“หนูที่ไหนไม่เห็นมีเลยมีแต่..หมูตัวออกจะใหญ่หนักก็หนัก” “นี่! แพงไม่ได้อ้วนสักหน่อยพี่กล้าว่าแพงหนักเหรอ” “โอ้ย..ถ้าขย่มแบบนี้อีกทีลูกชายพี่ผงาดขึ้นมาเธอรับผิดชอบด้วยนะลำพังแค่เธอนั่งนิ่ง ๆ มันก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว อย่าขย่มแบบนั้นขอร้องล่ะ” เธอที่กะจะแกล้งเขาที่เขากล้าว่าเธออ้วนด้วยการขย่มตัวเองให้เขาหนักจริง ๆ พอเขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเซาพอเธอหันหน้าไปทางเขาเห็นลูกกระเดือกที่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากทำให้เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ควรยั่วอารมณ์พี่เขาไปมากกว่านี้ “เราหาพี่พักกันดีกว่าไหมคะเดี๋ยวมันจะเต็มนะ” “หึ ชั่วคราวไปก่อนไหมล่ะ” “พี่มาร์ค..ไม่เอาแล้วแพงไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ปล่อยแพงได้แล้วคะ” “เขินเหรอ” “ชิ” รอยยิ้มกว้างที่เปล่งประปลายความสุขของเขา ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกได้แต่ก้มหน้า เขาที่เห็นแบบนั้นก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนหลังจากนั้นเขาก็โทรไปจองที่พักแถว ๆ สัตหีบ พอเธอเดินกลับมาก็เช็คบิลแล้วขึ้นรถกันไปที่พักทันที “เราแวะซื้อเสื้อผ้ากันก่อนไหมคะ แพงไม่ได้เอาอะไรมาเลยนะ” “ไม่ต้องใส่ก็ได้พี่ไม่ถือ” “หือ..พูดอะไรแบบนั้นคะ” “เอ้า พี่พูดจริง ๆ ” “ไหนบอกพี่น้องไง โคต้า
“ทำไม! ฉันเป็นแม่แกนะแกคิดจะอกตัญญูเหรอ มีฉันเป็นแม่แกอายคนอื่นขนาดที่แกหนีฉันไปเลยเหรอ ใช่สินะฉันเป็นแม่ที่เลว แต่ที่ฉันเลี้ยงแกมาจนโตถ้าฉันรู้ว่าแกจะทำให้ฉันเสียใจขนาดนี้ฉันไม่คลอดแกออกมาให้มีชีวิตหรอก” “แม่เลิกว่าพี่แพงสักที เอามือถือมาคืนผมได้แล้ว” “แม่คะ! ฮื่อ แม่ไม่คิดว่าแพงจะเสียใจที่เกิดเป็นลูกแม่บ้างเหรอ แม่พูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงคะ ฮื่อ ” “แกมันก็เลวเหมือนพ่อแก แกไม่เคยคิดที่จะให้ชีวิตฉันมีความสุขเลยใช่ไหม แกชอบทำร้ายจิตใจฉันมากใช่ไหมได้! ถ้าฉันตายไปแกก็ไม่ต้องมาเผาฉันแล้ว แกไม่ใช่ลูกฉัน แกตั้งใจทำให้ฉันขายหน้าขนาดนั้น..” ขณะที่เธอกำลังคุยกับปลายสายเธอก้มหน้าและร้องไห้ออกมาอย่างหนักเธอยกมือข้างซ้ายขึ้นมาปิดหน้าด้วยเศร้าโศกเสียใจเธอรู้สึกปวดร้าวและเจ็บไปหมดทันใดนั้นเขาเดินมาดึงแย่งมือถือออกจากมือเธอ และโยนมันลงข้าง ๆ เตียงเขาประคองใบหน้าของเธอด้วยความทะนุถนอม ก่อนจะสบตากันเขาที่เห็นว่าดวงตาของเธอที่เปียกชุ้มไปด้วยน้ำตา เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแตะกันอย่างอ่อนโยน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างเมื่อลิ้นทั้งสองคนแลกเปลี่ยนกันไปมา เสียงมือถือยังดังอยู่ไ
