บั้นท้ายงอนบิดส่ายร่อนไปมาตามจังหวะของนิ้วหนาที่สอดเข้าออกอย่างเมามันความตื่นเต้นจากสัมผัสอันดุดันและความต้องการในตัวเธอมันมากจนไม่สามารถหยุดได้
“อ๊าส์~”
เสียงครางหวานดังระงมกระตุ้นให้แท่งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในกางเกงสแลคสีดำแข็งชูชันจนปวดหนุบแทบจะระเบิด ร่างหนาดึงมือเรียวมกุมไว้ที่เป้ากางเกงกระดุมกางเกงถูกปลดเปลื้องโดยคนตัวเล็กอย่างใจร้อน
มือเรียวสัมผัสเข้ากับขนาดใหญ่โตที่ไม่เคยพบมาก่อนด้วยอาการประหม่าเรียวนิ้วบางของเธอไม่สามารถกำโอบรอบมันได้หมดตอนนี้เธออยากได้มัน
มือหนากุมมือเรียวเนียนนุ่มให้บีบชักแน่นขึ้นคนตัวเล็กรูดแท่งแกร่งขึ้นลงอย่างเร่าร้อนราวกับจะให้เสร็จสมเพียงชั่วนาทีร่างหนาครางครวญด้วยความเสียวซ่านอย่างพอใจ
มือเรียวที่กำชักท่อนเอ็นอยู่ถูกยับยั้งความเร็วเขาไม่อยากเสร็จด้วยมือของหญิงสาวภายในไม่กี่นาที ร่างหนาจับร่างบางพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนกดหัวคนตัวเล็กลงต่ำไปที่เอ็นอุ่น
“อ้าปาก อม”
มือหนากดหัวเรียวเล็กลงไปจ่อที่แท่งร้อนขนาด 60 เธอตกใจกับขนาดใหญ่โตที่จ่อริมฝีปากบางทำให้รู้ว่าขนาดใหญ่กว่าที่คิดไว้มาก
ริมฝีปากบางอ้าปากเริ่มละเลงลิ้นเลียเส้นเลือดปูดที่แข็งเป็นลำ ไล้ขึ้นไปบนหัวบานอย่างเป็นงานก่อนจะดูดอมหัวบานตามแรงกดของมือหนาอย่างว่าง่ายจนแทบสำลักเพราะความยาวที่ลึกไปถึงคอเสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาตามไรฟันที่กัดกรามแน่นด้วยความเสียวซ่าน
“อืมมม”
“อ่อก อ๊อกก อ่อก…”
เสียงลามกจากปากบางที่ครอบอมดูดแท่งแกร่งอาบน้ำลายเปียกชุ่มไหลเป็นทาง มือหนาออกแรงกดหัวเธอถี่ๆ ก่อนน้ำกามสีขุ่นคาวจะพุ่งอัดลำคอทำให้เธอสำลักกลืนลงไปหลายอึกกลิ่นคาวคละคลุ้งในปากสวย
“ซื้ดดด เสียวว”
แค่ก แค่ก แค่กก
ร่างบางกลืนน้ำสีขุ่นที่เหลืออยู่ในปากลงไปอย่างทุลักทุเลนิ้วหนาปาดน้ำสีขุ่นที่ติดอยู่บนริมฝีปากกับเข้าปากบางจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักหยดน่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
ร่างหนาดึงกระชากชุดเดรสออกจากเรือนร่างของคนตัวเล็กอย่างรุนแรงชุดเดรสฉีกขาดวิ่นเขาเริ่มจู่โจมกระต่ายน้อยตรงหน้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาเอาจริงแล้วเขาอยากจะขยี้เหยื่อตรงหน้าให้แหลก
กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของเธอกลับยิ่งปลุกอารมณ์ของเขาให้ยิ่งต้องการ
เธอขยับถอดชุดเดรสที่ฉีกขาดออกจากวงแขนตามคำสั่งของคนตรงหน้าะตอนนี้เธอพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม ถุงยางข้างเตียงถูกหยิบมาใส่ดุ้นแข็งที่เพิ่งเสร็จไปหมาดๆ เมื่อนาทีที่ผ่านมา อย่างไม่มีท่าทีจะสงบลง
พรวด!
“กรี้ดด! จะ เจ็บบ” แท่งร้อนขนาด 60 แทงเข้าไปในร่องสวยทีเดียวมิดลำความเจ็บปวดทะลักทะลวงเข้ามาจนนิ้วเรียวจิกแขนหนาจนเลือดซิบน้ำตาไหลออกจากตากลม
“โคตรแน่น”
“นี่ครั้งแรกช่วยเบาหน่อยได้ไหมคะ”
หึ!
