พราวแสงแขกำลังจะเดินกลับเข้าห้องของตนเองซึ่งอยู่ติดกันกับห้องของเมริสาต้องชะงักเมื่อเจอยักษ์ตัวใหญ่ยืนจังก้าขวางทางด้วยท่าทางที่พราวแสงแขต้องนึกถึงผู้ร้ายในภาพยนตร์แนวมาเฟียเสียทุกทีไป...
“เดี๋ยว...”
“มีอะไรกับดิฉันคะ...”
หญิงสาวเชิดหน้ามองเขาอย่างไว้ตัวแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้หงอให้เขาหรือเกรงกลัวเขาอย่างที่เขานึก คนอย่างพราวแสงแขดูเป็นคนอ่อนหวานเรียบร้อยก็จริง แต่เธอไม่ได้อ่อนแอหรือยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ เหมือนเช่นแต่ก่อนอีกแล้ว
“เธอไม่ควรรื้อฟื้นความหลังของน้องสาวฉันแบบนั้นนะ มันยิ่งตอกย้ำให้เมรี่เครียด” เสียงเข้มนั้นเหมือนตะคอกเสียมากกว่า
“นี่คุณคะ... คุณรู้อะไรเกี่ยวกับคนป่วยแบบเมรี่บ้าง คุณรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเมรี่บ้างในช่วงที่เธอเริ่มเรียนมหาวิทยาลัย หรือคุณรู้อะไรบ้างว่าจะต้องทำยังไงนอกจากมาโวยวายๆ ใส่ฉันแบบนี้ หากคุณให้ฉันมาดูเมรี่คุณก็ควรจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นหน้าที่ของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เป็นหมอหรือเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่ฉันศึกษาข้อมูลมาบ้างแล้วว่าต้องทำยังไง หากคุณจะมาขัดแย้งนู่นไม่ได้ นี่ไม่ได้ ก็ไม่ต้องลากตัวฉันมาสิ...”
คำตอบยืดยาวของพราวแสงแขทำเอาแมทธิวถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าพราวแสงแขจะกล้าพูดจากับเขาแบบนี้ ทั้งที่เธออยู่ในถิ่นของเขาและเป็นรองเขาทุกทางเลยก็ว่าได้...
“นี่เธอ...”
“อะไร... ดิฉันพูดผิดตรงไหน คุณเองก็หัดไปศึกษาอะไรที่มันมีประโยชน์ต่อสติปัญญาบ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่ทิฐิเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้...”
หญิงสาวพูดจบก็เดินผ่านหน้าเขาไปซ้ำยังเอาไหล่เล็กๆ ที่สูงเพียงอกกว้างของเขาชนต้นแขนแกร่งจนคนไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซเลยทีเดียวแล้วยังหันมาแลบลิ้นใส่เขาก่อนเดินเข้าห้องปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มอีกด้วย แมทธิวยืนหน้าตูมมองประตูที่ปิดสนิทอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ...
“ยายจิ๋วตัวแสบเอ๊ย เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ” แมทธิวบ่นงึมงำอยู่คนเดียวเมื่อเห็นฤทธิ์เดชของพราวแสงแขที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอก่อนจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับเข้าห้องของตนไป...
ทุกคำพูดที่แมทธิวกับพราวแสงแขปะทะคารมกันย่อยๆ เมื่อครู่นั้นอยู่ในสายตาของคุณมาร์คตลอดเวลาและนึกชื่นชมหญิงสาวตัวเล็กที่กล้าต่อกรกับแมทธิวอย่างไม่สะทกสะท้านขัดกับรูปร่างเล็กบอบบางและกิริยาอ่อนหวานเรียบร้อยของเธอ หากเขาไม่ได้ตั้งความหวังสูงเกินไปคุณมาร์คคาดหวังเหลือเกินว่าจะได้ลูกสาวของตนกลับคืนมาเร็วไวและอาจจะได้ลูกสะใภ้พ่วงมาด้วย...
“หึหึ เห็นทีคราวนี้แมทเจอของแข็งเสียแล้วล่ะ คงจะนึกว่ากำลูกไก่ไว้ในกำมือสินะ แมทธิวเอ๋ย...”
พราวแสงแขยังคงทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลเมริสาอย่างใกล้ชิดและพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของเมริสาให้กลับคืนมาโดยเร็วอีกทั้งยังพยายามทำให้เมริสาพูดบ้างอย่างน้อยสักคำหนึ่งก็ยังดี แต่จากวันเป็นสัปดาห์และเข้าสู่หนึ่งเดือนผ่านไปเมริสาก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำอะไรได้และยังไม่พูดกับใครแม้แต่คนเดียว เมริสายังคงเหม่อลอยไม่รู้สึกรู้สมกับสิ่งรอบกายจนคุณมาลินีเริ่มท้อ...
“ไหนคุณพี่ว่าหากพาเมรี่มาสถานที่ที่ชอบแล้วอาการลูกอาจจะดีขึ้นไงคะ แต่ดูสิ ผ่านไปเป็นเดือนๆ แล้ว นี่จะเป็นเดือนที่สามที่สี่แล้วนะคะที่อาการของลูกยังคงเป็นอยู่แบบนี้...”
“อดทนอีกนิดนะครับที่รัก พี่เชื่อว่าเมรี่ต้องดีขึ้น น้องสังเกตไหมว่าเมรี่ดูสดใสขึ้น ผิวพรรณก็เปล่งปลั่งขึ้น ดูไม่เลื่อนลอยมากเหมือนตอนแรกๆ” คุณมาร์คบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นคง
“น้องไม่เห็นเลยค่ะ น้องเห็นเพียงความทุกข์ใจเท่านั้น...”
“ที่รักครับ เราจะต้องได้ลูกเมรี่กลับคืนมา เราจะต้องได้ลูกคนเดิมกลับคืนมาและเราอาจจะได้มากกว่านั้น...” คุณมาลินีมองหน้าสามีอย่างไม่เข้าใจ
“คุณพี่หมายความว่ายังไงคะ”
“เอาเป็นว่า เราต้องอดทนรอคอยปาฏิหาริย์และความรัก...”
คุณมาลินีมองตามสายตาสามีไปยังสนามหญ้าเขียวขจีเบื้องล่างที่พราวแสงแขกำลังเข็นวีลแชร์พาเมริสาชมนกชมไม้ ด้วยความสดใสร่าเริง รอยยิ้มของหญิงสาวดูสว่างไสวในความโศกตรมมืดหม่น พราวแสงแขทำให้หัวใจที่เศร้าหมองของคนที่มองไปยังเธอสว่างไสวสดใสตามไปด้วยไม่ยาก ยิ่งยามได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเธอก็ยิ่งทำให้ความเงียบเหงาลับหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ...
ประหนึ่งแสงจันทร์ที่พราวแสงท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมน เหมือนชื่อของเธอพราวแสงแข...
แมทธิวกอดอกมองภาพที่สนามหญ้าหน้าเรือนหลังงามด้วยความรู้สึกที่อยากจะจับ ยายจิ๋วตัวแสบ มาทำโทษเสียให้หลาบจำเพราะความปากเก่งและไม่เกรงกลัวเขาอย่างที่ควรจะเป็น ยายผู้หญิงตัวเล็กแต่แอบปากจัดเถียงคำไม่ตกฟาก ดูเรียบร้อยและอ่อนหวานกับทุกคนแต่กับเขาแม่คุณช่างปากคอเราะร้ายและกวนอารมณ์เป็นที่สุด ยามอยู่หน้าบิดามารดาของเขาพราวแสงแขจะเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อยว่าง่ายอ่อนหวานพูดจาไพเราะน่ารักคะขาทุกคำ เธอยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคน แต่พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นแม่คุณเชิดใส่ซ้ำยังไม่ค่อยเชื่อฟังคนที่เป็นนายจ้างของเธอโดยตรง และยังเป็นคนกุมชะตาชีวิตของเธอกับแม่ของเธอไว้เช่นเขา นี่เขาพลาดตรงไหนนะ...
“ไอ้วายุมันยังมีลมหายใจอยู่ใช่ไหม...” เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆ เข้ามาแมทธิวก็ถามออกไปโดยไม่หันไปมองว่าเป็นใคร
“ครับ มันคงจะหลาบจำไปตลอดชีวิต... ตอนนี้เรากำลังง้างปากมันให้บอกว่าเอาแหวนประจำตระกูลของคุณหนูไปขายที่ไหน ตอนนี้เรายังไม่มีเบาะแสว่ามีร้านทองหรือร้านเพชรที่ไหนรับซื้อไป” หลุยส์กล่าวเรียบๆ
“แล้วคาล์สล่ะ ได้อะไรมาให้ฉันบ้าง” แมทธิวหันมามองลูกน้องคู่ใจมือซ้ายขวาของตนด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่กรามแกร่งบดเข้าหากันเหมือนพยายามระงับอารมณ์
“ประวัติของคุณพราวเพิ่มเติมครับ...”
“ขอบใจออกไปได้...”
เมื่อส่งมอบสิ่งที่เจ้านายต้องการแล้วหลุยส์กับคาล์สก็ออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มทันที และเมื่อลับหลังลูกน้องคนสนิททั้งสองแล้วแมทธิวก็หยิบซองเอกสารและการ์ดเมโมรี่เล็กๆ ขึ้นมาดูด้วยความสับสน สุดท้ายเขาก็วางมันลงแล้วกอดอกมองมันนิ่งอยู่อย่างนั้น...
