สืบ

“หนูจะกลับบ้านแต่งตัวไปทำงานสายมากแล้ว”

เขาทำกับเธอตั้งแต่เมื่อคืนยังบอกว่าไม่คุ้มคงได้แหกก่อนคุ้มเงินเขามั้งพิพิมคิดอยู่ในใจสายตาค่อนค้อนมองคนใจร้ายที่ไม่ยอมปล่อยเธอกลับไปง่ายๆ

ถึงจะได้เงินมาก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะมานั่งๆ นอนๆ ได้เพราะเงินก็หมดไปแล้วเธอยังต้องทำงานหาค่าเทอมอีก

“เธอคงไม่ได้คิดว่าตัวเธอมีค่าขนาดนั้นนะพิพิม แต่ถ้ายอมพักอยู่ที่นี่ดีๆ ฉันจะเพิ่มเงินให้”

คนตัวเล็กที่ดูไร้เรี่ยวแรงแต่ยังอวดเก่งไข้ขึ้นขนาดนี้จะไปไหนได้สภาพแบบนี้ยังจะไปทำงานไหวได้ยังไงหรือคิดว่าจะไปเจอไอธีร์ที่ร้านความคิดต่างๆ นานาวิ่งเข้ามาในสมองของเชน

พิพิมเลิกสนใจที่จะอธิบายเธอรู้สึกหมดแรงที่จะเถียงกับเขาเลยยอมทำตามแต่โดยดีสภาพของเธอตอนนี้ก็คงไปทำงานไม่ไหวจริงๆ

เธอแค่ต้องการหาเงินแต่ในเมื่อเขาบอกว่าจะให้เงินเพิ่มงั้นก็รอเงินจากเขาแล้วกัน คนรวยอย่างเขาจะไปเข้าใจอะไรในเมื่อเงินสำหรับเขามันหามาได้ง่ายๆ

หลังจากทานข้าวและยาที่เชนเตรียมไว้ให้ไม่นานนักพิพิมก็ผล็อยหลับไปเชนส่งข้อความไปลางานให้พิพิมกับดาด้า

เมื่อเห็นข้อความง