“คิดถึงจังเลย มาเที่ยวเหรอไหนว่าฝึกงาน” “พาน้องสาวมาเที่ยวนะ นี้น้องพะแพงรุ่นน้องเราเอง นี่มินนี่เพื่อนพี่เจ้าของโรงแรมที่นี้” “สวัสดีค่ะพี่มินนี่” “สวัสดีจ้ะพะแพง น้องสาวจริงอ่ามาร์ค” “น้องสาวจริง ๆ มินต่างหากยังไง ๆ เราเห็นนะว่ามันมาอยู่ที่นี้” “พี่มาร์คคะ แพงขอตัวไปรอที่รถนะคะ” “อืม กุญแจรถพี่ไปสตาร์ทรถรอก็ได้พี่ขอคุยกับเพื่อนแปปนึงนะ” “ค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะพี่มินนี่” “ค่ะ” หลังจากที่เธอเดินออกมารอที่รถเธอก็หันไปมองพี่เขาคุยกับเพื่อนของพี่เขาอย่างสนุกสนาน เธอที่เห็นอาการเขาแบบนั้นเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเขากับพี่สาวคนสวยนั้นเป็นอะไรกันแน่ อีกอย่างการที่พี่เขาบอกว่าเธอเป็นแค่น้องสาวเธอก็รู้สึกหน่วง ๆ ขึ้นมาเธอได้แต่โทษตัวเองว่าขึ้นมาว่าเธอกำลังคิดบ้าอะไรอีก พี่เขาพูดแบบนั้นมันก็ถูกแล้วยังจะต้องรู้สึกเจ็บเหมือนคนอกหักอะไรกันระหว่างนั้นเพื่อน ๆ ของเธอก็ไลน์ส่งข้อความหาเธอเพราะไม่เห็นเธอมาที่มหาลัยแถมวันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนจะปิดเทอมด้วยซ้ำ เธอส่งข้อความหาเพื่อนว่าขอลาช่วงเช้าตอนบ่ายอาจจะเข้าไปเรียนซึ่งทุกคนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างไว้เจอเพื่อนเธอค่อยจะเล่าให้พวกเขาฟั
ณ ร้านดอกไม้ “แพงให้เราไปเป็นเพื่อนไหม” “วันนี้ออเดอร์เยอะผักช่วยคุณแม่อยู่ที่นี้เถอะเราไปคนเดียวได้” “แต่มันเยอะนะแพงไหวหรอ” “เอาน่าเราพอจะเข้าใจแล้วเชื่อใจเรานะผัก” “แต่..” “ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้นแล้วผัก เราไม่มีเวลาแล้วแม่คะเดี๋ยวแพงไปส่งดอกไม้ก่อนนะคะ” “หนูไหวใช่ไหมน้องแพง ขอโทษทีนะปกติออเดอร์ก็ไม่เยอะขนาดนี้แม่ไม่น่าลืมออเดอร์เลยจริง ๆ ” “ไหวค่ะ แค่จัดห้องประชุมเองคุณแม่กับผักก็สู้ ๆ นะคะถ้าหนูเสร็จแล้วจะรีบกลับมาช่วยค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะเดี๋ยวจะจัดไม่ทันงาน” “จ้า ๆ แม่ฝากด้วยนะลูก” “เรารบกวนแพงหน่อยนะถ้ามีอะไรก็รีบโทรมาบอกเรานะ” “อื้ม เราไปล่ะบาย” เนื่องจากวันนี้แม่ของผักกาดลืมออเดอร์งานเลี้ยงผู้ใหญ่คนหนึ่ง จึงทำให้ผักกาดต้องอยู่ช่วยแม่ ส่วนเธอจึงอาสาไปจัดดอกไม้ที่งานห้องประชุมในบริษัทแห่งหนึ่งคนเดียวเพราะงานไม่ได้ใหญ่มากอีกอย่างเธอก็จัดซุ้มดอกไม้มาจากร้านแล้วเธอจึงเรียกรถให้ไปส่งที่โรงแรม พอถึงโรงแรมเธอก็รีบจัดการขนของลงรถเข้าไปที่ห้องประชุมดังกล่าวทันที “ทำไมไม่รับสายนะ” “หึ! คนอื่นเขามีงานมีการทำไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่นเหมือนแกนะเข้าไปเตรียมงานได้แ