ตอนที่16.พราวแสงแขถอนหายใจเบาๆ เมื่อเมริสาหลับไปแล้วหลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันและยาตามที่แพทย์สั่ง เธอไม่ได้หนักใจเลยในการมาดูแลเมริสา แต่กลับยิ่งสงสารคนที่เคยแย่งคนรักของเธอไปมากขึ้น และภาวนาให้เมริสาฟื้นความจำมาได้โดยเร็ว หญิงสาวปิดประตูห้องนั่งเล่นที่มักพาเมริสามาพักผ่อนและอ่านหนังสือดูหนังด้วยกันอย่างเบามือแล้วกลับเข้าห้องตัวเองไปหยิบกล้องถ่ายรูปและสมุดสเกตภาพใส่กระเป๋าผ้าใบใหญ่เพื่อไปถ่ายรูปหรือบางทีหากเธอเจออะไรที่เป็นแรงบันดาลใจเธอก็อาจจะนั่งสเกตภาพเล่นๆ แก้เหงาได้“คุณท่านคะ พราวขออนุญาตไปเดินดูวิวรอบๆ รีสอร์ตได้ไหมคะ” หญิงสาวเดินออกมาที่ระเบียงกว้างซึ่งคุณมาลิสากับคุณมาร์คมานั่งอ่านหนังสือและคุยกันอยู่“ตามสบายเลยจ้ะหนูพราว เมรี่หลับแล้วหนูอยากจะไปไหนก็ไปเถอะ หรือจะเข้าไร่ก็ให้คนพาไปได้นะจ๊ะ” คุณมาลินีบอกอย่างอ่อนโยน“ฉันว่าหนูเลิกเรียกเราว่าคุณท่านดีกว่าไหม เรียกคุณลุงคุณป้า หรือคุณพ่อคุณแม่ก็ได้” คุณมาร์คเอ่ยพลางวางหนังสือพิมพ์ลงมองหน้าหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าอย่างเอ็นดู“พราวไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะคุณท่าน”“เถอะน่า หนูเป็นเพื่อนเมรี่ก็เหมือนเป็นลูกสาวเรา เรียกคุณพ่อคุณแม่เถ
ตอนที่17.หญิงสาวพูดใส่หน้าเขาทั้งพยายามสะบัดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือหนาทั้งพยายามขืนตัวออกให้ห่างจากเขาด้วยความโกรธไม่แพ้กัน“คิดว่าฉันอยากจะแตะเธอรึไงยายตัวแสบเอ๊ย อย่าสำคัญตัวเองนักเลย”“งั้นก็ปล่อยเขาสิ จะจับไว้ทำไม... ว้าย...” ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบโต้กับเขาในขณะที่เธอกำลังจะบัดตัวนั้นเขาก็ปล่อยมือทันทีจนร่างเล็กเซถลาล้มไม่เป็นท่าก้นกระแทกพื้นจังๆ“เป็นไงล่ะแม่คนเก่ง อยากให้ปล่อยฉันก็ปล่อยแล้วนะจะมาว่าฉันรังแกเธอไม่ได้นะ หึหึ...” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทางคลำก้นป้อยๆ ทั้งหน้าตาเหยเกของเธอ“คุณ... คนบ้า รังแกผู้หญิง...”พราวแสงแขทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดน้ำตาแทบเล็ด มองเขาด้วยความเจ็บใจมือน้อยกำหญ้าข้างกายแล้วดึงขึ้นปาใส่เขาอย่างฉุนเฉียวโดยไม่นึกเกรงกลัวเขาสักนิด“โอ๊ย.. ยายเด็กบ้าฉันเปื้อนหมดแล้ว หยุดนะ... บอกให้หยุด”แมทธิวกระโดดหลบหญ้าที่เธอปาใส่พัลวัน เจ้าม้าหนุ่มที่เขาจูงมาซึ่งกำลังเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกลเห็นท่าทางของเจ้านายหนุ่มก็ทำเสียงฮี่ๆ เหมือนหัวเราะสนุกสนานทำให้แมทธิวหันไปค้อนเจ้าม้าหนุ่มนามว่า ไทเกอร์ อย่างหมั่นไส้“แกหัวเราะฉันเหรอไทเกอร์...” แมทธิวทำท่าขึงขังใส่เจ้าม้าที
ตอนที่18.“มีอะไร” ถามเสียงเข้มหน้าตาก็เคร่งขรึมไปด้วยอย่างรักษาท่าทีไว้ทั้งทีในใจนั้นระแวงรอยยิ้มหวานๆ นั้นไม่น้อย“เป็นนายแบบให้หน่อยสิคะคุณแมท” พราวแสงแขทำเสียงอ่อยพร้อมทั้งทำตาปริบๆ มองเขา“ห๊ะ เธอจะให้ฉันนี่นะเป็นนายแบบให้ ขอมากเกินไปรึเปล่า ค่าตัวแพงนะจะบอกให้”“โธ่เอ๊ย แค่นี้ทำงกไปด้วย น่านิดเดียวรูปเดียวเอง นะคะๆ ...” พราวแสงแขต่อรองเสียงหวานจนแมทธิวนึกเอ็นดูแต่ก็เก๊กท่าขรึมเข้มเอาไว้“โอเคๆ ก็ได้ แค่รูปเดียวนะ”“โอเค้ งั้นยืนตรงนี้นะคะ ตรงนี้ๆ” เธอรับคำเสียงสูงพลางกำกับให้เขายืนตรงที่เธอต้องการจนเป็นที่พอใจเจ้าหล่อนก็กดชัตเตอร์ถ่ายรูปไปหนึ่งครั้งและสองครั้งสามครั้งตามมาเพราะไม่ได้ดังใจเมื่อนายแบบเอาแต่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าเดียว“คุณแมทธิวคะกรุณา ช่วยทำหน้าให้ดีๆ หน่อยได้ไหมคะ ยิ้มๆ อ่อนโยนๆ หน่อยค่ะ นี่ถ่ายแบบท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามนะคะไม่ใช่กลางสมรภูมิสงครามโลก...” หญิงสาวเท้าสะเอวหน้ามุ่ยใส่เขา“เธอนี่เรื่องมากจริง ฉันทำเป็นแค่หน้าแบบนี้ ตกลงจะถ่ายมั้ย”“ก็ได้ๆ งั้นอีกรูปเดียว คุณช่วยถอยไปตรงนั้นนิดสิคะ ไม่ใช่ๆ ตรงนั้นๆ ยังไม่พอ ถอยอีกๆๆ นั่นล่ะ ไม่ๆ ถอยไปอีกนิด” พราวแสงแขร
ตอนที่18.“มีอะไร” ถามเสียงเข้มหน้าตาก็เคร่งขรึมไปด้วยอย่างรักษาท่าทีไว้ทั้งทีในใจนั้นระแวงรอยยิ้มหวานๆ นั้นไม่น้อย“เป็นนายแบบให้หน่อยสิคะคุณแมท” พราวแสงแขทำเสียงอ่อยพร้อมทั้งทำตาปริบๆ มองเขา“ห๊ะ เธอจะให้ฉันนี่นะเป็นนายแบบให้ ขอมากเกินไปรึเปล่า ค่าตัวแพงนะจะบอกให้”“โธ่เอ๊ย แค่นี้ทำงกไปด้วย น่านิดเดียวรูปเดียวเอง นะคะๆ ...” พราวแสงแขต่อรองเสียงหวานจนแมทธิวนึกเอ็นดูแต่ก็เก๊กท่าขรึมเข้มเอาไว้“โอเคๆ ก็ได้ แค่รูปเดียวนะ”“โอเค้ งั้นยืนตรงนี้นะคะ ตรงนี้ๆ” เธอรับคำเสียงสูงพลางกำกับให้เขายืนตรงที่เธอต้องการจนเป็นที่พอใจเจ้าหล่อนก็กดชัตเตอร์ถ่ายรูปไปหนึ่งครั้งและสองครั้งสามครั้งตามมาเพราะไม่ได้ดังใจเมื่อนายแบบเอาแต่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าเดียว“คุณแมทธิวคะกรุณา ช่วยทำหน้าให้ดีๆ หน่อยได้ไหมคะ ยิ้มๆ อ่อนโยนๆ หน่อยค่ะ นี่ถ่ายแบบท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามนะคะไม่ใช่กลางสมรภูมิสงครามโลก...” หญิงสาวเท้าสะเอวหน้ามุ่ยใส่เขา“เธอนี่เรื่องมากจริง ฉันทำเป็นแค่หน้าแบบนี้ ตกลงจะถ่ายมั้ย”“ก็ได้ๆ งั้นอีกรูปเดียว คุณช่วยถอยไปตรงนั้นนิดสิคะ ไม่ใช่ๆ ตรงนั้นๆ ยังไม่พอ ถอยอีกๆๆ นั่นล่ะ ไม่ๆ ถอยไปอีกนิด” พราวแสงแขร
ตอนที่19.“หากฉันทำให้คุณโกรธ ฉันขอโทษ... ปละ ปล่อย... อุ๊ย...” เสียงหวานที่ทัดทานหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากสาวถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหยักได้รูปร้อนผ่าวที่เบียดบดคลึงเคล้าซอกซอนหาความหวานจากโพรงปากสาวอย่างห้ามใจไม่ไหวกับความเย้ายวนตรงหน้าที่แม้เธอไม่ได้ยั่วเขา แต่เขาก็ร้อนเร่าขึ้นมาอย่างง่ายดายแมทธิวลูบไล้กายเล็กบอบบางแต่อวบอิ่มเต็มตึงในบางส่วนด้วยความพอใจหลงใหลไปกับความเย้ายวนของเธออย่างง่ายดาย ในขณะที่พราวแสงแขเองก็เคลิบเคลิ้มเผลอไผลไปกับจุมพิตที่สนิทเสน่หาของเขา มือบางที่ผลักไสในคราแรกวางบนอกแกร่งและลูบไล้แผงอกกว้างของเขาอย่างลืมตัว ลิ้นเล็กที่ไม่ประสาก็ตวัดตอบโต้เรียวลิ้นร้อนของเขาอย่างน่ารักแม้จะเงอะงะไปบ้างแต่ก็ทำให้แมทธิวพอใจอย่างที่สุด มือใหญ่ร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามสะเอวคอดเรื่อยไปยังก้นงามงอนกลมกลึง อีกข้างก็ลูบสอดไซ้เข้าไปใต้ชายเสื้อยืดสีหวานของเธอจนพบกับดอกบัวงามอวบอิ่มที่ผลิบานอยู่เหนือระดับน้ำซึ่งกระเพื่อมไหวจากกการขยับกายของทั้งสอง...“หวาน...” เสียงห้าวแหบพร่าไปกับความหวานละมุนแสนเย้ายวนของเธอ ทั้งมือร้อนที่กอบกุมทรวงสาวอวบใหญ่เกินตัวก็เคล้นคลึงความอวบอิ่มที่มีบราลูกไม้สีสวย
