้จริงห
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 210 วันมงคลมอบสินสอดทองหมั้น
ผู้ป่วยโรคลับกล่าวว่า: "หลังจากที่ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันพยายามเปิดมัน แต่มันเปิดไม่ออก เลยตัดสินใจออกเดินทางกลับเมืองหลวง ระหว่างทางรู้สึกว่ามีคนกำลังมองฉันอยู่ ฉันก็เลยวนรอบๆเป่ยโจวสองสามครั้ง และซ่อนมันไว้ในดินที่ทางเข้าศาลพระภูมิฟูกุยด้านหลัง”“ เป็นไปได้ไหมว่าจะถูกค้นพบหรือเปล่า?”"น่าจะไม่มี ตอนที่วนอยู่ตอนนั้น คนเหล่านั้นตามไม่ทันเพราะของพวกเขาหายใจดูเหนื่อยมาก"เชาหยวนออกไปเรียกชิงเชียว กำชับให้เขาให้ไปเป่ยโจวด้วยตัวเอง ไปเอากล่องเล็กอันนี้กลับมาหลังจากกำชับแล้ว เขาก็กลับไปที่วอร์ดและบอกให้ผู้ป่วยโรคลับดูแลอาการบาดเจ็บของเขา ให้ดีผู้ป่วยโรคลับพูดว่า:"อย่ากังวลเลยฝ่าบาท ฉันดูแลอาการบาดเจ็บอย่างดี หลังจากพักฟื้นเสร็จ ฉันจะไปเปิดศึกกับคุณชายมิน"เชาหยวนพยักเบาๆแล้วพูดว่า"ฉันสนับสนุนคุณ""ดำเนินการเหรอ?"อันจีมองดูเขาอย่างกระตือรือร้น เชาหยวนประสานมือไว้ด้านหลังแล้วพูดว่า"ช่วงนี้ค่าใช้จ่ายของเยอะมาก ดังนั้นฉันจะไม่ดำเนินการใดๆเพื่อสนับสนุนคุณในตอนนี้"อันจีรู้ว่าไม่มีใครที่จะยอมช่วยในเรื่องนี้ ก็ยังคงเป็นตัวเองที่ต้องไปหาคุณชายมินผ่านสะพานไม้ต้นเดียวที่เต็มไปด้วยพันกองทหารแล
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