ปกติพวกเขาไม่นิยมเรียกเด็กที่ยังซิงมาบำเรอกามด้วยความน่ารำคาญอย่างมานั่งร้องไห้สะอื้นที่เคยเจอมาครั้งนึงถึงกับทำเอาเหี่ยวหมดอารมณ์แต่จะชอบคนที่รับงานไม่บ่อยหรือครั้งที่สองที่สามขึ้นไปมากกว่า
เอวสอบกระแทกเข้ามาอย่างไม่ลดละเขาไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของเธอเพราะคิดว่าคงจะเป็นการแสดงมากกว่าคงอยากอัพค่าตัวมาแนวเสียซิง
ความเสียวซ่านเริ่มเข้ามาแทนที่เธอยังอึดอัดในร่องรักแต่มันเริ่มมีความรู้สึกเสียวอย่างที่ไม่เคยเสียวขนาดนี้มาก่อน นิ้วเริ่มคลายจากการจิกแขนแกร่งเมื่อเธอเริ่มผ่อนคลายขึ้น
เขาขย่มร่องรักแรงขึ้นร่องสวยตอดรัดบีบแน่นทำให้เขาแทบแตกตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งทางเขาพอใจเป็นอย่างมาก คิดขอบใจพวกเพื่อนที่หาเด็กมาได้ตรงใจทั้งฟิตทั้งตอด
ท่วงท่าร่วมรักผลัดรับผลัดสู้กันไปหลายท่า หลายรอบ เธอร้องขอเซ็กซ์หนักหน่วงจากเขาตลอดทั้งคืนอย่างลืมอายทั้งเขาและเธอเสร็จสมไปหลายต่อหลายรอบราวกับว่าจะไม่มีวันพอ
แสงแดดสาดส่องจากม่านสีขาวแยงตาคนตัวเล็ก ร่างสวยหยีตาสู้แสงแดดร่างกายของเธอหนักอึ้งปวดร้าวไปทั้งร่าง โดยเฉพาะช่วงล่างที่เจ็บแสบอยู่ไม่น้อยเธอแทบจะขยับลุกไม่ไหว
เมื่อคืนเจอศึกหนักเธอแทบจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำไม่รู้ว่าภาพตัดไปตั้งแต่ตอนไหนเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่ารับงานครั้งแรกจะหนักขนาดนี้คิดว่าเปิดซิงรอบเดียวแล้วจบ
สายตากวาดมองไปทั่วห้องถุงยางถูกใช้แล้วห้าหกชิ้นถูกมัดเป็นปมกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องเสียงลมหายใจ เธอค่อยๆ หันไปมองคนข้างๆ หมายจะจับแขนที่พาดอยู่บนตัวของเธอออกด้วยความตกใจอย่างสุดขีด
ซวยแล้ว!!
“คะ…คุณเช”
มือเรียวรีบปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงดังจนคนข้างตัวตื่นขึ้นมาผู้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอคือเจ้านายตัวเองเท่ากับว่าเมื่อคืนเธอเสียซิงครั้งแรกให้เขาอะไรมันจะซวยเบอร์นี้
เธอแค่ต้องการให้งานนี้จบไปแบบไม่ใครรู้แต่ไม่ใช่แค่คนรู้จักกันยังเป็นนายจ้างอีกด้วยถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเป็นเธอจะโดนไล่ออกจากงานไหมดันมารับงานแบบนี้
เมื่อคืนทำไมเธอถึงไม่เอะใจเลยสักนิดว่าเป็นเขาเธอพยายามลุกออกจากเตียงอย่างเบาที่สุดแต่ความปวดร้าวทั้งร่างทำเธอขยับลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
คนบนเตียงรู้สึกตัวเมื่อผ้าห่มถูกปัดออกจากร่างเล็กเขาคว้าแขนเธอดึงกลับเข้ามากอดแนบอกจากด้านหลังมือหนาจับเต้าสวยเต็มมืออย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของพร้อมเสียงกระซิบ
"จะไปไหนพิพิม"
“อ๊ะ!...คะ…คุณเชนปล่อยนะคะ”“ได้ฉันแล้วจะหนีหรอ ยัยเด็กขี้เอา”“ได้คุณ?!! คุณสิได้หนูนี่ครั้งแรกของหนูเลยนะคะ”เธอเป็นฝ่ายเสียซิงชัดๆ แต่เขากลับมาบอกว่าเธอฟันเขาแล้วทิ้งเนี่ยนะ นี่มันไม่ถูกต้องเลยสักนิดเสียซิงครั้งแรกยังมาเสียให้กับคนปากเสียที่ยังด่าเธออยู่หมาดๆ เมื่อคืนเธอชี้นิ้วไปบนเตียงผ้าปูเตียงยังมีคราบเลือดของเธออยู่อย่างเห็นได้ชัดเป็นหลักฐานว่าเธอไม่ได้โกหก แววตาใสค้อนมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจนักสายตาคมมองเด็กดื้อตรงหน้าที่เถียงคำไม่ตกฟากอย่างแข็งกร้าวเขาพยายามกลั้นขำอย่างที่สุดแต่มันก็แสดงออกมาทางแววตาของเขา ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้ายิ่งไม่สบอารมณ์คำพูดคำจาของเขาทำให้เธอยิ่งสงสัยหรือว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอแล้วแกล้งเมาตลอดทั้งคืน ไหนจะเรื่องที่เธอแทบจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้แค่วอดก้าครึ่งแก้วไม่น่าจะทำให้เธอเมาขนาดนั้น“คุณเชนรู้ว่าเป็นหนูตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”“เมื่อเช้า”ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกจนตอนที่เธอสลบไปนั่นแหละถึงรู้ว่าผู้หญิงที
“หนูจะกลับบ้านแต่งตัวไปทำงานสายมากแล้ว”เขาทำกับเธอตั้งแต่เมื่อคืนยังบอกว่าไม่คุ้มคงได้แหกก่อนคุ้มเงินเขามั้งพิพิมคิดอยู่ในใจสายตาค่อนค้อนมองคนใจร้ายที่ไม่ยอมปล่อยเธอกลับไปง่ายๆถึงจะได้เงินมาก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะมานั่งๆ นอนๆ ได้เพราะเงินก็หมดไปแล้วเธอยังต้องทำงานหาค่าเทอมอีก“เธอคงไม่ได้คิดว่าตัวเธอมีค่าขนาดนั้นนะพิพิม แต่ถ้ายอมพักอยู่ที่นี่ดีๆ ฉันจะเพิ่มเงินให้”คนตัวเล็กที่ดูไร้เรี่ยวแรงแต่ยังอวดเก่งไข้ขึ้นขนาดนี้จะไปไหนได้สภาพแบบนี้ยังจะไปทำงานไหวได้ยังไงหรือคิดว่าจะไปเจอไอธีร์ที่ร้านความคิดต่างๆ นานาวิ่งเข้ามาในสมองของเชนพิพิมเลิกสนใจที่จะอธิบายเธอรู้สึกหมดแรงที่จะเถียงกับเขาเลยยอมทำตามแต่โดยดีสภาพของเธอตอนนี้ก็คงไปทำงานไม่ไหวจริงๆเธอแค่ต้องการหาเงินแต่ในเมื่อเขาบอกว่าจะให้เงินเพิ่มงั้นก็รอเงินจากเขาแล้วกัน คนรวยอย่างเขาจะไปเข้าใจอะไรในเมื่อเงินสำหรับเขามันหามาได้ง่ายๆหลังจากทานข้าวและยาที่เชนเตรียมไว้ให้ไม่นานนักพิพิมก็ผล็อยหลับไปเชนส่งข้อความไปลางานให้พิพิมกับดาด้าเมื่อเห็นข้อความง
ตลอดทางที่ไปส่งพิพิมทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่น้อยความเงียบในห้องโดยสารถูกแทนที่ด้วยเสียงเพลงสากลคลอเบาๆ และเสียงจีพีเอสบอกทางเท่านั้นค่ำคืนของเขาและเธอยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอเรียวขาสวยขยับเข่าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงฉากรักที่เกิดขึ้นหลลายต่อหลายครั้ง ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ“ไม่ลงเหรอ”เชนหันมองคนข้างๆ เพราะรถถึงที่หมายได้สักพักแล้วแต่เธอดูเหมือนจะครุ่นคิดบางอย่างจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ได้ถึงระแวกบ้านตัวเองแล้วเธอได้สติจากเสียงเรียกของอีกคนความคิดต่างๆ ในหัวพลันหยุดลงเธอไม่รู้เลยว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่“ขะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะคุณเชน”อีกคนพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับร่างบางปลดเข็มขัดนิรภัยเปิดประตูลงจากรถหรูอย่างเบามือเธอเดินเข้าไปในซอยบ้านโดยไม่ได้หันกลับไปมองรถยนต์ที่มาส่งเธอแม้แต่น้อยเสียงฝีเท้ากระทบแผ่นไม้หน้าบ้านดังเอี๊ยดอ๊าดประตูไม้ถูกเปิดออกเสียงเดินที่คุ้นเคยก้าวเท้าเข้ามาในบ้านทำเอาคนในบ้านเงยหน้ามองกรอบประตูด้วยความโล่งใจตั้งแต่คืนวันที่เกิดเรื่องสองแม่ลูกยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้า