ตอนที่20.คุณมาลินีมองตามชายหนุ่มที่อุ้มพราวแสงแขกลับห้องไปอย่างครุ่นคิดแล้วสั่งแม่บ้านให้ทำข้าวต้มให้พราวแสงแขแล้วจึงเดินตามไปดูอาการของหญิงสาวที่หน้าซีดปากสั่นอยู่ในอ้อมแขนของลูกเลี้ยงสุดหล่ออย่างเป็นห่วง“เอาล่ะ เธอต้องทำตามที่ฉันบอกนะอย่าดื้ออย่าเถียง...” ชายหนุ่มชี้นิ้วห้ามเมื่อวางร่างเล็กลงบนเก้าอี้นั่งเล่นในห้องนอนของเธอแล้วพราวแสงแขทำท่าจะลุกขึ้น“ฉันแค่อยากจะ...” “ไม่ต้องพูด พอฉันออกไปเธอก็รีบไปอาบน้ำสระผมแล้วกินข้าวกินยา ห้ามปล่อยให้ตัวเองป่วยเด็ดขาด เข้าใจมั้ย...”“อะไรกันน่ะแมท ดุน้องทำไมกันนักหนา...” คุณมาลินีซึ่งเดินตามเข้ามาขัดขึ้นแล้วเดินมาลูบหลังลูบไหล่พราวแสงแขอย่างเอ็นดู“หนูพราวไปอาบน้ำอาบท่าเสียไป แล้วออกมาจะได้กินข้าวต้มกินยาแล้วก็จะได้พักผ่อนนะจ๊ะ”“ขอบคุณค่ะคุณแม่...” หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานด้วยท่าทางออดอ้อนจนทำให้แมทธิวมองอย่างขุ่นใจแกมหมั่นไส้ ยายจิ๋วตัวแสบนี่ร้ายกาจไม่เบาต่อหน้ามารดาเขาล่ะทำเป็นเด็กดีว่าง่ายทีอยู่กับเขาเธอคือนางแมวป่าดุเดือดเถียงคำไม่ตกฟาก...“แมทออกไปได้แล้วไป อย่ามาวุ่นวายกับน้อง...”คุณมาลินีหันมาทำตาดุๆ ใส่ลูกเลี้ยง แมทธิวมองพราวแสงแขอย่าง
ตอนที่21.มือหนาช้อนท้ายทอยตรึงศีรษะเล็กๆ ไว้มั่นเพื่อจะได้บดเคล้าจุมพิตร้อนแรงได้ถนัดอีกมือก็ลูบไล้เรือนร่างร้อนผ่าวของเธออย่างอดใจไม่ไหวกับความนุ่มเนียนของนวลเนื้อสาวที่เขาเคยได้ลูบไล้มาแล้วถึงสองครั้ง กลิ่นกายสาวหอมละมุนละไมแม้จะกรุ่นอายร้อนจากพิษไข้ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรังเกียจแต่กลับทำให้รู้สึกร้อนเร่าขึ้นมาอย่างไม่น่าให้อภัยแต่เขาก็ปฏิเสธความต้องการลึกๆ ของตนเองไม่ได้ชายหนุ่มจูบเธออย่างเร่าร้อน เรียวขาเสลายกขึ้นเสียดสีกับต้นขาแข็งแรงของเขาอย่างลืมตัวทั้งมือเล็กก็โอบกอดลูบไล้อกกว้างของเขาอย่างเงอะๆ งะๆ เหมือนว่าเธอกำลังลูบไล้เพื่อสำรวจอะไรบางอย่างแต่มันทำให้แมทธิวแทบจะหมดความอดกลั้น มือร้ายค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนตัวบางของเธอออกแผ่วเบาจนความงามของดอกบัวตูมเต่งชนิดหนึ่งไม่มีสองไหวสะท้านอวดความงามกระจ่างอยู่ตรงหน้าจนเขาน้ำลายเหนียวหนึบด้วยความหิวกระหายแต่ต้องพยายามหักห้ามใจ...“อื้มมม... ยายตัวร้ายไม่สวมบรา... เด็กบ้าเอ๊ย เธอทำให้ฉันเหมือนไอ้โรคจิตเข้าไปทุกที...”แมทธิวสบถกับตนเองในขณะที่พยายามตัดใจไม่ให้มองความอวบอิ่มตรงหน้า บอกตัวเองใส่เสื้อให้เธอเหมือนเดิมแล้วเดินกลับห้องของตนซ
ตอนที่22.แมทธิวรู้สึกหงุดหงิดเมื่อออกมาจากห้องทำงานแล้วพบว่าคนที่ไม่สบายนั้นพาน้องสาวของตนออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าเรือนหลังงามโดยมีหลุยส์คอยช่วยเข็นรถวีลแชร์ให้เมริสา“อ้าวแมท จะไปไหนนั่น” คุณมาลินีทักทำให้ร่างสูงที่กำลังจะเดินลงไปหาคนทั้งสามชะงัก“ผมจะไปดูน้องหน่อยครับคุณแม่ แล้วนี่ยังไงครับ ยายตัวเล็กนั่นไม่สบายใครใช้ให้เธอไปดูแลเมรี่ เดี๋ยวไข้ก็ติดน้องคราวนี้จะแย่กันไปใหญ่”“แม่เองล่ะจ้ะ เห็นว่าหนูพราวอาการค่อยดีขึ้นแล้ว อีกอย่างวันนี้เมรี่ดูสดใสขึ้นกว่าทุกวัน ท่าทางน้องอยากออกมาเดินเล่น แมทรู้ไหม วันนี้เมรี่ยิ้มให้แม่กับพ่อด้วยนะ...” น้ำเสียงของคุณมาลินีตื่นเต้นดวงตาที่เคยแห้งผากเป็นประกายทำให้ความหงุดหงิดในใจชายหนุ่มลดลง“จริงหรือครับ...”“จริงจ้ะ นี่คุณพ่อกำลังไปรับหมอประจำตัวเมรี่มา แม่ล่ะตื่นเต้นจังเลย อีกไม่นานน้องก็จะหายดีแล้ว แมทดีใจไหมลูก”“ดีใจสิครับ ผมอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลย&rdq