หลายวันต่อมา “มาร์คแกจะไปงานเลี้ยงที่บริษัทด้วยไหม” “ไปที่ไหนอ่าพี่แมธ” “หัวหิน” “ผมพาสาวไปด้วยได้ป่ะ” “หึ! ให้มาช่วยงานไม่ได้ให้ไปเที่ยวเว้ย” “ถ้าได้ผมก็จะไปถ้าไม่ผมก็ไม่ไป” “ชีวิตแกนี้มันขับเคลื่อนผู้หญิงหรือไงนะ เอ่อเอามาก็ได้ ฉันจะจองบ้านพักหลังใหญ่แล้วกัน” “ผมไปด้วยได้ไหมพี่แมธ” “นายจะไปทำอะไรไมค์” “ผมก็อยากไปช่วยงานพวกพี่ ๆ ไง” “เอาความจริง แฮร่ ๆ จะพาสาวไปเปิดตัวครับ พี่แมธให้ผมด้วยนะ ๆ ผมอยากไปด้วย” “ ทั้งพี่ทั้งน้องตามใจพวกนาย เงื่อนไขแกคือเสนอโปรเจคงานใหม่มาให้ด้วย ส่วนนายไมค์ไปดูเรื่องสัญญาฉบับล่าสุดกับเลขาฉันแล้วทำความเห็นมา” “ห้ะ!/ ห๊า” “อยากพาไปก็ทำงานแลกไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปส่วนนายมาร์คถ้าแกไม่ไปฉันจะหักเงินเดือนเดือนนี้ของแกซ่ะ เลือกเอาใช้ประหยัดชีวิตแกก็อยู่รอดถึงเดือนหน้านะ” “เลือดเย็นเกินไปแล้ว” “จริง” “แล้วแต่พวกนายนะ” “ครับ ๆ ผมยอมก็ได้ขอแค่พี่อนุญาตที่เหลือผมจัดการเอง” “หึ พวกนายนี้มัน..ไปรอที่รถเดี๋ยวฉันก็ลงไปแล้ว” “ครับ/ครับ” เขาและน้องชายลงมารอพี่ชายที่รถพร้อมคนขับของที่บ้านเนื่องจากพ่อกับแม่เขาต้องการที่จะกินข้าวกับพ
“เราว่าพวกเราเข้าเรียนกันได้แล้วนะ จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วเนี้ย” พอผักกาดเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีเธอจึงเปลี่ยนเรื่องและไม่อยากให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ ซึ่งหลังจากที่โต้รู้ว่าเธอกับไปคุยกับพี่เขาโต้ก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรและรู้ตัวเองว่าเขาคงไม่มีสิทธิที่จะได้ใจเธออีกต่อไปแล้ว หลังจากเรียนเสร็จเธอก็รีบบอกลาเพื่อน ๆ แล้วลงจากตึกและมาหาเขาที่รออยู่ลานจอดรถของคณะทันที เพื่อนของเธอก็ได้แต่มองการกระทำของเธอ ส่วนโต้ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาเขารู้สึกว่าครั้งนี้เธอจะไม่มีทางมาเป็นคนของเขาได้เลย “รอนานไหมคะ” “ไม่ครับแค่ 30 นาทีเองนี้พี่ซื้อหมั่นโถวมาให้ด้วยนะ แพงกินลองท้องไปก่อนเดี๋ยวเราค่อยไปกินข้าวทีหลังเนอะ” “หือ..แปลกจังปกติไม่เคยเห็นซื้ออะไรแบบนี้มาให้แพงเลยนะคะมีแผนอะไรรึเปล่าคะเนี่ย” “ไม่มีครับ แค่ตอบแทนที่แพงมาเป็นเพื่อนพี่เฉย ๆ จะมาใส่ร้ายกันแบบนี้ไม่ได้นะ” “ก็ได้ค่ะแพงเชื่อพี่มาร์คก็ได้ ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มออกมาก่อนจะเปิดกล่องหมั่นโถวกินระหว่างทางอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนเขาที่รู้สึกขอบคุณพี่ชายของเขาที่หยิบหมั่นโถวให้เขาเอาไปฝากเธอใครจะคิดว่าแค่เอาขนมธรรมดามาฝากเธอ เธอจะยิ