@ The Spaceตึก ตึกเสียงส้นสูงสีดำเงาวับโลหะสีทองปลายรองเท้าหัวแหลมแบรนด์หรูสะท้อนแสงไฟที่สาดส่องจากสปอร์ตไลท์ ยิ่งทำให้คนมาใหม่ดูสวยเด่นเป็นสง่าอย่างไร้ที่ติเดรสเกาอกกำมะหยี่ที่ขับผิวเนียนละเอียดสั้นเหนือเข่ารับกับต้นขาเรียวสวยพร้อมกลิ่นน้ำหอมที่ให้อารามณ์หรูหราแต่เซ็กซี่อย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเธอทำเอาทุกสายตาที่อยู่รอบบริเวณแทบละสายตาไม่ได้“สวัสดีค่ะพี่ดาด้า”“ไม่สบายหายดีรึยังจ้ะ”ดาด้าถามไถ่ลูกน้องด้วยความเป็นห่วงแต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใจแทบบขาด ติดเสียแต่ว่าไม่ได้มีแค่เธอกับพิพิมในบริเวณนี้“หายแล้วค่ะ”ร่างบางที่กำลังเช็ดแก้วค็อกเทลทรงสูงอย่างละเมียดละไมแก้วแต่ละใบถูกเช็ดจนใสวิ้งราวกับกระจกส่งยิ้มให้เจ้านายคนสวยที่เพิ่งมาถึงอย่างสดใสป่วยงั้นเหรอคงจะเป็นเขาที่บอกพี่ดาด้าว่าเธอป่วยงั้นสินะ ถึงเธอจะไม่เข้าใจการกระทำของเขาที่เป็นฝ่ายโทรไปลางานให้เธอเองก็เถอะพนักงานในบาร์ทุกคนกำลังจัดเตรียมความพร้อมภายในบาร์ให้เสร็จก่อนจะเริ่มประชุมร้านประจำสัป
“ให้หนูทำให้คุณแทนได้ไหมคะ”เสียงหวานเริ่มอ่อนลงหลังจากที่ได้ยินประโยคที่แสนทรมานใจเธอใช่ตอนนี้เธอเองเป็นแค่ลูกหนี้ที่ทำข้อตกลงกับเขาเอาไว้ อีกอย่างเงินจำนวนนี้ก็ไม่ใช่น้อยๆ เขาให้เธอมานับดูก็เกือบจะครึ่งล้านแล้วก็ไม่ผิดที่เขาจะทวงถามสิทธิ์ของเขาตอนนี้เธอจะทำอะไรได้นอกจากยอมเขาเท่านั้น และทำให้เขารู้สึกคุ้มค่าเงินมากที่สุดจะได้ไม่มีบุญคุณต่อกันสายตาคมมองใบหน้าสวยที่ดูลังเลแต่ก็กล้าพอสมควรที่พูดประโยคนั้นออกมา เขาเริ่มอยากรู้สิ่งที่อยู่ในหัวเธอว่าเธอคิดจะทำอะไรถึงพูดออกมาแบบนั้นทั้งๆ ที่ตอนแรกแค่จะเรียกเธอมาคุยเรื่องเมื่อเช้าเท่านั้นเองแต่ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายเสนอเองเขาจะใจจืดใจดำปฏิเสธเธอได้ยังไง“เอาสิ แต่ถ้าไม่เสร็จเธอต้องรับผิดชอบนะ”“ค่ะ”สาวน้อยตรงหน้าของเขาดูเหมือนจะใจกล้าอย่างไม่น่าเชื่อเธอลงไปนั่งด้านล่างโซฟาอยากทำให้เสร็จเร็วๆ ก่อนจะรีบไปทำงานต่อผิดกับเขามองดูท่าทางของเธออย่างใจเย็นด้วยสายตาผ่อนคลายร่างหนาพิงหลังลงบนโซฟาทว่าสายตายังคงจับจ้องคนตัวเล็กมือเรียวเลื่อนลงไปจับเป้ากางเกงสแลคสีดำขล
ก๊อก ก๊อกเชนหันหน้าไปทางด้านหน้าห้องที่ตอนนี้ธีร์มายืนรออยู่ด้านหน้าห้องเขาหันกลับมามองคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเลิ่กลั่กพอสมควร เขาเริ่มหงุดหงิดกับภาพตรงหน้าในหัวยังคิดเรื่องที่เธอพูดในเช้าวันนั้นอยู่ตลอด“ทำไม กลัวมันรู้เหรอว่ามีผัวแล้ว”“ทำไมต้องกลัวคะ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด”“งั้นก็ดี”มือหนาเดินไปกดปุ่มปลดล็อกประตูบนโต๊ะทำงานเสียงล็อกประตูอัตโนมัติดังขึ้นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าผายมือให้คนด้านหน้าห้องเข้าไปในห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออกพิพิมหันไปมองต้นเสียงเธอยังไม่ทันแต่งตัวให้เรียบร้อยเสียด้วยซ้ำ“คะ คุณ!!!”พิพิมหันหน้าไปมองเขาด้วยสายตาค่อนค้อนอย่างไม่พอใจเธอรู้ได้ทันทีว่าเขาจงใจจะเปิดประตูให้พี่ธีร์เข้ามาเห็นสภาพเธอตอนนี้ เธอรีบจัดแจงตัวเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยอย่างลวกๆธีร์เดินเข้ามาภายในห้องเห็นพิพิมที่เสื้อผ้าไม่เข้าที่เข้าทางก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่เกินความคาดหมายของเขามากเท่าไหร่ เธอเดินกึ่งวิ่งสวนธีร์ออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียด้วยความกวนประสาทของอีกคนโดยไม่ได้ทักทายธีร์อย่างที่ควร“นะ น้องพิ...”
