@Condo เชน
ท็อปกับเวย์ช่วยกันลากสังขารของเชนไปคอนโดหรูที่อยู่ไม่ไกลจาก The Space มากนัก ส่วนใหญ่ถ้าไม่ได้ไปข้างนอกก็มักจะจัดปาร์ตี้กันที่คอนโดของเชนเป็นประจำอยู่แล้ว
“หนักฉิบหายไอท็อปมิงออกแรงหน่อยดิวะ”
“กูออกจนสุดแรงแล้วไอห่ามิงรีบๆ เปิดห้องเหอะแขนกูจะหักละลูกน้องมันหายไปไหนหมดวะ”
“ไอเชนมันให้กลับไปก่อนตั้งแต่ค่ำแล้ว ว่าแต่เด็กหน้าบาร์ที่ไอธีร์มันจีบน้องแม่งหน้าคล้ายเบลเลยมิงคิดเหมือนกูมั้ยวะ”
เวย์พูดขณะกดรหัสประตูเพื่อเปิดเข้าห้อง ทั้งสองช่วงพยุงเชนมาจนถึงโซฟาหนังตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องทิ้งร่างเชนลงบนโซฟา ด้านในของห้องเพดานสูงเผยให้เห็นกระจกบานใหญ่ที่มองเห็นวิวกรุงเทพฯแบบพาโนรามา
มีห้องนอนแยกสี่ห้องแบ่งเป็นห้องชั้นบนหนึ่งห้องและอีกสามห้องอยู่ชั้นล่าง เวย์ทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกฝั่งตรงข้ามกับเชนมองดูเพื่อนที่เมาเหมือนหมาเคยเห็นสภาพนี้ครั้งสุดท้ายตอนวันที่เลิกกับเบล
“กูไม่ได้มองชัดๆ แต่มองไกลๆ ก็คล้ายเบล”
Chat
SANii : ผ่านไหมคะคุณท็อป ถ้าไม่ชอบนิเปลี่ยนคนให้ได้นะคะ
T0P : เอาคนนี้แหละแน่ใจนะว่าซิง
SANii : นิจะกล้าย้อมแมวลูกค้า VIP ได้ไงคะคุณท็อป
T0P : ถึงแล้วขึ้นมาที่ห้อง 888
SANii : ขอบคุณค่ะ นิใกล้ถึงแล้วค่ะ
“กูว่าเรื่องนี้ชักสนุกขึ้นแล้วว่ะ” ท็อปกระตุกรอยยิ้มร้ายพลางยื่นมือถือหน้าจอที่ซานิส่งรูปด็กที่จะมาคืนนี้ให้เวย์ดูอย่างชอบใจ
“ทำไมวะ เดี๋ยวนะนี่มัน…เชี่ยยย”
ท็อปพยักหน้าพลางคว้ามือถือกลับมาดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้งก่อนจะเซฟรูปเก็บไว้ความคิดสนุกๆ บางอย่างที่จะทำให้เพื่อนรักต้องมาขอบคุณเขาวันพรุ่งนี้
ทั้งสองคนจัดแจงพยุงเพื่อนไปที่ห้องนอนด้านขวา ก่อนจะออกมารอซานิที่ห้องโถง
ซานิก้มมองมือถืออย่างใจชื้นเพราะคิดว่าจะถูกลูกค้าปฏิเสธเด็กใหม่ตรงหน้าซะแล้วส่วนใหญ่ถ้าเด็กรับงานครั้งแรกจะต้องตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลรับรองจากแพทย์ก่อนแทบทุกคน
กันเด็กย้อมแมวลูกค้าพาลจะเสียมาถึงชื่อเสียงของเธอที่สั่งสมคร่ำวอร์ดวงการมาอย่างโชกโชนจะมาเสียเพราะลิงหลอกเจ้าไม่ได้เด็ดขาด สำหรับเด็กใหม่ที่โบวี่ตัวท็อปของร้านแนะนำมาเธอจึงเชื่อใจ
ซานิก้มมองข้อความมาใหม่จากลูกค้าก่อนจะเอ่ยถามเด็กใหม่
“เราดื่มได้รึเปล่า ลูกค้าจะให้ดื่มก่อนเริ่มงานถ้าไม่ดื่มจะแคนเซิลงาน”
“หนูทำได้ทุกอย่างค่ะพี่ซานิ”
“ถ้าดื่มได้ก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องหาคนใหม่มาแทน”
หลังจากคนตัวเล็กยืนยันกฏการรับงานของลูกค้า ซานิก็คอนเฟิร์มกับทางลูกค้าเพราะไม่อยากให้เสียลูกค้ารายสำคัญ ซานิเป็นแม่เล้าที่หาเด็กๆ เอนเตอร์เทนลูกค้ากลุ่มไฮโซมานักต่อนัก
เรื่องการคัดเด็กถือว่าเป็นมือทองในวงการเพราะมักจะหาได้ตรงตามสเปกที่ลูกค้าต้องการส่วนเรื่องราคาลูกค้าระดับนี้ไม่มีคำว่าแพง เรียกเท่าไหร่เท่ากัน
ขวดแก้วสีใสขนาดเท่าหัวแม่โป้งด้านในบรรจุของเหลวใสราวกับน้ำเปล่าถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของท็อป เขาจ้องมองด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหยดลงบนแก้วเปล่าสามสี่หยด
เขาเทวอดก้าแบรนด์ดังเกือบครึ่งแก้วใช้ไม้คนเครื่องดื่มให้เข้ากับของเหลวที่ไร้รส ไร้กลิ่นจนเข้ากันอย่างแยกไม่ออก
“มิงเอาจริงเหรอวะไอท็อป”
“ต้องขอบคุณกูด้วยซ้ำ ที่ช่วยให้ครั้งแรกไม่เจ็บ”