เธอที่แต่งตัวเสร็จก็มีสีหน้าที่เป็นกังวลทันที เพราะชุดนี้เผยให้เห็นแก้มก้น ไหนจะนมที่ดูจะล้นหน้าอกออกมาพอสมควร ทำให้เธอไม่มั่นใจเท่าไรว่าชุดนี้มันจะไม่โป๊เกินไป แชทแพง: (รูป) (รูป) แชทแพง: แกว่าโป๊ไปปะ แชทน้ำค้าง: สำหรับฉันเฉย ๆ ธรรมดาแต่แกใส่ชุดสีนี้แล้วดูขัดผิวดีนะดูสวย เซ็กซี่ เลิศ ปัง เป๊ะค่ะสาว เทสดี แชทแพง: อวยจนฉันไม่มั่นใจเลยนะ แต่ก็ขอบใจที่ชม :) แชทน้ำค้าง: แล้วนี้แกไปทะเลหรอ? อย่าบอกนะว่าไปกับพี่มาร์ค แชทแพง: อืม พาพี่เขามาทำงานนะพี่เขาให้ฉันมาเป็นเพื่อน แชทน้ำค้าง: แกใส่ชุดนี้พี่เขาจะห้ามใจไหวเหรอ? ความสัมพันธ์พี่น้องมีหวังขาดสะบั้นแน่ ๆ เอะ! หรือว่าครั้งนี้แกตั้งใจอ่อยพี่เขา แกใจอ่อนแล้ว? แชทแพง: ไม่ต้องมาแซวเลย แค่นี้ก่อนนะไว้จะทักไปคุยใหม่ แชทน้ำค้าง: จ้าาาา ขอให้แกห้ามใจตัวเองให้ได้นะเพื่อนรัก>“ชิใครจะอ่อย แค่พี่เขาเป็นคนซื้อให้เฉย ๆ ฉันเลยเกรงใจแค่นั้นเอง” หลังจากเธอบ่นพึมพำให้เพื่อนของเธอ เธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่หูฟังเปิดเพลงแนวความรักสดใสและเธอก็โยกตัวไปมาเบา ๆ ตามจังหวะความสุขในใจโดยไม่รู้ตัว พอเก็บของเสร็จเธอก็นอน
“ถ้าไม่หยุด อดโบนัสปีนี้ทั้งคู่” “แกพูดบ้าอะไรของแกเจ้าไมค์ พี่เขาแค่แกล้งเฉย ๆ จริงจังไปได้” “เหอะ ๆ เปลี่ยนสีเลยเนอะพี่มาร์ค” “เลิกเล่นได้แล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนน้องแพงก็รีบเช็ดตัวให้แห้งนะเดี๋ยวจะไม่สบาย” “นี้! พี่คิดอะไรกับแพงป่ะเนี้ย” เพี๊ยะ! “โอ้ย ดีดหน้าผากผมทำไม” “เพื่อเซลล์สมองฝั่งความดีแกมันจะไหลเวียนขึ้นมาบ้าง” “เชอะ! ผมก็แค่หวงเอง” เขาทำหน้ามุ้ยเป็นเชิงงอนและแสดงท่าทางชัดเจนว่าหวงเธอ ส่วนเธอที่ค่อนข้างเกรงใจพี่ชายเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ก้มหน้าก้มตาไม่มองพี่เขา เพียงแต่อมยิ้มและพยักหน้ารับไว้เท่านั้น พอพี่ชายเขาเดินไปพวกเขาที่ทานอาหารกันเสร็จก็แยกย้ายขึ้นห้องของตัวเองทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอกำลังนั่งเป่าผมให้แห้งอยู่นั้น เขาที่เพิ่งออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูตัวเดียวก็อาสาเป่าผมให้เธอ เธอที่มองเขาผ่านกระจกก็จ้องไปที่ใบหน้าและท่าทางของเขาก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่ หุ่นล้ำ ๆ และมองต่ำลงไปเรื่อย ๆ เธอเริ่มคิดเตลิดไปเรื่องอย่างว่า ใจเธอก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาเธอกลืนน้ำลายไปหลายอึก “มองขนาดนั้น พี่คิดนะว่าแพงกำลังหิวพี่อยู่” “แล้วพี่ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยค
3 ปีต่อมา “สวัสดีครับคุณทนายสุดหล่อ วันนี้มาฟังคำพิพากษาใช่ไหมครับ” “ สวัสดีครับ ใช่ครับผม พี่ครับพอดีว่ารบกวนพี่หน้าบัลลังช่วยเช็คให้หน่อยได้ไหมครับว่าท่านผู้พิพากษาจะลงบัลลังกี่โมง พอดีว่าผมจะขอแวะไปส่งเอกสารอีกคดีที่บัลลังก์ 7 ครับ ผมเลยไม่รู้ว่าคดีผมที่บัลลังก์ 5 ท่านจะเริ่มกี่โมง” “จะไปนานเหรอครับคุณทนาย ได้ครับ ๆ งั้นเดี๋ยวผมจะเอาคดีของคุณทนายไว้เป็นคดีสุดท้ายช่วงเช้าเลยนะครับ แต่มันจะมีคดีที่สืบพยานกันอยู่อีกหนึ่งคดี ยังไงผมจะแจ้งผู้พิพากษาเจ้าของคดีให้ทราบนะครับ” “ขอบคุณมากครับพี่ ผมจะรีบกลับมานะครับ” “ได้ครับ” ไมค์ยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่ศาลก่อนที่จะเดินไปอีกห้องเพราะตอนนี้เขากลายเป็นทนายหนุ่มไฟแรงสุดฮอตที่กำลังเร่งทำงานอย่างตั้งใจ เขาพยายามค้นหาตัวเองและก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิตให้ผ่านไป ขณะที่เขาจบคดีที่บัลลังก์ 7 ก็รีบเดินกลับมาที่บัลลังก์ 5 ซึ่งภาพที่เห็นตรงหน้า คือผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเคยรักอย่างสุดหัวใจ กำลังนั่งอยู่คอกพยาน “พยานกำลังจะอ้างว่าภาพถ่ายที่พยานโอบกอดสามีของโจทก์อยู่นั้นไม่ใช่พยานอย่างนั้นเหรอครับ” “ค่ะ” “งั้นผมขอถามว่าพยานกั
บนโต๊ะอาหารตอนนี้ต่างก็ดูวุ่นวายเพราะไมค์ที่เริ่มได้ที่ก็พูดไม่หยุดเดินไปชวนคนนั้นคนนี้มาชนแก้วกับเขา ทุกคนที่จากตอนแรกจะทานข้าวกลายเป็นว่าตอนนี้ต่างก็ดื่มเป็นเพื่อนไมค์กันแต่เช้า หากมีเพียงแมธที่นั่งทานข้าวเสร็จก็กลับไปนั่งทำงานมองดูสถานการณ์ห่าง ๆ กับภาพครอบครัวที่ต้องบอกว่าหาดูได้ยากที่จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาและเมากันได้ที่ขนาดนี้ 3 ปีต่อมา “มาร์คยังไม่มารับแพงอีกเหรอ” “ยังค่ะพี่แมธ พอดีเท้าแพงบวมมาก แพงเลยให้พี่มาร์คไปเอารองเท้าคู่ใหม่มาให้แพงค่ะ” “ท้องดูโตขึ้นเยอะแล้วนะ” “ค่ะ ไปนั่งที่ห้องพี่ก่อนไหม จะได้นั่งโซฟ่าสบายขึ้น” “ไม่เป็นไรค่ะ แพงนั่งทำงานที่นี้ทั้งวันอยู่แล้วเดี๋ยวพี่มาร์คก็มาค่ะ” “ถ้างั้นเข้าไปดูเอกสารให้พี่หน่อยแล้วกันนะ” “ก็ได้ค่ะ” แม้ว่าเธอจะรู้ว่าจุดประสงค์ของแมธคืออยากให้เธอไปได้พักมากกว่าที่จะอยู่ห้องทำงานในแผนกนิติกรของบริษัท พอย้อนอดีตตอนที่เธอเข้ามาฝึกงานอยู่ที่นี้จนครบกำหนดและหลังเรียนจบที่มหาลัยเธอก็เปลี่ยนเป้าหมายเข้ามาสมัครงานเป็นพนักงานที่นี้อย่างเต็มตัว ซึ่งปัจจุบันเธอก็ตั้งท้องลูกของมาร์คได้ 4 เดือนพอพวกเขารู้ว่าเธอท้องทุกคนในครอ
เธอได้แต่ยิ้มและรู้สึกได้ถึงไออุ่นของครอบครัวเขา ที่มันอาจจะเป็นความฝันของใครหลาย ๆ คนที่ปรารถนาครอบครัวแบบนี้ หากแต่ชีวิตของเธอและใครหลายคนที่เลือกเกิดไม่ได้คงไม่ได้โชคดีแบบนี้สักเท่าไร หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จเธอก็นั่งรอเขาที่เตียงนอนไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงมีคนเปิดประตู แกร๊ก “ยังไม่นอนเหรอคะ” “แพงกำลังรอพี่อยู่ค่ะ เป็นไงบ้างคะเรียบร้อยดีไหม” “ครับ งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะคะ” “ค่ะ” ขณะที่เธอยังไถมือถือเล่นระหว่างรอเขา พอเขาอาบน้ำเสร็จเขาก็รีบกระโดดขึ้นเตียงมานอนหนุนตักเธอ พร้อมกับเอาหน้าซุกพุ่งน้อย ๆ ของเธอทั้งยังทำหน้าอ้อน ๆ ให้เธออีก “พี่มาร์คง่วงนอนหรือยังคะ เรานอนกันเลยไหมคะ” “เราทำอย่างอื่นไม่ได้เหรอ” “ หื้อ แพงว่า..