อย่างน้อยวันนี้เขาก็เบาใจเรื่องเพื่อนของเขาที่ไม่ต้องกระอักกระอ่วนอธิบายให้ยืดยาวเรื่องของเขากับพิพิมถือว่าเรื่องนี้จบได้สวยพอสมควร ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าจะใช้คำพูดยังไงให้ไม่กระทบกระทั่งกับเพื่อนรักสายตาคมที่มองจากด้านบนละสายตาไปจากเพื่อนทั้งสองเด็กสาวของเขาก็กำลังพูดคุยกับลูกค้าอย่างสนุกสนานไม่ต่างกันเขากลัดกลั้นความรู้สึกหึงหวงอยู่ในใจพลางคิดว่าคืนนี้จะทำโทษเธอยังไงให้หลาบจำว่าใครเป็นผัวพิพิมทำงานของตัวเองได้อย่างดี่ลูกค้าต่างพอใจและเอ็นดูเธอเป็นอย่างมากเธอสนุกกับการทำงานจนเวลาล่วงเลยมาจนใกล้ปิดร้าน เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตามองเธออยู่ตลอดทั้งคืนจากห้องกระจกด้านบนตริ้ง![รอที่รถ] เสียงข้อความดังขึ้นหลังสแกนนิ้วเลิกงานแล้วเธอก็เดินออกมาที่ลานจอดรถพิพิมไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกแม่ว่าไปนอนที่บ้านเพื่อนแล้วตอนเช้าจะตรงไปมหาลัยเลยเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วงว่าเธอหายไปไหนรถหรูคันคุ้นตาจอดรออยู่ที่ลานจอดรถส่วนตัวชั้นใต้ดินทำให้ไม่มีพนักงานหรือลูกค้าผ่านมา ร่างบางเปิดประตูรถโดยมีคนด้านในรออยู่รถหรูแล่นออกจากที่จอดรถมุ่งหน้า
พิพิมเม้มปากเข้าหากันแน่นที่จริงเธอรู้อยู่เต็มอกว่าแทบไม่มีใครเลยที่หลุดพ้นจากการกู้ยืมเงินของเสี่ยกู้ไปได้บ้านไหนที่มีลูกสาวส่วนใหญ่ก็ไม่เคยได้กลับบ้านทั้งนั้นพ่อแม่บอกว่าได้ไปทำงานที่ต่างประเทศก็คงจะโดนขายไปเพราะแต่ละคนก็ไม่ได้ร่ำเรียนสูงอะไรและมันก็มักจะปิดปากโดยการส่งเงินให้พวกพ่อแม่สองสามหมื่นเหมือนกับว่าได้ไปทำงานจริงๆ แต่มูลค่าที่มันได้กลับมามากกว่านั้นมาก“แล้วพ่อแม่หนูล่ะคะ”“ฉันจะเคลียร์ให้”“เมื่อไหร่หนี้ของหนูกับคุณจะหมดคะ”“เมื่อเธอเรียนจบดูแลตัวเองได้”“คุณจะไม่ไล่หนูออกจากงานใช่ไหมคะ”“ถ้าเธออยากทำฉันก็ไม่ติดอะไร”ถึงเขาจะปากร้ายอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใช่คนใจดำอะไรแถมยังรวยมากเธอยังได้เรียน ได้ทำงานยังได้ใช้ชีวิตตัวเองอีกอย่างอยู่ประเทศไทยถ้าเขาคิดจะฆ่าเธอเขาจะต้องโดนตำรวจจับแน่นอนเขาไม่รอดแน่อีกแค่ปีเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว เธออยากเรียนให้จบอยากมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ถ้าถึงเวลาที่เธอเรียนจบเธอคงเก็บเงินได้สักก้อนเธออาจจะพาพ่อแ
ได้เวลาบ่ายคล้อยเชนออกมาตามนัดที่ได้นัดกับเบลไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเบลรอเข้าอยู่ในห้องส่วนตัวเชนสั่งให้ริวออกไปรอเขาด้านนอก“มาแล้วเหรอคะเชนเบลสั่งของโปรดเชนไว้เต็มเลย”“เบลมานานแล้วเหรอ”“สักพักนี้เองค่ะแต่เบลสั่งอาหารล่วงหน้าไว้”เชนมองดูอาหารเต็มโต๊ะส่วนใหญ่เป็นของโปรดของเขาตามที่เธอว่าจริงๆ เขาเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอและเริ่มกินอาหาร เขาดูออกว่าเบลดูกระตือรือร้นกับมื้ออาหารนี้เป็นอย่างมากเมื่อทานอาหารไปได้กว่าครึ่งเขาตัดสินใจจะพูดกับเธอ“เบลเชนมีเรื่องต้องคุยกับเบล”เบลเงียบและวางตะเกียบลงก่อนจะมองหน้าคนรักเก่าด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา ไม่ใช่ว่าตลอดเวลาเธอไม่รู้เรื่องของเชนเพราะเธอเองก็ต้องการจะรู้ข่าวคราวของเชนตลอดเวลาว่าเขาทำอะไรบ้าง“เรื่องของเรามันจบไปแล้วเบล”“แค่กินแล้วจ่ายไปไม่ได้เหรอคะเชนที่ผ่านมาคุณทำแบบนั้นตลอดนี่”“เชนขอโทษนะเบลแต่เชนกลับไปไม่ได้แล้ว”“ถึงแม้ว่าเบลจะไม่เหลือใครเหรอคะเชนจะทิ้งเบลไปอีกคนเหรอ”“ทำไมตอนนั้นเบลไม่เลือกเชนล่ะ ทำไมถึงหายไปเฉยๆ”“…”เขามองเข้าไปนัยย์ตาของเธอคำถามที่ติดอยู่ในใจของเขามาตลอดตั้งแต่เลิกกันคำถามที่ทำให้เขาครุ่นคิดคืนแล้วคืนเล่ามาวัน
พิพิมลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกแขนถึงหนักที่กำลังกอดเธออยู่เนื้อตัวของเขาและเธอเปลือยเปล่าเขากระชับกอดเธออย่างแนบแน่นกลิ่นของแอลกอฮอล์โชยออกมาจากคนข้างตัวเธอทำได้เพียงนอนนิ่งๆ เพื่อไม่ให้อีกคนตื่นจากการพักผ่อนไม่นานนักอีกคนก็ลืมตาจ้องมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง“วันนี้ฉันจะไปเจอเบล”มือหนายังคงโอบกอดร่างบางในขณะที่บอกเธอไปตามตรงร่างบางอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินถึงในใจเธอจะไม่อยากให้เขาไปเจอกับเบลอีกเลยแม้แต่น้อยแต่เธอจะพูดอะไรได้ มือหนาจับคนตัวเล็กมานอนบนตัวราวกับอ่านความคิดของเธอได้“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะอย่าบอกนะว่าเธอหึงฉัน”“หนูพูดได้จริงเหรอคะ”“มันไม่มีอะไรที่เธอคิดหรอกพิพิมแล้วต่อไปหึงก็บอกว่าหึงสิเธอมีสิทธิ์ในตัวฉันเต็มที่ไม่รู้เหรอ”พิพิมเบือนหน้าหนีสายตาคมที่กำลังหยอกเย้าเธออย่างคาดคั้นใบหน้าแดงระเรื่อเธอเองไม่เคยรู้เลยว่ามีสิทธิ์ในตัวเขาอย่างนั้นเธอเจียมตัวเองมาตลอดสิ่งที่ได้ยินทำให้ใจดวงน้อยๆ ของเธอผลิบาน“ใช่ค่ะหนูหึงแล้วก็หวงคุณมากหนูไม่อยากให้คุณไปเจอกับแฟนเก่าแต่ถ้าจำเป็นต้องไปก็ไปเถอะค่ะหนูเชื่อใจคุณ”มือเรียวเล็กกุมมือหนาเธอก้มหน้ามองมือเขาเธอไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เพราะความขัดเขินร่
“ยะ หยุดก่อนค่ะ”มือเรียวเล็กดันอกแกร่งออกจากตัวเธออย่างแรงทีเห็นรอยแดงบนตัวเธอเขายังหายไปเป็นเดือนๆ แล้วนี่จะให้เธอยอมใช้ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่นเนี่ยนะเมื่อคืนเขาเข้าไปในห้องกับผู้หญิงคนนั้นเธอเองก็เห็นเต็มสองตาดูจากที่มาด้วยกันก็คงจะอยู่ด้วยกันทั้งคืนถ้าเธอยอมเขาเธอคงได้รับสถานะเมียเก็บจริงๆ ก็วันนี้แหละ“เธอจะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้”“เมื่อคืนคุณกับ...”ริมฝีบางหนาประกบจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากบางรสสัมผัสหวานหอมอย่างที่เขาต้องการทำให้เขารุกล้ำเข้าไปมากกว่าเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอีกคนแทบหายใจไม่ออก“คืนนั้นมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นฉันไปนอนบนห้องเธอ”เมื่อได้ยินแบบนั้นมือเรียวโอบกอดคอของอีกคนดึงมาจูบอย่างดูดดื่มเธอรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินแบบนั้นที่จริงแล้วเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกันเธออยากบอกเขาว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน“ต่างกับเธอนะที่กล้าทำเรื่องแบบนั้นลับหลังฉัน”“ถ้าหนูบอกความจริงคุณจะเชื่อหนูเหรอคะ”“ก็ลองพูดมา”เมื่อคนตัวเล็กยอมเปิดปากพูดความจริงเขาก็จะลองฟังดูว่าจริงๆ แล้วเธอกล้านอกใจเขาจริงๆ หรือเปล่า มือหนาโอบกอดร่างบางอย่างถนุถนอมเขาคิดถึงสัมผัสของเธอมาตลอดถึงเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอหัก
@ผับเสี่ยกู้“มันไม่กลับไปที่คอนโดเป็นเดือนแล้วครับเสี่ย”“แสดงว่าเป็นไปตามแผนของกู”“แต่ว่า”“แต่เหี้ยไรรีบๆ พูด”“เมื่อกี้คนของเราบอกว่าไอเชนกลับไปคอนโดมันครับแต่ว่าไปกับคุณเบลครับแล้วเด็กนั่นไอริวไปส่งที่หอเพื่อนครับ”“อย่าบอกนะมันคบชู้กันตกต่ำถึงขั้นเป็นชู้เมียชาวบ้านแล้วเหรอวะ ฮ่าๆ”“ดูเหมือนคุณเบลจะหย่าแล้วนะครับเสี่ย”“งั้นอีเด็กนี่ก็ไม่มีประโยชน์แล้วสิ น่าเสียดายสวยออกขนาดนั้นแถมยังไม่ปากโป้ง”“ให้ตามต่อไหมครับเสี่ย”“ไม่ต้อง”“ตื่นได้แล้วพิมจะเข้าคลาสสายแล้ว”เสียงปลุกของปลายฟ้าที่ดูเร่งรีบปลุกให้เธอตื่นพิพิมรับผ้าขนหนูที่เพื่อนโยนใส่มือด้วยสัญชาตญาณถึงแม้ว่าจะเพิ่งตื่นก็ตามเมื่อเธอหยีตาดูเวลาบนฝาผนังในห้องบอกเวลาอีกยี่สิบนาทีสิบเอ็ดโมง เป็นเวลาที่คลาสกำลังจะเริ่มเธอรีบกระวีกระวาดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำต่อจากปลายฟ้าทันทีไม่ถึงห้านาทีทั้งปลายฟ้าและพิพิมก็พร้อมออกจากห้องวิ่งไปมหาวิทยาลัยที่อยู่ไม่ไกลนักชนิดที่เรียกว่าใส่เกียร์หมาเสียงหายใจกระหืดหระหอบของทั้งคู่มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียนก่อนจะเข้าไปด้วยความโล่งใจ“เกือบไม่ทันแล้วเชียวดีนะที่อาจารย์มาสาย”ทั้งคู่เข้าคลาสแบบเ