ตอนที่61. อวสานแมทธิวมองใบหน้ากลมป้อมแก้มยุ้ยแดงปลั่งของลูกชายอย่างแสนรัก ดวงตาสีมรกตที่ถอดแบบจากเขานั้นใสแจ๋วไร้เดียงสา จมูกเล็กๆ โด่งเป็นสันมีเหงื่อซึมเพราะวิ่งเล่นอย่างซุกซน ริมฝีปากแดงสดที่ได้มาจากคุณแม่นั้นทำให้ผู้เป็นพ่อไพล่นึกถึงริมฝีปากนุ่มๆ หวานๆ ของผู้เป็นภรรยาเสียร่ำไป ชายหนุ่มพลิกตัวนอนคว่ำเท้าแขนแกร่งกับพื้นหญ้าแล้วถามลูกชายตัวน้อยเมื่อพ่อหนูเอาแต่มองหน้าเขานิ่ง“มีอะไรน้อง มองหน้าพ่อนิ่งเชียว”“ปาปา แก่...” คำตอบของลูกชายที่ไม่ค่อยชัดนั้นทำให้แมทธิวแทบสำลักน้ำลายตัวเอง จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก แต่คุณมาร์คกลับหัวเราะลั่นเลยทีเดียว แมทธิวจึงหันไปมองค้อนบิดาเสียยกใหญ่“ฮ่าๆๆ หลานปู่มันฉลาดเหมือนปู่เลย มานี่มาลูกมาหาปู่ดีกว่า”“ปูๆ หาปู หล่อๆ” เด็กชายลุกขึ้นเดินไปหาคุณปู่ที่อ้าแขนต้อนรอรับแล้วหอมแก้มคุณปู่อย่างประจบออดอ้อน แมทธิวได้แต่เข่นเขี้ยวเจ้าตัวแสบที่มีแววแสบสันได้ใจตั้งแต่เล็กแต่น้อย“ทำอะไรกันอยู่คะหนุ่มๆ มากินของว่างกันได
ตอนที่60.“แหวะหลงตัวเอง”“บอกรักพี่แมทอีกครั้งสิจ๊ะทูนหัว”“ไม่...” หญิงสาวเง้างอดหน้าแดงก่ำ“บอกหน่อยไม่ได้เหรอครับ พี่แมทอยากฟังอีกจัง”“ตัวเองก็บอกเขาก่อนสิ” หญิงสาวต่อรองพร้อมทั้งเอนพิงอกกว้างของเขาอย่างยอมจำนนหลุบตามองมือเล็กของตนในอุ้งมือใหญ่อบอุ่นของเขาด้วยหัวใจพองโต น้ำตาเหือดแห้งไปพร้อมกับความอุ่นซ่านแผ่กระจายครอบคลุมไปทั้งดวงใจที่มืดมิดหนาวเหน็บมานานด้วยความหวั่นระแวง“ผม แมทธิว โรดิเกรซ มาเวลส์ รัก นางพราวแสงแข โรดิเกรซ มาเวลส์ เท่าชีวิต และจะรักเธอกับลูกๆ ของเราตลอดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ และผมจะบอกรักเธอกับลูกๆ ทุกวัน ตราบเท่าชีวิตของผม...” เสียงทุ่มนุ่มนวลบอกเบาๆ กับใบหูบางทว่าหนักแน่นเต็มไปด้วยพลังแห่งรักที่เธอสัมผัสได้ด้วยใจ“ฉัน นางพราวแสงแข โรดิเกรซ มาเวลส์ ก็จะรัก นายแมทธิว โรดิเกรซ มาเวลส์ เท่าชีวิต และจะรักเขากับลูกๆ ของเราตลอดไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ และจะบอกรักเขากับล
ตอนที่59.หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วพราวแสงแขก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตนซึ่งสามีสุดหล่อของเธอกำลังปูที่นอนของตนเองหน้าเตียงเล็กๆ ของเธอเช่นทุกวัน หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงามของเขาอย่างหลงใหลและแอบหน้าแดงที่ตนกลายเป็นสาวใจแตกชอบมองแผงอกล่ำๆ กล้ามสวยๆ ของสามีไปเสียแล้ว จากแรกๆ ที่เคยต่อว่าที่เขาไม่ใส่เสื้อเข้านอน ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอชอบให้เขาเปลือยอกล่ำๆ ให้มอง และอยากมองทุกวัน...“พราวมานอนเถอะดึกแล้ว เดี๋ยวพี่เอาแก้วนมไปเก็บก่อนนะครับ”เขาลุกขึ้นแล้วหยิบแก้วนมออกไปเก็บแต่ขณะที่เดินผ่านเธอก็โน้มใบหน้าลงมาจุ๊บแก้มนวลใสเสียฟอดใหญ่แล้วก็ผิวปากเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีปล่อยให้เธอค้อนลมค้อนฟ้าอยู่คนเดียว“คนบ้า ฉวยโอกาสตลอดเลย”หญิงสาวบ่นเขาด้วยหัวใจพองโตแล้วคลานขึ้นเตียงอย่างง่วงงุนแต่ก็พยายามฝืนความง่วงไว้เพราะเธอยังมีเรื่องจะคุยกับเขามากมาย และจะต้องคุยกันให้จบในคืนนี้“ทำไมยังไม่นอนล่ะครับคนสวย เอ.. หรือว่าเจ้าตัวเล็กอยากใ