อย่าเลยดีกว่าค่ะ แพงอายคนอื่นเขาผู้ใหญ่ก็อยู่ในบ้านด้วย แพงไม่อยากให้คนอื่นมองเราไม่ดีเลยค่ะ รอบก่อนก็อายพี่แมธจะตายอยู่แล้ว” “หื้อ..อายทำไมเรื่องธรรมชาติไหมคะ” “ไม่ต้องเลยค่ะเรานอนกันได้แล้ว” “ขอนอนหนุนตักนุ่ม ๆ นี้ก่อนได้ไหมครับ” “เอ้..มาลูบท้องแพงแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ” “พี่แค่คิดว่าถ้าเรามีลูกด้วยกันเขาจะหน้าตาหล่อสวยเหมือนพี่ไหมนะ”
“พวกเราทุกคนรู้ดีว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ พี่แมธและมาร์คเองก็เล่าเรื่องของหนูมาให้น้าฟังเยอะพอสมควร ถ้าหนูยังไม่พร้อมหรือขาดเหลืออะไรก็บอกน้าได้เลยนะลูก ให้น้าไปขอกับพ่อกับแม่เราเถอะนะทุกอย่างจะถูกต้อง” “อันที่จริง ครอบครัวของแพงก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนครอบครัวคนอื่นเท่าไร ถ้าคุณน้าทั้งสองจะคุยกับครอบครัวแพง แพงก็ไม่ได้ติดขัดอะไรค่ะ แต่สิ่งหนึ่งที่แพงอยากจะบอกคือแพงไม่ได้ต้องการให้ครอบครัวแพงได้เงินจากครอบครัวของคุณน้าแม้แต่บาดเดียว เงินที่จะสร้างครอบครัวแพงขอให้มาจากพี่มาร์คและแพงเท่านั้นนะคะ” “แพง..เอาจริงดิ ตอนนี้เงินติดบัญชีพี่มันแทบไม่เหลือแล้วนะ แถมโดนเจ้าไมค์ปล้นไปอีก” “ค่ะพี่มาร์ค คุณน้าทั้งสองอาจจะมองว่าแพงอวดดี แต่แพงไม่ได้มีเจตนานะคะ มันคือความตั้งใจของแพงว่าถ้าแพงจะสร้างครอบครัวจริง ๆ แพงก็อยากจะสร้างความทรงจำและสร้างอนาคตกับคนที่แพงรักด้วยตัวของพวกเราเองค่ะ” “เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่าไหมคะ เงินพ่อกับแม่ก็มีจะเสียเวลาทำไมคะ” เขาพยายามจะต่อรองกับเธอเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจ แต่ในเมื่อสถานการณ์มันเป็นแบบนี้เธอก็ต้องการจะสารภาพความในใจให้หมดเลย “เอาสิลูก น้องแพงมาใก
“เปล่า.. ” “ตาแดงขนาดนั้นยังจะโกหกอีกนะคะ” หมับ เขากอดเธอไว้แน่นเพื่อไม่เธอหันมาเห็นน้ำตาที่ไหลออกมา ก่อนจะเอามือปาดน้ำตาตัวเอง “แพงอย่าพูดแบบนี้กับพี่ได้ไหม พี่ไม่ชอบเลย” “แพงพูดแบบไหนคะ” “ก็ที่บอกว่าจะไม่อยู่กับพี่แล้วไง พี่ขอโทษ ขอโทษกับทุก ๆ การกระทำของตัวเองเลย แพงอย่าโกรธพี่เลยนะ” “ก็ได้ค่ะ ไหนหันหน้ามาให้แพงดูหน่อย โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะครั้งนี้แพงจะไม่โกรธพี่ก็ได้ค่ะ พี่มาร์คก็ปล่อยแพงได้แล้วแพงอายคนอื่นเขา อีกอย่างคนที่พี่ควรจะขอโทษก็คือน้องไมค์ พี่พูดแบบนั้นออกมาได้ไงคะ น้องเขารักพี่ขนาดไหนพี่รู้ไหม พี่มาร์คไม่คิดว่าไมค์จะเสียใจบ้างเหรอคะอย่าลืมไปขอโทษน้องนะคะ” “ครับ” “อีกเรื่องนะคะ แพงเองก็ไม่ได้ชอบเพลงขวัญแต่ที่พี่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงมันจะกลายเป็นนิสัยที่ติดตัวพี่ไป คนที่โดนพี่ทำร้ายร่างกายสักวันมันอาจจะเป็นแพงก็ได้ฉะนั้นช่วยเลิกใจร้อนมือเร็วแบบนั้นด้วยนะคะ” “ครับ ปกติพี่ก็ไม่ได้ทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ แต่เด็กนั้นมันน่าโดนนิ แม่พี่เดินมาแล้วเราหายงอนกันได้แล้วใช่ไหม” โอ้ยยย.. “มี้ครับผมเจ็บ ปล่อยมือก่อนครับ หูผมจะหลุดแล้วเนี้ย” “ยังจะกล้าบอกว่าเจ็บอีกเหร
คำพูดที่แสนจะธรรมดาของแม่มาร์คมันเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงใจเธอจนเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาและชาไปทั้งใจ เธอเองก็ไม่เคยนึกถึงอนาคตตัวเองเลยด้วยซ้ำตั้งแต่สูญเสียน้องชายเธอไป เป้าหมายในชีวิตที่เคยคิดไว้มันพังทลายไปแล้วจริง ๆ เธอจึงไม่มาสามารถตอบคำถามใด ๆ ได้เลย เขาหันหน้าไปมองเธอก็เห็นถึงแววตาที่ไร้จุดหมายและปนเศร้าอยู่หน่อย ๆ เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอเพื่อให้กำลังใจ “ถ้าแพงยังไม่มีเป้าหมายในชีวิต พี่จะสร้างเป้าหมายในชีวิตให้แพงเอง แพงอย่าเศร้าไปเลยนะ” พรวด! แค่ก แค่ก “เอาตัวเองให้รอดก่อนไหมมาร์ค นายเองก็ยังไร้จุดหมายในชีวิตเหมือนกันเท่าที่ฉันเห็นแกหนักกว่าน้องแพงเยอะเลยนะ” “ผมก็ช่วยงานพี่อยู่นี้ไง” “มองดูก็รู้ว่าที่ทำอยู่เนี่ยทำเพราะไม่มีอะไรทำ หึ!” “พ่อว่าหนูแพงไปเรียนต่อโทที่ฝรั่งเศสไหมหรือเยอรมันก็ดีนะ เผื่อเจ้าไมค์จะไปเรียนต่อน้องจะได้มีเพื่อนด้วย เรื่องค่าใช้จ่ายหรือค่าเทอมพ่อดูแลเอง” “ผมไม่อนุญาตครับ” “ถามน้องแพงยัง แม่ว่าน้องอาจจะอยากไปเรียนต่อก็ได้” “งืออ” “แพงขอบคุณคุณน้าทั้งสองคนมาก ๆ นะคะที่เอ็นดูแพงแต่เรื่องนี้แพงขอยังไม่รับน้ำใจนะคะ แพงอยากลองพึ่งพาตัวเองก่
เธอรีบลงจากตึกคณะวิ่งมาหาเขาที่รถทันที หลังจากบอกลาเพื่อน ๆ พอเธอเห็นหน้าเขาเธอก็ส่งร้อยยิ้มให้เขาทันที “รอนานไหมคะ” “ไม่ครับ แพงหิวไหม” “ไม่ค่อยเท่าไรค่ะ” “วันนี้แม่พ่อพี่กลับมาไทยพวกท่านอยากเจอแพงด้วยตอนเย็นเราไปกินข้าวกับท่านทั้งสองคนนะ” “แต่แพงยังไม่พร้อมเลยนะคะ อีกอย่างแพงก็ไม่รู้ว่าจะต้องวางตัวยังไงด้วย” “พ่อกับแม่พี่ท่านเป็นคนง่าย ๆ แพงไม่ต้องตื่นเต้นหรือเป็นกังวลไป” “ยังไงนี้ก็เป็นครั้งแรกแพงก็ต้องกังวลอยู่ดีค่ะ อีกอย่างเสื้อผ้าแพงก็ไม่ได้มีชุดที่เรียบร้อยเท่าไรในตู้เสื้อผ้าก็มีแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ พี่มาร์คไปเถอะค่ะแพงอยู่ห้องคนเดียวได้ค่ะ” “พี่ก็ไปด้วยนะ ยังไงพี่ก็ไม่ทำให้เราขายหน้าหรอก..งั้นตอนนี้เราไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ก็ได้ค่ะ” เขาจ้องหน้าเธอทำหน้าไม่พอใจและพยายามบังคับเธอให้ไปด้วย ก่อนที่จะซะงักและเปลี่ยนการกระทำเป็นกระพริบตาถี่ ๆ แววตาออดอ้อน พอเธอเจอไม้ตายนี้ที่ไรเธอก็ต้องใจอ่อนอยู่ดี “ค่ะ งั้นก็ไปซื้อกันเลยดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา ขอบคุณนะคะ” “เก่งมากครับว่าที่ภรรยา” “ว่าที่สามีอ้อนขนาดนี้มีเหรอว่าแพงจะไม่ตามใจ” พอเขาได้ยินคำว่า “ว่าที่สามี” เขา