ในใจของเธอตอนนี้มันเต้นระส่ำความรู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูกทำเอาเธอถอยหลังชนเข้ากับตู้เหล้าด้านหลังเล็กน้อย ดาด้าที่หันมาเห็นก็สั่งให้เธอออกไปจากบาร์ก่อนใจจริงเธออยากจะอยู่ฟังต่ออีกสักนิดว่าผู้หญิงคนนั้นตามหาคุณเชนทำไมหรือจะเป็นคนสำคัญของคุณเชนท่าทางของดาด้าที่พูดคุยกับอีกฝ่ายดูราวกับว่าเคยสนิทกันมาก่อนจากสรรพนามที่เธอใช้เรียกดาด้าพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยคผู้หญิงคนนั้นก็กลับไปสีหน้าของดาด้าดูขุ่นมัวและอารมณ์ไม่ดีเหลังจากดาด้าเดินออกจากบาร์ไปพิพิมก็กลับเข้ามายืนที่บาร์ตามเดิม@หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าระหว่างที่เชนกำลังเลื่อนดูข่าวของวงการธุรกิจข่าวด่วนจากการเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุของของสองสามีภรรยาที่สะเทือนวงการธุรกิจอสังหาใหญ่ขึ้นมาแทรกพ่อแม่ของเบลเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างเดินทางกลับจากบ้านพักตากอากาศตามมาด้วยข่าวการหย่าร้างของเบลและเจ้าสัวแบบสายฟ้าแลบเชนดูมือถือที่มีข้อความจากพิพิมเขาแค่ยังไม่พร้อมจะคุยกับเธอตอนนี้เขาตัดสินใจส่งข้อคววามหาคนรักเก่าอย่างเบลเพื่อแสดงความเสียใจเรื่องพ่อแม่ของเธอ ถึงแม้ว่าตอนที่คบกันพวกท่านจะกีดกันทั้งคู่อยู่บ้างแต่อย่างไรเสียก็ถือว่าเป็นคนเคยร
แรงเหวี่ยงอย่างแรงทำให้ร่างบางล้มลงบนเตียงโดยมีอีกคนกำลังคร่อมอยู่บนตัวเธอชายเสื้อกล้ามสีขาวกำลังจะถูกเลิ่กขึ้นแต่มือเรียวดึงชายเสื้อไว้ยิ่งทำให้ความสงสัยที่เขามีมันพลุ่งพล่านจนอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เขาได้แต่ขอให้สิ่งที่เขาคิดมันผิด มือหนาล็อกมือของเธอขึ้นเหนือศีรษะออกแรงดึงเสื้อกล้ามออกจนขาดวิ่นรอยแดงบนเนินอกสองสามรอยปรากฏขึ้นต่อหน้าเขามันทำให้เขาจุกอกกับสิ่งที่เห็นเธอได้ทำลายความเชื่อใจของเขาลงในพริบตา“คะ คุณเชนฟังหนูก่อนนะคะ”พิพิมคว้าชายเสื้อของเขาแต่กลับถูกอีกคนที่ตอนนี้อารมณ์เสียจนหูดับเขาไม่อยากจะมองหน้าอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำมือแกร่งสะบัดมือสวยออกอย่างแรงจนเธอเสียหลักล้มลงบนเตียงอีกครั้งร่างหนาดึงโคมไฟจากโต๊ะข้างเตียงสายไฟหลุดออกจากหัวปลั๊กตวัดไปโดนคนบนเตียงแรงร่างหนาปาโคมไฟทั้งอันลงกับพื้นห้องเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ตอนนี้บอกได้เลยว่าเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเศษแก้วจากโคมไฟคริสตัลที่เคยอยู่ข้างหัวเตียงกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้องนอนของเหลวสีแดงไหลจากมือหนาหยดลงบนพื้นห้องเศษแก้วบางชิ้นที่เข้าไปฝังอยู่ใต้ผิวเนื้อของเขาและบางส่วนกระเด็นไปโดนคนบนเตียงแต่แปลกที่เขากลับรู้สึกเจ็บแปร๊บที่ใจไ
“หนูกลับมาแล้ว”“พิมม มานั่งนี่สิลูกกินข้าวมารึยัง”“กินแล้วจ้ะ ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”“พอดีเลยแม่กำลังจะเตรียมของไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้ว่าแต่พรุ่งนี้ลูกไปทำงานหรือไปเรียนรึเปล่า”“ไม่มีจ้ะ พิมขอไปด้วยคน”พิพิมนั่งช่วยลุงเปี๊ยกกับแม่เตรียมของแห้งในกระป๋องสังฆทานเพื่อเอาไปถวายพระวันพรุ่งนี้บ้านเธอมักจะชอบเตรียมของเองเพราะนอกจากเลือกของที่จะถวายได้อย่างอิสระมีคุณภาพดีตามที่ต้องการและยังประหยัดงบประมาณที่ต้องการได้อีกด้วยเมื่อช่วยเตรียมของเสร็จแล้วพิพิมขึ้นไปบนห้องเพื่อสำรวจของใช้ที่ยังไม่ได้เอาไปบางส่วนเธอแอบมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเคยไม่เจอลูกน้องของเสี่ยกู้แล้วคงจะหยุดมาแล้วหลังจากที่เธอย้ายไปอยู่ที่คอนโดของเชน