“ครั้งแรก? มิงก็รู้ว่าไอเชนไม่ชอบ”
“แต่ครั้งนี้มันจะต้องชอบ ไหนๆ ก็มาขายตัวแล้วเอ็นจอยหน่อยจะเป็นไรวะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“สวัสดีค่ะคุณท็อปคุณเวย์นิต้องขออภัยด้วยนะคะที่มาช้านี่น้องเชอร์รี่ น้องนานิ และน้องพิมค่ะ
ท็อปพยักหน้าในตาจ้องมองหน้าสาวสวยสองสามคนที่มาพร้อมกับซานิอย่างมีเลศนัยโดยเฉพาะเด็กใหม่ที่เพิ่งได้รับรูปมาเมื่อกี้ ผิวขาวเนียน ตัดกับผมสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูป ตากลมโตดูไร้เดียงสาแต่ก็น่ารัก ไม่สิ โคตรน่ารักเลยตะหาก มิน่าไอเสือสองตัวมันถึงได้รุกกันขนาดนั้น
“เธอ! ดื่มหมดแก้วนี้รวดเดียวเพิ่มอีกหนึ่งหมื่นนึง” ท็อปยื่นแก้ววอดก้าเพียวครึ่งแก้วให้กับเด็กใหม่ที่ซานิพามาด้วยตอนนี้ดูเหมือนคนถูกยื่นข้อเสนอจะลังเลไม่ยอมรับแก้วไปสักทีแต่เขาพอรู้วิธีทำให้เธอยอมดื่มแก้วนี้
“…”
“สองหมื่น”
“คะ คือ”
“ห้าหมื่น ไม่เพิ่มแล้วไม่เอาก็กลับไปได้เลยนั่นประตู”
ซานิสะกิดเด็กสาวให้รีบรับข้อเสนอของลูกค้าก่อนจะทำให้ลูกค้าไม่พอใจโดยมีสายตาทั้งหมดจับจ้องมาที่เธอ
ข้อเสนอใหม่ที่ล่อใจกว่าเก่าทำให้เธอแทบไม่ต้องคิดอีกแล้ว แค่วอดก้าครึ่งแก้วปริมาณแค่นี้หากคิดว่าจะมอมก็คงจะไม่ใช่แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร เครื่องดื่มแก้วนี้คงจะช่วยให้เธอหายตื่นเต้นได้บ้างควับ!นิ้วเรียวรีบคว้าแก้วที่มีของเหลวสีใสอยู่ครึ่งแก้ว กระดกลงคอจนหมดแก้ว อย่างรวดเร็วเพราะกลัวข้อเสนอดีดีแบบนี้จะหมดเวลาความร้อนจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สีขาวใสผ่านริมฝีปากไหลลงคออย่างยากลำบากรสขมที่แผ่ซ่านในปากทำให้คนตัวเล็กต้องหลับตาปี๋ก่อนจะลืมตามองเห็นอีกคนกำลังยื่นแก้วอีกแก้วมาให้“ไหน คุณบอกว่าแก้วเดียวไงคะ”“นี่น้ำเปล่า” เวย์ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร“ขะ ขอบคุณค่ะ”ถือว่าพวกเขารักษาสัญญาเพราะน้ำในแก้วอีกใบเป็นน้ำเปล่าจริงๆ ได้เพิ่มอีกตั้งสองหมื่นแค่ดื่มก่อนเริ่มงานดีเหมือนกันเครื่องดื่มแรงๆ อาจจะช่วยให้เธออาการตื่นเต้นทุเลาลงไปบ้าง“โอนเพิ่มให้แล้ว ฝากดูแลคนในห้องด้วย เธอใช้ห้องใหญ่ทางซ้ายพวกฉันจะใช้อีกสองห้องทางขวา หวังว่าจะจบงานอย่างมืออาชีพไม่หนีกลับไปก่อนถุงยางอยู่ในลิ้นชักข้างเตี
บั้นท้ายงอนบิดส่ายร่อนไปมาตามจังหวะของนิ้วหนาที่สอดเข้าออกอย่างเมามันความตื่นเต้นจากสัมผัสอันดุดันและความต้องการในตัวเธอมันมากจนไม่สามารถหยุดได้“อ๊าส์~”เสียงครางหวานดังระงมกระตุ้นให้แท่งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในกางเกงสแลคสีดำแข็งชูชันจนปวดหนุบแทบจะระเบิด ร่างหนาดึงมือเรียวมกุมไว้ที่เป้ากางเกงกระดุมกางเกงถูกปลดเปลื้องโดยคนตัวเล็กอย่างใจร้อนมือเรียวสัมผัสเข้ากับขนาดใหญ่โตที่ไม่เคยพบมาก่อนด้วยอาการประหม่าเรียวนิ้วบางของเธอไม่สามารถกำโอบรอบมันได้หมดตอนนี้เธออยากได้มันมือหนากุมมือเรียวเนียนนุ่มให้บีบชักแน่นขึ้นคนตัวเล็กรูดแท่งแกร่งขึ้นลงอย่างเร่าร้อนราวกับจะให้เสร็จสมเพียงชั่วนาทีร่างหนาครางครวญด้วยความเสียวซ่านอย่างพอใจมือเรียวที่กำชักท่อนเอ็นอยู่ถูกยับยั้งความเร็วเขาไม่อยากเสร็จด้วยมือของหญิงสาวภายในไม่กี่นาที ร่างหนาจับร่างบางพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนกดหัวคนตัวเล็กลงต่ำไปที่เอ็นอุ่น“อ้าปาก อม”มือหนากดหัวเรียวเล็กลงไปจ่อที่แท่งร้อนขนาด 60 เธอตกใจกับขนาดใหญ่โตที่จ่อริมฝีปากบางทำให้รู้ว่าขนาดใหญ่กว่าที่ค
“อ๊ะ!...คะ…คุณเชนปล่อยนะคะ”“ได้ฉันแล้วจะหนีหรอ ยัยเด็กขี้เอา”“ได้คุณ?!! คุณสิได้หนูนี่ครั้งแรกของหนูเลยนะคะ”เธอเป็นฝ่ายเสียซิงชัดๆ แต่เขากลับมาบอกว่าเธอฟันเขาแล้วทิ้งเนี่ยนะ นี่มันไม่ถูกต้องเลยสักนิดเสียซิงครั้งแรกยังมาเสียให้กับคนปากเสียที่ยังด่าเธออยู่หมาดๆ เมื่อคืนเธอชี้นิ้วไปบนเตียงผ้าปูเตียงยังมีคราบเลือดของเธออยู่อย่างเห็นได้ชัดเป็นหลักฐานว่าเธอไม่ได้โกหก แววตาใสค้อนมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจนักสายตาคมมองเด็กดื้อตรงหน้าที่เถียงคำไม่ตกฟากอย่างแข็งกร้าวเขาพยายามกลั้นขำอย่างที่สุดแต่มันก็แสดงออกมาทางแววตาของเขา ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้ายิ่งไม่สบอารมณ์คำพูดคำจาของเขาทำให้เธอยิ่งสงสัยหรือว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอแล้วแกล้งเมาตลอดทั้งคืน ไหนจะเรื่องที่เธอแทบจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้แค่วอดก้าครึ่งแก้วไม่น่าจะทำให้เธอเมาขนาดนั้น“คุณเชนรู้ว่าเป็นหนูตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”“เมื่อเช้า”ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกจนตอนที่เธอสลบไปนั่นแหละถึงรู้ว่าผู้หญิงที
“หนูจะกลับบ้านแต่งตัวไปทำงานสายมากแล้ว”เขาทำกับเธอตั้งแต่เมื่อคืนยังบอกว่าไม่คุ้มคงได้แหกก่อนคุ้มเงินเขามั้งพิพิมคิดอยู่ในใจสายตาค่อนค้อนมองคนใจร้ายที่ไม่ยอมปล่อยเธอกลับไปง่ายๆถึงจะได้เงินมาก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะมานั่งๆ นอนๆ ได้เพราะเงินก็หมดไปแล้วเธอยังต้องทำงานหาค่าเทอมอีก“เธอคงไม่ได้คิดว่าตัวเธอมีค่าขนาดนั้นนะพิพิม แต่ถ้ายอมพักอยู่ที่นี่ดีๆ ฉันจะเพิ่มเงินให้”คนตัวเล็กที่ดูไร้เรี่ยวแรงแต่ยังอวดเก่งไข้ขึ้นขนาดนี้จะไปไหนได้สภาพแบบนี้ยังจะไปทำงานไหวได้ยังไงหรือคิดว่าจะไปเจอไอธีร์ที่ร้านความคิดต่างๆ นานาวิ่งเข้ามาในสมองของเชนพิพิมเลิกสนใจที่จะอธิบายเธอรู้สึกหมดแรงที่จะเถียงกับเขาเลยยอมทำตามแต่โดยดีสภาพของเธอตอนนี้ก็คงไปทำงานไม่ไหวจริงๆเธอแค่ต้องการหาเงินแต่ในเมื่อเขาบอกว่าจะให้เงินเพิ่มงั้นก็รอเงินจากเขาแล้วกัน คนรวยอย่างเขาจะไปเข้าใจอะไรในเมื่อเงินสำหรับเขามันหามาได้ง่ายๆหลังจากทานข้าวและยาที่เชนเตรียมไว้ให้ไม่นานนักพิพิมก็ผล็อยหลับไปเชนส่งข้อความไปลางานให้พิพิมกับดาด้าเมื่อเห็นข้อความง
ตลอดทางที่ไปส่งพิพิมทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่น้อยความเงียบในห้องโดยสารถูกแทนที่ด้วยเสียงเพลงสากลคลอเบาๆ และเสียงจีพีเอสบอกทางเท่านั้นค่ำคืนของเขาและเธอยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอเรียวขาสวยขยับเข่าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงฉากรักที่เกิดขึ้นหลลายต่อหลายครั้ง ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ“ไม่ลงเหรอ”เชนหันมองคนข้างๆ เพราะรถถึงที่หมายได้สักพักแล้วแต่เธอดูเหมือนจะครุ่นคิดบางอย่างจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ได้ถึงระแวกบ้านตัวเองแล้วเธอได้สติจากเสียงเรียกของอีกคนความคิดต่างๆ ในหัวพลันหยุดลงเธอไม่รู้เลยว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่“ขะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะคุณเชน”อีกคนพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับร่างบางปลดเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูลงจากรถหรูอย่างเบามือเธอเดินเข้าไปในซอยบ้านโดยไม่ได้หันกลับไปมองรถยนต์ที่มาส่งเธอแม้แต่น้อยเสียงฝีเท้ากระทบแผ่นไม้หน้าบ้านดังเอี๊ยดอ๊าดประตูไม้ถูกเปิดออกเสียงเดินที่คุ้นเคยก้าวเท้าเข้ามาในบ้านทำเอาคนในบ้านเงยหน้ามองกรอบประตูด้วยความโล่งใจตั้งแต่คืนวันที่เกิดเรื่องสองแม่ลูกยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้า
@ The Spaceตึก ตึกเสียงส้นสูงสีดำเงาวับโลหะสีทองปลายรองเท้าหัวแหลมแบรนด์หรูสะท้อนแสงไฟที่สาดส่องจากสปอร์ตไลท์ ยิ่งทำให้คนมาใหม่ดูสวยเด่นเป็นสง่าอย่างไร้ที่ติเดรสเกาอกกำมะหยี่ที่ขับผิวเนียนละเอียดสั้นเหนือเข่ารับกับต้นขาเรียวสวยพร้อมกลิ่นน้ำหอมที่ให้อารามณ์หรูหราแต่เซ็กซี่อย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเธอทำเอาทุกสายตาที่อยู่รอบบริเวณแทบละสายตาไม่ได้“สวัสดีค่ะพี่ดาด้า”“ไม่สบายหายดีรึยังจ้ะ”ดาด้าถามไถ่ลูกน้องด้วยความเป็นห่วงแต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใจแทบบขาด ติดเสียแต่ว่าไม่ได้มีแค่เธอกับพิพิมในบริเวณนี้“หายแล้วค่ะ”ร่างบางที่กำลังเช็ดแก้วค็อกเทลทรงสูงอย่างละเมียดละไมแก้วแต่ละใบถูกเช็ดจนใสวิ้งราวกับกระจกส่งยิ้มให้เจ้านายคนสวยที่เพิ่งมาถึงอย่างสดใสป่วยงั้นเหรอคงจะเป็นเขาที่บอกพี่ดาด้าว่าเธอป่วยงั้นสินะ ถึงเธอจะไม่เข้าใจการกระทำของเขาที่เป็นฝ่ายโทรไปลางานให้เธอเองก็เถอะพนักงานในบาร์ทุกคนกำลังจัดเตรียมความพร้อมภายในบาร์ให้เสร็จก่อนจะเริ่มประชุมร้านประจำสัป
“ให้หนูทำให้คุณแทนได้ไหมคะ”เสียงหวานเริ่มอ่อนลงหลังจากที่ได้ยินประโยคที่แสนทรมานใจเธอใช่ตอนนี้เธอเองเป็นแค่ลูกหนี้ที่ทำข้อตกลงกับเขาเอาไว้ อีกอย่างเงินจำนวนนี้ก็ไม่ใช่น้อยๆ เขาให้เธอมานับดูก็เกือบจะครึ่งล้านแล้วก็ไม่ผิดที่เขาจะทวงถามสิทธิ์ของเขาตอนนี้เธอจะทำอะไรได้นอกจากยอมเขาเท่านั้น และทำให้เขารู้สึกคุ้มค่าเงินมากที่สุดจะได้ไม่มีบุญคุณต่อกันสายตาคมมองใบหน้าสวยที่ดูลังเลแต่ก็กล้าพอสมควรที่พูดประโยคนั้นออกมา เขาเริ่มอยากรู้สิ่งที่อยู่ในหัวเธอว่าเธอคิดจะทำอะไรถึงพูดออกมาแบบนั้นทั้งๆ ที่ตอนแรกแค่จะเรียกเธอมาคุยเรื่องเมื่อเช้าเท่านั้นเองแต่ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเสนอเองเขาจะใจจืดใจดำปฏิเสธเธอได้ยังไง“เอาสิ แต่ถ้าไม่เสร็จเธอต้องรับผิดชอบนะ”“ค่ะ”สาวน้อยตรงหน้าของเขาดูเหมือนจะใจกล้าอย่างไม่น่าเชื่อเธอลงไปนั่งด้านล่างโซฟาอยากทำให้เสร็จเร็วๆ ก่อนจะรีบไปทำงานต่อผิดกับเขามองดูท่าทางของเธออย่างใจเย็นด้วยสายตาผ่อนคลายร่างหนาพิงหลังลงบนโซฟาทว่าสายตายังคงจับจ้องคนตัวเล็กมือเรียวเลื่อนลงไปจับเป้ากางเกงสแลคสีดำขล
ก๊อก ก๊อกเชนหันหน้าไปทางด้านหน้าห้องที่ตอนนี้ธีร์มายืนรออยู่ด้านหน้าห้องเขาหันกลับมามองคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเลิ่กลั่กพอสมควร เขาเริ่มหงุดหงิดกับภาพตรงหน้าในหัวยังคิดเรื่องที่เธอพูดในเช้าวันนั้นอยู่ตลอด“ทำไม กลัวมันรู้เหรอว่ามีผัวแล้ว”“ทำไมต้องกลัวคะ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด”“งั้นก็ดี”มือหนาเดินไปกดปุ่มปลดล็อกประตูบนโต๊ะทำงานเสียงล็อกประตูอัตโนมัติดังขึ้นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าผายมือให้คนด้านหน้าห้องเข้าไปในห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออกพิพิมหันไปมองต้นเสียงเธอยังไม่ทันแต่งตัวให้เรียบร้อยเสียด้วยซ้ำ“คะ คุณ!!!”พิพิมหันหน้าไปมองเขาด้วยสายตาค่อนค้อนอย่างไม่พอใจเธอรู้ได้ทันทีว่าเขาจงใจจะเปิดประตูให้พี่ธีร์เข้ามาเห็นสภาพเธอตอนนี้ เธอรีบจัดแจงตัวเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยอย่างลวกๆธีร์เดินเข้ามาภายในห้องเห็นพิพิมที่เสื้อผ้าไม่เข้าที่เข้าทางก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่เกินความคาดหมายของเขามากเท่าไหร่ เธอเดินกึ่งวิ่งสวนธีร์ออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียด้วยความกวนประสาทของอีกคนโดยไม่ได้ทักทายธีร์อย่างที่ควร“นะ น้องพิ...”
ได้เวลาบ่ายคล้อยเชนออกมาตามนัดที่ได้นัดกับเบลไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเบลรอเข้าอยู่ในห้องส่วนตัวเชนสั่งให้ริวออกไปรอเขาด้านนอก“มาแล้วเหรอคะเชนเบลสั่งของโปรดเชนไว้เต็มเลย”“เบลมานานแล้วเหรอ”“สักพักนี้เองค่ะแต่เบลสั่งอาหารล่วงหน้าไว้”เชนมองดูอาหารเต็มโต๊ะส่วนใหญ่เป็นของโปรดของเขาตามที่เธอว่าจริงๆ เขาเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอและเริ่มกินอาหาร เขาดูออกว่าเบลดูกระตือรือร้นกับมื้ออาหารนี้เป็นอย่างมากเมื่อทานอาหารไปได้กว่าครึ่งเขาตัดสินใจจะพูดกับเธอ“เบลเชนมีเรื่องต้องคุยกับเบล”เบลเงียบและวางตะเกียบลงก่อนจะมองหน้าคนรักเก่าด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา ไม่ใช่ว่าตลอดเวลาเธอไม่รู้เรื่องของเชนเพราะเธอเองก็ต้องการจะรู้ข่าวคราวของเชนตลอดเวลาว่าเขาทำอะไรบ้าง“เรื่องของเรามันจบไปแล้วเบล”“แค่กินแล้วจ่ายไปไม่ได้เหรอคะเชนที่ผ่านมาคุณทำแบบนั้นตลอดนี่”“เชนขอโทษนะเบลแต่เชนกลับไปไม่ได้แล้ว”“ถึงแม้ว่าเบลจะไม่เหลือใครเหรอคะเชนจะทิ้งเบลไปอีกคนเหรอ”“ทำไมตอนนั้นเบลไม่เลือกเชนล่ะ ทำไมถึงหายไปเฉยๆ”“…”เขามองเข้าไปนัยย์ตาของเธอคำถามที่ติดอยู่ในใจของเขามาตลอดตั้งแต่เลิกกันคำถามที่ทำให้เขาครุ่นคิดคืนแล้วคืนเล่ามาวัน
พิพิมลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกแขนถึงหนักที่กำลังกอดเธออยู่เนื้อตัวของเขาและเธอเปลือยเปล่าเขากระชับกอดเธออย่างแนบแน่นกลิ่นของแอลกอฮอล์โชยออกมาจากคนข้างตัวเธอทำได้เพียงนอนนิ่งๆ เพื่อไม่ให้อีกคนตื่นจากการพักผ่อนไม่นานนักอีกคนก็ลืมตาจ้องมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง“วันนี้ฉันจะไปเจอเบล”มือหนายังคงโอบกอดร่างบางในขณะที่บอกเธอไปตามตรงร่างบางอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินถึงในใจเธอจะไม่อยากให้เขาไปเจอกับเบลอีกเลยแม้แต่น้อยแต่เธอจะพูดอะไรได้ มือหนาจับคนตัวเล็กมานอนบนตัวราวกับอ่านความคิดของเธอได้“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะอย่าบอกนะว่าเธอหึงฉัน”“หนูพูดได้จริงเหรอคะ”“มันไม่มีอะไรที่เธอคิดหรอกพิพิมแล้วต่อไปหึงก็บอกว่าหึงสิเธอมีสิทธิ์ในตัวฉันเต็มที่ไม่รู้เหรอ”พิพิมเบือนหน้าหนีสายตาคมที่กำลังหยอกเย้าเธออย่างคาดคั้นใบหน้าแดงระเรื่อเธอเองไม่เคยรู้เลยว่ามีสิทธิ์ในตัวเขาอย่างนั้นเธอเจียมตัวเองมาตลอดสิ่งที่ได้ยินทำให้ใจดวงน้อยๆ ของเธอผลิบาน“ใช่ค่ะหนูหึงแล้วก็หวงคุณมากหนูไม่อยากให้คุณไปเจอกับแฟนเก่าแต่ถ้าจำเป็นต้องไปก็ไปเถอะค่ะหนูเชื่อใจคุณ”มือเรียวเล็กกุมมือหนาเธอก้มหน้ามองมือเขาเธอไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เพราะความขัดเขินร่