ตอนที่58.“คุณพ่อคุณแม่ให้พรผมกับพราวมั่งสิครับ” แมทธิวเอ่ยขึ้นบ้างพลางรั้งให้พราวแสงแขมานั่งตรงหน้าบิดามารดาของตนพร้อมทั้งมารดาของพราวแสงแขด้วย“อะไรกันแมทนี่ล่ะก็ เราก็ได้พรจากพ่อกับแม่ไปแล้วไงจ๊ะ”“ก็ผมอยากได้อีกนี่นา แล้วก็ยังอยากได้ไปเรื่อยๆ จนกว่าพรของคุณพ่อคุณแม่จะหมดนั่นล่ะครับ”ชายหนุ่มพูดอย่างนุ่มนวลร่างสูงนั่งพับเพียบดูนอบน้อมพราวแสงแขมองสามีด้วยความชื่นชม แมทธิวเป็นคนทำงานเอาจริงเอาจังเสียงดังและเด็ดขาดเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกน้องแมทธิวจะเป็นเจ้านายที่เข้มงวดจริงจัง ในการทำงานของเขานั้นจะเต็มไปด้วยความเฉียบขาดดุดันจนเป็นที่กล่าวขวัญและใครๆ ต่างก็ยำเกรง แต่เมื่อเขาอยู่กับคนในครอบครัว แมทธิวจะเป็นผู้ชายที่อบอุ่น อ่อนโยนและเอาใจใส่ทุกคนในครอบครัวอย่างดี และเขายังปฏิบัติต่อมารดาของเธออย่างนอบน้อมไม่มีท่าทางที่ทำให้รู้สึกว่าเขารังเกียจเธอกับมารดาว่าต่ำต้อย นั่นคือสิ่งที่พราวแสงแขสัมผัสได้แม้ในคราแรกที่พบกันเขามักจะใช้ถ้อยคำรุนแรงและดูถูกเธอก็ตาม แต่ในวันนี้แมทธิวให้เกียรติเธอกับม
ตอนที่57.“เหรอจ๊ะ แหม.. แม่ก็นึกว่าพราวจะแกล้งอะไรแมทอีก”“แม่น่ะ ชอบมองพราวเป็นเด็กเกเรไปได้”“ก็เราน่ะเหลือเกินจริงๆ นี่พราว เรื่องมันก็แล้วไปแล้วอย่างอนนักเลยลูก เดี๋ยวพี่เขาก็เบื่อกันพอดี” คำพูดของมารดาทำให้พราวแสงแขหน้างอ“ใช่สิ.. แม่มีลูกใหม่แล้วนี่พราวก็เป็นหมาหัวเน่า” พราวแสงแขตัดพ้อน้ำตาคลอๆ เหมือนจะร้องไห้“แล้วกันไปกันใหญ่แล้วลูกคนนี้ เฮ้อ.. แมทอย่าตามใจพราวนักนะลูก ยายพราวน่ะเขาดื้อเงียบ ดูสิ.. แค่นี้ก็ว่าแม่รักคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง เอาล่ะแม่ไม่กวนแล้วแม่จะไปช่วยคุณมาลินีเตรียมของจัดงานเลี้ยงคืนนี้ เย็นนี้เราจะไปทานข้าวที่บ้านโน้นนะจ๊ะ แล้วคืนนี้จะเป็นวันฉลองการแต่งงานของหนูเมรี่กับหลุยส์ด้วย” ผู้เป็นแม่บอกอ่อนโยนดังเดิมแล้วขยี้เรือนผมของลูกสาวแสนงอนเบาๆ แล้วเดินไปขึ้นรถที่คนจากบ้านของแมทธิวมารอรับ”คืนนี้เมียพี่จะต้องสวยพอๆ กับเจ้าสาวแน่ๆ เราไปดูชุดที่จะไปคืนนี้กันมั้ยครับ”“
ตอนที่56.“จะหน้าด้านอยู่ที่บ้านฉันอีกนานแค่ไหนคะ” หญิงสาวเท้าสะเอวมองคนที่กำลังรีดผ้าหน้าเป็นมันอยู่อย่างฉุนๆ ตอนนี้แม่แขของเธอรักลูกเขยมากคอยปกป้องเข้าข้างเขาทุกอย่าง ยิ่งเธอพยายามแกล้งเขามากเท่าไหร่เขาก็ไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ว่าจะทำงานบ้านซักผ้ารีดผ้า เอาผ้าไปส่งลูกค้า ดูแลบ้านและทำสวนผักเล็กๆ ไว้รับประทานเองแมทธิวก็ทำได้ และทำหน้าที่ทุกอย่างที่เธอตั้งกฎไว้ได้ดีไม่มีที่ติซึ่งมันทำให้เธอหงุดหงิดประสาคนท้องที่อารมณ์แปรปรวนง่าย“เมียอยู่ที่ไหน ผัวก็อยู่ที่นั่นจ้ะ พราวไปนั่งสิจ๊ะ ยืนนานๆ เดี๋ยวก็เมื่อย ลูกเราจะเมื่อยด้วยนะครับ” นอกจากจะไม่สนใจความฉุนเฉียวเธอแล้วแมทธิวยังเจ้ากี้เจ้าการพาเธอมานั่งที่เก้าอี้หวายตัวใหญ่แสนสบายที่เขาซื้อให้เธอนั่งพักผ่อน พอเห็นเก้าอี้ตัวนี้พราวแสงแขก็นึกถึงที่มาของมันอย่างเสียไม่ได้และนึกดีใจที่เขามีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นเมื่อวันก่อนที่ไปฝากครรภ์เธอเดินผ่านร้านขายเก้าอี้หวายข้างทางเท้าก่อนถึงโรงพยาบาล ซึ่งคนขายเป็นตาแก่ๆ คนหนึ่งกับหลานชายตัวเล็กๆ มาช่วยกันขาย