แต่คำพูดของเสี่ยกู้ยังทำให้เธอรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย ตลอดทั้งช่วงเย็นพิพิมลงมาข้างล่างช่วยแม่หน้าร้านแต่ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย“อ่าวไม้มาพอดี”“สวัสดีครับป้าปราง สวัสดีครับลุงเปี๊ยก ไม่เจอหน้าตั้งหลายวันเลยนะน้องพิม”“พี่ไม้มาทำอะไรคะเนี่ย”“พี่เอาขนมที่จะไปวัดพรุ่งนี้มาส่ง”ขนมไทยหลายอย่างใส่ปิ่นโตมาอย่างดีพิพิมรับปิ่นโตมาอย่างระมัดระวังเธอค่อยๆ เปิดดูทีละชั้นขนมไทยของบ้านพี่ไม้เ
เค้กในจานถูกแบ่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางไว้บนส่วนต่างๆ ของร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเพียงเพราะเธอเลือกให้เขากินเองเธอไม่ได้คิดเลยว่ามันจะหมายถึงแบบนี้นี่คือการทำโทษที่บ้าที่สุดที่เธอเคยเห็นมาเลย เค้กที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เขาลองชิมตอนนี้มันกลับทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในการกินของหวานที่แปลกที่สุด“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวเค้กหล่น แล้วถ้าหากว่าหล่นขึ้นมาสักชิ้นเธอต้องมานอนที่ห้องฉันทั้งเดือน”“แอร์มันหนาวไปหน่อยน่ะค่ะ”“หึ! เดี๋ยวก็ร้อน”ใครจะไปคิดว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาวางตามจุดอ่อนไหวของเธอได้อย่างเหมาะเจาะราวกับวางแผนไว้ล่วงหน้าผิวเนื้อขาวเนียนไร้สิ่งปกปิดกลายเป็นจานชั้นดีเขาวางเค้กชิ้นสุดท้ายไว้บนริมฝีปากของเธอแม้เธออยากจะเปิดปากเถียงให้ตายยังไงก็ทำได้แค่นิ่งเงียบเพราะถ้าเค้กตกขึ้นมาเธอคงต้องไปนอนห้องเดียวกับเขาทั้งเดือนความส่วนตัวที่ตั้งใจเลือกห้องที่ไกลที่สุดตั้งแต่แรกคงเปล่าประโยชน์ปลายลิ้นสากเริ่มเลียริมฝีปากบางที่กำลังสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความหนาวของเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำดูเหมือนเค้กชิ้นแรกที่อยู่่บนริมฝีปากบางกำลังจะถูกกินแต่แล้วเขาก็นึกสนุกเลื่อนใบหน้าต่ำลงกินเค้กชิ้นที่อยู่ตรงเนินอ
เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการเสี่ยกู้กับลูกน้องก็ออกจากร้านไปพิพิมถอนหายใจด้วยความโล่งใจน้ำสีใสในตาเริ่มซึมคลอจากดวงตาภาพเบื้องหน้าดูเลือนลางด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังกลั่นตัวไหลผ่านแก้มนวลเธอหันไปมองเพื่อนรักอย่างปลายฟ้าที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆพิพิมจับมือปลายฟ้าที่ยังสั่นอยู่แน่นเธอรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนรักต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้คำถามเกิดขึ้นในหัวของปลายฟ้ามากมายถึงตอนนี้เธอจะยังตกใจอยู่มากแต่ปลายฟ้าก็คิดว่าพิพิมต้องเจอกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอรวบรวมสติที่ยังหลงเหลืออยู่และถามพิพิม“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอ่ะพิม มันเป็นใครพิมบอกเรามาตามตรงได้ไหม”“เราออกจากที่นี่กันก่อนดีไหมฟ้า พิมกลัวมันจะกลับมาอีก”“งั้นพิมไปห้องเราก่อนได้ไหม”พิพิมพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนตอนนี้เธออยากออหไปจากที่นี่มากกว่าอะไรทั้งหมดและการกลับไปที่คอนโดเชนตอนนี้ก็ยังไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเธอไม่รู้เลยว่าเสี่ยกู้ตามเธอมาถึงที่นี่ได้ยังไงเท่าที่พอจำได้เธอแทบไม่เห็นคนของเชนด้วยซ้ำตั้งแต่ส่งข้อความไปขออนุญาตจากเขาระหว่างทางไปหอของปลายฟ้าทั้งคู่ต่างใช้ความคิดบนรถแท็กซี่มีเพียงเสียงวิทยุที่คนขับเปิดคลอเพื่อรับข่าวสารเธอ