“ยะ หยุดก่อนค่ะ”มือเรียวเล็กดันอกแกร่งออกจากตัวเธออย่างแรงทีเห็นรอยแดงบนตัวเธอเขายังหายไปเป็นเดือนๆ แล้วนี่จะให้เธอยอมใช้ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่นเนี่ยนะเมื่อคืนเขาเข้าไปในห้องกับผู้หญิงคนนั้นเธอเองก็เห็นเต็มสองตาดูจากที่มาด้วยกันก็คงจะอยู่ด้วยกันทั้งคืนถ้าเธอยอมเขาเธอคงได้รับสถานะเมียเก็บจริงๆ ก็วันนี้แหละ“เธอจะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้”“เมื่อคืนคุณกับ...”ริมฝีบางหนาประกบจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากบางรสสัมผัสหวานหอมอย่างที่เขาต้องการทำให้เขารุกล้ำเข้าไปมากกว่าเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอีกคนแทบหายใจไม่ออก“คืนนั้นมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นฉันไปนอนบนห้องเธอ”เมื่อได้ยินแบบนั้นมือเรียวโอบกอดคอของอีกคนดึงมาจูบอย่างดูดดื่มเธอรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินแบบนั้นที่จริงแล้วเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกันเธออยากบอกเขาว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน“ต่างกับเธอนะที่กล้าทำเรื่องแบบนั้นลับหลังฉัน”“ถ้าหนูบอกความจริงคุณจะเชื่อหนูเหรอคะ”“ก็ลองพูดมา”เมื่อคนตัวเล็กยอมเปิดปากพูดความจริงเขาก็จะลองฟังดูว่าจริงๆ แล้วเธอกล้านอกใจเขาจริงๆ หรือเปล่า มือหนาโอบกอดร่างบางอย่างถนุถนอมเขาคิดถึงสัมผัสของเธอมาตลอดถึงเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอหัก
@ผับเสี่ยกู้“มันไม่กลับไปที่คอนโดเป็นเดือนแล้วครับเสี่ย”“แสดงว่าเป็นไปตามแผนของกู”“แต่ว่า”“แต่เหี้ยไรรีบๆ พูด”“เมื่อกี้คนของเราบอกว่าไอเชนกลับไปคอนโดมันครับแต่ว่าไปกับคุณเบลครับแล้วเด็กนั่นไอริวไปส่งที่หอเพื่อนครับ”“อย่าบอกนะมันคบชู้กันตกต่ำถึงขั้นเป็นชู้เมียชาวบ้านแล้วเหรอวะ ฮ่าๆ”“ดูเหมือนคุณเบลจะหย่าแล้วนะครับเสี่ย”“งั้นอีเด็กนี่ก็ไม่มีประโยชน์แล้วสิ น่าเสียดายสวยออกขนาดนั้นแถมยังไม่ปากโป้ง”“ให้ตามต่อไหมครับเสี่ย”“ไม่ต้อง”“ตื่นได้แล้วพิมจะเข้าคลาสสายแล้ว”เสียงปลุกของปลายฟ้าที่ดูเร่งรีบปลุกให้เธอตื่นพิพิมรับผ้าขนหนูที่เพื่อนโยนใส่มือด้วยสัญชาตญาณถึงแม้ว่าจะเพิ่งตื่นก็ตามเมื่อเธอหยีตาดูเวลาบนฝาผนังในห้องบอกเวลาอีกยี่สิบนาทีสิบเอ็ดโมง เป็นเวลาที่คลาสกำลังจะเริ่มเธอรีบกระวีกระวาดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำต่อจากปลายฟ้าทันทีไม่ถึงห้านาทีทั้งปลายฟ้าและพิพิมก็พร้อมออกจากห้องวิ่งไปมหาวิทยาลัยที่อยู่ไม่ไกลนักชนิดที่เรียกว่าใส่เกียร์หมาเสียงหายใจกระหืดหระหอบของทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียนก่อนจะเข้าไปด้วยความโล่งใจ“เกือบไม่ทันแล้วเชียวดีนะที่อาจารย์มาสาย”ทั้งคู่เข้าคลาสแบบเ