พอพ่อกับแม่เธอเห็นว่าเช็คใบดังกล่าวอยู่ในมือเขาทุกคนต่างก็จ้องตาเป็นมันก่อนที่พ่อเธอจะดึงแขนเธอเดินแยกออกมาคุย “ทำไมแกต้องให้คนนอกถือเช็คด้วย ต่อให้เป็นแฟนกันก็เถอะไว้ใจได้ที่ไหน ไม่รู้เหรอว่าถ้าเป็นเช็คเงินสดแล้วเกิดมันเอาไปขึ้นเงินแล้วหนีไปจะทำไง” “หึ! ทำไมคะกลัวไม่ได้เหรอ แพงไม่โลภหรอกค่ะ” “พ่อไม่ได้หมายถึงแก แต่พ่อหมายถึงแฟนแก ยังไง ๆ ก็ควรเอามาไว้กับคนในครอบครัวดีกว่า ถ้าแกไม่ถือก็เอามาฝากไว้ที่พ่อเพราะของพ่อกับเพลงขวัญร่วมกันก็30 % เหมาะสมที่จะถือมากกว่า” เธอได้แต่นึกสมเพชและรู้สึกสงสารพีที่มีพ่อแบบนี้ เงิน 100,000 บาทก่อนหน้านี้พ่อเขาก็เลือกที่จะไม่ให้เธอ แต่พี่มาร์คที่เป็นคนนอกที่พ่อเธอหมายถึงกับโอนเงินให้เธอ1,000,000 บาทโดยไม่ได้เอ่ยขอคืนจากเธอสักคำแล้วเหตุผลอะไรที่พี่เขาจะมาขโมยเช็คแค่ใบเดียว “พ่อไม่อายเหรอคะ ตอนแพงขอเงินมารักษาน้อง พ่อมีเหตุล้านแปดที่จะไม่ให้แพงมาจ่ายค่ารักษา แต่พอเห็นเงินแค่นี้พ่อกับกลัวไม่ได้ ปล่อยค่ะ แพงจะไปเตรียมงาน” พ่อเธอที่ได้ฟังคำพูดของเธอก็สะอึกและชะงักนิ่งไป เธอที่ไม่อยากเห็นหน้าพ่อตัวเองจึงจะเดินหนีออกจากตรงนี้ “แล้วแกจะไปขึ้นเงิ
จนเกือบจะหกโมงเช้าเขาสะกิดเรียกเธออีกครั้ง “แพงเราไปข้างในโรงพยาบาลก่อนไหม แม่แพงมาแล้วนะ” “ค่ะ พี่มาร์คแพงยังไม่ได้บอกเพื่อน ๆ ของแพงเลย แพงขอมือถือหน่อยค่ะแพงจะได้โทรบอกน้ำค้าง” “ครับ งั้นพี่ไปซื้ออาหารเช้าให้แม่แพงก่อนนะ เราก็นั่งรอพี่ที่นี้ก่อนห้ามไปไหนเข้าใจไหม” “ค่ะ” หลังจากนั้นเธอก็กดเบอร์โทรไปหาน้ำค้างทันที “อื้อ..มีอะไรโทรหาฉันแต่เช้าเลยนะแก” “พีเสียแล้วนะน้ำ” “หื้อ..แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนอยู่กับใครฉันจะรีบไปนะ” “ฉันอยู่โรงพยาบาลกับพี่มาร์คแกไม่ต้องรีบก็ได้มันยังเช้าอยู่เลย” “แล้วแกได้โทรบอกผักกับโต้หรือยัง” “ยังเลย” จากน้ำเสียงที่งัวเงียของน้ำค้างพอทราบข่าวของพีเธอก็สดุ้งตัวตื่นขึ้นมาทันที “โอเค เดี๋ยวฉันจะรีบไปหาแกนะส่วนสองคนนั้นฉันจะโทรบอกเอง ฉันแสดงความเสียใจอีกครั้งด้วยนะแพง” “ขอบใจแกนะน้ำค้าง” “ไว้เจอกันนะ” “อืม” เธอมองเขาที่กำลังถืออาหารเช้ามาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แค่เสี้ยววินาทีเธอก็เริ่มรู้ตัวว่าควรจะจัดการเรื่องของน้องชายเธอให้แล้วเสร็จและราบรื่นก่อน เพราะน้องชายเธอไม่เหลือใครที่จะจัดการเรื่องที่เหลือได้อีก เขาเดินมาจับมือเธอเดินเข้าไปในโ