ตอนที่55.“นายทำร้ายฉัน นายหลอกลวง ล่วงเกินฉันยังจะมีหน้าบอกรักฉันอีก ฉันจะฟ้องคุณพ่อ” หญิงสาวแสร้งขู่“เรื่องนั้นคุณหนูไม่ต้องห่วงครับ เพราะผมได้บอกคุณท่านเรื่องของเราแล้ว และคุณท่านก็บอกให้ผมมาขอคุณหนูแต่งงานด้วยตนเองหากคุณหนูตกลง ท่านจะจัดงานแต่งงานให้เรา”“อะไรนะ นี่นาย นายบอกคุณพ่อเหรอ” เมริสาตาโตด้วยความคาดไม่ถึง“ไม่แค่คุณพ่อของคุณหนูหรอกครับ คุณแม่คุณหนูก็รู้เรื่องของเราแล้ว”“หา อะไรนะ”“คุณหนูแต่งงานกับผมนะครับ แม้ผมจะต่ำต้อยแต่ผมรักคุณหนูมากนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณหนูให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายอย่างผมจะทำได้” หลุยส์กล่าวหนักแน่นจนเธอน้ำตาซึมและทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ“ตะ แต่ว่า เมรี่...”“ได้โปรดเถอะครับคุณหนู แต่งงานกับผมเถอะ ผมรักคุณหนูมานานแล้วและผมก็ไม่อยากจะเก็บความรักของผมไว้อย่างนี้อีกต่อไป”หลุยส์กล่าวพร้อมคุกเข่าต่อหน้าเธอ ทำให้เมริสาน้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจห้ามได้ ไม่นึกเลยว่าเธ
ตอนที่54.พูดจบพราวแสงแขก็เดินกระแทกไหล่เมริสาอย่างแรงจนร่างแบบบางของเมริสาเซถลาไปหลายก้าวซึ่งเมริสาก็ได้แต่มองตามหลังของพราวแสงแขไปอย่างเจ็บใจและไม่เข้าใจ“พี่แมท มันคืออะไร ที่พราวพูดน่ะ”“ก็ความจริงไงล่ะ”“ยังไงตอนไหนกัน พี่แมท นี่พี่กำลังเล่นตลกอะไร”“ไม่ได้เล่นตลกเมรี่ พราวคือเมียพี่และเมรี่ก็ควรให้เกียรติเมียพี่ด้วย”พูดจบแมทธิวก็เดินตามพราวแสงแขไปอีกคนปล่อยให้เมริสามองตามอย่างงุนงง ลืมเรื่องที่จะคุยกับพี่ชายและเมื่อเธอเห็นหลุยส์เดินมาเมริสาก็รีบเดินหลบไปทันที...แมทธิวรีบตามพราวแสงแขมาด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นท่าทางของเธอเขากลัวว่าเขาจะเสียเธอไป ผู้ที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร ไม่เคยยอมแพ้กับเกมธุรกิจใด ไม่เคยสนใจกับสิ่งที่ไม่มีผลกำไรกับตนและให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนไหนนั้นตอนนี้ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและร้อนรุ่มเมื่อหัวใจของเขามันเต้นกระหน่ำเพียงเพราะผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เขาเคยปรามาสเธอไว้และเข้ามาเกี่
ตอนที่53.“พราวทำอะไรอยู่จ๊ะ”“พราวโทร. หาแม่ค่ะ แต่ทางโน้นไม่มีใครรับสายเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้มีคนรับ”พราวแสงแขหันมามองเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวลแล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ลืมเรื่องที่เคืองขุ่นเขาเมื่อคืนก่อนนี้ไปสิ้น เพราะตอนนี้เธอกำลังคิดถึงแม่มากอีก ทั้งวันนี้ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจจนอยากจะกลับบ้านเสียตอนนี้เลย“เอ่อ.. บางทีพยาบาลเขาอาจจะยุ่งๆ อยู่ก็ได้ เราไปกินของว่างกันก่อนดีไหม นี่ก็แดดร้อนแล้ว” แมทธิวเดินไปนั่งข้างๆ ชักชวนเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทางเป็นกันเองซึ่งมันทำให้พราวแสงแขหันมามองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจระคนระแวง“ทำไมวันนี้ดูพี่แมทพูดดีกับพราวจัง ไม่กลัวว่าคนในบ้านพี่แมทจะสงสัยเราหรือคะ”“ก็.. ทำไมล่ะ ก็เราเป็นผัวเมียกันนี่นา”“เรื่องนี้มีแค่เรารู้กันสองคนไม่ใช่เหรอคะ แล้วพี่แมทสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับและจะหย่าให้พราวหลังจากที่แม่ของพราวกลับมา”คำพูดของเธอทำให้แ