ในใจของเธอตอนนี้มันเต้นระส่ำความรู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูกทำเอาเธอถอยหลังชนเข้ากับตู้เหล้าด้านหลังเล็กน้อย ดาด้าที่หันมาเห็นก็สั่งให้เธอออกไปจากบาร์ก่อนใจจริงเธออยากจะอยู่ฟังต่ออีกสักนิดว่าผู้หญิงคนนั้นตามหาคุณเชนทำไมหรือจะเป็นคนสำคัญของคุณเชนท่าทางของดาด้าที่พูดคุยกับอีกฝ่ายดูราวกับว่าเคยสนิทกันมาก่อนจากสรรพนามที่เธอใช้เรียกดาด้าพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยคผู้หญิงคนนั้นก็กลับไปสีหน้าของดาด้าดูขุ่นมัวและอารมณ์ไม่ดีเหลังจากดาด้าเดินออกจากบาร์ไปพิพิมก็กลับเข้ามายืนที่บาร์ตามเดิม@หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าระหว่างที่เชนกำลังเลื่อนดูข่าวของวงการธุรกิจข่าวด่วนจากการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของของสองสามีภรรยาที่สะเทือนวงการธุรกิจอสังหาใหญ่ขึ้นมาแทรกพ่อแม่ของเบลเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างเดินทางกลับจากบ้านพักตากอากาศตามมาด้วยข่าวการหย่าร้างของเบลและเจ้าสัวแบบสายฟ้าแลบเชนดูมือถือที่มีข้อความจากพิพิมเขาแค่ยังไม่พร้อมจะคุยกับเธอตอนนี้เขาตัดสินใจส่งข้อคววามหาคนรักเก่าอย่างเบลเพื่อแสดงความเสียใจเรื่องพ่อแม่ของเธอ ถึงแม้ว่าตอนที่คบกันพวกท่านจะกีดกันทั้งคู่อยู่บ้างแต่อย่างไรเสียก็ถือว่าเป็นคนเคยร
แรงเหวี่ยงอย่างแรงทำให้ร่างบางล้มลงบนเตียงโดยมีอีกคนกำลังคร่อมอยู่บนตัวเธอชายเสื้อกล้ามสีขาวกำลังจะถูกเลิ่กขึ้นแต่มือเรียวดึงชายเสื้อไว้ยิ่งทำให้ความสงสัยที่เขามีมันพลุ่งพล่านจนอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เขาได้แต่ขอให้สิ่งที่เขาคิดมันผิด มือหนาล็อกมือของเธอขึ้นเหนือศีรษะออกแรงดึงเสื้อกล้ามออกจนขาดวิ่นรอยแดงบนเนินอกสองสามรอยปรากฏขึ้นต่อหน้าเขามันทำให้เขาจุกอกกับสิ่งที่เห็นเธอได้ทำลายความเชื่อใจของเขาลงในพริบตา“คะ คุณเชนฟังหนูก่อนนะคะ”พิพิมคว้าชายเสื้อของเขาแต่กลับถูกอีกคนที่ตอนนี้อารมณ์เสียจนหูดับเขาไม่อยากจะมองหน้าอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำมือแกร่งสะบัดมือสวยออกอย่างแรงจนเธอเสียหลักล้มลงบนเตียงอีกครั้งร่างหนาดึงโคมไฟจากโต๊ะข้างเตียงสายไฟหลุดออกจากหัวปลั๊กตวัดไปโดนคนบนเตียงแรงร่างหนาปาโคมไฟทั้งอันลงกับพื้นห้องเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ตอนนี้บอกได้เลยว่าเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเศษแก้วจากโคมไฟคริสตัลที่เคยอยู่ข้างหัวเตียงกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องนอนของเหลวสีแดงไหลจากมือหนาหยดลงบนพื้นห้องเศษแก้วบางชิ้นที่เข้าไปฝังอยู่ใต้ผิวเนื้อของเขาและบางส่วนกระเด็นไปโดนคนบนเตียงแต่แปลกที่เขากลับรู้สึกเจ็บแปร๊บที่ใจไ
“หนูกลับมาแล้ว”“พิมม มานั่งนี่สิลูกกินข้าวมารึยัง”“กินแล้วจ้ะ ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”“พอดีเลยแม่กำลังจะเตรียมของไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้ว่าแต่พรุ่งนี้ลูกไปทำงานหรือไปเรียนรึเปล่า”“ไม่มีจ้ะ พิมขอไปด้วยคน”พิพิมนั่งช่วยลุงเปี๊ยกกับแม่เตรียมของแห้งในกระป๋องสังฆทานเพื่อเอาไปถวายพระวันพรุ่งนี้บ้านเธอมักจะชอบเตรียมของเองเพราะนอกจากเลือกของที่จะถวายได้อย่างอิสระมีคุณภาพดีตามที่ต้องการและยังประหยัดงบประมาณที่ต้องการได้อีกด้วยเมื่อช่วยเตรียมของเสร็จแล้วพิพิมขึ้นไปบนห้องเพื่อสำรวจของใช้ที่ยังไม่ได้เอาไปบางส่วนเธอแอบมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเคยไม่เจอลูกน้องของเสี่ยกู้แล้วคงจะหยุดมาแล้วหลังจากที่เธอย้ายไปอยู่ที่คอนโดของเชน แต่คำพูดของเสี่ยกู้ยังทำให้เธอรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย ตลอดทั้งช่วงเย็นพิพิมลงมาข้างล่างช่วยแม่หน้าร้านแต่ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย“อ่าวไม้มาพอดี”“สวัสดีครับป้าปราง สวัสดีครับลุงเปี๊ยก ไม่เจอหน้าตั้งหลายวันเลยนะน้องพิม”“พี่ไม้มาทำอะไรคะเนี่ย”“พี่เอาขนมที่จะไปวัดพรุ่งนี้มาส่ง”ขนมไทยหลายอย่างใส่ปิ่นโตมาอย่างดีพิพิมรับปิ่นโตมาอย่างระมัดระวังเธอค่อยๆ เปิดดูทีละชั้นขนมไทยของบ้านพี่ไม้เ
เค้กในจานถูกแบ่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางไว้บนส่วนต่างๆ ของร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเพียงเพราะเธอเลือกให้เขากินเองเธอไม่ได้คิดเลยว่ามันจะหมายถึงแบบนี้นี่คือการทำโทษที่บ้าที่สุดที่เธอเคยเห็นมาเลย เค้กที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เขาลองชิมตอนนี้มันกลับทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในการกินของหวานที่แปลกที่สุด“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวเค้กหล่น แล้วถ้าหากว่าหล่นขึ้นมาสักชิ้นเธอต้องมานอนที่ห้องฉันทั้งเดือน”“แอร์มันหนาวไปหน่อยน่ะค่ะ”“หึ! เดี๋ยวก็ร้อน”ใครจะไปคิดว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาวางตามจุดอ่อนไหวของเธอได้อย่างเหมาะเจาะราวกับวางแผนไว้ล่วงหน้าผิวเนื้อขาวเนียนไร้สิ่งปกปิดกลายเป็นจานชั้นดีเขาวางเค้กชิ้นสุดท้ายไว้บนริมฝีปากของเธอแม้เธออยากจะเปิดปากเถียงให้ตายยังไงก็ทำได้แค่นิ่งเงียบเพราะถ้าเค้กตกขึ้นมาเธอคงต้องไปนอนห้องเดียวกับเขาทั้งเดือนความส่วนตัวที่ตั้งใจเลือกห้องที่ไกลที่สุดตั้งแต่แรกคงเปล่าประโยชน์ปลายลิ้นสากเริ่มเลียริมฝีปากบางที่กำลังสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความหนาวของเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำดูเหมือนเค้กชิ้นแรกที่อยู่่บนริมฝีปากบางกำลังจะถูกกินแต่แล้วเขาก็นึกสนุกเลื่อนใบหน้าต่ำลงกินเค้กชิ้นที่อยู่ตรงเนินอ
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการเสี่ยกู้กับลูกน้องก็ออกจากร้านไปพิพิมถอนหายใจด้วยความโล่งใจน้ำสีใสในตาเริ่มซึมคลอจากดวงตาภาพเบื้องหน้าดูเลือนลางด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังกลั่นตัวไหลผ่านแก้มนวลเธอหันไปมองเพื่อนรักอย่างปลายฟ้าที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆพิพิมจับมือปลายฟ้าที่ยังสั่นอยู่แน่นเธอรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนรักต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้คำถามเกิดขึ้นในหัวของปลายฟ้ามากมายถึงตอนนี้เธอจะยังตกใจอยู่มากแต่ปลายฟ้าก็คิดว่าพิพิมต้องเจอกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอรวบรวมสติที่ยังหลงเหลืออยู่และถามพิพิม“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอ่ะพิม มันเป็นใครพิมบอกเรามาตามตรงได้ไหม”“เราออกจากที่นี่กันก่อนดีไหมฟ้า พิมกลัวมันจะกลับมาอีก”“งั้นพิมไปห้องเราก่อนได้ไหม”พิพิมพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนตอนนี้เธออยากออหไปจากที่นี่มากกว่าอะไรทั้งหมดและการกลับไปที่คอนโดเชนตอนนี้ก็ยังไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเธอไม่รู้เลยว่าเสี่ยกู้ตามเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไงเท่าที่พอจำได้เธอแทบไม่เห็นคนของเชนด้วยซ้ำตั้งแต่ส่งข้อความไปขออนุญาตจากเขาระหว่างทางไปหอของปลายฟ้าทั้งคู่ต่างใช้ความคิดบนรถแท็กซี่มีเพียงเสียงวิทยุที่คนขับเปิดคลอเพื่อรับข่าวสารเธอ